Recentelijk hoorden we van Alexandre Desplat een opmerkelijke uitspraak. Dat hij de hele zomer aan de nieuwste Harry Potterfilm zal werken is goed nieuws, maar hij zei in een interview dat de thema's van John Williams (ons allen wel bekend) te weinig zijn ingezet door zowel Patrick Doyle (The Goblet of Fire) als Nicholas Hooper (The Order of the Phoenix, The Half-Blood Prince). En misschien heeft hij daar gelijk in. Het is niet voor het eerst dat er voor een andere componist wordt gekozen in een filmserie. Zo hoorden we Christopher Young in plaats van Danny Elfman tijdens Spiderman 3, was Don Davis verantwoordelijk voor Jurassic Park III en dan hebben we het nog niet eens gehad over James Bond, waar componisten zoals John Barry, David Arnold en Marvin Hamslich muziek voor componeerden. Hetzelfde gebeurt ook bij Twilight, in een nog iets brutalere vorm. Want we zijn ondertussen bij het derde deel, en de derde componist aangekomen.
Carter Burwell schreef de muziek voor het eerste deel, dat gewoon Twilight heette. Op enkele tracks na was het als we eerlijk zijn een verschrikkelijk saaie score. Alleen het gevoelige Bella's Lullaby was de moeite echt waard. Hierna kwam New Moon, gecomponeerd door niemand minder dan, daar is hij weer, Alexandre Desplat. Zijn score behaalden bij veel reviewers hoge cijfers. Vooral zijn hoofdthema, wat eigenlijk in de verste verte niet op dat uit Twilight leek, deed het goed. Voor deel drie werd niemand minder dan Howard Shore gemaakt. Shore hoeft zichzelf eigenlijk niet eens meer te bewijzen. De trilogie van de eeuw, Lord of the Rings, staat ons allemaal dankzij zijn nagenoeg perfecte muzikale bijdrage, nog goed voor de geest.
In Eclipse ontpopt Howard Shore zich tijdens de actiemuziek echter tot een ware James Horner. Of je er nou aan ergert of niet, muziek uit een tiener-horror-romance-fantasy-flick die je doet denken aan een grootschalig Fantasy-Epos a la LOTR leid af. En iedereen met verstand van filmmuziek weet dat. Zo hoorden we in Horner’s Avatar duidelijk een thema uit zijn eigen Apocalypto, en ook Zimmer en Badelt moeten schuld bekennen als we Pirates 1 en Gladiator beluisteren. En zo horen we in Eclipse wel heel erg duidelijk passages uit Return of the King. Op zich hoeft dat inderdaad niet erg te zijn: Return of the King blijft een meesterwerk. Maar Shore doet niet eens moeite om de talrijke motieven en cues een beetje aan te passen. Hij mixt het schaamteloos met het nieuw gecomponeerde materiaal. En het erge is, hij flikt het niet een of twee keer, nee hij propt ze het liefst in iedere track. En voor de mensen die de instrumentaties voor de elven in de superieure LOTR-trilogie zo mooi vonden (vrouwelijke solo’s en lichte strijkers): Ook hier is Shore niet zuinig mee. De actiemuziek wordt verder redelijk voldoende opgevuld door een (ietwat origineler) actiemotief, dat begint met zacht gitaarspel, en overvloeit in een door percussie gedomineerd stuk actiemuziek, verwant aan Burwell’s Twilight.
Er moet gezegd worden dat Eclipse wel degelijk goed en origineel werk te bieden heeft. Shore heeft zich veel werk op zijn hals gehaald, en ieder karakter in de gehypede filmserie krijgt een thema. Nouja, iedereen behalve publieksfavoriet Edward (tot de woede van veel fans!).Hoewel ze niet allemaal even sterk zijn, moet gezegd worden dat de thema’s van Bella en vooral dat van Jacob toch wel erg mooi zijn. Dat van Bella is een combinatie tussen Burwell’s Bella’s Lullaby en Desplat’s The Meadow. Mooi en gevoelig pianospel, romantisch met een vleugje drama. Het thema van Jacob is het beste thema dat de Twilight-serie heeft gekregen tot nu toe. Zijn thema is verwant aan dat van Bella, maar heeft iets meer dat vleugje drama erin. Ook horen we hierin veel duidelijker aanwijzingen naar Desplat’s motief voor de jonge weerwolf. En op dat soort momenten moet men toegeven dat Shore’s originele muziek voor Eclipse wel erg goed is. Toch had de score wel een minuut of tien korter gekund: van enig tempo of logische opbouw is namelijk amper sprake.
En daarmee is alles eigenlijk alles wel gezegd over Eclipse. Het is een ietwat mildere versie van Desplat’s New Moon, maar evenaart dankzij zijn twee gezichten (LOTR!) en de verschrikkelijke opbouw zijn voorganger bij lange na niet. Want wat New Moon zo sterk maakte was het simpele ervan. Een thema voor de Volturi en een hoofdthema voor het verhaal. Shore laat bij vlagen zijn meesterschap horen, maar verdrinkt zichzelf in een overdaad aan thema’s, waardoor het overzicht kwijtraakt. En een geoefend luisteraar zal zich waarschijnlijk ergeren aan de makkelijkheid waarmee Shore het beste werk van zijn carrière mixt in een score waarvoor dat niet nodig is. Veel Twihards zijn niet erg objectief en zullen deze recensie niet op prijs stellen, maar toch is Eclipse maar een hele karige score geworden.