The Last Airbender


Movie | Released: 2010 | Format: CD, Download
 

Subscribe now!

Stay better informed and get access to collectors info!





 

# Track   Duration
1.Airbender Suite11:17
2.Earthbenders5:54
3.The Avatar Has Returned4:43
4.The Four Elements Test5:31
5.Journey to the Northern Water Tribe4:02
6.Hall of Avatars3:40
7.Prologue2:43
8.The Blue Spirit7:17
9.The Spirit World5:19
10.We Could Be Friends4:09
11.We Are Now the Gods5:47
12.Flow Like Water6:33
 66:55
Submit your review Hide reviews in other languages

 

The Last Airbender - 09/10 - Review of Sander Neyt, submitted at (Dutch)
Katara: A hundred years ago all was right with our world. Prosperity and peace filled our days. The four Nations: Water, Earth, Fire, and Air Nomads lived amongst each other in harmony. Great respect was afforded to all those who could bend their natural element. The Avatar was the only person born amongst all the nations who could master all four elements. He was the only one who could communicate with the Spirit World. With the Spirits' guidance the Avatar kept balance in the world. A hundred years ago, he just disappeared.

In de wereld van de filmmuziek zijn er heel veel samenwerkingen tussen regisseurs en componisten. Een paar voorbeelden zijn: John Williams met Steven Spielberg, Hans Zimmer met Christopher Nolan en natuurlijk James Newton Howard met M. Night Shyamalan. Deze laatste regisseur heeft een vreemd parcours achter de rug. Fel geliefd in zijn hoogdagen, uitgescholden in zijn val, en afgemaakt toen hij het dieptepunt had bereikt. En toch kijken liefhebbers der filmmuziek altijd uit naar films van die man. Want elke film is voorzien met een score van niemand anders dan James Newton Howard. Aangezien het oktober is, de ‘griezelmaand’ en Shyamalan de ‘meester van suspense’ is; zal ik deze maand iedere score voor een Shyamalan film bespreken. Vanaf de film waar een klein jongentje geesten spot tot de film waar de zoon van Will Smith tracht te overleven op aarde. In een maand dat ik graag SHYAMALAN MAAND noem.

THE LAST AIRBENDER

The Last Airbender, de zevende en tevens voorlaatste deel van de Shyamalan maand, was een vreselijke film. Waar de Indische regisseur bij zijn vorige drie films al fameus bergaf ging, heeft hij hier zijn dieptepunt bereikt. Uw nederige recensent heeft nooit de originele serie gezien, dus ik weet niet hoeveel er is overgenomen van de serie. Vies van fantasy verhalen ben ik niet, zeker indien u weet dat The Lord Of The Rings op alle gebieden mijn favoriet blijft, maar het verhaal van The Last Airbender is gewoonweg te belachelijk voor woorden. Daarbij ook nog eens de slechte uitgewerkte dialogen en de vreselijke acteerprestaties maakt van deze film een lachertje. Het enige wat echt goed is aan de film, zijn de speciale effecten en de muziek van James Newton Howard.
Want hoe slechter de films van M. Night Shyamalan worden, hoe beter de muziek van James Newton Howard wordt. The Village was een meesterwerk, Lady In The Water was meer dan een meesterwerk. Enkel The Happening was een stap achteruit. Maar deze stap achteruit wordt meer dan goedgemaakt met deze score, dat meteen een kilometer vooruit is in zake instrumentatie, thematiek en natuurlijk de intelligente opbouw van maestro James Newton Howard. Jup, The Last Airbender is één der beste scores van de man. And I will tell you why. Wat ik wel wil vermelden dat de recensie er iets anders gaat uitzien dan gewoonlijk. Eerste en vooral ga ik de instrumentatie bespreken en daarna de thema’s.

Vuur, aarde, wind en water. Dat zijn de vier elementen dat de fundatie van deze planeet is. Alles is opgebouwd uit die vier elementen. In The Last Airbender spelen deze vier elementen uiteraard een grote rol. Zo’n grote rol dat Howard zijn instrumentatie eraan heeft aangepast. Voor elk element heeft Howard een ander deel van het orkest gebruikt. De strijkers staan paraat voor water, de houtblazers voor wind, de percussie voor aarde en de blazers voor vuur. Dat is de genialiteit van de componist. De gelaagdheid in de orkestratie zorgt ervoor dat je zodanig in de score duikt, je omwentelt met de muziek en dan wil je blijven zitten in die omwenteling der muziek en geraak je verslaafd aan de score. Een klasvolle keuze van de maestro.

Nu over naar de thema’s. Eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat ik er mijn werk heb gehad om de thema’s te vinden. Howard heeft niet de intentie gehad om een gemakkelijk herkenbaar thema te schrijven waar je na de eerste twee noten weet: dit is The Last Airbender die opstaat. Met andere woorden: wie deze score koopt en verwacht dat het een lekker luisterbare score is waar de thema’s overduidelijk zijn, zal na een eerste luisterbeurt wel degelijk in zijn haren krabben van ofwel frustratie ofwel onwetendheid.
Maar wie de score aandachtig beluisterd, zal merken dat er wel degelijk drie thema’s in de score verstopt zijn.
Laten we beginnen met het thema waarvan uw nederige recensent denkt dat het, het hoofdthema is. In de film is het thema voor het eerst te horen in de Prologue. Zo ook bij mij, want ik heb een paar nummers verplaatst. Hier wordt het gespeeld door de strijkers en het is een zeer lyrisch thema geworden. Het zijn drie opgaande noten die steeds herhaald worden. Het zet de sfeer voor de film, want het klinkt hier zeer mysterieus. Maar Howard zou Howard niet zijn als hij zijn thema’s niet opbouwt, en dat doet hij hier ook met zijn hoofdthema. Laten we eens kijken naar Earthbenders. De strijkers beginnen het eerste te spelen waarna de blazers erbij komen en rond 2:00 krijg je het thema te horen in de vorm van percussie slagen. Het thema’ dat mysterieus was, begint nu wel heel dreigend te klinken. Bijna angstaanjagend zelfs. Klasse gewoon.
In Flow With Water krijg je het thema voor het eerst in zijn volle glorie te horen. Maar hierover later meer.
Een tweede thema is dat van de Airbender zelf. Dit is zeer nauw verwant met het hoofdthema en het gebeurde dat ik de twee thema’s met elkaar verwisselde. Dit thema komt iets minder prominent aan bod in de score. Maar Howard bouwt het stuk zodanig terug op dat het de eerste keer dat je het hoort, zeer miniem klinkt, maar zodra duidelijk wordt wat voor lot de Airbender heeft, wordt de muziek alsmaar luider en luider gespeeld en duikt het meer en meer op in de score.
In Hall Of Avatars speelt Howard zelfs met het thema. Je krijgt het eerst zeer vaag te horen. Slechts op de achtergrond, maar als de track zich voortzet krijg je het in zijn volledige totaliteit te horen.
Een derde thema is een donker en meer militair thema. In de suite krijgen we dat voor het eerste horen. Over de suite gesproken. Het vreemde van de Airbender Suite is dat de twee thema’s er niet in voorkomen. Hier wordt slechts de sfeer van de score gezet, en dat is geweldig, want je geraakt meteen in de ban van de muziek. Maar soit, rond een minuutje of zeven krijgen we dat thema te horen. Wat voor nut het heeft in de film, weet uw nederige recensent niet. Maar het doet mij alleszins altijd denken aan de Mars die John Williams heeft geschreven voor de Indiana Jones films. Het is niet zo prominent aanwezig op de score zoals de resterende thema’s maar het is wel eens leuk meegenomen. Let vooral in de suite als het koor erbij komt, het thema krijgt meteen een heel andere dimensie.

