Skyfall
Sony Classical (0887654013026)
Film | Releasedatum: 19/10/2012 | Film release: 2012 | Medium: CD, Download
Schrijf je nu in!
Blijft beter op de hoogte en krijg toegang tot verzamelaars info!
Blijft beter op de hoogte en krijg toegang tot verzamelaars info!
| # | Track | Lengte | |
|---|---|---|---|
| 1. | Grand Bazaar, Istanbul | 5:14 | |
| 2. | Voluntary Retirement | 2:22 | |
| 3. | New Digs | 2:32 | |
| 4. | Severine | 1:18 | |
| 5. | Brave New World | 1:50 | |
| 6. | Shanghai Drive | 1:26 | |
| 7. | Jellyfish | 3:22 | |
| 8. | Silhouette | 0:56 | |
| 9. | Modigliani | 1:04 | |
| 10. | Day Wasted | 1:31 | |
| 11. | Quartermaster | 4:58 | |
| 12. | Someone Usually Dies | 2:29 | |
| 13. | Komodo Dragon | 3:20 | |
| 14. | The Bloody Shot | 4:46 | |
| 15. | Enjoying Death | 1:13 | |
| 16. | The Chimera | 1:58 | |
| 17. | Close Shave | 1:32 | |
| 18. | Health & Safety | 1:29 | |
| 19. | Granborough Road | 2:32 | |
| 20. | Tennyson | 2:14 | |
| 21. | Enquiry | 2:49 | |
| 22. | Breadcrumbs | 2:02 | |
| 23. | Skyfall | 2:32 | |
| 24. | Kill Them First | 2:22 | |
| 25. | Welcome to Scotland | 3:21 | |
| 26. | She's Mine | 3:53 | |
| 27. | The Moors | 2:39 | |
| 28. | Deep Water | 5:11 | |
| 29. | Mother | 1:48 | |
| 30. | Adrenaline | 2:18 | |
| 77:01 |
Schrijf zelf je recensie
M: Where the hell have you been?
James Bond: Enjoying death. 007 reporting for duty.
Na een aantal jaar afwezig te zijn konden we er dit jaar niet aan ontsnappen. James Bond is terug. En wat voor een terugkeer. Skyfall is niet alleen de beste film van het jaar, maar ook één van de beste Bondfilms aller tijden. Vooral het emotionele aspect komt naar boven in deze film. Iets wat niet vaak gebeurd in een Bondfilm. Een bewijs dat een Bondfilm niet altijd non stop actie moet zijn.
De acteerprestaties van de cast is van heel hoog niveau. Maar dat kan ook niet anders met zo’n fantastische cast. Naast Daniel Craig spelen ook Ralph Fiennes, Javier Bardem en Naomi Harris mee. Maar het is vooral Dame Judi Dench die met de film gaat lopen. Ze speelt de rol van M met verve. En het is met voorsprong de meest overtuigende rol in deze film. Terecht voor een Oscar in mijn ogen. Ook Javier Bardem maakt kans op zijn tweede beeldje.
De regisseur van deze film is Sam Mendes. En waar je de naam Mendes hoort denk je direct aan Thomas Newman. Newman is een grote naam in de filmmuziek. Maar Newman schrijft voornamelijk muziek voor drama’s. Op zich geen enkel probleem, want ook Hans Zimmer is begonnen met drama’s zoals Rain man. Maar zoals iedere componist zijn eigen stijl heeft, heeft Newman die ook. Maar zijn stijl is met geen enkele te vergelijken. Zijn stijl is uniek in elk zin van het woord. Luister maar naar “American Beauty” en “Road To Perdition”. Maar de vraag is of zijn stijl thuis hoort in de uitgebreide wereld van James Bond.
Het antwoord is kort en duidelijk. Namelijk nee. In de volgende passages zal je lezen waarom ik geen fan ben van deze Bond score van Thomas Newman.
Ten eerste is er een gebrek aan thema’s. Het Bond thema wordt af en toe eens aangereikt. De score begint met het thema, en het doet smaken naar meer. Maar als het thema eens ten volle te horen is zoals in de track “Breadcrumbs” stopt het abrupt. Wanneer je echt zin begint te krijgen om het thema in al zijn glorie te horen is het opeens afgelopen. Zeer frustrerend.
