Reign of Fire


Colosseum (4005939637422)
Varèse Sarabande (0030206637427)
Film | Releasejaar: 2002 | Film release: 2002 | Medium: CD, Download
 

Schrijf je nu in!

Blijft beter op de hoogte en krijg toegang tot verzamelaars info!





 

# Track   Lengte
1.Prologue3:22
2.Enter The Dragon3:18
3.An Early Harvest2:42
4.Field Attack4:12
5.Marauders2:48
6.Meet Van Zan3:50
7.Archangels3:58
8.Dawn Burial3:03
9.A Battle of Wills5:31
10.The Ruins at Pembury2:11
11.Inferno3:24
12.Return to London4:12
13.Magic Hour5:24
14.Rebirth2:40
 50:34
Schrijf zelf je recensie Verberg reviews in andere talen

 

Reign of Fire - 03/10 - Recensie van Lammert de Wit, ingevoerd op (Nederlands)
Deze door Rob Bowman geregisseerde film speelt zich voornamelijk af in een toekomstige wereld, die beheerst wordt door draken. Het verhaal begint echter in 2008, wat nog nabije toekomst was toen de film uitkwam in 2002.
In die nabije toekomst is in Londen een bouwbedrijf met de metro bezig, waarbij medewerkers onder de grond een slapende draak ontdekken, die daarop ontwaakt en hen doodt. Slechts een weet te ontkomen. Er blijken veel meer draken op die manier in een soort winterslaap te overleven, die nu allemaal weer tot leven komen. Twaalf jaar later hebben de draken gigantisch huisgehouden onder de mensheid en de overlevenden houden zich vooral schuil. Voorzieningen zijn er niet meer en het is ieder voor zich. De jongen die eerder de drakenaanval heeft overleefd woont nu in een vervallen kasteel, samen met een groep andere overlevers. Dan verschijnt een Amerikaanse groep drakenjagers, die denken de oplossing te hebben om de draken uit te roeien. Maar daar hebben ze hulp bij nodig...

De score is gecomponeerd door Edward Shearmur, die blijkt thuis te zijn in zo ongeveer alle genres, van romcom tot horror en van actie tot verhalend drama. En alles wat daar tussenin zit. Reign of Fire is vooral een donkere actiefilm met een nogal rauw verhaal. En de muziek is navenant.
De score is vooral donker en duister gekleurd. Vaak is het vooral effect dat de klok slaat, muziek is soms ver te zoeken. En dat in een donkere toonsetting met veel ijle violen en lage koperblazers of juist lage violen en hoge koperblazers. Vaak is de muziek een chaotische mengeling van duistere orkestklanken en elektronische geluiden met veel dissonante klanken en creepy effecten. De score past dan ook beter bij een horrorfilm dan bij een actiefilm. En de film is absoluut spannend, maar zeker geen horrorfilm, ondanks de muziek van Shearmur.

