De Amerikaanse surrealistische komische film Being John Malkovich is geregisseerd door Spike Jonze, wat daarmee zijn debuut was als regisseur. De film won diverse prijzen en Oscar-nominaties.
In het verhaal speelt acteur John Malkovich niet alleen een hoofdrol, zijn naam is zelfs verbonden aan de titel van de film, wat Malkovich enerzijds een uitdagende gedachte vond vanwege het scenario, maar anderszijds niet prettig als de film zou floppen. De film werd echter hoog gewaardeerd en was een redelijk commercieel succes, wat op zich al bijzonder is, vanwege het aparte karakter van de film.
Het verhaal draait om Craig Schwartz (John Cusack), die in het gebouw waar hij op de 7 1/2-de verdieping werkt, een luik vindt. Via dat luik blijkt hij in het hoofd van acteur John Malkovich te komen en hij beleeft daar wat John beleeft en kan hem zelfs tot op zekere hoogte 'besturen'. Terug in het kantoor vertelt hij dit aan zijn collega Maxine (Catherine Keener), op wie hij een oogje heeft. Ze proberen er een slaatje uit te slaan en laten anderen betalen om door het luik te mogen. Craig vertelt het ook aan z'n vrouw Lotte (Cameron Diaz), die vervolgens persé ook ervaren wil hoe dat is. Maxine legt het intussen aan met Malkovich zelf en deelt het bed met hem, waarna John haar volgt naar het kantoor en er zo achter komt dat er een toegang naar zijn hoofd is. Dan gaat hij ook zelf daar naar binnen...
Bij een wat expirimentele film zoeken regisseurs en productiemaatschappijen een componist die al heeft laten zien dat hij de kunst verstaat om de muziek hier perfect op te laten aansluiten. En Carter Burwell kan dat.
Burwell componeert vaak muziek die nogal aan de minimalistische kant is. Ook hier is dat het geval en een aantal tracks worden bijna solo gespeeld. Vaak past Burwell de piano toe, maar ook strijkers spelen een belangrijke rol in de muziek.
Die muziek heeft overwegend een wat melancholieke sfeer. Soms overheerst een meer romantische klankkleur, soms is de muziek vooral spannend en wat onaangenaam, soms is de muziek meer dramatisch en bij vlagen klinkt ook de komedie er doorheen. De harmonieën zijn echter steeds behoorlijk fraai ingekleurd, waardoor een groot deel van de muziek een aangename klank heeft, ondanks dat de intensiteit van de melodieën soms te wensen over laat.
De eerste track van Burwell is 'Puppet Love', waarin het thema van de film wordt gepresenteerd. Dit is zonder meer een heel aardig, wat melancholiek thema, dat echter vrij kort is. Gedurende de hele score komt het thema regelmatig terug.
Op het album van de score of soundtrack staan een aantal tracks die niet van Burwell zijn. De minst opvallende daarvan is gelijk de langste track op het album en is een klassiek stuk van componist Béla Bartók. De stijl van deze track neigt naar de modernistische kant en niet echt gemakkelijk beluisterbaar. Wellicht heeft Burwell deze muziek als inspiratiebron gebruikt, maar de muziek van Burwell zelf is aanzienlijk aangenamer dan dit klassieke stuk van Bartók.
Het album opent met een song van Björk. Nu staat Björk bekend als een nogal expirimentele zangeres en deze song voldoet geheel aan dat beeld. Haar stem en melodielijnen zijn op een aparte manier gemixt, hoewel er maar weinig melodie in de song zit. Dit is nogal saaie en ongemakkelijke muziek. Het album sluit af met de film versie van dezelfde song, die een wat aangepaste instrumentatie heeft, maar net zo onaangenaam is.
Dan is er nog een aparte track, de 'Malkovich Masterpiece Remix'. Dit is een wat jazzy instrumentatie met een up-tempo percussie, waarop geluiden en stemmen in de film zijn gemonteerd en waarbij voortdurend de naam van 'Malkovich' wordt gezongen. Een irritante track, die wellicht alleen aanspreekt als je de film hebt gezien.
Dan is er nog de aparte track 17. Hierin geen muziek, maar de stem van Carter Burwell die aan het orkest uitlegt hoe de muziek van track 18 gespeeld moet worden. Dit is wel heel aardig om een keer te horen, maar niet als je het album vaker achter elkaar beluistert.
Kortom, de score van Carter Burwell voor de film Being John Malkovich is een score die redelijk goed in het gehoor ligt. Voor een film met zo'n surrealistisch karakter is dat een meevaller. De muziek is wat aan de minimalistische kant, maar komt vaak niet zo over en door de vaak best wel fraaie harmonieën klinkt de muziek overwegend aangenaam. De minst gemakkelijk in het gehoor liggende tracks op het album zijn niet van Burwell, terwijl die toch ongeveer een derde deel van het album beslaan. Dat zorgt eigenlijk voor een tweeledige waardering. De score van Burwell verdient 73 uit 100 punten, maar de overige tracks slechts 25 punten. Voor het album laat ik de score van Burwell iets zwaarder wegen en kom zo op een algehele waardering van 62 uit 100 punten.
Wellicht is dit typisch zo'n album die meer gelinkt is aan de film zelf en die je meer apprecieert wanneer je de film hebt gezien, omdat je zo de beelden terug kunt halen.