Buiten deze thema’s heeft de score zoveel meer te bieden. De actie is terug geweldig, zoals we dat gewend zijn van de componist. Maar het beste van de score zijn drie woorden. Drie simpele kleine woorden. FLOW LIKE WATER. Deze track is voor de Last Airbender wat The Great Eatlon is voor Lady In The Water. Een Meesterwerk met hoofdletter M. De twee grote thema’s vermengen zich op een bedje van prachtige strijkers, en hier komen de orkestraties pas echt tot zijn recht. Het is een adembenemende zes minuten. Zes minuten die je even van de wereld haalt, je laat wegdromen, je laat meeslepen in je eigen fantasie. Op een manier dat ik niet veel heb meegemaakt. Enkel Howard Shore heeft dat al kunnen doen. Enkel en alleen al voor Flow Like Water zou je deze score in huis moeten halen. Het zijn zes minuten die je alsmaar opnieuw en opnieuw zou willen meemaken.

Okidoki, zijn er slechte zaken aan deze score. Aan de muziek zelf is niets aan te merken, de uitgave des te meer. Ten eerste is er geen narratieve constructie aanwezig. De tracks staan mooi door elkaar. De proloog staat heel mooi in het midden en dat is een slechte zaak, want daar worden de thema’s geïntroduceerd. Dus eigenlijk heb je al de eerste helft al beluisterd, zonder de oorsprong te weten. Als je bloemen wilt, ga je toch ook niet eerst de bloem plukken om daarna te zaaien. Howard heeft zijn zaadjes in de Prologue geplaats en ze dan laten uitgroeien tot volwaardige thema’s. Maar met deze opbouw van de score is het effect volledig weg.
Ook het ontbreken van het koor is een tegenvaller. Iedereen weet dat Howard een liefhebber is van veel koor en dat is ook in de film zo. Maar wegens de productiekosten te laten verlagen is het koor niet op de cd opgenomen. Het moet zijn dat de grote Hollywoodstudio’s niet genoeg geld verdienen…
Sommige fans van de serie zijn ook niet te spreken over deze score. De reden daarvoor is dat James Newton Howard niets van de muziek van de serie heeft overgebracht. Maar dat kan ik niet beamen, want zoals gezegd. Niets heb ik van de originele animatieserie gezien.

Conclusie
The Last Airbender is het derde hoogtepunt van deze Shyamalan maand. James Newton Howard bewijst voor de biljoenste keer nog maar eens dat hij wel degelijk één der beste componisten is over de gehele wereld. Hij trakteert ons op een intelligente score die vernuftig in elkaar zit en waarbij elke seconde gewoonweg genieten is! Al slaat de uitgave soms de wensen over, aan de muziek is niets aan te merken. Een mooie 9 staat op zijn plaats bij deze score. Aangezien uw nederige recensent Lady In The Water net dat tikkeltje beter vindt.
The Last Airbender - 09/10 - Review of Edmund Meinerts, submitted at (English)
Despite the fact that the names M. Night Shyamalan and Edward Wood Jr. are now often uttered in the same breath (replace Ed Wood with Uwe Boll, Michael Bay or whoever your least favorite director is), film music fans have come to anticipate each new film he brings to the big screen; or, more accurately, the accompanying James Newton Howard score. By all accounts, The Last Airbender is an awful film (Roger Ebert gave it half a star out of four and called it an 'agonizing experience in every category I can think of and others still waiting to be invented' - enough to convince me not to see it), but the worse the film, the better Howard's scores tend to get (from the functional-at-best score for the brilliant The Sixth Sense, to the wonderfully subtle music tied to the clunker that is Lady in the Water), so that should be good news for JNH fans, no?

If there's any one genre that Howard has proven himself a master of above all else, it's fantasy. From his breakthrough action score to Waterworld via his surprisingly large-scale Disney animated efforts to more recent stuff like The Water Horse: Legend of the Deep, Howard never fails to deliver in this area (with the possible exception of the underachieving Peter Pan). In scope, The Last Airbender eclipses all of those previous efforts, boasting the largest amount of those extended, flowingly harmonic moments of full-ensemble grandeur (a JNH specialty) ever to be collected in a single score. If you thought cues such as 'Tarawa' from Snow Falling on Cedars, 'The Crystal Chamber' from Atlantis: The Lost Empire or 'Beauty Killed the Beast V' from King Kong were the ultimate in choral and orchestral majesty, wait until you hear 'Flow Like Water' here...but I'm getting ahead of myself.

The best of the JNH/M. Night collaboration is usually agreed to be Lady in the Water, which is a ten-out-of-ten score for me due to two things: its thematic clarity, and the way its album subtly holds back its large-scale material, allowing the score to murmur enticingly before suddenly exploding into its forceful choral and orchestral climax ('The Great Eatlon'). Sadly, The Last Airbender is inferior on both counts; its themes are less obviously attractive, and its album lacks narrative flow - only one of the reasons the album represents the score extremely poorly, but more on that later. For these reasons, The Last Airbender is not quite Lady in the Water's equal, though it remains a close second.

Two obvious themes occupy the ranks of this score, with several less clearly defined motifs buried in the underscore. The first, the 'main theme' (though it doesn't really appear often enough to be called that) consists of a series of rising two-note figures and serves as a 'hero's theme' (with rather standard JNH-esque harmonic progressions). The simplistic progressions allow this theme to be manipulated much in the way the main theme from Lady in the Water was, from staccato pounding during action sequences to softer underscore to those aforementioned flowing moments of majesty; however, this motif is neither as memorable nor as interesting as that from his 2006 career highlight.

The second theme is perhaps the most obviously engaging on album and leaves the greatest impression afterwards, despite only appearing in two almost identical presentations towards the end of 'Airbender Suite' and in the middle of 'The Blue Spirit' (as well as in a disguised form in 'We Are Now the Gods'). It's a big, bombastic march, full of portentious brass and ripping snare and so over-the-top in its scope as to seem almost pompous. In that respect it might come across to JNH collectors as a darker variant on the more brightly swashbuckling adventure themes from Waterworld, Atlantis: The Lost Empire, Treasure Planet and the like. In its two extended presentations it moves into a percussion-heavy interlude of rising chromatic notes, complete with choral chanting; truly apocalyptic stuff and tremendously enjoyable. It's a shame this theme's application is so sparse, really.

