Regisseur Ang Lee (‘Brokeback Mountain’, ‘Crouching Tiger, Hidden Dragen’) heeft al vele Oscars gewonnen en nog meer nominaties op zijn naam staan. Voor zijn nieuwste film, ‘Lust, Caution’, heeft hij rising star Alexandre Desplat gevraagd voor de muziek. Samen met ‘The Golden Compass’, ‘Mr. Magorium’s Wonder Emporium’ is ‘Lust, Caution’ het derde grote project van Desplat dit jaar.
‘Lust, Caution’ handelt over een aantal Chinese studenten die een Japanner in 1942, tijdens de Japanse bezetting van China, willen vermoorden. De film heeft een heftige seksuele kant en wordt dan ook vrij zwaar bevonden.
Al bij de eerste noten van het hoofdthema, hoorbaar in “Lust, Caution”, is het duidelijk dat dit van Desplats hand is. De piano schittert door afwezigheid, maar dat maakt hij meer dan ruim goed in de rest van het album. Het hoofdthema werkt via het principe ‘minder is meer’ en het is dan ook niet verwonderlijk dat ’t een erg sterk thema is. “Streets of Shanghai” is een mooie, Oosters aanvoelende track. In “Playacting” en “Remember Everything” zijn stukjes uit ‘The Queen’ te herkennen, wat op eerst een beetje afschrikt, maar daarna toch op een heel eigen manier verder gaan.
“Sacrifice” is een donkere track, die een andere kant van het orkest en de talenten van de Fransman belichten. Deze sfeer wordt doorgezet in “The Secret”. “Nanjing Road” blijft dreigend, maar op ’n andere manier. “The South Quarry” ademt de meeste droefenis van het hele album uit.
Ruim 60 minuten muziek voor ‘Lust, Caution’ staan er op dit album. Het ademt cohesie uit, dankzij het frequente gebruik van de piano en een rustig orkest. De orkestraties zijn niet opvallend groots, maar intiem, maar nooit té. Typisch Alexandre Desplat, dus.
‘Lust, Caution’ biedt de sterke punten van Desplat: walsen, de piano en het gebruik van klassieke stukken. Het biedt echter één voordeel op andere scores als ‘The Queen’ en ‘The Golden Compass’: het is allemaal wat ‘meer één’, niet elk instrument werkt voor zichzelf. Waar hier gekozen is voor het Intermezzo opus 118 No. 2 van Brahms, gebruikte hij bij ‘The Queen’ een stuk van Verdi en bij ‘The Painted Veil’ werd Satie uit de kast getrokken.
Eén minpuntje dient gemaakt te worden. Naar het eind toe wordt ’t meer een brei, het verliest zijn identiteit en Desplat gaat daarmee wel heel erg op de Philip Glass-tour. Maar gelukki, net wanneer het te erg dreigt te worden, gaat Desplat weer naar zijn eigen stijl: het hoogtepunt “The Angel”. Een ander hoogtepunt is “Wong Chia Chi’s Theme”.
Na ‘The Painted Veil’ gaat Desplat weer op de Chinese tour. ‘Lust, Caution’ is een volwaardig album geworden en zijn composities voor regisseur Ang Lee passen goed in de lijn die Alexandre Desplat volgt. Met zijn geheel eigen stijl is hij bezig ook Hollywood te veroveren.
‘Lust, Caution’ is zeker één van de beter beluisterbare scores van Desplat, maar verliest toch haar schoonheid niet in de poging een beluisterbare score te maken. Naast ‘The Queen’ een goed beluisterbare score, die het niveau van ‘The Painted Veil’ haalt.