The Mask

The Mask is een film uit de tijd van de opkomst van de combinatie van film en animatie, middels de CGI-techniek. Waar de film 'Who Framed Roger Rabbit' een pionier op dit gebied was, zette The Mask dit voort met steeds betere technieken. Jim Carrey kreeg via die CGI-techniek allerlei exotische uitdossingen aangemeten en andere effecten werden tot in het extreme uitvergroot, terwijl het acteerwerk van Carrey van zichzelf al vaak 'over the top' is. Het sterke comische effect daarvan liet in ieder geval de kassa goed rinkelen.
Het verhaal gaat over een oud mystiek masker dat Carrey vindt en als hij het op zet, wordt hij van een wat ingetogen persoonlijkheid tot een extravagante man, die alles aandurft. Tot hij besluit om toch maar gewoon zichzelf te willen zijn. De film speelt zich af tussen die beide momenten.

De muziek voor The Mask is gecomponeerd door Randy Edelman, die even daarvoor groot succes had met zijn epische score voor het historische drama Gettysburg en in mindere mate met de muziek voor Beethoven's 2nd. In The Mask combineert Edelman die beide scores tot op zekere hoogte en voegt er dan nog een hoop actie aan toe. Niet dat het er allemaal fraaier van wordt overigens, want de score valt toch wat tegen.

De eerste beide tracks zijn prima en klinken fraai symfonisch, waarbij Edelman in de track 'Tina' via zwoele saxofoonklanken haar introductie begeleidt.
Vanaf de derde track krijgen we hoofdzakelijk combinaties van actie, spanning en comedy te horen. Vaak zitten al die elementen in 1 track, wat de beluisterbaarheid niet ten goede komt. Dat geldt overigens ook voor andere combinaties, zoals in 'Carnival', waarin wat simpele hoempa kermismuziek halverwege wordt afgewisseld met spannende klanken en vervolgens met een vlot melodietje door houtblazers. Ook 'Tango in the Park' is zo'n track, die begint met spannende klanken, om na een halve minuut een stukje tangomuziek te presenteren en een minuut later weer wat spanning, gevolgd door een deuntje. Niet zo geslaagd.
'Out of the Line of Fire' is nog zo'n mixtrack, met een combi van een laid back melodie jazzy gespeeld op gedempte trombone en vervolgens een stukje snelle comedy-muziek, waarna weer een deuntje volgt. En zo zijn meerdere tracks opgebouwd. Variatie binnen een track kan erg goed uitpakken, maar de combinaties zijn hier niet erg geslaagd.

Romantische klanken en mooie melodieën, daar is Edelman erg goed in. Dat hoor je dan ook in de track 'Lovebirds'. Mooie rustige houtblazers op syntheziser underscore, aangevuld door violen. Een van de mooiste tracks. Ook het begin van 'The Man behind the Mask' klinkt erg fraai. De afsluitende track heeft Edelman eveneens mooi symfonisch gecomponeerd, waardoor een fraaie track de verder nogal magere score afsluit.

Kortom, een score die gemengde gevoelens oproept. Een paar mooie tracks en ook mooie delen van andere tracks. Maar in dat laatste geval wordt dat teniet gedaan door de combinatie met hoempa- of actiemuziek. Vooral die comedy-klanken in diverse tracks pakken niet goed uit en laten de score vaak nogal simplistisch klinken. Ook andere tracks met wat steviger muziek komen soms toch nogal simpel over, vooral door de muzikale setting in combinatie met synthesizerklanken.
Nu is The Mask natuurlijk een spannende comedyfilm, wat de muziek probeert te versterken, maar de beluisterbaarheid van de score is niet echt bijzonder groot.
De waardering komt dan ook niet hoger dan 63 uit 100.