Other than that, there is a third motif that appears in the score's many grand harmonic moments as an underpinning ostinato: a flowing, descending series of string notes that seems to represent the element of water (curious that none of the other three elements receive thematic attention, though). This idea actually gets more album time than the other two; despite this, a fairly significant amount of The Last Airbender transpires without any theme being played. JNH's harmonic sense is fortunately keen enough to keep interest levels high despite this, but it does slow the album somewhat.

There are two highlight moments on the album that go into lengthy exploration of thematically unrelated, but nevertheless striking melodies - melodies that could, perhaps, be further developed in a potential sequel score (though critical reception has been so poor that that seems rather unlikely). Firstly, there are the first few minutes of 'Airbender Suite', which introduces a singular theme of (what else) grandeur that recalls David Arnold's Stargate. Then there's the last two minutes of 'We Are Now the Gods', which goes into a chord progression so simplistic, Hans Zimmer could have penned it - but JNH's gentle choral arrangement lifts it to something close to exquisite.

And then there's the final cue...oh, that final cue. I'll go ahead and say it now: 'Flow Like Water' is the best single piece of music James Newton Howard has ever written. Its buildup over waves and waves of the descending string lines is so patient, so flowingly beautiful that its massive payoff, finally reached at 3:45, ranks among the most ecstatic moments I've ever heard in a film score. It packs a powerful emotional punch along the lines of the finale from Danny Elfman's Edward Scissorhands - high praise indeed. And then there's the very forceful, pounding presentation of the main theme at the end, a nice rousing way to finish off the score.

All in all, The Last Airbender is among the best fantasy scores ever recorded, certainly one of the best of the year (though I'd probably choose John Powell's How to Train Your Dragon above this one in terms of pure entertainment value). It is badly harmed, however, by its poor album treatment. Despite being sufficiently lengthy and of resounding quality, there are three major quibbles I have with this CD. Firstly, its tracks seem to be incredibly out of order, with the 'Prologue' track appearing seventh - perhaps chronological order would have made this score as enticing as Lady in the Water (though 'Flow Like Water' should remain as the last cue). Secondly, the few cues are quite lengthy, and other than the consistently amazing 'Flow Like Water', all intersperse highlights with less interesting underscore or quieter material, a James Horner-like practice that could lead some to editing together their own cues or suites.

Thirdly, and most annoyingly, the choir on this album is badly undermixed. It's there, but it is strangely muffled and usually loses the sonic battle with the orchestra and prominent percussion section - especially irritating during the choral chanting towards the end of 'Airbender Suite'. It sounds like the singers are standing too far away from the microphone, to be frank. The reason for this seems to be that the re-use fees for the choir weren't or couldn't be paid; I'm not so sure about the particulars, but whatever happened, we are left with some sort of makeshift replacement choir, and it is extremely frustrating because of the 'imagine if...' factor it creates. Imagine how much better 'Flow Like Water' would sound if the choir wasn't buried, barely audible, beneath the orchestra...This same problem would go on to also plague JNH's next score, Salt. Let's hope he doesn't make this a trend, because one of JNH's greatest assets has always been the satisfying way he uses his choir. According to hearsay, the choir is more present in the film, but is that worth an agonizing experience in every category thinkable and a few unthinkable? That is up to you.

Despite all this, The Last Airbender stands as a highlight of the year, and of the composer's career, and shouldn't be missed by any collector. The 'Flow Like Water' cue is worth it alone - just lean back, turn up the volume and let its broad waves of massive harmony engulf you. This is what fantasy scores are all about.
The Last Airbender - 09/10 - Review of Mitchell Tijsen, submitted at (Dutch)
Wat we weten van James Newton Howard is dat hij geweldig is in het brengen van emoties. In de Batmanmuziek die hij samen met Zimmer componeerde hoorde je duidelijk welk stuk hij had geschreven. In deze nieuwe score is het 100 % Howard en kan ik jullie vertellen dat ik na het beluisteren van deze score maar 1 ding kan zeggen en dat is: ‘Howard is terug!’
Na zijn verbluffende score ‘Lady in the Water’ komt hij eindelijk terug met fantastische muziek voor de nieuwste blockbuster film in de zomer van 2010.
Ik ga de tracks af!

1. Airbender Suite
Deze lange suite van maar liefst 11 minuten brengt ons al helemaal in de stemming. Het begint rustig maar naar mate de track vordert hoor je al meer Avatar. Rond de 2:40 komen de strijkers er bij en wordt het mooier en mooier. Rond 3:48 een uitwerking van het thema wat je in deze track hoort. Rond 4:15 minuten keert de rust weer terug en horen we veel strijkers.
James Newton Howard zijn muziek doet me vaak terug denken aan dat mooie King Kong, dit lijkt er op. Ook in deze track is hij ijzersterk naar mijn mening.
Rond de 6:45 waagt hij zich ook aan actiemuziek, dat vind ik nooit zo goed bij Howard, maar dit is wel te doen. Niet geweldig maar Howard is gewoon niet zo sterk in actiemuziek maken.
Rond de 8:40 horen we heerlijke drumsolo’s en eindelijk ook koorstemmen! In de film schijnen ze veel meer aanwezig te zijn maar hier horen we ze eindelijk. De track eindigt weer rustig zoals deze ook begon…

2. Earthbenders
Het hoofdthema van de film is hier te horen. Het begint erg rustig tot dat de drums erbij komen, dan wordt het allemaal wat drukker. Rond 2:13 is het even rustig met wat opbouwende spanning maar dan rond de 2:35 gaat het gebeuren. De muziek uit de trailer horen we hier terug op een geweldig manier! Veel drums ook, iets wat we eigenlijk niet kennen van Howard. De track eindigt net zoals de vorige erg mooi en rustig!

3. The Avatar Has Returned
Een gewone track eigenlijk, met in het begin wat drukte maar uiteindelijk bouwt de drama zich op in de laatste minuut. Een leuke track die eigenlijk pas in de laatste minuut mijn aandacht trekt. Niets bijzonders maar zeker leuk om naar te luisteren.

4. The Four Elements Test
Een aantrekkelijke naam maar ook zeker een aantrekkelijke track.
Mijn aandacht is gelijk al getrokken bij de opening van deze track waar we die typische Avatar geluiden horen. De rust is mooi en duurt de hele minuut lang. Maar na die minuut keert Howard zich terug wat betreft de rust en geeft hij ons spanning! Rond de 3:23 weer heerlijke strijkers en drumsolo’s! Ze spelen het hoofdtheme van de film! De track eindigt weer rustig, ook dit was een heerlijke track die ik zeker een paar keer achter elkaar kan luisteren.

