The assassination of Jesse James by the Coward Robert is een, nu al bijzonder gelauwerde western met Brad Pitt in de hoofdrol, waarbij het al vrij duidelijk is aan de titel waar de film over handelt. Enkel dit alleen bevestigt wel het vermoeden dat het een nogal ambitieus project is, ook gezien de 'hype' die er wat rond gecreëerd werd, daarom geen commerciële hype maar toch wat filmfanaten betreft.
Voor de muziek van deze film te maken werd ervoor gekozen om geen traditionele filmmusici te vragen, maar wel 2 mensen uit de akkoestische, en eerder traditioneel/alternatieve (country)rockscène. Nick Cave zelf is singer-songwriter-gitarist, en Warren Ellis is allround musicus die al vaak samenwerkte met Nick Cave. Toen ik de naam Nick Cave zag ging ik er eigenlijk van uit dat het een soundtracks met Songs zou worden, wat weer een verrassing was want het bleek een volledig instrumentale score te zijn. En ik denk dat Nick Cave hier een vergissing heeft gemaakt, gezien de soundtrack volgens mij interessanter zou geweest zijn moest er van zijn eigenlijke singer/songwriter-talent gebruikt gemaakt zijn, wat hier niet gebeurd is en het er ook aan te merken is dat Nick Cave niet echt ervaring met dit soort muzikale uiting van creativiteit heeft. Voeling wel.
Wat de instrumentatie betreft, is het een samenstelling van elektrische en akkoestische gitaren, strijkers, aangevuld met folkinstrumenten (& folkviool) die het geheel een heel aparte maar bijzonder mooie kleur geven en bij tijd en wijlen een bijzonder aangename sfeer creëren. De stijl van de score is minimalistisch met ook veel repetitieve elementen. Er zijn de laatste tijd wel meer soundtracks in dit genre, denk maar aan de podiumkunstenaar en totaalmusicus Yann Tiersen, die in zijn minimalistische stijl pareltjes heeft gemaakt als Goodbye Lenin en Le fabuleux destin d'Amélie Poulain. Dit album reikt echter nooit aan het muzikaal interessante niveau van voorgaande. Wat maakt deze muziek dan precies zoveel minder interessant? Wel om te starten zit de muziek altijd op zowat het zelfde dynamisch-muzikale (geluids)niveau, wat het wel moeilijker (uitdagender?) maakt om de aandacht erbij te houden om doelbewust te kunnen luisteren en genieten van de muziek, omdat er ook gewoon weinig is dat nu éénmaal de aandacht opeist; en dat is ergens toch wel noodzakelijk om muziek op zichzelf boeiend te kunnen noemen. Waar dit dan zou kunnen vermeden worden door, ik zeg maar, te zorgen voor variërende instrumentatie binnen het nummer zelf, is dit hier ook niet het geval. Wel is er variatie tussen de tracks onderling, wat wel tot aangename verrassingen kan komen: het is hier zeker niet mijn bedoeling om de poging van beide heren tot op de grond af te breken, en het zijn zeker wel aangename nummers. Echter, het is een beetje een rode draad doorheen alle tracks dat de eerste halve minuut / minuut wel interessant kan zijn, maar dat er daarna gewoon echt niks boeiend meer gebeurt met de muziek en er eerder een beetje copy/paste werd gedaan. En dat is jammer, gezien de potentie die ik er toch zeker in voel schuilen om de muziek toch interessant te maken. Het is de beide muzikanten wel gelukt om de initiële aandacht te trekken met de interessante en fijne melodieën en een mooie poging tot instrumentatie, als ze nu die aandacht nog kunnen doortrekken bij een volgende poging, die ik zeker ook zal willen beluisteren, zijn ze op goede weg.