Recensie herschreven op 2023-12-02
De Amerikaanse dramafilm met komische accenten The Accidental Tourist is geregisseerd door de beroemde Lawrence Kasdan (Body Heat, The Big Chill, Silverado, Wyatt Earp, Dreamcatcher), die ook meewerkte aan de productie en aan het scenario. Het verhaal is gebaseerd op het gelijknamige boek van Anne Tyler. De film kreeg vele nominaties voor prijzen en won er diverse, waaronder een Oscar voor Beste Bijrol. De critici waren erg positief en ook in de bioscopen was de film een groot succes.
Het verhaal draait om Macon Leary (William Hurt), die reisgidsen maakt. Hij is getrouwd met Sarah (Kathleen Turner). Hun zoon is onlangs vermoord en dat geeft zoveel moeilijkheden, dat dit op een scheiding uitloopt, waarbij hij in het huis mag blijven wonen en ook de hond mag houden. Dan ontmoet Macon Muriel (Geena Davis), die hondentrainingen geeft. Hij huurt haar in en zij ziet hem wel zitten, en vertelt hem dat ook. Macon zelf is niet zo'n zelfverzekerd type, en Muriel neemt hem op sleeptouw...
De muziek bij dit komisch drama is van John Williams, die er een nogal melancholieke score voor componeerde. Hij heeft geen groot orkest ingezet, maar heeft de muziek nogal beperkt gehouden, met een aantal aantal strijkers, piano en houtblazers. Ook de percussie blijft heel beperkt, terwijl een paar keer ook andere instrumenten te horen zijn.
De muziek staat in mineur, wat de kleuring een beetje dramatisch maakt, maar Williams legt daar niet al teveel nadruk op, want regelmatig laat hij via het arrangement een paar kleine zonnestraaltjes doorbreken. De muziek klinkt dan wat vlotter en vrolijker, zonder overigens uit de mineur te komen. De themamelodie is eigenlijk een zestonig motief, dat regelmatig op de piano voorbij komt, maar ook geregeld door strijkers gespeeld wordt. Het is niet echt een aansprekend thema, maar dat komt ook omdat deze in mineur staat en een wat afwijkende toonsetting heeft. Vooral in de track 'Fixing the Plumbing on a Rainy Afternoon' (dat is 1 track) laat dit thematische motief regelmatig voorbij komen.
In een track als 'A Second Chance' verwacht je steeds dat de muziek een wat romantischer kleuring krijgt, maar dat gebeurt niet. Williams blijft steeds in diezelfde mineure klanken hangen. Dat maakt de muziek van de score wel consistent, maar heeft tot gevolg dat eigenlijk nergens de zon doorbreekt. Zelfs in een track als 'Wedding Scene' wil het maar niet romantisch worden. Het blijft een beetje die melancholieke kleuring houden, wat misschien ook wel de bedoeling van Williams of regisseur Kasdan was, maar als luisteraar naar de muziek, los van de film, valt het allemaal niet echt mee. En dat blijft zo doorlopen tot aan de laatste noot van de score.
De muziek van deze score is overigens wel herkenbaar als een Williams-score, want zijn typerende arrangement-eigenschappen zitten er duidelijk in verweven. Die eigenschappen typeren ook veel van zijn andere scores, als ET, of die voor Harry Potter. De akkoorden zijn vaak net een beetje anders dan anders en vaak een beetje off key, waardoor de muziek net even wat ongemakkelijker in het gehoor ligt. Zijn muziek zet je vaak net even op het verkeerde been. Mij ligt dat niet zo, maar veel anderen vinden dit prachtig. Het is wellicht ook de reden dat Williams door velen zo hoog gewaardeerd wordt.
Williams heeft hiermee een vrij rustige score gecomponeerd, met veel ingetogen en kalm verlopende tracks. De muziek wordt soms weliswaar iets vlotter gespeeld, maar het blijft allemaal heel ingetogen klinken, wat mede komt door het beperkte instrumentarium dat Williams ingezet heeft. De muziek is overigens zeker niet minimalistisch.
Kortom, met zijn muziek voor de dramafilm met komische noot The Accidental Tourist heeft John Williams een nogal dramatisch gekleurde score gecomponeerd. Hij heeft dat op een ingetogen manier gedaan, met een beperkt aantal instrumenten, waarbij koperblazers vrijwel ontbreken. Ook percussie is nauwelijks aanwezig. De muziek staat geheel in mineur, wat de muziek een wat triestige kleuring geeft. Samen met de typerende Williams harmonieën, die net even iets afwijken van het harmonieuze, leidt dat ertoe dat de muziek net niet helemaal aanspreekt en een beetje aan de saaie kant blijft. De waardering komt dat ook niet hoger dan een wat magere 64 uit 100 punten.