Buiten het Bondthema heeft Newman nog een thema geschreven voor M dat toch wel een hoofdpersonage is in deze film. Het is een statig thema geworden gespeeld door vier blazers. Het heeft iets patriottisch dat heel goed aansluit met het personage.
Buiten deze twee thema’s is Newman er niet in geslaagd om meer thema’s te schrijven. Daarom wordt het moeilijk om deze score op een leuke manier te beluisteren. Want het is toch altijd fijner om naar muziek te luisteren waar er een enige draad inzit. Waar je personages en plaatsen kunt vertalen in muziek. Maar Newman is er niet in geslaagd om een melodie te componeren voor de plaats Skyfall, Newman is er niet in geslaagd om een melodie te componeren voor noch Severine noch Raoul Silva. En dat is gewoonweg jammer. Er is zelfs geen hoofdthema te vinden op deze score. Nochtans was er een hele mooie kandidaat in de vorm van het titelnummer van Adele. Dat wordt maar één keer in deze score kort gebruikt. Namelijk in de track “Komodo Dragon”. En daar hoor je dan wat voor een fantastische score dit had kunnen worden, moest er geen gebrek aan een hoofdthema en thema’s in het algemeen zijn. Had Newman nu eens dit thema gebruikt in zijn score zou de score al veel samenhangender zijn. Zijn voorganger David Arnold heeft dit ook gedaan in “Casino Royal” en dat is ook met verve uitgepakt. Jammer dat Newman dit hier niet heeft gedaan.
Het nummer dat het meest de stijl van Newman uitademt is het “Quartermaster”. Het is dan ook één van de vele nummers dat ik vrijwel direct oversla. Niet dat ik geen fan ben van de stijl van de man. Integendeel, ik ben grote fan van zijn scores. Maar in de wereld van Bond is hij niet thuis.
Maar het is gelukkig niet allemaal kommer en kwel op deze score. Newman kan componeren en dat bewijst hij in twee tracks. Namelijk: “Grand Bazaar, Istanbul” en “The Bloody Shot”. Het zijn de twee meeste actievolle stukken op deze cd. En ik moet zeggen dat het één van de betere actiemuziek is dat ik dit jaar heb gehoord. Hier zit tenminste schwung in. Hier zit melodie in. Hier merk je dat de muziek met liefde is geschreven, iets wat ik gedurende de rest van de score heb gemist.
Ook zijn deze twee muziekstukken de enige stukken waar de sfeer van Bond zit. Waar je weet dat je naar een Bondscore luistert. Bondmuziek wordt altijd gekenmerkt door grandioze goede actiemuziek. En dat levert Newman hier. Een mederecensent van deze site vergelijkt Newman met Hans Zimmer, en daar kan ik alleen maar akkoord mee zijn. Newman heeft vele aspecten van de muziek van Zimmer gebruikt zoals de percussie Dit zijn dan ook de enige nummers die ik af en toe eens beluister. En moest alle muziek van het hetzelfde niveau zijn dan deze twee nummers zou ik dit album zeker en vast met een tien beloond hebben.
Conclusie
Deze Bond score van Newman is een teleurstelling. Ik vind het jammer om dit te schrijven, want ik vind Newman een goede componist. Maar hier slaat hij de plank volledig mis. Met een gebrek aan een hoofdthema en neventhema’s wordt de score vrij saai en zelfs langdradig. De twee actietracks zou ik belonen met een tien, maar die zijn dan ook de moeite waard. Maar de omringende muziek is echt niet waard om in een Bondfilm voor te komen. Thomas Newman mag dan nog zo een grote componist zijn, in de wereld van Bond hoort hij niet thuis. Het is alsof Newman echt geen plezier had aan het schrijven deze score. Dat hij niet eens de moeite deed om thema’s te verzinnen. En dat is jammer. Newman had zo veel potentieel om van deze score de beste score van het jaar te maken. Hij heeft de kwaliteiten, hij had het budget, hij had de kans. Maar de zin en de liefde voor het project zijn nooit gekomen. Daarom krijgt deze Skyfall een magere vijf. Met dank aan de twee grandioze actienummers.
