Urban Legends: Final Cut

Dit is de 22e recensie uit de John Ottman serie.

Vorige: Superman Returns
Volgende: John Ottman: Portrait of Terror

De Amerikaanse horrorfilm Urban Legends: Final Cut is de tweede film in de Urban Legend-serie. Het origineel was behoorlijk succesvol, wat dan vaak een reden is om een opvolger te gaan maken. Na Final Cut volgde nog een derde film, die echter alleen op DVD uitkwam. De film is een slasher-horrorfilm en is geregisseerd door John Ottman, die daarmee zijn eerste bioscoopfilm regisseerde. Hij was druk met deze film want hij werkte ook mee als editor en componeerde de muziek bij de film. Ottman wilde wat meer onderhuidse humor in de film en verwerkte vele verwijzingen naar andere horrorachtige films. Critici hadden nogal magere reacties en ook het bioscooppubliek was niet erg gecharmeerd van de film, die dan ook maar de helft opbracht van de eerste film.
Het verhaal draait om een groepje studenten aan de filmschool. Amy (Jennifer Morrison) is een van hen en zij moet een filmproject maken. Ze besluit om dat te doen over een seriemoordenaar die mensen ombrengt zoals dat in stadslegenden verteld wordt. Dan beginnen er ineens doden te vallen, medestudenten die zouden meewerken aan haar film. Die moorden blijken gefilmd en die scenes zitten dan ineens in haar eigen film...

John Ottman regisseerde en editte niet alleen zijn eerste film, maar componeerde ook de muziek ervoor. Het is de vraag of dat ooit eerder gedaan is voor zo'n filmproject. Het geeft zeker de toewijding van Ottman aan bij deze film, waarvoor hij zelfs een verzoek om de score van X-Men van zijn vriend Bryan Singer liet lopen.
De muziek bij de originele film was gecomponeerd door Christopher Young, die vaak wel weg weet met horrorscores. Maar John Ottman doet nog iets speciaals. Hij heeft zijn score volledig orkestraal gecomponeerd, zonder elektronische toevoegingen, en voor zo'n horror-slasher een behoorlijke kwaliteit meegegeven. Niet dat de muziek daarmee ineens bijzonder aangenaam in het gehoor ligt, maar het maakt de muziek allemaal toch een stuk beter verteerbaar dan de gemiddelde horrorscore.

Het grootste deel van de score op dit album bestaat uit vrij gangbare horrormuziek, met jankende violen, plotselinge uitbarstingen van koperblazers en percussie, donkere grimmige aanzwellende underscore, en diverse soorten geluiden als wind, chimes, harpriedeltjes, omhoog of omlaag lopende strijker glissando's. Tussendoor laat Ottman dan regelmatig fraaie orkestraties horen, om daarna weer in horrorklanken te vervallen.
In de film zijn veel verwijzingen opgenomen naar films van Alfred Hitchcock, die zijn films meestal van vrij grimmige muziek liet voorzien door Bernard Herrmann. Ottman houdt zijn muziek echter meer aan de harmonische en symfonische kant, al is het de vraag of het een filmkijker opgevallen zal zijn dat de muziek op die momenten niet zoveel weg heeft van die van Herrmann. Een duidelijke knipoog naar Hitchcock is echter de track 'A Soulmate / Funeral March of the Marionette'. Die tweede titel refereert naar de openingsmuziek voor de tv-serie 'Hitchcock presenteert'. Het is muziek uit de negentiende eeuw van Charles Gounod, die door Lalo Shifrin werd bewerkt voor Hitchcock, en Ottman maakte daar weer gebruik van.

Het album opent met de track 'Welcome to the Alpine / Amy's Theme', waarmee Ottman een heel plezierige melodie heeft neergezet in een fraai arrangement. De spanning is dan nog ver weg, wat ook geldt voor de eerste helft van de track 'I Trusted You', waarin ook het thema terugkomt. Dat prettige thema is in meer tracks te horen en komt ook aan het eind van de score weer terug.
Naast het hoofdthema voor Amy heeft Ottman nog een paar thema's gecomponeerd, maar die vallen veel minder op en spreken ook veel minder aan. Ook heeft Ottman nog wel wat specifieke elementen uit de score van Young voor de originele film meegenomen naar deze opvolger, zoals Young's pianoloopje, zoals onder andere te horen is in 'I Know a Good Story'.
Een paar opvallende tracks vinden we aan het eind van het album. Dit zijn twee songs die beide geschreven zijn door Damon Intrabartolo, de dirigent van Ottman's muziek. Deze songs passen totaal niet bij de score. De eerste is 'Over It', wat een soort moderne poprocksong is, met een sterk elektronisch randje en onprettige zang van Amanda Gonzalez. De song 'Wrong' heeft meer een popsong kleuring en wordt heel aardige gezongen door John Torres. Dit is nog wel een heel aardige song.
Op mijn album staat dan nog een extra track met de subtitel 'End Title', en ook dit is een song, maar dan weer een heel andere. De eigenlijke titel is 'A Pirate's Life for Us' en is dan ook niet meer dan een soort piratensong, maar dan wel een met een vrolijke noot, eentje die eigenlijk thuishoort in Disneyland en geschreven is door George Bruns, maar hier te horen is met aangepaste lyrics.

Kortom, met zijn film heeft Ottman geen sterke indruk gemaakt, maar zijn score voor de slasher-horrorfilm Urban Legends: Final Cut steekt voor dit type score zeker boven het maaiveld uit. Hij heeft een sterke themamelodie, waaromheen diverse tracks gecomponeerd zijn. Dat thema komt dan ook een aantal malen terug in de score, met vaak heel aardige arrangementen. Toch overheersen de typische horrorklanken in de meeste tracks. Ottman heeft zijn score dan wel volledig orkestraal gecomponeerd, en dat heeft zeker een pré, toch ligt de meeste muziek niet echt gemakkelijk in het gehoor. De paar songs aan het eind van het album helpen daarbij niet echt mee. De waardering komt op 61 uit 100 punten, wat voor een slasherscore nog heel behoorlijk is.