Toen David Arnold onlangs werd gevraagd wat het verschil was tussen de score van Casino Royale, die hij in 2006 schreef, en Quantum of Solace vertelde de man dat Quantum of Solace duisterder zou worden dan zijn voorganger. Dat is precies waar Quantum of Solace faalt. Marc Forster schreef met zijn schrijvers een matig verhaal dat zich slechts enkele minuten na Casino Royale afspeelt, een totaal ongekende montage en camerawerk heeft –voor wat een Bondfilm betreft- en een korte speelduur moest hebben. Als een extra duistere James Bond film een simpele ‘slechterik’, onnodig veel actie, weinig sterke scènes, een flitsende Bourne-montage (maar dan mislukt), ongestructureerd camerawerk en een serieuze, saaie, stille, James Bond met weinig tekst betreft, zou Forster een Oscar verdienen. Echter blijft de man op de regiestoel steken bij een paar inspiratieloze actiescènes, omringd door een verhaal dat moeizaam op gang komt, geen goede dialogen of diepgang bevat, nergens spanning opbouwt en een belachelijk slot heeft. Realistischer, spannender, duisterder! Nee, Quantum of Solace is een nietszeggende en middelmatige actiefilm die nergens de fijne Bondaspecten bevat.
De opdracht die David Arnold van zijn producenten kreeg is dus al duidelijk en ook uitgevoerd, geeft hij zelf aan. Helaas, en dat blijkt maar weer, is het moeilijk om een goed stuk actiemuziek te schrijven op nietszeggende close-ups die zich in rap tempo volgen. John Powell lukte het, maar de Bourne-trilogie bevat dan wel die flitsende montage, vele camerabewegingen en veel close-ups, maar daar wist men in de montagekamer in ieder geval te zorgen voor een actiescène waarin duidelijk is wat er gebeurd. Hoe dan ook, David Arnold stond voor een behoorlijke klus.
Helaas hoort het er dan ook op dat Arnold niet wist wat hij met Quantum of Solace aan moest. David herhaald veel thema’s vaak en zijn actiemuziek is na een paar minuten al snel eentonig. Van begin tot eind groeien zijn thema’s tevens niet. De opvallende manier van muziek en geluid, zoals de kranten schreven, blijkt dan ook zeker niet veel voor te stellen. Het meest opvallende stuk muziek in de film was waar de opera zich afwisselde met de actiescène, wat voor Bondfilms misschien ongekend is, maar men al vaak genoeg in andere films heeft gezien. Nergens, maar dan ook nergens werkt de soundtrack naar een climax. Nee, de actiemuziek van David Arnold blijft gestructureerd op één lijn: hard geblaas van koper, zachte percussie en strijkers op de achtergrond. Gedurfd is de muziek dan ook zeker niet, terwijl Casino Royale met een aantal goede thema’s een verfrissing bracht in de James Bond muziek.
David Arnold heeft na Casino Royale twee jaar de tijd gehad om na te denken over de sequeel, aangezien hij in de afgelopen twee jaar, afgezien van zijn werk voor James Bond, een sabbatjaar had. Het is dan ook zeer jammer dat Arnold, na die twee jaar, voor zichzelf nog niet honderd procent duidelijk heeft of hij het karakter James Bond ‘klaar genoeg’ vindt om eens zijn hele thema door te voeren. De soundtrack is niet extreem Bond aangedreven, maar daardoor wel zeer eentonig. Arnold laat in zijn actiemuziek continu wat motieven van het James Bond of 007 thema horen, gespeeld door het koper van het goed spelende London Studio Symphony, maar durft nooit het thema flink aan te zetten.
De score begint zeer goed. De spanning wordt met een lage toon en strijkersarrangementen goed aangezet. Deze muziek ondersteunt dan ook één van de weinige shots waar een filmcomponist zich kan uitleven; een mooi shot, vanaf het Gardameer gefilmd, dat langzaam inzoomt op een bergweggetje. Als de kijker de eerste close-up van de film te zien krijgt en de actie direct in volle gang is breekt de onheil los. Zo ook in de muziek. De eentonige actie gaat door tot track drie, waar alle thema’s in een stuk rustige, detective muziek een geheel vormen. Vanaf dan laat de Arnold zowel ongeïnspireerde underscore als saaie actiemuziek horen. Ook het Vesperthema doet meerdere malen zijn intrede en dit minimale thema ergert dan ook flink. Waar Arnolds Casino Royale dan ook eindigde met een geweldige opbouw naar het James Bond thema sluit Quantum of Solace af met een middelmatig thema uit Casino Royale, welke score zoveel betere thema’s heeft.
Quantum of Solace is als een brug die nog subsidie nodig heeft om aan de overkant te komen. De film kent nergens diepgang en de plot is dan ook nog lang niet duidelijk. Zo is ook de score die thematisch weinig te bieden heeft en al helemaal in vergelijking met zijn voorganger. Het Bond, maar zeker ook andere thema’s komen nooit helemaal uit de verf waardoor Quantum of Solace een score is die snel vergeten zal worden. Nergens is de score uniek en zeker voor een Bondscore is Quantum of Solace nietszeggend. Enig voordeel is het London Studio Symphony, dat maar weer duidelijk maakt een beter orkest te zijn dan dat uit Hollywood.