James Bond: Enjoying death. 007 reporting for duty.
Na een aantal jaar afwezig te zijn konden we er dit jaar niet aan ontsnappen. James Bond is terug. En wat voor een terugkeer. Skyfall is niet alleen de beste film van het jaar, maar ook één van de beste Bondfilms aller tijden. Vooral het emotionele aspect komt naar boven in deze film. Iets wat niet vaak gebeurd in een Bondfilm. Een bewijs dat een Bondfilm niet altijd non stop actie moet zijn.
De acteerprestaties van de cast is van heel hoog niveau. Maar dat kan ook niet anders met zo’n fantastische cast. Naast Daniel Craig spelen ook Ralph Fiennes, Javier Bardem en Naomi Harris mee. Maar het is vooral Dame Judi Dench die met de film gaat lopen. Ze speelt de rol van M met verve. En het is met voorsprong de meest overtuigende rol in deze film. Terecht voor een Oscar in mijn ogen. Ook Javier Bardem maakt kans op zijn tweede beeldje.
De regisseur van deze film is Sam Mendes. En waar je de naam Mendes hoort denk je direct aan Thomas Newman. Newman is een grote naam in de filmmuziek. Maar Newman schrijft voornamelijk muziek voor drama’s. Op zich geen enkel probleem, want ook Hans Zimmer is begonnen met drama’s zoals Rain man. Maar zoals iedere componist zijn eigen stijl heeft, heeft Newman die ook. Maar zijn stijl is met geen enkele te vergelijken. Zijn stijl is uniek in elk zin van het woord. Luister maar naar “American Beauty” en “Road To Perdition”. Maar de vraag is of zijn stijl thuis hoort in de uitgebreide wereld van James Bond.
Het antwoord is kort en duidelijk. Namelijk nee. In de volgende passages zal je lezen waarom ik geen fan ben van deze Bond score van Thomas Newman.
Ten eerste is er een gebrek aan thema’s. Het Bond thema wordt af en toe eens aangereikt. De score begint met het thema, en het doet smaken naar meer. Maar als het thema eens ten volle te horen is zoals in de track “Breadcrumbs” stopt het abrupt. Wanneer je echt zin begint te krijgen om het thema in al zijn glorie te horen is het opeens afgelopen. Zeer frustrerend.
Buiten het Bondthema heeft Newman nog een thema geschreven voor M dat toch wel een hoofdpersonage is in deze film. Het is een statig thema geworden gespeeld door vier blazers. Het heeft iets patriottisch dat heel goed aansluit met het personage.
Buiten deze twee thema’s is Newman er niet in geslaagd om meer thema’s te schrijven. Daarom wordt het moeilijk om deze score op een leuke manier te beluisteren. Want het is toch altijd fijner om naar muziek te luisteren waar er een enige draad inzit. Waar je personages en plaatsen kunt vertalen in muziek. Maar Newman is er niet in geslaagd om een melodie te componeren voor de plaats Skyfall, Newman is er niet in geslaagd om een melodie te componeren voor noch Severine noch Raoul Silva. En dat is gewoonweg jammer. Er is zelfs geen hoofdthema te vinden op deze score. Nochtans was er een hele mooie kandidaat in de vorm van het titelnummer van Adele. Dat wordt maar één keer in deze score kort gebruikt. Namelijk in de track “Komodo Dragon”. En daar hoor je dan wat voor een fantastische score dit had kunnen worden, moest er geen gebrek aan een hoofdthema en thema’s in het algemeen zijn. Had Newman nu eens dit thema gebruikt in zijn score zou de score al veel samenhangender zijn. Zijn voorganger David Arnold heeft dit ook gedaan in “Casino Royal” en dat is ook met verve uitgepakt. Jammer dat Newman dit hier niet heeft gedaan.
Het nummer dat het meest de stijl van Newman uitademt is het “Quartermaster”. Het is dan ook één van de vele nummers dat ik vrijwel direct oversla. Niet dat ik geen fan ben van de stijl van de man. Integendeel, ik ben grote fan van zijn scores. Maar in de wereld van Bond is hij niet thuis.