5. Journey to the Nothern Water Tribe
Een track die vanaf de eerste seconde al lekker begint. Het klinkt gelijk als een beklimming van een berg en rond de 50ste seconde gaat Howard te keer met zijn hoofdthema. Heerlijk om te horen dat hij eindelijk een goed hoofdthema heeft dat hij continu aan ons kan laten horen. Verder is de track leuk om naar te luisteren, vooral het begin was erg mooi en ik ben dan ook hartstikke benieuwd naar de film!

6. Hall of Avatars
Weer een mooie track van Howard waarin hij benadrukt hoe moeilijk de taak van de Avatar eigenlijk is. Zijn voorgangers ziet hij in die Hall staan en het is een heel emotioneel moment in de film waarschijnlijk. De muziek liegt er in ieder geval niet om en komt heel emotioneel op mij over. Geen hoofdthema van de film maar ondanks dat een leuke track om naar te luisteren.

7. Prologue
Je zou denken dat een proloog aan het begin van een CD zou moeten staan, natuurlijk moet dat ook, maar dit keer staat hij er midden in. Een beetje vreemd maar we moeten het maar accepteren. In ieder geval begint de track weer rustig en wanneer we de drums horen lijkt het een actietrack te worden maar dat is niet het geval. De track laat het hoofdthema van de film horen in alle rust, erg mooi gedaan van Howard! De track eindigt weer mooi en rustig.

8. The Blue Spirit
In deze track laat Howard zien dat hij toch degelijke actiemuziek kan maken. Deze track is een bom van actie met veel strijkers en slagwerkinstrumenten. Ook het koor komt even om het hoekje kijken, het klonk allemaal erg mooi als 1 geheel. Rond de 4:30 is het weer rustig en keren de echte Chinese instrumenten weer terug. Even later weer wat duistere muziek in een rustige vorm maar dit lijkt zich op te bouwen…
Dat doet het ook maar het is dit keer geen explosie maar er volgt gewoon actiemuziek, maar dan krijgen we toch wel wat we willen en dat is het hoofdtheme van de film! Howard weet het steeds op een verassende manier te brengen aan zijn publiek, op momenten dat je het eigenlijk niet verwacht.

9. The Spirit World
Howard heeft vast een praatje gehad met componist Hans Zimmer over de actiemuziek. Hij lijkt de actiemuziek beter te beheersen dan voorheen. Rond de 1:25 horen we weer het hoofdtheme gespeeld door de strijkers van het orkest. Verder is deze track niet speciaal, het heeft zo zijn rustmomentjes en het heeft zijn actiemuziek. En met dat laatste eindigt deze track met een enorme knal! Heerlijke track opnieuw van Howard, maar eigenlijk is elke track nog geweldig op deze score en ben ik dus benieuwd naar de volgende.

10. We Could Be Friends
In deze track zal de Avatar het gaan opnemen tegen de vuurheer samen met zijn vijand. Hij zal dus moeten samenwerken, ik had een rustige track verwacht maar die krijg ik niet. Het begint allemaal heel druk en spannend. Dan horen we in deze track het hoofdthema waar ik overigens helemaal van weg ben. Maar we horen het weer op een andere manier en opnieuw weer geweldig gedaan! De track krijgt na het horen van het hoofdthema zijn rust weer terug.

11. We Are Now the Gods
Deze track heeft alles wat een top track moet hebben.
Het heeft de actie, de rust en de emotie! Rond de 3:40 horen we rustige muziek die ook een emotionele betekenis lijkt te hebben. Weliswaar geen hoofdthema maar wel leuk om weer te horen dat Howard het nog steeds kan. Howard is weer helemaal back met deze prachtige track!

12. Flow like Water
De mooiste track van deze score is dit nummer die echt alles heeft!
De rust en nog belangrijk is het hoofdthema van de film. Howard op zijn best zal ik maar zeggen, zeker rond de 2:50 minuten is hij geweldig bezig met zijn strijkers. Rond de 3:05 komt de emotie ook langs en lijkt deze track de mooiste te zijn om de hele score! Dan volgt dat hoofdthema nog en dit keer ook nog eens in volle glorie! Een heldhaftig hoofdthema die over gaat in rust. Maar na die mooie rust met een Chinees tintje keert Howard terug met zijn actiethema. We hebben het thema nog niet veel gehoord dus laat Howard het ons hier nogmaals horen. De laatste 40 seconde zijn gevuld met actie, het slagwerk doet het goed en dit keer ook wat trompetten! Deze track is wat je noemt een pareltje!

De hele score heeft me kunnen boeien, na wat mislukte scores zoals The Happening is Howard weer helemaal terug. Na Lady in the Water en King Kong is dit zijn beste score. Hij heeft kunnen laten zien dat hij in staat is om actiemuziek te maken en hij heeft laten zien dat hij nog steeds veel emotie in muziek kan leggen.
Een 9 is hier op zijn plaats voor deze pracht score en ik kan alleen maar hopen dat hij nog veel meer van dit soort scores mag maken!

Naar mijn mening de beste score van 2010!
The Last Airbender - 09/10 - Review of Anthony Aguilar, submitted at (English)
The prospect of a new M. Night Shyamalan film does not carry with it the weight that it once did. Shyamalan’s best film was also his breakout film “The Sixth Sense”. While he has made at least one good film since (Signs), he has sadly progressed down a path of rising pretentiousness and decreasing film quality. His insertion of himself into brief moments of each of his films is laughable, for he has not produced anything near the talent and ingenuity of Alfred Hitchcock (who was famous for doing the same thing). While Shyamalan’s film quality seems to decline with each subsequent film, the quality of James Newton Howard’s musical scores seems to rise. I’ve not heard “The Sixth Sense” nor “Unbreakable” in full, but “Signs” was a pretty good suspense score with an incredibly memorable 3-note motif. His score to “The Village” was sublime and quite beautiful. “Lady in the Water” perhaps upped the ante even more, with an addicting, beautiful main theme and a killer finale. With his score to “The Last Airbender” Howard has, quite possibly, beaten himself yet again. This is a film score that has everything a fantasy score fan could hope for: action, adventure, and beautiful dramatic writing. Unlike Alexandre Desplat (who composed the score for “the Golden Compass”), Howard seems fully capable of conjuring an atmosphere of magical fantasy appropriate for the genre. This isn’t Harry Potter or Hook, though. This is mature fantasy music on an epic, grand scale.

The film is based on a popular anime that ran on Nickelodeon for 4 years and that I know little to nothing about. The world of this tale seems incredibly simple, with all men are separated into four nations (each representing one of the four elements: Earth, Air, Wind, Fire). Each nation also has “benders” which are people who can manipulate their nation’s element. In this world there is apparently only one person who can manipulate all four of the elements and it is said that this Avatar will bring peace to the war-torn land. The Avatar, though, has not been seen in a long time but suddenly returns to set things right. Again, There is still much that I do not know of the series and the movie, but that seems to sum up the basic premise.

