Een animatieversie van The Lord of the Rings: The Fellowship of the Ring, daar kan je Dragonlance: Dragons of Autumn Twilight het beste mee vergelijken: Zes vrienden, waaronder een ridder, een dwerg een half elf en een Magiër, zoeken naar een machtig voorwerp, die het bestaan van de goden van hun wereld Krynn bevestigen. Na 5 vijf jaar zoeken, ontmoeten ze elkaar opnieuw. Allen hebben geruchten gehoord over een naderende oorlog. Ze ontmoeten een prachtige prinses, en haar weinig subtiele, grove beschermer. Samen met hen gaan ze op zoek naar de goden, maar daar wacht hen een gevaarlijke reis.
De film, met als grote trekpleister Keifer Sutherland, is gigantisch geflopt, en niet in de laatste plaats door het rommelende script, slechte animaties en de domme logica van vrijwel alle gebeurtenissen die erin voorkomen. Ik, en ongetwijfeld héél véél anderen hebben nog nooit gehoord van Karl Preussler. Alsof de film nog niet afgekraakt was, moet ik helaas nog even een naschop geven op muzikaal gebied.
Het hoofdthema voor Dragonlance klinkt niet eens zo heel slecht, maar heeft wel een erg groot gehalte ‘’dit gaat over een episch sprookjesverhaal, zoals je nog nooit heb gezien’’, wat de film dan weer tegenspreekt. Ook de zang erin is niet zo indrukwekkend, deze had voor een computerspel kunnen worden gemaakt, en lijkt dan ook op de muziek voor Zelda.
Fizban’s tale is erg gaaf, en vooral mysterieus, en de sterke kant van de score, de cello’s worden goed gebruikt, en spoelt het ‘’Zelda’’ smaakje weg. Houtblazers brengen dit nummer goed weg.
Volgend hoogtepunt is ‘’Homecoming’’, waarin we de rustigere kant te horen krijgen, en zelfs even speelsheid te horen krijgen.
Maar waar The Inn of the Last Home nog een erg goed koor kent, valt dit weg bij The Circle is Broken/Blue Crystal Staff, want hierin worden we weer meegesleept in de vrij nutteloze, weinig bekorende muziek, die meer had gepast in een game. En die trend zet helaas door, zelfs het bombastische begin van I Will have That Staff, en de rare vocale performance aan het begin van Monks/Draconian Ambush kunnen daar weinig aan doen. Nee dit blijft tot Sturm is Healed, waarin we eindelijk wat echte spanning krijgen. Maar in Darken Wood dreigt dit bijna tot underscore te transformeren, tot slagwerk zich ermee gaat bemoeien. Het is erg jammer dat deze score zo eentonig is geworden, Alexandre Desplat of Nicholas Hooper had het beter gedaan. Want na datzelfde Darken Wood komt er een hele lange periode met muziek, die grenst aan underscore, en bij vlagen ook nog eens slecht gecomponeerd is. Preusser’s probleem is dat hij iets heel moois wil maken, en daarom allerlei capriolen uithaalt, met heel veel instrumenten, en juist daarom lijkt alles zo veel op elkaar. Natuurlijk zitten er wel enkele leukere stukken tussen, Onyx’s Lair eindigt spectaculair, maar het koor, dat klinkt…amateuristisch is niet het goede woord, maar het verbleekt toch vergeleken elke andere score die ik ooit heb gehoord.
En als je denkt dat je het ergste hebt gehad, zijn de actienummers The Battle for Pax Tharkas 1 en 2, erg oninteressant, een zoutloze finale. Het heeft geen pit, en laat een wrange nasmaak achter, die Wedding/Kitiara niet weg kan spoelen. Dit is, samen met Kristin Wilkinsons score voor Hoodwinked de slechtste muzikale bijdrage aan een animatiefilm ooit.