Johnny English Reborn


Colosseum (4005939711726)
Varèse Sarabande (0030206711721)
Movie | Release date: 10/25/2011 | Film release: 2011 | Format: CD, Download
 

Subscribe now!

Stay better informed and get access to collectors info!





 

# Track   Duration
1.London1:34
2.The Toy Cupboard2:09
3.Hong Kong2:21
4.Rooftop Chase2:57
5.Commandeering The Vessel1:31
6.Bravo Commander0:40
7.Killer Cleaner1:34
8.Hypnotification2:06
9.Karlenko Arrives0:29
10.Golf2:21
11.Helicopter2:29
12.Church Escape1:53
13.Wheelchair3:43
14.Ambrose1:01
15.Timoxybarbobutenol1:47
16.Tucker Shoots Johnny1:23
17.Poisoning The Drink1:08
18.The Manic Phase4:08
19.Lipstick Gun3:15
20.Johnny Reborn2:19
21.Cliff Jump2:33
22.Umbrella0:45
23.Buckingham Palace1:04
24.Killer Queener1:10
 46:19
Submit your review Hide reviews in other languages

 

Johnny English Reborn - 07/10 - Review of Sander Neyt, submitted at (Dutch)
Agent Two: Welcome back. How long has it been?

Johnny English: Oh, I don't know, five years, three months and six days. Or something.

In 2003 kwam er een nieuwe film met Rowan Atkinson uit. Getiteld Johnny English. Eigenlijk kon je het een beetje beschouwen als de Britse Austin Powers. Beide filmreeksen parodiëren op hun eigen manier de James Bond films. Welke parodie nu de beste is, laat ik even in het midden. Johnny English kreeg gemixte reacties van de critici maar was wel een gigantisch succes. Dus een vervolg kon niet uitblijven. Al heeft het wel 8 jaar geduurd vooraleer deze Johnny English Reborn in de zalen kwam. De film doet wat hij verwacht. De mensen aan het lachen maken met enigszins flauwe humor, maar een acteur zoals Rowan Atkinson komt met alles weg. Man, wat heeft de man een geweldig talent! Hij moet maar een wenkbrauw omhoogheffen en hij kan een zaal laten lachen. Atkinson red alweer deze film, want van het verhaal moet het niet komen. Zet een Steve Martin in deze film en je haar komt recht van frustratie.

De eerste film werd van muziek voorzien door Edward Shearmur. Voor de eerste film schreef hij een goed wegluisterbare score waar je ieder moment van kon genieten. Het is dus een moeilijke keuze om in die voetsporen te treden. De opvolger van Shearmur is niet de minste, hij is namelijk Ilan Eshkeri. De man is een rijzende ster in de wereld van filmmuziek. In 2007 verbaasde hij ons met een geweldige score genaamd Stardust. Een score die met Harry Potter And The Order Of The Phoenix en The Golden Compass moest concurreren voor de titel van Beste Fantasy score van het jaar.
Eshkeri heeft in de afgelopen jaren verschillende scores geschreven, al zijn de films niet zo heel bekend. Met uitzondering van Kick-Ass en natuurlijk deze score van Johnny English. Laten we deze eens onder de loop nemen.