Rather than go for outright memorability, Howard has chosen to go the more technical route with this score. Indeed, not many of the score’s themes there are a plethora of them) are likely to become classics in that regard. This is a score that is, literally, the sum of its parts. One cannot listen to just one track and get an adequate feel for the score. This is a score that demands to be taken in and appreciated as a whole. Howard’s themes are woven in and out like the threads in a busy yet beautiful tapestry. One could step in to get a closer look at a tapestry and appreciate the technical skill with which is has been woven. But it is only when one steps back and looks at the whole thing that one can fully appreciate what the artist was trying to accomplish. Such is the case with Howard’s score. You cannot listen to just one track (like, say, the “Airbender Suite”) and get an adequate feel for the score. You have to listen to and take in Howard’s entire effort in order to fully appreciate his accomplishment.

One of the reasons for this lies in Howard’s presentation of the themes. The 11-minute mammoth “Airbender Suite” starts the album in a suitably grandiose fashion and introduces us to a couple of recurring ideas that will present themselves at key moments throughout the score. Though curiously some of the most intriguing ideas towards the beginning of this cue are oddly orphaned from the rest of the album. There is a sort of militaristic action theme later in the track that pops up at different moments of action throughout the score. The next cue, “Earthbenders”, is simply fantastic. We are introduced here to what I will call the ‘Main Theme’ (the theme which begins the seventh track “Prologue”), or the Earthbenders’ Theme. It’s given a pastoral, string-led presentation before segueing into a brilliant, punchy action theme. There are many other themes and motifs which weave their way through this incredibly intricate score.

One element of the score that was perhaps inevitable is Howard’s use of heavy percussion. Its use throughout the score is thrilling and the players really produce a ruckus at times (in a very good way). He uses it to great effect in many tracks, including the thrilling “Journey to the Northern Water Tribe” and in brisk, thrilling, yet light fashion in “Earthbenders”.

The score ends with two great cues, the final one being a highlight of James Newton Howard’s career. “We Are Now the Gods” has a moment of beauty towards the end of the track that is not to be missed. If there’s one thing that I’ve come to learn about Howard (especially with his gem Lady in the Water), it’s that he excels at writing and orchestrating some of the most beautiful melodies. “Flow Like Water” is a spectacular winner in this regard. The melody Howard has crafted here builds and reaches spine-tingling proportions at 3:05 into the track. It is one of the most epic, beautiful cues that I have heard in a long time. If you only decide to get one track from the album, “Flow Like Water” is definitely the one to get. It’s Howard at his absolute best. In fact, this entire score is Howard at his best.

As you can probably imagine, I cannot recommend this score highly enough. I encourage any and all score fans to retrieve the album now via iTunes or purchase the CD. Some purists may bark about how the original Airbender theme is nowhere to be found in Howard’s score. Given the strength of this score, though, this should be an incredibly minor gripe. Shyamalan definitely gave Howard a more broad canvas than he has ever had to write on and Howard delivered big time. Go ahead and pick this score up, you will not regret it.
The Last Airbender - 09/10 - Review of Marc Chauvin, submitted at (French)
Il est désormais établie que la sorte d’un nouvel album de James Newton Howard et en l’occurrence pour un film de Shyamalan est un évènement en soi. En effet, de The Sixth Sense à The Happening, le compositeur a livré de véritables perles musicales dont Signs ou Unbreakable sont les plus illustres chefs d’œuvres (pour ne citer qu’eux)
La collaboration entre JNH et Shyamalan est devenue au fil des films, une des plus riches et des plus intenses jamais vues depuis lors ; chaque nouvel album étant la preuve formelle d’un dialogue sans cesse perpétuel entre le discours d’un réalisateur empreint de mysticisme et de fantastique et la sensibilité et la maîtrise d’un compositeur capable d’allier virtuosité et intensité dans l’émotion .
The Last Airbender, leur dernier projet, est une pierre de plus dans l’édifice- déjà majestueux - de l’univers musical du compositeur .
C’est une sacrée pierre en effet puisque la partition de James Newton Howard regroupe à la fois le sens de la virtuosité cher à ses collaborations avec le réalisateur indo- américain et celui de l’épique et du grandiose qui a fait ses heures de gloires avec Waterworld, The Postman, King Kong ou I Am Legend .

C’est 12 morceaux qui se présentent à nous ; 12 morceaux dont ressortent certains ponctués de fulgurances et c’est avec « The Last Airbender Suite » que JNH ouvre son ballet ; un ballet fleuve de plus de 11 minutes où le compositeur déploie par strates successives l’univers du film.
Quelques minutes après une introduction mystérieuse et sombre, les cordes et les cuivres apparaissent enfin en alternance dans une sorte de semi fanfare solennelle absolument majestueuse digne des grandes heures de John Williams .Une introduction donc, des plus mémorables (qui correspond en réalité au générique de fin) annonçant clairement la couleur. De l’épique, du majestueux et du mystère .

L’ensemble de l’album est parcouru par un thème ou plutôt un motif de 4 notes ascendantes et descendantes décliné dans des variations allant du mystérieux à l’épique, voire au lyrique. Cette « formule » se retrouvera donc dans la plupart des titres faisant le lien entre chacune exprimées dans des intentions diverses.

Une des parties d‘« Earthbenders » illustre la première bataille du film entre les maîtres du feu et de la terre. Le compositeur livre un rythme martial des plus entraînant avec moult percussions et cuivres rugissants. On pense bien évidemment à Waterworld dans les rythmiques matinées d’exotisme avec une certaine force dans la sophistication. « Journey to the northern water tribe » en est aussi un parfait exemple. Les morceaux d’actions sont donc bien présents avec renforts de cuivres bondissant, percussions atomiques, cordes tendues et virevoltants « The blue spirit », « The spirit world »,  « We Could Be Friends » ou la majeure partie de « Now We Are The Gods »

Mais que serait un album de James Newton Howard pour Shyamalan sans cette force émotionnel qui transforme la noirceur en lumière ; les plaines
En montagnes. L’intensité dramatique est donc de rigueur dans des morceaux comme
« Now We Are The Gods »,morceau d’action se concluant en une longue complainte pour cordes et cuivres vraiment poignante .

Le compositeur achève enfin sa partition dans la grâce la plus absolue avec ce qui semble être considéré par beaucoup comme LA pièce de tout le score. « Flow Like Water » est un déploiement de cordes étirées, ascendantes et descendantes créant ainsi une sorte d’adagio pour cordes vraiment déchirant qui conclut l’album dans l’émotion la plus radieuse .Le compositeur crée une progressive montée en puissance fabuleuse dont lui seul a le secret. C’est alors que le compositeur reprend son motif qui se transformera ici en thème en le faisant exploser, en l’étirant pour le magnifier dans toute sa puissance .C’est ensuite dans la déflagration que prendra fin la piste en convoquant une dernière fois un des thèmes musical du film.