Maar het is gelukkig niet allemaal kommer en kwel op deze score. Newman kan componeren en dat bewijst hij in twee tracks. Namelijk: “Grand Bazaar, Istanbul” en “The Bloody Shot”. Het zijn de twee meeste actievolle stukken op deze cd. En ik moet zeggen dat het één van de betere actiemuziek is dat ik dit jaar heb gehoord. Hier zit tenminste schwung in. Hier zit melodie in. Hier merk je dat de muziek met liefde is geschreven, iets wat ik gedurende de rest van de score heb gemist.
Ook zijn deze twee muziekstukken de enige stukken waar de sfeer van Bond zit. Waar je weet dat je naar een Bondscore luistert. Bondmuziek wordt altijd gekenmerkt door grandioze goede actiemuziek. En dat levert Newman hier. Een mederecensent van deze site vergelijkt Newman met Hans Zimmer, en daar kan ik alleen maar akkoord mee zijn. Newman heeft vele aspecten van de muziek van Zimmer gebruikt zoals de percussie Dit zijn dan ook de enige nummers die ik af en toe eens beluister. En moest alle muziek van het hetzelfde niveau zijn dan deze twee nummers zou ik dit album zeker en vast met een tien beloond hebben.
Conclusie
Deze Bond score van Newman is een teleurstelling. Ik vind het jammer om dit te schrijven, want ik vind Newman een goede componist. Maar hier slaat hij de plank volledig mis. Met een gebrek aan een hoofdthema en neventhema’s wordt de score vrij saai en zelfs langdradig. De twee actietracks zou ik belonen met een tien, maar die zijn dan ook de moeite waard. Maar de omringende muziek is echt niet waard om in een Bondfilm voor te komen. Thomas Newman mag dan nog zo een grote componist zijn, in de wereld van Bond hoort hij niet thuis. Het is alsof Newman echt geen plezier had aan het schrijven deze score. Dat hij niet eens de moeite deed om thema’s te verzinnen. En dat is jammer. Newman had zo veel potentieel om van deze score de beste score van het jaar te maken. Hij heeft de kwaliteiten, hij had het budget, hij had de kans. Maar de zin en de liefde voor het project zijn nooit gekomen. Daarom krijgt deze Skyfall een magere vijf. Met dank aan de twee grandioze actienummers.
Toen bekend werd dat Thomas Newman de score ging verzorgen voor een nieuwe Bondfilm, fronste menigeen de wenkbrauwen. Newman is namelijk weinig bekend om zijn muziek voor actiefilms, ook al heeft hij er enkele op zijn palmares staan zoals het recente The Adjustment Bureau (2011).
De grote doorbraak kwam er voor Newman eigenlijk pas eind jaren negentig toen Newman scores componeerde voor drama’s als The Green Mile en The Horse Whisperer. Hij werkte vanaf dan ook frequent samen met de Britse regisseur Sam Mendes (American Beauty, Road to Perdition, Revolutionary Road ) die ook voor Skyfall instond voor de regie.
Tot de succesvolste films waarvoor Newman de muziek schreef, behoren ook de animatiefilms Finding Nemo en Wall-E. Nu komt daar met Skyfall ongetwijfeld een Box Office succes bij en bereikt de samenwerking tussen Newman en Mendes een absoluut commercieel hoogtepunt.
Uit de officiële ‘soundtrack preview’, die reeds op 11 oktober verscheen, kon reeds afgeleid worden dat Newman duidelijk zijn eigen, ietwat experimentele, stijl niet heeft laten overheersen door de alombekende Bondthema’s van zijn ondertussen talrijke voorgangers. De vrees van sommigen dat de originele thema’s van John Barry te weinig in Newman’s score aan bod komen, is slechts partieel terecht.
De film speelt zich gedeeltelijk af in Istanboel, waar een MI6-operatie op een fiasco uitdraait met een vermiste James Bond als resultaat. Stevige percussiemuziek, strakke strijkpartijen, elektronische effecten en bij wijlen enkele Oosterse noten vormen de basis van Grand Bizaar, Istanbul en gaan nagenoeg perfect samen. De eerste noten van de openingstrack maken al direct duidelijk dat dit Bondmuziek betreft. Newman vangt deze score meteen groots aan.