Het begin van de score doet mij al glimlachen. Want dat begint met hetzelfde hoofdthema als dat van de eerste film. Het hoofdthema is eigenlijk niet geschreven door Shearmur maar wel door Howard Goodall. Goodall is niet zo’n bekende naam, maar heeft wel dijken van scores op zijn naam staan. Zoals Bean en Mr. Bean’s Holliday. Eigenlijk kunt u concluderen dat waar de naam Atkinson verschijnt, je de naam Goodall ziet. Dat kan ook niet anders, de twee zijn schoolvrienden.
Maar soit, de score begint met een groot geluid. Geen tijd voor opbouw, geen tijd voor een rustig begin. Neen, de trompet zet de eerste noot in op een manier zoals dat alleen kan in een spionagefilm. Luttele seconden later spelen dan de blazers hetzelfde hoofdthema. Daarna komt er een geweldige variatie met de strijkers. Die hadden we nog niet gehoord. Na die strijker versie horen we dan de geweldige variant afkomstig van Eshkeri zelf. Het is nauw verwant met het originele hoofdthema, maar er zit iets meer schwung in. Het loodst English zo de 21ste eeuw in.
Beide thema’s komen heel veel in de score voor. Steeds met heel veel lawaai aangekondigd. De resterende thema’s zijn wel allemaal in dezelfde stijl geschreven. De drums die hun werk komen doen en de blazers die de thema’s steeds spelen op een bedje van strijkers. Daar knelt het schoentje van deze score. Zijn eentonigheid. Vele liefhebbers der filmmuziek zullen deze muziek saai vinden en in die stelling kan uw nederige recensent zich wel vinden.
Bijvoorbeeld de track Bravo Commander is eigenlijk gewoon de eerste helft van de eerste track dat opnieuw wordt gespeeld. Hetzelfde thema met dezelfde orkestratie doch met een paar verschilpunten maar 95% is hetzelfde.
In Karlenko Arrives horen we dan terug een nieuw thema, maar het lijkt alweer op het hoofdthema. Het thema van de Vortex. Alweer diezelfde orkestraties worden gebruikt. Dat is jammer. Want de muziek is meer waard dat alsmaar hetzelfde.
Een kleine variatie is dan te vinden in het thema van de Killer Cleaner. Jammer genoeg ligt die muziek niet in het straatje van aangename muziek voor uw nederige recensent.

Maar de score herbergt ook zeer goede punten. Het is niet allemaal kommer en kwel.
Eshkeri slaagt erin om minimale komediemuziek in zijn score te laten integreren. Bijvoorbeeld in Golf. Daar krijgen we initieel heel komische en droge muziek te horen, maar Eskheri bouwt op en de spanning die je op het einde hoort is om je vingers van af te likken.
Actie is er ook veel te vinden en dan springen er drie tracks met voorsprong uit.
Het eerste van het trio is Rooftop Chase. Hier hoor je dat Ilan Eshkeri zijn inspiratie uit de Bond scores van David Arnold heeft gehaald. De muziek die de, trouwens hilarische, scene begeleid is fantastisch. Denderende percussie, af en toe eens een rustpuntje en dan bam! Het orkest barst open en we krijgen geweldige actiemuziek te horen. De actie van Shearmur verbleekt bij deze track!
Helicopter is ook zo’n geweldige track. Hier komt de spanning meer en meer naar boven. Er moet iemand gered worden, en dat hoor je in de muziek. Wat uw nederige recensent geweldig vind is hoe de strijkers het hoofdthema bijna onhoorbaar spelen onder de percussie, althans is het daar toch. De rest van de track bouwt op en het bouwt op tot een geweldige climax.
Mijn persoonlijke favoriet is Wheelchair. Hier haalt Eshkeri wel degelijk alles uit de kast en geeft ons een rollercoaster van bijna vier minuten die gewoonweg lekker weg luistert. Het past dan ook perfect bij de nu al legendarische scene.
In Johnny Reborn krijgen we eindelijk een beetje emotie in de score te horen. Dat mocht wel eens en het is een moment om even rustig adem te halen. Eshkeri komt hier met een zeer mooie track waar de strijkers voornamelijk de hoofdrol spelen. English is aan het sterven in de film en daar hoort natuurlijk een zeer intriest nummer bij. Daar slaagt Eshkeri met verve in. Zeker één van de beste tracks van de score.
Ook de volgende twee zijn twee van mijn favoriete. Church Escape begint heel rustig. Haast religieus. Wat ergens normaal is want de scene speelt zich af in een kerk. Het koor maakt zijn opwachting in het begin en is een leuke verademing tussen al het geweld. De track bouwt vervolgens op tot een mooi emotioneel moment maar een moment waar de spanning nooit ver weg is.
Het patriotisme dat je hoort in Buckingham Palace is geweldig voor de oren van uw nederige recensent. Het verhaal is goed ten einde gekomen en English behoort terug tot de elite van MI7. Wat ik geweldig vind is dat dit één van de weinige nummers is waar uw nederige recensent hetzelfde patriotisme hoor dan in bijvoorbeeld God Save The Queen of Rule, Brittania! Alsof Eshkeri naar die nummers had geluisterd om hetzelfde gevoel over te brengen.

