Genius: Picasso
National Geographic Original Series Soundtrack

Dit is de 19e recensie uit de Lorne Balfe serie.

Vorige: Genius: Picasso
Volgende: The Last Man On the Moon

De Amerikaanse tv-serie Genius beslaat meerdere seizoenen en in elk seizoen staat een andere bekende persoon centraal. In het eerste seizoen was dat Albert Einstein, in dit tweede seizoen staat de Spaanse schilder Pablo Picasso centraal. De serie volgt het leven van Picasso vanaf dat hij als jonge man ontdekt dat hij artistiek bijzondere kwaliteiten in huis heeft, terwijl hij in delen van elke aflevering al een beroemdheid is, maar het opkomend fascisme in Spanje z'n tol gaat eisen. Ook nu zijn er weer tien afleveringen, geregisseerd door verschillende regisseurs, en opnieuw uitgezonden door National Geographic. Deze tweede serie is door de critici duidelijk minder ontvangen dan de eerste. Een derde serie zou nog volgen.
Het verhaal begint met een jonge Pablo (Alex Rich), die in Madrid naar de kunstacademie gaat, waar professoren hem proberen te leren hoe de 'kunsten' in elkaar zitten. Maar Pablo wenst zich niet aan vastgelegde regels te houden en vertrekt naar Parijs, waar hij bevriend raakt met Carlos (Robert sheehan), die zichzelf echter van het leven berooft. Een dichter leert hem om zijn pijn over te brengen naar zijn schilderijen, en daarmee begint zijn periode waarin hij vooral met blauw schilderde. In zijn oudere leven komt het fascisme opzetten, waarbij hij op een dag hoort dat een stadje in Baskenland, Guernica, door de Duitse Nazi's is platgegooid. Uit frustratie schildert hij dan zijn beroemdste schilderij, dat in Parijs tentoon wordt gesteld, waardoor een Franse schilderes contact met hem zoekt...

De muziek bij dit tweede tv-seizoen van de serie Genius is opnieuw van de hand van componist Lorne Balfe, die voor de eerste serie een bijzonder aantrekkelijke score schreef.
Evenals van de eerste serie, is ook van deze tweede serie een kort promo-album uitgekomen. Gelukkig kwam Milan met dit uitgebreide Original Score album van deze tweede serie. De muziek van de eerste serie bleek op het Original album erg aangenaam te zijn, maar het Original album van deze tweede serie haalt dat niveau zeker niet.

Het album opent met een wat jazzy gekleurde track, waarin de saxofoon, of wellicht alt-saxofoon de hoofdrol speelt. De begeleiding bestaat vooral uit wat donkere orkestrale muziek, maar het is vooral de sax die op een lichte jazzy manier bespeeld wordt, die de kleuring van de muziek bepaalt. De begeleiding zet wel vol aan, maar de melodie van de sax-orkest-combi spreekt niet zo aan.
Zo staan er op dit album meer tracks die duidelijk niet zo aanspreken. Dan zijn de melodieën wat mager of zijn het niet meer dan wat melodieuze motieven, die zich soms ook nog herhalen. Maar soms ook is het tempo wat traag, waarbij de instrumentaties dan ook nog wat tegenvallen. Andere keren is de muziek weer geheel elektronisch en bevat die teveel effecten en vreemde geluiden, die het allemaal wat soundscape-achtig maken. Toch is het vaak de melodie die het allemaal wat minder maakt, waarbij het arrangement nogal eens niet meehelpt, zoals in de wat meer dreigende track 'Smashing the Rules', of 'Dear Carlos'.

Gelukkig bevat het album genoeg tracks die er toch voor zorgen dat het geheel nog behoorlijk genietbaar blijft. De eerste fraaie track is 'A True Passion', die een prettige licht romantische kleuring heeft bij een fraaie melodie, die door klarinet, strijkers en piano worden gespeeld, in een prachtig arrangement, die wat melancholiek eindigt. De titeltrack 'Picasso' is ook erg fraai, waarbij een getokkelde gitaar op een aparte, maar prettig gearrangeerde begeleiding is gezet. Ook 'Paint Like a Child' is zo'n fraaie track in dezelfde stijl, met steeds terugkerende fraaie harmonieën.
'Family' is een rustige track, waarin de getokkelde gitaar en saxofoon een belangrijke rol spelen. Eigenlijk komt de muziek pas na ruim een minuut echt op gang en spelen ook de strijkers dan een prachtige rol in de muziek. De track 'We are Your Perfect Painting' begint heel ingetogen, met alleen klanken van een getokkelde gitaar en piano. Vervolgens wordt er een cello bij geplaatst en na ruim een minuut wat meer strijkers, terwijl de melodie aangenaam blijft. Na ruim twee minuten verandert de stijl, en wordt deze veel vlotter, maar blijft prettig klinken, terwijl de strijkers de melodie overnemen. De laatste krappe minuut wordt het allemaal erg beperkt en valt de muziek bijna weg.
In 'Masterpiece in Progress' zou je bijna denken dat Vivaldi dit gecomponeerd heeft. Toch is deze erg fraaie track gewoon van Balfe, die er een erg klassieke kleuring aan gegeven heeft, met vlot spelende lichte violen, steeds aangevuld met lage koperblazers, terwijl de muziek naderhand steeds voller gaat klinken. Een van de mooiste tracks van het album.

Het album bevat ook een aantal tracks waarin de Spaanse couleur locale wordt verklankt. Balfe past daarbij vooral de getokkelde gitaar of de geslagen dulcimer toe, maar de melodieën vallen daarbij niet altijd mee, omdat ze nogal eens wat in mineur staan. De hoofdinstrumenten worden de ene keer aangevuld met strijkers of andere orkestrale instrumenten, een andere keer met meer elektronische klanken, die soms weliswaar wat orkestraal aandoen, maar ook regelmatig wat meer kunstmatig klinken.
De Spaans gekleurde muziek heeft soms ook een licht flamenco-karakter, zoals in 'I Want to Paint You', of 'Affairs', waarin de muziek dan wat staccato-achtig is, met de geraspte gitaar in een belangrijke rol. In andere tracks ontbreken dan zelfs de castagnettes niet.

Kortom, met zijn score voor Genius: Picasso heeft Lorne Balfe muziek gecomponeerd die het overwegend goed doet. Dat zal sowieso gelden voor dit tweede seizoen van de tv-serie, maar geldt ook voor de luisteraar naar het album met (een deel van) de score. Toch is deze score minder aantrekkelijk dan die van het eerste seizoen, omdat het album veel tracks bevat die duidelijk wat minder melodieus zijn, of waarbij Balfe arrangementen heeft gecomponeerd die minder aanspreken. Dat geldt meestal ook voor de tracks die een wat meer Spaanse kleuring hebben. De getokkelde gitaar speelt een belangrijke rol in de score, maar de melodieën en begeleiding vallen daarbij nogal eens wat tegen. Toch bevat het album nog een flink aantal tracks die erg prettig in het gehoor liggen, waarmee nog prima een eigen selectie van zo'n twintig minuten of meer samen te stellen is. Dat brengt de waardering voor dit album op 73 uit 100 punten.