John Barry/Monty Norman’s '007 thema' heeft ook op deze Bond-score zijn plaats gekregen, maar is nergens in zijn geheel te horen. De eerste minuut van ‘Breadcrumbs’ en 'Brave New World' omvatten duidelijk het originele thema en enkele cues uit John Barry’s ‘Bond Back in Action Again’ (uit Goldfinger). Maar al bij al komen de klassieke Bondthema’s slechts in flarten aan bod.
Deze score, die een week voor de officiële release reeds was gelekt op het internet, is dan ook overduidelijk van de hand van Thomas Newman. De verwijzingen naar het eerdere Bondwerk van zijn voorgangers als John Barry en David Arnold mogen dan wel aanwezig zijn (zoals tijdens ‘Komodo Dragon’), toch bestaat deze filmmuziek vooral uit eigen creaties van Newman die in het verlengde liggen van zijn eerdere karakteristieke scores.
We denken dan bijvoorbeeld aan erg boeiende tracks als ‘New Digs’ (met een heerlijk gitaarlijntje), 'Modigliani', 'Health & Savety' of ‘Severine’, dat perfect had kunnen gestaan hebben op Road to Perdition, of ‘The Moors’, dat meer opgebouwd wordt met krachtige elektronica, strijkers en alternatieve, soms exotische, soundscapes.
De ambitieuze jazz-en popelementen die Barry verweefde in zijn composities werden door Newman praktisch volledig achterwege gelaten. Volledigheidshalve maken we melding van het oorstrelende 'Old Dog, New Tricks' dat toch enig jazzgehalte in zich heeft.
Het ‘meezuigeffect’ van de up-tempo passages die deze score rijk is, zoals in “The Bloody Shot”, is beperkter dan bij de Bondmuziek van Arnold. De crescendo’s worden afgewisseld met atmosferische effecten waardoor sommige actievolle tracks minder blijven nazinderen.
Newman heeft duidelijk heel wat nieuwe muziek gecomponeerd voor deze score, maar slechts een beperkt aantal melodieëen wordt volledig herhaald. Als een thema teveel herhaald wordt op dezelfde wijze, is dit meestal geen goede zaak, maar bij deze score gebeuren de herhalingen van de thema's zodanig subtiel dat het erop lijkt dat de score weinig nieuwe thema's introduceert. Het mooie 'New Digs' wordt bijvoorbeeld herhaald tijdens 'Someone Usually Dies' en 'Day Wasted'. Een ander voorbeeld betreft 'Shangai Drive' dat integraal herhaald wordt in 'Adrenaline'.
Naast enkele pianogetinte tracks, serveert Thomas Newman ons ook hoornmuziek, zoals overduidelijk te horen is in bijvoorbeeld “Queen and Country”, “Voluntary Retirement” en “Mother”.
Opvallende afwezige is Adele. Het door Paul Epworth en Adele gecomponeerde “Skyfall” mag dan wel wereldwijd de hoogste regionen halen in de hitlijsten, toch werd het nummer bewust weggelaten uit deze score. Vanuit een commercieel oogpunt alvast geen goede zet, maar het feit dat Newman niet meeschreef aan het themalied is ongetwijfeld een verklaring. Bovendien moest de song nog opgenomen worden op het moment dat Newman al zijn werkzaamheden in de Abbey Roads Studios had afgerond. Flarten van het nummer werden wel verweven in het magistrale 'Komodo Dragon', de enige track waarvan de credits niet toekomen aan Newman, maar waar expliciet Adele en Paul Epworth in het cd-boekje als schrijvers worden vermeld.
Skyfall heeft een atypische, maar afwisselende, Bond-score meegekregen. De stijlbreuk zal misschien niet door iedereen meteen geapprecieerd worden, maar Newman's stijl went zeker en vast na enkele luisterbeurten. Of Thomas Newman ook de 24ste Bondfilm zal voorzien van muziek, is nog af te wachten.
De grote doorbraak kwam er voor Newman eigenlijk pas eind jaren negentig toen Newman scores componeerde voor drama’s als The Green Mile en The Horse Whisperer. Hij werkte vanaf dan ook frequent samen met de Britse regisseur Sam Mendes (American Beauty, Road to Perdition, Revolutionary Road ) die ook voor Skyfall instond voor de regie.