Conclusie
Deze Johnny English Reborn van de hand van Ilan Eshkeri is niet voor iedereen weggelegd. Velen onder de liefhebbers der filmmuziek gaan deze score als saai en eentonig beschrijven en gelijk hebben ze. Alsnog heeft deze score wel iets te beiden. Niets vernieuwend dat is wel waar en Eshkeri heeft al betere scores geschreven. Toch heb ik geen spijt gehad dat deze score in mijn collectie staat. Al was het om de geweldige versie van het hoofdthema te horen. Een zeven is toch wel mooi op zijn plaats. De score herbergt goede muziek maar is te veel van hetzelfde.
Johnny English Reborn - 07/10 - Review of Edmund Meinerts, submitted at (English)
It's always a curious and slightly frustrating phenomenon whenever an actor becomes typecast into a role that doesn't necessarily represent him or her at the height of their talents. A prime example of this has happened with British comedian Rowan Atkinson; in my opinion, he's at his best as the scheming, snarky-yet-likeable bastard that was Blackadder, and yet the man has become so synonymous with the bumbling Mr. Bean that it might as well be his middle name. The James Bond spoof film Johnny English could have been the opportunity to resurrect the former, but the kids prefer the latter, of course, and that's what they got. The first film was graced with an overachieving and extremely enjoyable score courtesy of then-rising star Edward Shearmur (a shame that the only films he could properly stretch his wings with were such bombs, and that he's reduced to scoring pure fluff these days), but he's replaced by Ilan Eshkeri, himself a rising star of sorts, for the 2011 sequel Johnny English Reborn.

Eshkeri, who is one of those composers who skirts the boundaries of Hans Zimmer's Remote Control Productions without being fully involved, first made waves in 2007 with his score to Matthew Vaughn's Stardust, which was a somewhat derivative but otherwise phenomenally enjoyable orchestral fantasy score. Unfortunately, the silly nature of this film doesn't really allow him to push for quite the same sort of grand musical statements. Nevertheless, Eshkeri has crafted a score here that is never anything less than competent, with a solid and consistent orchestral foundation accented by the usual assortment of snazzy, propulsive electronic loops and token ethnic accents that are mainstays of Bond and Bondesque scores.

Probably the score's greatest asset is its main theme, a brassy, straightforwardly heroic idea that is actually more akin to an Alan Silvestri composition than anything you'd expect from David Arnold's Bond scores. This brief but memorable idea is usually accompanied by a rising, syncopated ostinato line for (usually) strings, and this secondary idea is often quoted on its own and is never too far away throughout the score's frequent action material. It's that ostinato that opens the album immediately in 'London', before the theme proper is introduced at 0:23, but the best summary of both ideas exists in the heightened tempo of 'Commandeering the Vessel'.

Secondary ideas are few and far between in this relatively straightforward score, though there are singular moments worth mentioning. An interlude in 'Toy Cupboard' between 1:00 and 1:30 is a rare moment of flowingly lyrical strings, something that could have improved the score had it been touched on more frequently. A dated, Bill Conti-like motif opens 'Hong Kong', its parallel fourths evoking the location in a blatantly cheesy way (though, given that this is essentially a spoof score, perhaps that was the intent). Almost certainly played for laughs is 'Hypnotification', which is so laid-back in its combination of electric bass, light percussion, saxophone solos and ooh-la-la chorus that it almost sounds as though it ought to be in a decidedly more adult film than this one. A brief villain theme in 'Karlenko Arrives', 'Ambrose' and infrequently elsewhere is too similar in instrumentation to the rest of the score, and therefore makes little impact.

