De Amerikaanse film Beyond the Gates heeft buiten Amerika de titel Shooting Dogs. De film is geregisseerd door Michael Caton-Jones (Rob Roy, The Jackal, City by the Sea) en is gebaseerd op het waar gebeurde verhaal van journalist David Belton. De film speelt zich af tijdens de verschrikkelijke genocide in Rwanda die plaats vond gedurende drie maanden in 1994 en bijna een miljoen slachtoffers maakte. De film is ook opgenomen op de plekken waar de gebeurtenissen zich daadwerkelijk hebben afgespeeld en sommige figuranten waren overlevenden van de slachtingen.
Het verhaal draait om een Engelse leraar (Hugh Dancy) en een Katholieke priester (John Hurt) die de school leidt. Ze raken betrokken bij de massaslachtingen tijdens de burgeroorlog in Rwanda, omdat ze Tutsi's in hun school een schuilplaats bieden, terwijl de Hutu's hun bloed willen. En de soldaten van de VN mogen niets doen, behalve het schieten van de honden die de lijken aanvreten...
De score is van Dario Marianelli, die vooral muziek voor de film gecomponeerd heeft om de sfeer te versterken. En in dit dramatische verhaal passen dan geen fraaie orkestrale klanken en al helemaal geen optimistische kleuring. De muziek is vooral ingetogen, soms zelfs minimalistisch. Het beperkte instrumentarium wordt aangevuld met elektronische klanken en vooral met Afrikaanse stemmen.
De muziek neigt soms naar een soundscape-achtige kleuring, die een beklemmend gevoel opwekt, alsof het drama zich ieder moment kan voltrekken. Dit past uiteraard perfect in het verhaal van de film, maar is, los van de film - die ik overigens niet heb gezien - geen muziek die aanspreekt zonder de achtergrond ervan te kennen. De geluiden en muziek hebben een duidelijk Afrikaanse tint, wat vooral komt door het vele gebruik van die Afrikaanse stemmen en percussie. Toch is de muziek vooral ook Westers, wat komt door het beperkte gebruik van etnische instrumenten, behalve de percussie, en het vele gebruik van violen en elektronische underscore.
Die underscore geeft veel tracks een soort basis van onwerkelijkheid, bijna zweverigheid, zoals ook Angelo Badalamenti dat doet. Op die underscore, die soms nauwelijks hoorbaar is, drapeert Marianelli dan een dunne laag violen of Afrikaanse stemmen, vooral de stem van zangeres Cecile Kayirebwa. Dat maakt sommige tracks tot bijna etherische ervaringen. Koperblazers of elektronische effecten worden daar dan voorzichtig doorheen gemengd, waardoor de dramatiek een bijklank krijgt van dreiging en beklemming.
Op het album van de score zijn ook een aantal songs meegenomen. Dit zijn etnische Afrikaanse songs, die gezongen worden door groepen uit Rwanda zelf. The Chorale de Kigali en The Voices of Kicukiro zingen en begeleiden zichzelf in 'Nyirigira', 'Dufite Imana Ikomeye Cyane' en 'Wari Mw'isi'. Die laatste song duurt maar een halve minuut en heeft een meer opgewekte klank, waardoor de song in het geheel van score en filmverhaal een zekere vervreemding geeft. Ook in een aantal andere songs wordt door beide Rwandese groepen meegezongen. Je moet wel wat van deze typische Afrikaanse zang houden, want de invloed ervan op het geheel van het album is vrij groot.
Kortom, met Beyond the Gates (Shooting Dogs) heeft Dario Marianelli voor de film een indringende score gecomponeerd. Een knap staaltje werk dat de film zonder meer op een hoger niveau zal hebben gebracht. Maar als luisteralbum, los van de film, geeft de muziek vooral een ingetogen dramatische en beklemmende sfeer. De muziek is harmonieus en sober, soms bijna minimalistisch, maar steeds wel behoorlijk beluisterbaar, ondanks het bijbehorende filmverhaal. Toch maken de wat eentonige melodieën het beluisteren niet tot een hele aangename ervaring, maar zeker ook niet tot een onaangename. De waardering voor deze score komt dan ook op 72 uit 100 punten.