De muziek is niet alleen donker en duister, maar heeft ook een vaart, die de gang stevig in de film houdt. Dat bereikt Shearmur de ene keer met pompende strijkers, de andere keer met stevige percussie. Ook de snare-drum werkt daaraan mee en geeft er soms een wat militair-heroïsch tintje aan. Alleen de melodieën willen niet goed meewerken aan dat heroïsche, want de angst overheerst duidelijk in de score.
De vele chaotische tracks zullen absoluut een flinke aanslag op het London Metropolitan Orchestra gedaan hebben. Ze zullen het zweet op het voorhoofd gehad hebben, stel ik me zo voor. Toch is het niet alleen maar chaos en spanning. De score bevat ook een paar tracks die voor de gemiddelde filmmuziekliefhebber best aangenaam zijn en in de score voor welkome momenten van rust zorgen.
Zo horen we in 'Meet Van Zan' voor het eerst het tragisch getinte thema voor dat personage en eigenlijk van de film. Het blijft muziek die soms stevig van leer trekt, en de rust zit dan ook niet alleen in de relatieve harmonie van de muziek, maar ook in daadwerkelijke momenten van beperkte instrumentatie. Toch is het met de volgende track eventjes gedaan met de rust, wanneer elektronische drums het tempo weer opschroeven en chaotische violen op elektronische effecten het weer overnemen.
In 'Dawn Burial' keert de rust enigszins terug, zij het met een flinke onderhuidse spanning, die voelbaar is in de muziek, waarin ook het thema weer terugkeert. Echt aangenaam luisteren wordt het echter nergens, de spanning blijft aanwezig in de hele track, iets wat doorloopt in de volgende track, die veel elektronische klanken en effecten bevat.
Een van de meest chaotische tracks is zonder twijfel 'Magic Hour', een track vol chaos, pompende strijkers, donkere blazers en veel elektronische effecten, die het tot een creepy track maken. De horror-actie spat soms bijna uit de luidsprekers, maar het spreekt mij absoluut niet aan. Dit is ver over mijn top.
Het tegendeel is waar voor de afsluitende track 'Rebirth'. Dit is een relatief rustige track, die zelfs wat melancholiek klinkt, met kalme strijkers, die het thema laten terugkomen. Op het laatste zet het orkest dan nog even prachtig vol aan, met mooie hoornklanken die uitlopen op een koper-climax die heerlijk harmonisch klinkt. Daarmee is deze afsluitende track veruit de mooiste van deze vooral chaotische actie-horror score.

Kortom, met zijn score voor Reign of Fire heeft Edward Shearmur laten horen wat hij kan: indrukwekkende actiemuziek combineren met een horrorscore. De muziek is intens en heftig in een combinatie van groot orkest en elektronische klanken. Daarbij gaat Shearmur de trukendoos met creepy geluiden niet uit de weg, om de muziek nog wat spannender en beangstigender te maken. Maar dat alles zorgt ervoor dat de muziek niet gemakkelijk in het gehoor ligt. De grote hoeveelheid chaotische muziek maakt het er niet prettiger op. Heftigheid op zich kan prachtig zijn, zolang de muziek maar enigszins harmonisch is. En dat is het in Reign of Fire zeker niet, waarbij de muziek doet denken aan de stijl van Elliot Goldenthal.
De donkere en duistere muziek en chaotische klanken zorgen voor een waardering die niet hoger komt dan 33 uit 100 punten, ondanks dat de muziek voor de film zelf prima geschikt is. Ik heb de film gezien en die sprak zeker aan. Maar de muziek als luisterervaring doet dat niet.
Reign of Fire - 06/10 - Recensie van Tom Daish, ingevoerd op (Engels)
I would imagine that a film about dragons must be a treat for a composer, it would give you the change to make sweeping, Wagnerian gestures for both heroism and doom without fear of being overwhelming. At least you'd think. The first two dragon films that sprang to my mind were Dragonslayer and Dragonheart, the first being Alex North doing churning modernism and the latter Randy Edelman's lightweight, but tuneful fantasy, neither of which really fit my imagined approach. My evident ongoing disagreement with film composers on how to score such flicks continues with Edward Shearmur's Reign of Fire which is a grungy bit of pseudo modernism that never really gets very heroic, but is certainly heavy on the doom.

Shearmur's last effort was the engaging and pleasing K-Pax, but with Reign of Fire he's lodged himself into Goldenthal and Elfman territory; Lots of blaring brass, clanking percussion and stabbing strings. Unfortunately, the result is a score that sounds a bit like both, but isn't as good as either. That is not to say it doesn't have some cracking moments. After a brooding opening, Shearmur builds up the layers of orchestration, in the same way that Elfman did with his Planet of the Apes titles, although in this case, the little fragments of melody or percussion motifs aren't nearly so memorable, nor do they move towards an obvious cohesive whole. The proceeding tracks are pretty exciting action, with further influences of not only the aforementioned composers, but Don Davis' favourite, overlapping brass, not to mention some John Williams high end woodwind runs accenting the dramatic high points. For my money, the best of these is the final couple of minutes of Marauders which does actually have a short rhythmic motif bounced around the orchestra, most exciting when in the strings, punctuated by brass and underlined with a barrage of percussion.