An extremely brief open trumpet statement of the ostinato at the end of 'Tucker Shoots Johnny' is perhaps a tiny nod in the direction of Hans Zimmer's similar employment of the instrument for tragic happenings in Backdraft and Crimson Tide, though again, it's too inconsequential to make a true impact. The otherwise nondescript 'The Manic Phase' contains a funny waltz figure that accelerates from 1:44 to 2:27, indeed reaching manic levels. Finally offering a satisfying respite from the action is 'Johnny Reborn', a string adagio of sorts that adapts the main theme into a minor key before segueing somewhat awkwardly into a reprise of 'Hypnotification'. Closing the album is the pairing of 'Buckingham Palace' and 'Killer Queener', the former a pompous march in the style of Edward Elgar and the latter a brief, stinger-like action cue that in no way offers a satisfying ending.

Overall, Eshkeri earned his paycheck here and further proves his talent, but one gets the impression that he didn't really stretch himself in the process the way Edward Shearmur did for the first score. This score is appropriate and often entertaining, with a solid main theme, but it's lacking a certain spark. Perhaps it's to do with the fact that none of the score's many but brief action cues ever build up a true head of steam; even though that is more likely a fault of the film than anything else, it doesn't improve the album. Either way, this score is well worth looking into if you're an established fan of James Bond knockoff scores, but I'm crossing my fingers that Eshkeri can move on to bigger and better things. And, really, it's a mystery why Edward Shearmur wasn't allowed to come back for this sequel.
Johnny English Reborn - 07/10 - Review of Lammert de Wit, submitted at (Dutch)
De komedie, of beter, parodie Johnny English uit 2003 kreeg acht jaar later een opvolger met Johnny English Reborn, opnieuw een parodie op het James Bond actiegenre. En opnieuw speelt Rowan Atkinson de hoofdrol. Waar de eerste film geregisseerd is door Peter Howitt, nam nu Oliver Parker het stokje over. Evenals de eerste film, werd ook de tweede door de critici nogal gematigd ontvangen, maar werd toch een succes aan de kassa's van de bioscopen.
In een dergelijke parodie doet het verhaal er natuurlijk niet zoveel toe, omdat het vooral gebruikt wordt om zoveel mogelijk onmogelijke grappen en andere flauwiteiten te kunnen presenteren. Zonder Atkinson was deze film een hopeloze flop geworden. Het verhaal begint met de zoveelste mislukte missie van Special Agent Johnny English, die vervolgens door MI7 wordt teruggeroepen voor weer een nieuwe missie. Daarbij stuit hij op de criminele organisatie Vortex, die een geheim wapen ontwikkeld heeft, waarvoor drie sleutels nodig zijn, die Johnny probeert te bemachtigen. Dan komt hij er via via achter dat er een mol in MI7 actief is. Hij vertelt dan aan z'n goede oudgediende collega Ambrose (Dominic West) wat hij heeft ontdekt en geeft hem de sleutel die hij inmiddels bemachtigd had...

Waar de muziek bij de eerste film van Edward Shearmur was, is die voor deze komedie van Ilan Eskeri.
Shearmur nam John Barry's muziek voor de James Bond serie als uitgangspunt en zijn thema was dan ook een fraaie variatie op Barry's thema, waarbij de gelijkenis natuurlijk van belang was. En datzelfde doet ook Eshkeri met zijn versie. Zowel het thema van Shearmur als die van Eshkeri klinken strak en stevig en doen je gelijk aan James Bond denken.
De film is natuurlijk een parodie op de James Bond films, of spionnenfilms in het algemeen, en een deel van de muziek klinkt dan ook flink spannend, wat de beluisterbaarheid wat minder maakt. Toch zijn veel tracks van Eshkeri's score erg vermakelijk, juist omdat de muziek behalve spannend vaak ook op een bepaalde manier iets aardigs in zich heeft. Wellicht is dat ingegeven door het feit dat de film een komedie is, wat steeds toch weer door de muziek heen klinkt.

