Volver is zowat één van de enige films die uitkwam in de eerste helft van 2006 waar ik écht naar uitkeek. Dit komt ten dele omdat film kijken voor mij uiteindelijk een hele andere ervaring is beginnen worden sinds ik La Mala Educacion in de bioscoop had gezien, zo de andere films van Pedro Almodovar gezien heb; en zo verder de rest van de Spaanse cinema en verder meer Europese cinema had ontdekt, en tot de conclusie was gekomen dat deze in veel van de gevallen toch wel op een veel hoger niveau stond dan de gemiddelde Hollywood-productie. Wat me ook heel erg opviel was de prachtige muziek, zo bleek uiteindelijk ook dat Alberto Iglesias zowat de meest gevraagde filmmuziekcomponist is van de Spaanse cinemawereld en daar zowat quasi de status heeft van een John Williams, wat dan ook volledig terecht is.
Vaak is het zo dat, als er een Hollywood-soundtrack uitkomt en er 'songs' opstaan (als er al niet enkel een 'songs inspired by..'-album uitkomt, al gebeurt dit minder en minder), dat deze songs vaak helemaal niets te maken hebben met de film en deze er overduidelijk voor commerciële doeleinden opstaan en niet eens in de film zelf voorkomen. (dan hoef ik nog maar te kijken naar bvb de laatste nieuwe Score van Klaus Badelt, waar amper een half uur werd besteed aan score en de rest aan ongeïnspireerde songs, die ik apart nog niet eens de moeite waard vind), dit is niét zo het geval bij Volver. Er komt één lied, wat op zich al de moeite is om te beluisteren, echter is het een nog betere ervaring als je de film gezien hebt. De scène bij het lied is zo ongeloofelijk sterk en mooi ('t is een soort 'familiescène' waar de band ongeloofelijk duidelijk tot uiting komt) dat het een schande zou zijn moest dit lied ('Volver') er niet opstaan. Het gerucht gaat dat de regisseur zelf moest huilen toen hij deze scène regisseerde van z'n, naar eigen zeggen, meest persoonlijke film ooit.
De sfeer van de film, die sowieso lichter is dan z'n 2 vorige films (Hable Con Ella, Todo Sobre Mi Madre en La Mala Educacion, je moet deze film ook niet gaan zien met een bepaalde verwachting voor een gelijkaardige sfeer, aangezien hij volledig anders is en niet te vergelijken valt met deze vorige films, buiten de typische 'Almodovar'-stempel die de regisseur uiteraard op de film drukt) wordt sowieso al perfect weergegeven door de score van Iglesias, wat dan nog 'ns versterkt wordt door vaak gebruikte typische 'Spaanse' elementen met dito orkestratie en uitwerking.
Wat de film betreft wordt je vaak op het verkeerde spoor gezet, wat wederom benadrukt wordt door de muziek. Er zit, ondanks de familie-achtige sfeer, ook een soort bizarre sfeer in, alleen al door het concept: 'de geest van de moeder van 2 zussen beslist om terug te komen om bij de 2 terug wat 'orde op zaken te komen stellen', maar daarnaast zit er ook andere rode draad in de film verwerkt, die sterk Hitchcock-achtig aandoet, weer met dito spanningsvolle Bernard Herrmann-achtige muziek die je mee constant op't verkeerde spoor zet en ongetwijfeld opvalt, ook al luister je niet bewust naar de muziek (er bestaan nog mensen die dit niét doen ;-)), je wordt bijna gedwongen om er toch naar te luisteren. Muziek is altijd een belangrijk aspect geweest in Almodovar's films (te vergelijken met die andere regisseur waar Iglesias altijd mee samenwerkt, Julio Medem; kijken we naar de ongeloofelijk prachtige score van 'Los Amantes Del Circulo Polar') en ook hier speelt ze een erg prominente rol. Die Hitchcock-sfeer zit al meteen in de openingsmuziek verwerkt, wat je direct al in een bepaalde richting doet denken wat voor sfeer je kunt verwachten. Ook al is de film 'lichter', het blijft een erg emotionele film die je sowieso beroert, de muziek is er dus ook naar, emotioneel, met een ongeloofelijke pracht en subtiliteit die nergens overdadig wordt. De soundtrack eindigt met 2 songs als source-music, die op zich niet veel toevoegen, al komen ze tenminste in de film voor ;-).
Een film en een soundtrack waar ik persoonlijk enorm veel van verwachtte, en die verwachtingen zijn allemaal uitgekomen; wat op zich al redelijk uniek is lijkt me. Niet gehinderd door enige vooroordelen, wellicht, maar ik moet de eerste persoon nog tegenkomen die me ongelijk geeft.