Tot de succesvolste films waarvoor Newman de muziek schreef, behoren ook de animatiefilms Finding Nemo en Wall-E. Nu komt daar met Skyfall ongetwijfeld een Box Office succes bij en bereikt de samenwerking tussen Newman en Mendes een absoluut commercieel hoogtepunt.
Uit de officiële ‘soundtrack preview’, die reeds op 11 oktober verscheen, kon reeds afgeleid worden dat Newman duidelijk zijn eigen, ietwat experimentele, stijl niet heeft laten overheersen door de alombekende Bondthema’s van zijn ondertussen talrijke voorgangers. De vrees van sommigen dat de originele thema’s van John Barry te weinig in Newman’s score aan bod komen, is slechts partieel terecht.
De film speelt zich gedeeltelijk af in Istanboel, waar een MI6-operatie op een fiasco uitdraait met een vermiste James Bond als resultaat. Stevige percussiemuziek, strakke strijkpartijen, elektronische effecten en bij wijlen enkele Oosterse noten vormen de basis van Grand Bizaar, Istanbul en gaan nagenoeg perfect samen. De eerste noten van de openingstrack maken al direct duidelijk dat dit Bondmuziek betreft. Newman vangt deze score meteen groots aan.
John Barry/Monty Norman’s '007 thema' heeft ook op deze Bond-score zijn plaats gekregen, maar is nergens in zijn geheel te horen. De eerste minuut van ‘Breadcrumbs’ en 'Brave New World' omvatten duidelijk het originele thema en enkele cues uit John Barry’s ‘Bond Back in Action Again’ (uit Goldfinger). Maar al bij al komen de klassieke Bondthema’s slechts in flarten aan bod.
Deze score, die een week voor de officiële release reeds was gelekt op het internet, is dan ook overduidelijk van de hand van Thomas Newman. De verwijzingen naar het eerdere Bondwerk van zijn voorgangers als John Barry en David Arnold mogen dan wel aanwezig zijn (zoals tijdens ‘Komodo Dragon’), toch bestaat deze filmmuziek vooral uit eigen creaties van Newman die in het verlengde liggen van zijn eerdere karakteristieke scores.
We denken dan bijvoorbeeld aan erg boeiende tracks als ‘New Digs’ (met een heerlijk gitaarlijntje), 'Modigliani', 'Health & Savety' of ‘Severine’, dat perfect had kunnen gestaan hebben op Road to Perdition, of ‘The Moors’, dat meer opgebouwd wordt met krachtige elektronica, strijkers en alternatieve, soms exotische, soundscapes.
De ambitieuze jazz-en popelementen die Barry verweefde in zijn composities werden door Newman praktisch volledig achterwege gelaten. Volledigheidshalve maken we melding van het oorstrelende 'Old Dog, New Tricks' dat toch enig jazzgehalte in zich heeft.
Het ‘meezuigeffect’ van de up-tempo passages die deze score rijk is, zoals in “The Bloody Shot”, is beperkter dan bij de Bondmuziek van Arnold. De crescendo’s worden afgewisseld met atmosferische effecten waardoor sommige actievolle tracks minder blijven nazinderen.
Newman heeft duidelijk heel wat nieuwe muziek gecomponeerd voor deze score, maar slechts een beperkt aantal melodieëen wordt volledig herhaald. Als een thema teveel herhaald wordt op dezelfde wijze, is dit meestal geen goede zaak, maar bij deze score gebeuren de herhalingen van de thema's zodanig subtiel dat het erop lijkt dat de score weinig nieuwe thema's introduceert. Het mooie 'New Digs' wordt bijvoorbeeld herhaald tijdens 'Someone Usually Dies' en 'Day Wasted'. Een ander voorbeeld betreft 'Shangai Drive' dat integraal herhaald wordt in 'Adrenaline'.
Naast enkele pianogetinte tracks, serveert Thomas Newman ons ook hoornmuziek, zoals overduidelijk te horen is in bijvoorbeeld “Queen and Country”, “Voluntary Retirement” en “Mother”.