Si l’on voulait synthétiser l’ensemble du score, la partition de James Newton Howard serait en réalité une combinaison des meilleures ingrédients de presque tout ses albums alliant le grandiose et la force d’un King Kong et le lyrisme d’un I Am Legend avec l’exotisme trépident d’un Waterworld et le mysticisme et l’intensité d’un Snow Falling On Cedars.
La partition du maestro fait preuve comme toujours d’une structure architecturale des plus solide et rigoureuse déclinant ses motifs et ses thèmes dans une combinaison orchestrale imposante et subtile à la fois .

The Last Airbender s’inscrit alors déjà comme une des pièces maîtresses du compositeur qui synthétise tout son talent. Ce nouvel exploit n’est cependant pas aussi miraculeux qui l’aurait dût être car si la réussite est incontestable, la partition du maestro n’est pas forcément des plus novatrice dans le sens où elle ne rejoint pas la perfection et l’intensité d’un Signs, The Village encore d’un The Lady In The Water, mais ce sont d’autres partitions pour d’autres univers et The Last Airbender a besoin d’une forme de « consensus », à besoin de fédérer pour aller au-delà des particularités afin d’éviter tout élitisme. James Newton Howard ne livre pas le chef d’œuvre absolu, mais que l’on ne s’y trompe pas, The Last Airbender est un score atomique et d’une très grande puissance s’inscrivant comme une de ses très grandes partitions et rejoint de surcroît le niveau d’un John Williams .
En l’état ,(et n'en déplaise à certains 'pisse-froid' ) la nouvelle œuvre de JNH est une énorme réussite et se place incontestablement comme une des meilleures B.O de l’année 2010 !
The Last Airbender - 09/10 - Review of Maurits Petri, submitted at (Dutch)
Na een aantal lauwe films van regisseur M. Night Shyamalan, lijkt daar nu hopelijk een beetje een einde aan te komen. The Last Airbender is zijn nieuwste zomer blockbuster en is voor de filmmaker een compleet onbelopen pad. In eerste instantie zou de film Avatar gaan heten, net zoals alle gelijknamige animatiefilms van de Amerikaanse kinderzender Nickelodeon. Na veel gerommel en schuiven met titels (en geld) mocht James Cameron zijn titel behouden en werd Shyamalan´s project omgedoopt tot The Last Airbender.

Wie Shyamalan zegt, zegt James Newton Howard. De twee mannen werken al vele jaren als broers samen aan de meest uiteenlopende projecten. Het muzikale resultaat heeft, in tegenstelling tot de films die uitkwamen, ons nooit in de steek gelaten. Ditmaal moet ook Newton Howard flink wat gas bijgeven om de talrijke actiescenes bij te benen. Dit doet hij met lange suites, veel percussie, zijn eigen Howardiaanse manier van emoties in muziek brengen en een dozijn thema´s. Zoals we gewend zijn van de maestro start de soundtrack bijzonder duister met, zo lijkt het, zingende wijnglazen en aanzwellende strijkers. Kort daarna openbaren er zich meerdere thema´s, te beginnen met het hoofdthema voor Avatar. Heldhaftig, korte akkoorden en veel trompetgeschal. Het thema op 2:50 doet bijzonder veel op muziek van John Williams lijken...sterker nog, het had zo een passage kunnen zijn uit Star Wars. Maar dankzij de herkenbare manier van percussie en langzaam uitademende strijkers herkennen we die prachtige stijl van Newton Howard al gauw weer.

Een van de beste actietracks is direct de tweede van het album, Earthbenders. Na een mysterieus begin, wat we herkennen uit de trailers van de film, op 1:55 een snoeihard en zeer bombastisch thema wat ook wat kippenvel geeft. De opbouw is magnifiek en eigenlijk lijkt dit al de climax van het album te zijn. Gouden tip bij deze track luidt als volgt: zet je volumeknop maar hoog en geniet met volle teugen van deze schitterende actietrack die ook op een overweldigende manier weer afbouwt. De tiende track, We Could Be Friends, borduurt eigenlijk mooi door op dat nummer. Overigens lijkt het thema op het begin wel een beetje weer op werk van Williams en lijkt zelfs het Darth Vader thema voorbij te komen. Alleen geeft Newton Howard er op het einde net een andere draai aan.
De tracks die ertussen zitten laten helaas hier en daar wat steken vallen. The Avatar Has Returned begin bijvoorbeeld vrij saai, maar je geduld zal rijkelijk beloond worden met het Avatar-thema en wederom een wonderschone instrumentatie. Prologue lijkt qua muziek ook daadwerkelijk de proloog van de film te zijn. Wederom weer het Avatar-thema, ditmaal versterkt door een koor. Zoals collega Smit al terecht opmerkte is de laatste track van het album weer van ongekende klasse. De muzikale climax van het album en van de film blijkt namelijk niet gepaard te gaan met oorverdovende score, maar met prachtige emotionele muziek. Tel daarbij op dat Flow Like Water ruim zes en een halve minuut duurt. Dat laatste is trouwens een groot pluspunt van het album, de muziek krijgt qua speelduur prima de ruimte om op te bouwen zonder irritante onderbrekingen. Flow Like Water doet het bloed van menig filmmuziekliefhebber harder stromen. Op een overdonderende manier pakt Newton Howard alle thematiek op, en verwerkt dat in een stuk filmmuziek die zo mooi is....dat je er uren naar wilt luisteren.

The Last Airbender is typisch weer zo'n soundtrack die je moet leren kennen. Een soundtrack die dat typische James Newton Howard-sausje heeft, maar toch wel weer een tikkeltje anders is dan normaal. Een soundtrack waarbij de thematiek weer dik in orde is en waar de componist werkelijkwaar alles uit het orkest weet te halen. Ditmaal is Newton Howard's score overladen met heerlijke percussie en vele actierijke stukken die z'n weerga niet kent. Met deze score laat Newton Howard in ieder geval een onuitwisbare indruk achter bij menig jury (Oscars, Filmfestival Gent etc.) Waar hij ook een onuitwisbare indruk achter laat is bij vele bezoekers van deze website. Surf snel naar je favoriete webwinkel of ren naar de platenhandel en schaf deze onnavolgbare score aan van een van de meeste gevraagde en gewilde componisten van dit moment!
The Last Airbender - 10/10 - Review of Daan Smit, submitted at (Dutch)
M. Night Shyamalan was aan het eind van de 20ste eeuw en begin 21ste eeuw een gevierd regisseur met films als Unbreakable, Signs en natuurlijk The Sixth Sense. Zijn films staan bekend om de twist aan het einde (wie kent nou die de twist van The Sixth Sense) Vanaf The Village is het helaas berg afwaarts met zijn films. De plots werden wel heel ver gezocht in The Village en het sprookje Lady in the Water werd ook al niet heel goed beoordeeld door velen, met als dieptepunt The Happening.

