De film The Sum Of All Fears is gebaseerd op een roman van Tom Clancy uit een serie waarin zijn personage Jack Ryan de hoofdrol speelt. Er zijn al meerdere Clancy-boeken verfilmd met Jack Ryan in de hoofdrol. Zo werd die rol in de eerste Jack Ryan-film The Hunt for Red October gespeeld door Alec Baldwin, in Patriot Games door Harrison Ford, die deze rol ook in Clear and present Danger vervulde, in The Sum of all Fears door Ben Affleck en in de in 2014 uitgekomen film Jack Ryan: Shadow Recruit door Chris Pine.
Het verhaal draait om een kernbom, die gevonden wordt door een Syrische schroothandelaar. Deze verkoopt de bom door aan een fascistische organisatie die geleid wordt door de Neo-Nazi Dressler (Alan Bates). Die wil met de bom een kernoorlog beginnen tussen de VS en Rusland. Intussen zijn CIA-agent Jack Ryan en zijn superieur Cabot (Morgan Freeman) naar Rusland om, vanwege de ontwapeningsafspraken, een kernbommenfabriek te inspecteren. Daar merken ze dat een aantal wetenschappers ontbreken die daar wel horen te zijn en er wordt een geheim onderzoek gestart, waarbij ze erachter komen dat ergens in de Oekraïne een kernbom zou zijn gemaakt, die inmiddels naar Amerika is verscheept...
De score voor deze erg spannende film is gecomponeerd door oudgediende Jerry Goldsmith, terwijl de drie voorgangers zijn gecomponeerd door Basil Poledouris voor de eerste en James Horner voor het tweede en derde deel. Ook voor dit vierde deel was in eerste instantie Horner weer gevraagd, maar hij trok zich terug na diverse moeilijkheden rondom de productie van de film. Overiges zijn de beide scores van Horner nogal aan de magere kant, terwijl de score van Poledouris het juist heel goed deed. De vijfde film in de serie (hoewel dit vierde deel eigenlijk een soort prequel is) is van muziek voorzien door een van mijn favoriete componisten, Patrick Doyle.
Terug naar Goldsmith. Hij zat niet in z'n beste jaren en kon best weer een succesje gebruiken. Met The Sum Of All Fears is dat prima gelukt, want de film was een succes en de score van Goldsmith is positief ontvangen. En die positieve ontvangst was zeker ook te danken aan de songs in de film. Die songs worden gebracht op de thema's van Goldsmith en passen dan ook prachtig in het geheel van de score. Waar de openingssong en de afsluitende song een wat meer poppy insteek hebben is 'The Mission' een bijna klassieke interpretatie van het hoofdthema, die vol orkestraal en compleet met koormuziek gebracht wordt. Daarmee krijgt de song een bijna opera-achtige allure, terwijl de muziek toch heel erg filmisch klinkt. De muziek van deze track is dan ook niet echt vergelijkbaar met het eveneens op het album opgenomen 'Nessun Dorma', de overbekende, kippenvel gevende aria uit de opera Turandot van Giaccomo Puccini. Dit is veel klassieker getinte muziek, die overigens prima op het album past.
Dan is er als zesde track nog een song, gezongen door Tabitha Fair, die een wat close harmony-achtige sfeer heeft, maar qua melodie niet echt aanspreekt.
De thema's die Goldsmith toepast doen het goed in de film en ook in de score zijn ze prima te behappen, hoewel het ene thema meer aanspreekt dan het andere. Veel hangt daarbij ook af van de arrangementen, die de thema's de ene keer een meer opgewekte kleuring meegeven, maar vaker een wat meer dramatische. Ook is er het gebruik van ethnische tinten door toepassing van Arabische klinkende instrumentaties of Russisch klinkende lage koorklanken. Goldsmith past dit niet overdadig toe, maar een aantal tracks kregen wel deze kleuring mee, zodat de luisteraar ook door de muziek mee krijgt waar het zich afspeelt in de film. In bijvoorbeeld een track als 'That went Well' levert dat erg mooie muziek op, terwijl 'The Deal' met een meer Arabische insteek veel minder aanspreekt, mede door het spannende arrangement van de track, terwijl het laatste deel ervan een lichte jazzy tint meekreeg, die bijna rechtstreeks uit Goldsmith's eigen score voor The Russia House komt.
De muziek voor de film is niet heel zwaar aangezet en de actie is niet al te bombastisch getoonset. Dat is in andere Goldsmith scores nog wel eens anders, zonder daar overigens een oordeel aan te hangen. Die wat lichtere inkleuring van de muziek is overigens wel vooral orkestraal, terwijl ook de elektronische component goed meedoet in zowel effecten als harmonische versterking en versteviging van de klank van de muziek. Soms echter doet die elektronische muziek toch wat kunstmatig aan, maar meestel geeft die combinatie toch wel een wat vollere, prettige klank. De score bevat echter ook een redelijke portie minder aangename muziek.
Over het geheel doet de score vooral dramatisch aan, met de nodige thrillereffecten en spannende arrangementen. Die spannende muziek geeft Goldsmith in een track als 'Clear the Stadium' of 'Real Time' vorm door het gebruik van stevige percussie met pauken en snare-drums. Echte orkestrale uitbarstingen zijn op de score redelijk beperkt, maar echt fraaie, meer intieme momenten ook. Toch klinkt de muziek best wel gevarieerd en de ethnische kleur van sommige tracks versterkt dat nog weer, waardoor bij deze score niet snel de indruk ontstaat dat het meer van hetzelfde is.
Kortom, met The Sum Of All Fears heeft Jerry Goldsmith een heel behoorlijke score neergezet, die overwegend goed beluisterbaar en bij vlagen erg mooi is. De goede en gevariëerde arrangementen doen het goed, al zijn de vele spannende tracks niet allemaal even aangenaam. De vijf songs misstaan niet op het album, vooral ook omdat de muziek van vier tracks van Goldsmith zelf is en de songs vooral de themamelodieën ten gehore brengen. De afsluitende song in de film wordt aan het begin van het album nog een keer herhaald met een klein beetje andere orkestratie. En de aria van Puccini past goed in het geheel.
De waardering van de score is redelijk, met 67 uit 100 punten, en valt vooral wat lager uit door de vele wat minder aangename spanningstracks.