The Invitation

Dit is de achtste recensie uit een serie van Theodore Shapiro.

Vorige: Starsky & Hutch (score)
Volgende: Tropic Thunder

De Amerikaanse film The Invitation is een horrorfilm, die geregisseerd is door Karyn Kusama (Girlfight, AEon Flux, Jennifer's Body), die zich door een aantal Deense films heeft laten inspireren. De tamelijk voordelig gemaakte film werd aanvankelijk alleen op filmfestivals vertoond en werd vervolgens slechts in een beperkte oplage in de bioscopen vertoond. De film is door de critici uitstekend ontvangen, kreeg nominaties voor prijzen, maar bracht in de bioscopen onvoldoende op om uit de kosten te komen. De winst zou moeten komen van de abonnee-tv-kanalen.
Het verhaal speelt zich af in het huis van Eden (Tammy Blanchard) en haar man David (Michiel Huisman). Eden woonde daar toen ze getrouwd was met Will (Logan Marshall-Green), maar ze zijn gescheiden na de dood van hun zoontje Ty. Eden en David houden in hun huis een feest, waarop ook Will en zijn vriendin Kira (Emayatzy Corinealdi) zijn uitgenodigd, evenals een aantal anderen. Eden en David blijken lid te zijn van een wat vreemde praatgroep rondom verdriet, terwijl de gasten in en rond het huis zich soms wat vreemd gedragen. Will krijgt ondertussen allerlei vermoedens van onraad, maar anderen wijten dat aan zijn verdriet over het verlies van zijn zoontje in het huis waar hij nu is...

De muziek bij deze horrorfilm is van Theodore Shapiro, die er een nogal minimalistische score voor componeerde. Van zijn score is dit album uitgebracht.
Het album opent met een wat magere song van Craig Wedren en Benjamin Newgar, met een begeleiding van geraspte gitaren die nogal nadrukkelijk aanwezig zijn. Ook de afsluitende track is een song van deze artiesten. Deze song is iets fraaier en wordt begeleid door getokkelde gitaar, mondharmonica en lichte percussie.

De eerste track van Shapiro's score is 'Into the Canyon', waarin al gelijk het minimalistische karakter van de muziek naar voren komt. De eerste halve minuut zijn er alleen een voortdurende trage trommelslag te horen, samen met incidenteel geplok van een viool. Daarna komt er alleen een wat tragische klank van een altviool bij, die met lange, wat eentonige klanken voortspeelt.
De derde track is de kortste van het album, met alleen wat grillig jankende vioolklanken, waar een basstrijker even doorheen komt. In 'Attention to Detail' horen we een constant monotoon geluid dat wat lijkt op een vibrerende strijker, die langzaam aanzwelt, waar na een halve minuut licht een vioolklank doorheen speelt, zonder enige melodie.
De track 'The Pills' laten incidentele solo viool aanstrijkingen horen op een ondergrond van vage geluiden. Na anderhalve minuut komt er een ondergrond van constante strijkervibraties bij, terwijl twee violen hun monotone aanstrijkingen laten horen. In 'Claire Departs' horen we de klanken van een voorzichtig bespeeld glockenspiel, later samen met wat onbestemde klanken, en opnieuw de voortdurende en steeds onderbroken klanken van een aangestreken viool.

Zo loopt de muziek in de meeste tracks op een vergelijkbare manier verder in erg minimalistische klanken. Melodie is slechts beperkt voorhanden in deze score, die vooral tot doel heeft om een gespannen, geladen sfeer op te bouwen. Daarin is Shapiro met zijn minimale klanken goed geslaagd. De enige track die iets van melodie laat horen is de laatste track van de score, de track 'I Hope We', maar het blijft toch wel erg beperkt allemaal.

Kortom, met zijn score voor The Invitation heeft Theodore Shapiro een nogal minimalistische score gecomponeerd. In een combinatie van heel beperkte akoestische en elektronische klanken weet hij een beklemmende sfeer op te roepen. De muziek is daarbij in verreweg het grootse deel van de score niet melodieus. De muziek valt niet echt onder de noemer 'soundscape', want Shapiro appelleert niet echt aan de omgeving van de film, maar juist veel meer aan de onderlinge relaties tussen de personages, die hij inkleurt met vaak wat ijzige en minimale klanken. Er zijn geen grote schrikeffecten of chaotische klanken aanwezig, dus de muziek is op zich goed te beluisteren, maar de waardering als luistermuziek komt niet hoger dan 42 uit 100 punten.