Behalve thematische tracks en meer spannende tracks staan er op het album ook voldoende ontspannende tracks. Regelmatig vormt rustige muziek, met soms iets van een romantisch tintje, een aangenaam intermezzo. Het houdt de score ook gevarieerd, waardoor het geen straf is om de score een paar keer te beluisteren. 'Hypnotification' is daarvan een goed voorbeeld, want de muziek is zo laid-back dat het bijna zweverig is. Ook 'Golf' is zo'n rustige, wat aparte track, met dat typerende 'spionage-deuntje' erin, dat je gelijk herkent als je het hoort. En zo komen er meer rustige en soms best fraaie tracks voorbij.

Eshkeri heeft daarbij ook niet verzaakt om de nodige prettige en meer heldhaftige klanken in sommige tracks te verwerken. Zo is 'Wheelchair' een stevige track, waarbij elektrische gitaarklanken een rol spelen, terwijl ook kalme intermezzo's en plotselinge uitbarstingen voorbij komen. De track loopt uit naar een fraaie climax. Aan het eind komt dan de bijzonder fraaie symfonisch klassieke track 'Buckingham Palace' voorbij, waarna het album afsluit met 'Killer Queener', wat weer een stevige actietrack is, die de score met een knipoog afsluit.

Kortom, met Johnny English Reborn heeft Ilan Eshkeri een heel aardige score neergezet, die nauwelijks onder doet voor die van Shearmur (hoewel de meningen daarover verdeeld zijn). Met zijn aan James Bond geliëerde thema slaat hij een goed figuur, zeker niet minder dan Shearmur. De muziek is vooral spannend en daardoor minder melodieus, maar ook ontbreken rustige tracks niet, hoewel ook daar de melodieën soms wat te wensen over laten. Dat de film een parodie is, komt in de score bij vlagen goed naar voren, zoals in de overduidelijk komisch bedoelde voorlaatste track, die desondanks een van de fraaiste van het album is. De waardering voor het geheel komt zo op 71 uit 100 punten.
Johnny English Reborn - 06/10 - Review of Damien , submitted at (French)
Le retour de l'espion gaffeur, croisement entre un James Bond raté et un Mr Bean armé. C'est une toute nouvelle équipe qui entoure Rowan Atkinson: acteurs et réalisateur différents, mais aussi nouveau compositeur. On est donc un tantinet attristé de ne pas retrouver Edward Shearmur, dont la bande originale pour le premier film avait été une grande réussite.

Mais on se rassure en voyant le nom d'Ilan Ishkeri. Bien que peu connu, il a toutefois quelques grands titres à son actif: 'Centurion', 'Stardust', 'Layer Cake', ou encore 'Kick-Ass' (collaboration avec Henry Jackman et Marius De Vries).

L'album s'ouvre avec 'London', qui entame très brusquement une reprise du thème principal du premier film. Même si ce n'est pas son propre thème, Ilan Ishkeri parvient à lui conférer son style, n'en reprenant que quelques notes et en en changeant drastiquement l'instrumentation. Beaucoup moins léger et virevoltant qu'auparavant, le thème d'Edward Shearmur apparaît ici beaucoup plus fonceur, soutenu par une section rythmique des plus rigides.

Outre un deuxième thème, plus romantique cette fois, que l'on peut découvrir dans 'The Toy Cupboard', ou encore une 'Hypnotification' langoureuse à souhait, on doit constater que le compositeur ne nous réserve que peu de surprises. Comme on avait pu le remarquer notamment dans 'Stardust', Eshkeri aime les orchestrations lourdes et le résultat peut manquer de nuance. Mais si un côté épique n'était pas pour déplaire dans 'Stardust', on aurait peut-être préféré davantage de souplesse pour 'Johnny English Reborn'. Le compositeur a donc opté ici pour une musique d'action standard, qui fait constamment appel à son thème principal, et finit donc par lasser.

Le travail d'Edward Shearmur pour 'Johnny English' était enjoué, celui d'Ilan Ishkeri est bien plus carré et moins varié. Le second volet des aventures de Johnny English laisse, il est vrai, une grande place à l'action et aux gags visuels, expliquant le ton 'rentre-dedans' de sa bande originale. Cela fonctionne à l'écran, mais lors d'une écoute simple, le plaisir reste très limité.


Report a fault or send us additional info!: Log on

 



More