Meet Van Zan starts with a brief respite of horn chords, but turns into a brief, but bracing march where the horn chords move from quiet nobility to a more strident finale where they combine with the rest of the lower brass. After this, things become somewhat disappointing and the interest level sags. The surprising introduction of some synthetic percussion gives Archangels a contemporary edge, but this soon degenerates a little into more chaotic modernism with plenty of those woodwind runs to balance the otherwise bass heavy orchestration. The ensuing tracks are turgid, vaguely suspenseful underscore which aren't interesting on their own. When the action does start again, the cacophony level seems to increase to the detriment of the enjoyment value. Rebirth seems like the obligatory triumph track, but after forty odd minutes of grinding, it's a welcome relief and Shearmur does at last make one brief heroic statement to close the score.

Reign of Fire just misses out on being highly recommended, which is unfortunate as it's an enjoyable listen. When you combine the somewhat derivative feel with the disappointing lack of memorable motifs or themes, it often sounds like an amalgam mainly other composers' musical tics without any strong stamp from Shearmur, well wrought and exciting though the mixtures often is. That coupled with the fairly tedious central tracks and the lumpy action toward the end, we are left with a score that is something of a disappointment after its early promise. Shearmur is undoubtedly a fine craftsman and seems to have avoided type casting; he is certainly adept at creating music suitable for very different occasions. I have no doubt that his own style will be allowed through in time, but for now we have a generally exciting action score from which I'm sure Shearmur will garner a few more fans, even if they are those of Goldenthal and Elfman.
Reign of Fire - 08/10 - Recensie van Niels van Laar, ingevoerd op (Nederlands)
Nooit geweten dat bij een bushalte staan zo gevaarlijk zou kunnen voelen. Wat een geweldige score van Shearmur!

Laat ik het zo zeggen; ik ben gek op laag. En ik dacht dat ik het met Panic Room en Se7en (beide Howard Shore) wel zo'n beetje gehad had. Maar dit is niet alleen atmosferisch laag, wat Shore veel doet, dit is ook nog eens in de actie sequenties laag.

Ik moest gisteravond naar mijn werk en zoals ik al zei, voelde ik me niet prettig bij die bushalte. Als Shearmur dit heeft proberen te bereiken, dan is hij zeker geslaagd.

Inderdaad, je moet ervan houden, want je krijgt vrijwel geen pauze, het is een constante stroom van lage muziek die op je afgevuurt wordt, dit kan ook heel vermoeiend zijn. Maar ik vind het mooi en ik wil iedereen adviseren, dat als je de kans krijgt om hem te beluisteren, je dat zeker moet doen.

Een vriendelijke groet,

Niels
Reign of Fire - 06/10 - Recensie van Arvid Fossen, ingevoerd op (Nederlands)
Reign of Fire is een verhaal in een apocalyptische toekomst waar draken, na gewekt uit een eeuwenlange slaap, het hedendaagse Londen overheersen en de mensheid verdrukken … tot een Amerikaans militair denkt een manier te hebben om de draken te doden en de mensheid te redden ...
De muziek van Edward Shearmur, die recente hoge ogen gooide met zijn soundtracks K-Pax en Mount of Monte Cristo, brengt een uiterst duistere en donkere score voor Reign of Fire. Eigenlijk heb ik nog niet muziek geweten waar elk instrument van het orkest nu echt eens al zijn laagste tonen laat horen. Zowel de actiemuziek als de suspense zijn loodzwaar georkestreerd. Angstaanjagende klanken uit de hel, ondanks de muziek die qua compositie wel zeer correct is, is dit toch te overdreven en overloaded.


Fout gezien of heb je info om aan te vullen?: Inloggen

 



Meer