De Amerikaanse thriller
Narrow Margin is geregisseerd door de bekende regisseur Peter Hyams (The Presidio, Capricorn One), met Gene Hackman in de hoofdrol.
Carol (Anne Archer) is getuige van een moord, zonder dat ze gezien wordt. Bij politie inspecteur Caulfield (Hackman) komt het bericht binnen dat vingerafdrukken aantonen dat Carol op de plaats delict was, wat overeenkomt met haar gedrag daarna, want ze is gevlucht naar Canada, bang voor een afrekening door bendeleider Watts. Caulfield meldt dit aan zijn baas, die op dat moment in gesprek was met Caulfield's collega Dahlbeck, en hij wil naar Canada om haar op te halen om te getuigen tegen Watts. Zodra Caulfield en Carol elkaar ontmoeten in een Canadese berghut, verschijnt er een helicopter, die hen beschiet. Maar ze kunnen ontkomen en bereiken in die vlucht het treinstation, waar ze op de trein naar Vancouver stappen. Maar een paar van Watt's handlangers uit de helicopter bereiken de trein ook vlak voor vertrek...
De muziek voor deze thriller is van Bruce Broughton, die al eerder samenwerkte met Hyams voor
The Presidio en ook na deze film nog een keer voor
Stay Tuned. Eigenlijk is het wel apart dat Broughton een aantal keren met Hyams samengewerkt heeft, want Hyams stond erom bekend dat hij een ergernis en frustratie opwekkend mannetje is, niet alleen voor de acteurs, maar zeker ook voor de componisten. Velen wilden na een keer dan ook niet weer met hem samenwerken. Dat zegt veel over Hyams, maar ook over Broughton, die kennelijk genoeg geduld en rust kon opbrengen om aan Hyams' wensen te voldoen. En dat terwijl Hyams zelfs de laatste herschreven stukken van Broughton nog uit de uiteindelijke film knipte, en de rest door elkaar gooide. Toch kon Broughton het twee jaar later opbrengen om opnieuw voor Hyams te componeren voor zijn film Stay Tuned.
Het album presenteert de score voor
Narrow Margin zoals Broughton die voor de film geschreven heeft, niet zoals Hyams deze in de film gebruikt (misbruikt?) heeft. Wel staan op het album nog een paar tracks die Broughton heeft aangepast op wens van Hyams en zoals die ongeveer in de film zijn beland, maar soms ook nog weer verknipt door Hyams.
De film is een regelrechte actiethriller en de muziek laat dat erg duidelijk horen. Broughton heeft voor de film een groot aantal cues geschreven, die allemaal in het actiegenre of thrillergenre passen, of vaak ook gecombineerd. Dat geheel maakt dat de score niet heel er gemakkelijk in het gehoor ligt, vooral omdat fraaie melodieën ontbreken en ook omdat een mooi centraal thema ontbreekt.
Het centrale kenmerk van de score is meer te horen in een wat langer pianomotief die in veel tracks terugkomt, dan dat er een overkoepelend melodieus thema aanwezig is. Dat centrale pianomotief doet sterk denken aan de score voor Sleeping with the Enemy van Jerry Goldsmith van een jaar later, waarin een vergelijkbaar pianomotief centraal stond. Kennelijk heeft Goldsmith goed naar deze score van Broughton geluisterd. Dit pianomotief wordt gelijk in de openingstrack gepresenteert als het Theme van de film. Ook in 'Main Title' en in veel andere tracks komt dit pianomotief terug, vaak in heldere pianoklanken op donkere underscore, waardoor het spannende en geladen motief extra opvalt.
De meeste muziek valt in de categorie thrillermuziek. Hierbij hanteert Broughton vrijwel alle bestaande technieken om muziek spannend te laten klinken. En dat varieert dan van ijzige, wat monotone klanken tot chaotische en grillige uitbarstingen van het orkest en van minimalistische en wat lijzige arrangementen tot atonale heftig spelende koperblazers. En dan nog alles wat daar tussenin zit. Het orkest wordt volop ingezet, waarbij Broughton nogal eens hoge en lage klanken combineert. Daarbij hoor je dan jankende violen op lage en donkere bastonen van strijkers of koperblazers. De vele muzikale plotselinge uitbarstingen doen vaak horrorachtig aan en de score zou in een horrorfilm dan ook zeker niet misstaan.
Ook de percussie helpt vaak volop mee om de muziek een creepy kleuring te geven. Die percussie varieert dan ook weer van veelvuldig gebruik van snaredrum tot industrieel klinkende slagen op stalen buizen.
De melodieën die Broughton gebruikt zijn niet bedoeld om al luisterend van te genieten, maar om vooral het adrenaline gehalte te verhogen. De melodieën zijn meestal behoorlijk heftig in ritme en grilligheid, vaak op het aggressieve af. Strijkers en blazers hebben alles uit de kast getrokken om te spelen wat Broughton gecomponeerd heeft.
Aan het einde van het album staan nog een aantal alternatieve tracks, die Broughton op verzoek van Hyams op die manier heeft aangepast. Een aardige toevoeging.
Kortom, met
Narrow Margin heeft Bruce Broughton een voor de film prima score gecomponeerd. De muziek heeft een grote mate van spanning en actie meegekregen, die volledig orkestraal wordt gebracht. De heftigheid en grilligheid en soms regelrechte chaos die Broughton hier presenteert is echter als luistermuziek niet erg aangenaam. De score kent vrijwel geen momenten van rust en emotie, maar dendert eigenlijk voordurend voort met thrillerarrangementen. Die zitten op zich prima in elkaar, maar het maakt van de muziek geen prettig beluisterbare score. En dat is toch waar je als filmmuziekliefhebber naar op zoek bent. De waardering als muziek bij de film is zonder meer hoog, maar als luisterscore waardeer ik deze met 52 uit 100 punten.