I'll Never Forget What's 'IsName

Dit is de 16e recensie uit de Francis Lai serie.

Vorige: Emmanuelle 2
Volgende: Les uns et les autres

De Britse film I'll Never Forget What's 'IsName is een satirische film, die geregisseerd is door Michael Winner (The Mechanic, Death Wish I en II, The Big Sleep, Firepower), die graag samenwerkte met dezelfde mensen, zoals Oliver Reed in deze film, maar ook met Charles Bronson. In de film komen wat sexueel getinte scenes voor, waardoor de film in die tijd niet de goedkeuring kreeg van de Amerikaanse keuring van de grote filmmaatschappijen, waardoor de film in Amerika door kleinere maatschappijen is uitgebracht. De film is overigens door de critici goed ontvangen en was redelijk succesvol in de bioscopen.
Het verhaal draait om reclamemaker Andrew Quint (Reed), een man die het in het leven niet echt mee zit. De baas van zijn reclamebureau is Jonathan Lute (Orson Welles), met wie hij ook een appeltje te schillen heeft. Naast zijn vrouw heeft hij verscheidene scharrels met jongere vrouwen. De film opent met zo'n reclamefilmpje en via zo'n filmpje probeert Quint zijn baas terug te pakken door te focussen op waar al die reclame vooral toe leidt: bergen afval...

De muziek voor deze film is gecomponeerd door de Franse componist Francis Lai, voor wie het de eerste samenwerking was met regisseur Winner. Ook beide volgende films van Winner zijn door Lai van een score voorzien, waarna Jerry Fielding het samenwerkingsstokje met Winner van Lai overnam.

Voor de film, die nogal kritisch is op al die commercie, heeft Lai een score gecomponeerd die nogal gevarieerd is, om het voorzichtig te zeggen. De stijl van de diverse tracks loopt van mooie gedragen melodieën tot fanfaremuziek en van klassiek gekleurde muziek tot jazzmuziek. Zelfs popsongs ontbreken niet.
Het album opent met de mooie, rustige en bijna romantische track 'Cambridge (One Day Soon)', waarin koorstemmen bijdragen aan de instrumentale setting. De mooie themamelodie is pakkend gearrangeerd en komt als laatste track nog een keer voorbij, maar dan zijn de koorklanken veel beperkter aanwezig.
De track 'Andrew Dreaming' begint een beetje ongemakkelijk en heeft wat meer een jazzy kleuring. Toch komen de strijkers ook duidelijk naar voren, maar tegelijk houdt de muziek iets dubbels over zich, zoals ook hoofdpersonage Andrew iets dubbels over zich heeft.
'Boutique Music' is een rustige track met een mooie melodie, voornamelijk gespeeld door een trompet, terwijl ook koorklanken opnieuw voor een zachte kleuring zorgen. De poppy percussie en het hammondorgel zorgen voor een wat gedateerd tint, maar het is zonder meer een ingetogen en fraaie track.
Met 'School Reunion' combineert Lai z'n koperblazers in een fanfarestijl met de klassieke klanken van de strijkers in een mooie, harmonisch gespeelde melodie, wat dit tot een erg prettige track maakt.
De jazzy kleuring keert terug in 'Visiting Louise', waarin een aardige melodie op een jazzy manier gespeeld wordt door een trompet. De strijkers maken er nog een heel aardige track van.
Een track in een typisch klassieke stijl is 'Chamber Music', waarin een altviool solo speelt op een onderlaag van strijkers. De viool speelt met veel snel wisselende tonen een prettige hoofdmelodie in een soort arpeggio stijl, terwijl de strijkers daar rustig onderdoor spelen. Erg fraai.

Dan komen we als achtste track bij de 'Main Title', wat een stevige track is, als een soort instrumentale popsong, compleet met koperblazers en stevige percussie in een wat mattere melodie.
'The Commercial' is opnieuw een mooie, ingetogen melodie, die vooral door strijkers en houtblazers wordt gespeeld. Heel kort komen ook vrouwelijke koorstemmen nog even voorbij. Deze track hoort zeker bij de fraaiere op dit album.
De track 'Radio Music' is weer een nogal jazzy gekleurde track in een vlotte, beetje bigband-achtige stijl, met een wat funky karakter, wat door de staccato gespeelde saxofoon en trompetten versterkt wordt. Deze stijl komt ook terug in de track 'Party Music', die iets meer naar de rock'n roll-kant neigt, met elektrische gitaar en hammondorgel.
Ook 'Meeting Susannah' is een jazzy track, maar dan in een meer ingetogen arrangement, met saxofoon, trombone en lichte percussie.

Het album bevat naast de instrumentale muziek ook twee songs. De eerste is 'Party Music - Show Out', wat een typische zestiger jaren popsong is, in een stijl tussen Beach Boys en Beatles in. De melodie is een beetje mat, terwijl de koperblazers er wat extra sjeu aan geven. De tekst is geschreven door Mike Pratt.
Een vergelijkbare track is 'Keep it Cool', die in eenzelfde soort arrangement is gegoten en qua zang eveneens in die stijl valt tussen Beach Boys en Beatles, ook met tekst van Mike Pratt. Met deze beide songs laat Lai goed merken dat hij ook in de popmuziek prima thuis is. Hij heeft in zijn carrière immers heel wat popsongs voor bekende artiesten geschreven.

Het album sluit af met een alternatieve versie van de openingstrack. Opnieuw komt de mooie en ingetogen melodie voorbij, gespeeld met Lai's typische heldere keyboardklanken, die bijna op klanken van de elektrische gitaar lijken. De strijkers geven er een prettig romantische kleuring aan, waarmee het album afsluit met een mooie en hartverwarmende track.

Kortom, met zijn muziek voor I'll Never Forget What's 'IsName heeft Francis Lai een score gecomponeerd met daarin veel verschillende stijlen. Een aantal tracks zijn fraai en worden ingetogen gespeeld, met mooie melodieën, maar er zijn ook een paar wat meer jazzy tracks, die soms zelfs een wat funky kleuring hebben. Daarnaast heeft Lai een paar songs gecomponeerd, met Engelstalige teksten van Mike Pratt. Die popsongs hebben een typische jaren zestig stijl, zowel qua compositie als qua zangharmonieën. De mooie instrumentale tracks zorgen voor een nog heel behoorlijke waardering van dit album van 71 uit 100 punten.