Toen Terminator in 1984 uitkwam waren niet heel erg veel mensen enthousiast over de film, mar langzaam aan groeide de film uit tot een klassieker in het Genre. De film opende tevens de deur tot een hele reeks actiefilms, en was de grote doorbraak voor Arnold Schwarzenegger. De “Oostenrijkse Eik” schitterde in nog veel meer actiefilms, waaronder twee vervolgen op de film (in dit deel is de man te bewonderen als CGI-creatie, zij het een wel hele goede!), True Lies, Predator en niet te vergeten Eraser. De tweede Terminator film, luisterend naar de naam Terminator 2: Judgement Day was internationaal een groot succes, en de speciale effecten waren sinds Star Wars niet meer zo vooruit gegaan. Het derde deel werd een stuk minder ontvangen, maar zetten de verhaallijn effectief door. Nu zijn we bij het vierde deel aangekomen, Terminator: Salvation.
De film is nog donkerder en somberder van toon dan de vorige delen. Judgement Day is geweest, en de weinige menselijke overlevenden vechten een ogenschijnlijk onmogelijke strijd tegen de overheersing van de machines. Hun leider is nog altijd John Connor, ondertussen een verbitterde strijder, die zelf begint te vergeten waarom hij nog vecht. Brad Fiedel verzorgde de score voor de eerste twee delen, en deed dat met niet erg veel overtuiging. De synthesizers werkten misschien dan wel in de film, maar het was een vernietigende, nietsontziende aanslag op je oren als je de beelden niet to je beschikking had. Terminator 3: Rise of the Machines was dan wel een mindere film, de score was al een grote vooruitgang. Marco Beltrami zorgde voor een veel meer symfonische score, die de muziek van de franchise in mijn ogen weer pit gaf. Danny Elfman werd aangesteld voor dit deel. En hij verbetert de zwakke punten van het vorige deel, en behoud de goede elementen. Actie of rust, beiden klinken sterk in Terminator: Salvation.
Opening zet meteen de toon: donker, apocalyptisch, spannend en sterk. Elfman stuurt in Opening zijn orkest na de nodige geluidseffecten en strijkers in de richting van het bombastiche Terminator-thema dat ons allen zo bekend is. De strijkers spelen sterk,en het is duidelijk dat het helemaal goedkomt met deze score. All is Lost is een zenuwslopende actietrack. Elfman gebruikt de ietwat chaotische maar oh zo effectieve mix van elektronische en symfonische percussie, en wisselt dit af met hier en daar een rustpunt, maar echt rustig wordt het nooit, de rustpunten dienen alleen maar als opbouw naar meer actie. Broadcast is erg rustig, en we horen op de voorgrond een gitaar die rustig tokkelt, en de strijkers op de achtergrond leid. Niet wat je zou verwachten in een Terminator score. Later trekt het wel weer bij, als lage blazers het overnemen. The Harvester Returns zou niet hebben misstaan op John Williams’ War of the Worlds. Hier en daar hoort de oplettende luisteraar een elektronische gitaar, maar vooral de strijkers en uitschietende blazers, gemengd met de zenuwslopende percussie zorgen voor een opmerkelijke actietrack. Fireside hervat de kalme toon van Broadcast, maar de gitaar speelt iets sneller, en de blazers blijven weg. No plan dient eigenlijk alleen maar als opbouw naar Reveal/The Escape, want het is een beetje een nietszeggende track, en loopt naadloos over in de volgende track. De strijkers rekken de spanningsboog tot het uiterste, en de blazers nemen het uiteindelijk over, en Elfman maakt hier een prachtstuk van. De blazers houden het vol totdat de flitsende actiemuziek verschijnt. Het is niet erg vernieuwend, maar is ook niet erg naar om te luisteren en het werkt in de film subliem. Hydrobot Attack is een heerlijk nerveus, met net als in Terminator 3: Rise of the Machines enkele horrortinten. Farewell haalt het tempo er een beetje uit maar herbergt wel een prachtig uitgevoerde versie van het Salvation Thema alvorens het naar de gitaarsolo overgaat. Marcus enter Skynet en A solution zijn dan weer redelijk saaie tracks, maar Serena daarentegen is prachtig. De spanning is om te snijden en we krijgen diverse geluidseffecten te horen. Het lijkt niet speciaal, maar Elfman weet met wel heel weinig heel veel spanning te creëren.
Final Confrontation is minder spectaculair dan je zou verwachten, maar is nog steeds erg leuk om te beluisteren. Constante percussie, wervelende strijkerspartijen die r af en toe tussendoor glippen, alles is adhd aan deze track. Ook het metalige slagwerk werkt hier aan mee, en Elfman stopt ook hier af en toe een lekker horrortintje aan toe. Richting het einde van de score, neemt Elfman ons nog in één andere richting mee. In Salvation horen we een prachtig stuk pianospel, en ook de harp en de kalme cello’s en een klarinet zijn erg genietbaar. De track wordt later een stuk meeslepender, maar lost niets van zijn rust in. De laatste track, is een opmerkelijk rustige voor de de Amerikaanse Metalband Alice in Chains. Het klinkt lekker, en voegt een waardige toevoeging aan de score toe.
Danny Elfman is er goed in geslaagd om Terminator: Salvation een score te geven die memorabel is, en hij behoud de goede elementen van de vorige scores. Het is zeker geen meesterwerk zoals Elfman’s geniale Wanted, dat vorig jaar uitkwam, maar het is toch een topper, en een van de meest epische score die Elfman ooit heeft gemaakt.