Altijd wel een pluspunt bij zijn films is dat je altijd op prachtige muziek van James Newton Howard kan rekenen. Ze hebben samen een paar, qua muziek, hele sterke en vooral mooie scores op de wereld gebracht. Dus hoe slecht de film ook is, je kan op JNH rekenen dat er mooie muziek onder zit.

Met een regisseur die bekend staat op zijn gekke plot twists aan het einde van zijn films was het apart te zien dat hij de bekende Nickelodeon serie Avatar: The Last Airbender ging regisseren, toch een meer straight forward project zonder gekke twists (als het goed is) Weer werd James Newton Howard aangetrokken om de film van muziek te voorzien.

De cd begint met een suite van 11 minuten. Hier worden een paar themes ter gehore gebracht. De film is nog niet uit dus kan niet aangeven welk stuk muziek bij wie hoort. Het begint al behoorlijk episch met groots opgezette themes.
In 'Earthbenders' gooit Howard alle remmen los met een groots opgezette theme die ook in de trailer te horen was. Aan de naam van de track te zien zou dit de theme zijn voor de Earthbenders.
'The Avatar Has Returned' en 'The Four Elements Test' zijn twee rustige nummers waar waarschijnlijk veel narrative is in de film.
'Journey to the Northern Water Tribe' begint echt heel mooi. Een mooie build naar een prachtige theme. Ongeveer op de helft van het nummer word de muziek weer wat rustiger.
'Hall of Avatars' begint rustig maar neemt je langzaam mee naar, wat ik denk, dat de Avatar theme is. Deze is echt ongelofelijk mooi. Heel emotioneel opgezet, veel strijker werk in 1 woord: prachtig.
'Prologue' is ook weer een vrij rustig nummer die meer als underscore dient maar desondanks er goed in elkaar zit.
Vanaf 'The Blue Spirit' schakelt de score over naar meer actie gerichte muziek. Er komt meer pecussie bij en nu nemen de blazers meer het voortouw. Hier hoor je ook de grootsheid van de muziek. Het koor komt ook in het midden van het nummer erbij.
'The Spirit World' is weer iets rustiger maar dient meer als een build voor wat er verder gaat gebeuren qua actie. 'We Could Be Friends' is dan ook echt een actie track met veel percussie.
'We Are Now The Gods' gaat verder waar 'We Could Be Friends' ophield maar boud op naar de climax. Ongeveer op de helft van het nummer slaat het over naar een wat rustiger, emotionele muziek

'Flow Like Water' wil ik iets dieper op ingaan want wat een ongelofelijk mooi nummer is dat zeg. De Avatar theme word groots opgezet, met een prachtige build die lijd naar de climax waar het hele orkest los gaat. Groots, ontroerend gewoon in 1 woord prachtig. Ik kan deze score al aan iedereen aanraden alleen maar om dit nummer te horen. Op het einde van het nummer komt de muziek die in de eerste trailer muziek te horen was nog langs wat doet vermoeden op een eventuele sequel.

Howard en Shyamalan flikken het weer. Hoe goed of hoe slecht de film word maakt niet uit. Hij word ondersteund door een ongelofelijk goeie soundtrack en nu al een van mijn favoriete van 2010! De score is groots, ontroerend, meeslepend en gewoon heel erg mooi en goed in elkaar. Een serieuze deelnemer voor beste score van 2010!!
The Last Airbender - 07/10 - Review of Thomas-Jeremy Visser, submitted at (Dutch)
De samenwerking tussen regisseur M. Night Shyamalan en componist James Newton Howard heeft ons al vele prachtige scores geleverd. Beklemmende scores zoals The Sixth Sense, Signs en Unbreakable, het subtiele The Village en het prachtige, meeslepende Lady in the Water. Hun allergrootste productie moest echter nog komen. De verfilming van The Laist Airbender werdt echter afgemaakt door de critici. Geen paniek dachten veel filmmuziekfans. Hoe slechter de Shyamalan-film was, des te beter de score. De reden waarom ik nu, haast een half jaar na de release van de score, nog een recensie wilde schrijven is omdat ik er eindelijk doorheen ben gekomen.

The Laist Airbender is op vele vlakken een uiterst geslaagde score geworden. James Newton Howard creëert krachtige thema’s en motieven, weet indrukwekkende actiestukken neer te zetten en instrumentaal is de score een absolute parel. Hoewel recentere scores zoals Alice in Wonderland, Clash of the Titans en Legend of the Guardians: The Owls of Ga'Hoole effectievere hoofdthema’s van hun componisten hebben meegekregen, krijgt Newton Howard meer mogelijkheid om het te gebruiken, en in verschillende vormen. Hij geeft het de ene keer een militaristische tint mee, om het vervolgens door de gehele strijkerssectie te laten spelen. Hierdoor ontstaat er meer dan eens kippenvel, en blijft het de luisteraar sowieso niet bij. De score heeft ongelooflijk veel motieven. De vuurmensen krijgen er een, het bizarre dier waar het genootschap meer reist krijgt er een...De componist rijgt ze allen aan elkaar en laat ze op sterke wijze in elkaar overvloeien. Hierdoor is er altijd wel wat interessants te horen, en is er haast geen underscore aanwezig.

En precies daar zit de achilleshiel van deze score. Het is een krachtpatser. Melodieus, thematisch, instrumentaal en ritmisch is het een nagenoeg perfecte score. Maar Newton Howard werkt net iets té hard. Hij wil overal zoveel mogelijk punten score, alles moet perfect zijn, en het moet vooral altijd interessant blijven. Hierdoor wordt het voor de luisteraar een nagenoeg onmogelijke klus om door de 66 minuten speeltijd heen te komen. Want het is gewoon te druk. De componist wil te graag. Hoe mooi de thema’s ook zijn geschreven, hoe goed de motieven ook zijn, na een half uur gaat het allemaal teveel op elkaar lijken. Een probleem dat potentiële topper Percy Jackson & the Olympians: The Lightning Thief ook nekte.

En natuurlijk is deze score beduidend beter dan Christophe Beck’s tegenvallende fantasyscore. Alles is gewoon grootser en meeslepender, en gewoonweg veel beter geschreven. Maar het mist alle subtiliteit. Het is een heftige achtbaanrit die bij de zesde looping niet meer echt iets nieuws meer heeft te bieden. Het is teveel van hetzelfde. Het mist de gelaagdheid van Signs, de opbouw van Lady in the Water en is te overdreven om in de buurt te komen van het gebalanceerde King Kong. James Newton Howard weet de beelden van de film dan wel mooi te begeleiden, de score is op CD gewoonweg teveel van het goede.

The Last Airbender is een score met minpunten en pluspunten. We zijn misschien iets te verwend met echt goede werken van James Newton Howard, want The Last Airbender is uiteindelijk een redelijk goede score geworden, en “redelijk” is al lang niet meer genoemd in verband met de componist. Toch een beetje een tegenvaller.
The Last Airbender - 08/10 - Review of Kristof Janssens, submitted at (Dutch)
De huiscomponist van M. Night Shyamalan (The Village, e.a) heeft met The Last Airbender een score afgeleverd die gerekend mag worden tot het beste van 2010. Het is ondertussen al de zevende film van Shyamalan waarvoor Howard de muziek componeerde en alweer worden de verwachtingen probleemloos ingewilligd. Na acht Academy Award-nominaties in de wacht gesleept te hebben, zal Howard misschien dankzij deze score voor het eerst een oscarbeeldje naar huis mogen nemen.

De film is een remake van de Nickelodeon televisieseries en vormt het eerste luik van wat een actievolle trilogie zou moeten worden. Het eerste deel verscheen op 1 juli in de Amerikaanse zalen, een halve maand later dan oorspronkelijk was gepland.

Voor de muziek deed James Newton Howard, die ditmaal ook als dirigent fungeerde, beroep op een 120 instrumenten tellend orkest. De strijkers en brass-secties primeren in deze filmmuziek, maar worden zoals gewoonlijk door de componist aangevuld met enige elektronische begeleiding zonder het orkestrale gevoel van de score te doorbreken.

De filmscore vangt aan met de 'Airbender Suite', een meer dan 11 minuten durende suite, bestaande uit een opeenvolging van allerlei prachtthema's. In die zin eerder een track die we aan het einde van de score zouden verwachten, zeker indien we afgaan op de titel van de track. De suite kent een langzame opbouw en bloeit na twee minuten volledig open. Na een rustig intermezzo worden de strijkers iets onheilspellender. De Oosters getinte percussie die halverwege het nummer opduikt, werd door Howard subtiel aangevuld met een koor. De cadans van de muziek doet bij wijlen denken aan het percussiewerk van Oosterse grootmeesters als Tan Dun of Shigeru Umebayashi.

De pareltjes die op deze score staan, volgen elkaar in een razendsnel tempo op: 'Journey to the Northern Water Tribe', 'Hall of Avatars' en 'We Are Now The Gods' zijn afwisselende tracks die allen een erg hoog niveau halen. Ook de iets bombastischere track 'The Blue Spirit' gunt de oren geen rust en klinkt erg avontuurlijk mede dankzij het krachtige slagwerk en de korte, maar efficiënte koorstemmetjes.

Howard blijft tot op het einde van dit album inventief uit de hoek komen. Op een moment dat iedereen denkt dat we het beste van de score al gehad hebben, slaagt de componist erin om met 'Flow Like Water' de vorige tracks nog te overtreffen. 'Flow Like Water' bevat een erg toegankelijk thema met ietwat repetitieve strijkers. In de allerlaatste minuut mogen de percussionisten nog even de show stelen net zoals ze dit mochten doen halverwege de track 'Earthbenders'.

U begrijpt het ongetwijfeld wel al. De filmmuziek van 'The Last Airbender' omvat alles om het etiquette 'meesterlijk' opgeplakt te krijgen. Nu is het enkel nog afwachten of de film even goed zal onthaald worden dan de muziek...
The Last Airbender - 08/10 - Review of Yannick Sneyers, submitted at (Dutch)
Vooraleer jullie deze recentie verder lezen wil ik alvast zeggen dat geen kennis heb van muziek en dergelijke.
De dingen die ik schrijf zijn enkel gebaseerd op mijn mening en mijn ondervindingen.

Ik persoonlijk ben niet zo'n fan van James Newton Howard maar deze soundtrack verbaasde me alleszinds positief.
Ik heb al verschillende soundtracks beluisterd van Howard maar deze springt er bocenuit, deze soundtrack heeft veel 'vollere' muziek. Wat ik hiermee bedoel is dat de instrumenten en het koor dat soms gebruikt wordt, er veel beter en mooier uitspringen dan in zijn vorige muziek (die ik beluisterd heb alleszinds).

Het nummer waarmee geopend wordt (Airbender Suite) is een heel mooi opbouwend werk dat me deed wegdromen vanaf de eerste nood. Ik kreeg hier ongeveer dezelfde ervaring als in de opening van 'Land Before Time', gecomponeerd door James Horner. Voor de rest wordt in alle nummers het hoofdthema mooi en gelijdelijk in toegepast waardoor het nog aangenamer is om naar te luisteren.

Er is nog iets dat me sterk opviel aan de soundtrack en dat is dat ik de stijlen van meerdere componisten herkende in deze OST. Er waren momenten waarop ik meteen dacht aan John Williams, momenten waarom ik dacht aal Hans Zimmer en momenten waarop ik dacht aan James Horner.

Bij deze sluit ik deze recentie af ;-)
The Last Airbender - 09/10 - Review of Wim Minne, submitted at (Dutch)
Jeej, eindelijk is ie daar! De nieuwe James Newton Howard. De reden van mijn enthousiasme is gewoon het feit al wat deze man onderneemt een succes(je) wordt/ is. Ik ken geen slechte en weinig matige scores, vooral goede scores. En is het in dit geval ook weer zo?
De nieuwste van Shyamalan nodigt uit tot spectaculaire muziek, iets waar JNH een krak in is: Waterworld, Blood Diamond, The Dark Knight, Dinosaur, Defiance, ... Allemaal stuk voor stuk ijzersterke scores.

De eerste verrassing op het album is de beginsuite van 11 minuten. Eerst rustig, mystiek, dan licht bombastisch, en naar het einde toe (rond 6 minuten slaagt het helemaal om) krijgen we actie te horen, iets waar James Newton Howard één van de beste in is. In Earthbenders werkt hij de actie nog verder en beter uit. Ongetwijfeld episch met de juiste beelden!

Zo wordt de score verder afgewisseld tussen de rustige mystiek, het hoofdthema, en de actie, maar op een juiste manier, géén vervelende eentonige drums of synths, maar een goede combinatie. Ik ben nu wel benieuwd naar The Last Airbender, omdat ik denk dat de muziek ongetwijfeld nog meer tot zijn recht komt in de film.

The music of this soundtrack was used in:

The Last Airbender (Trailer)

Trailer:



This soundtrack trailer contains music of:

The Last Airbender (2010) (Track 12. Flow Like Water) (Movie)


Soundtracks from the collection: M. Night Shyhamalan Movies

Sixth Sense, The (2000)
Happening, The (2008)
Last Airbender, The (2010)
Lady in the Water (2006)
Unbreakable (2000)
Village, The (2004)
Sixth Sense, The (1999)
Signs (2002)


Report a fault or send us additional info!: Log on

 



More