Opvallende afwezige is Adele. Het door Paul Epworth en Adele gecomponeerde “Skyfall” mag dan wel wereldwijd de hoogste regionen halen in de hitlijsten, toch werd het nummer bewust weggelaten uit deze score. Vanuit een commercieel oogpunt alvast geen goede zet, maar het feit dat Newman niet meeschreef aan het themalied is ongetwijfeld een verklaring. Bovendien moest de song nog opgenomen worden op het moment dat Newman al zijn werkzaamheden in de Abbey Roads Studios had afgerond. Flarten van het nummer werden wel verweven in het magistrale 'Komodo Dragon', de enige track waarvan de credits niet toekomen aan Newman, maar waar expliciet Adele en Paul Epworth in het cd-boekje als schrijvers worden vermeld.
Skyfall heeft een atypische, maar afwisselende, Bond-score meegekregen. De stijlbreuk zal misschien niet door iedereen meteen geapprecieerd worden, maar Newman's stijl went zeker en vast na enkele luisterbeurten. Of Thomas Newman ook de 24ste Bondfilm zal voorzien van muziek, is nog af te wachten.
Na een veel te lange tijd is er eindelijk weer Bond film. Fans over de gehele wereld hebben er veel te lang op moeten wachten. In Skyfall wordt de relatie van werkgever M en geheim agent James Bond getest op een manier die zij liever niet willen. Emotionele confrontaties, denderende actie en de beste slechterik in decennia (Oscar-waardige performance van Javier Bardem)
Regisseur Sam Mendes maakt met Skyfall zijn eerste Britse productie, terwijl de man zelf uit Groot-Brittannië komt. Hij regisseerde topfilms als American Beauty en Road to Perdition. Opvallend is zijn vaste componist, die hij voor al zijn films vraagt: Thomas Newman. We ontkwamen er dus niet aan dat Newman de nieuwe Bond ging voorzien van zijn muziek. Dit bracht gemengde gevoelens teweeg. De helft van de fans was tegen, want David Arnold zou de 007 zijn onder de componisten. Terwijl de andere helft wel zat te applaudisseren. Vriend en vijand moeten het er over eens zijn: Skyfall is een van de beste James Bond scores van de afgelopen 20 jaar.
Thomas Newman mixt zijn zo geliefde stijl, met veel inheemse instrumenten en waanzinnige strijkers, met de opzwepende thematiek van James Bond. Maar wat Newman ook doet is complimenten geven aan zijn muzikale voorbeelden. Zo staan er interpretaties Newman op de cd van ondere andere John Barry, David Arnold en zelfs Eric Serra. Het eerste gedeelte van de score is vrij ingetogen en rustig en ademt vooral Thomas Newman uit. Vanaf de twaalfde track Someone Usually Dies maakt de score een aangename wending en trekt Newman alle registers open. Voordat de muzikale bom barst, eerst een prachtige interpretatie van Adele's Skyfall in Komodo Dragon. Een track die trouwens begint met een knipoog naar John Barry met zijn aanstekelijke en herkenbare Goldfinger strijkers.
The Bloody Shot is de beste track van het album, met vlag en wimpel. Newman gaat hier voor zijn doen heel erg ver. Het begint allemaal vrij kalm en rustig, maar naar mate de onrust en chaos op het scherm toeneemt wordt de componist dat ook. Wanneer de percussie inzet, op een manier zoals Hans Zimmer dat voorheen enkel deed, wanneer de trompetten flink gas moeten geven en het 007 thema er langzaam doorheen sijpelt, denk je dat het niet meer beter kan. Maar daar denkt Newman anders over. De versnelling zet in. In een onwaarschijnlijk goede climax, waarin de opvallende hoorns compleet worden uitgeknepen is de wanhoop nabij. Modulatie na modulatie een zeer opvallend stukje filmmuziek, vooral de laatste 50 seconden zijn met geen pen te beschrijven. Hiermee overtreft Newman zichzelf en verrast hij zijn fans.
Ook een zeer aangename track is The Chimera. Een zeer opvallende nieuw Bond thema zet in en een drumstel zet nog even de nadruk. Een verrassende nieuwe kant van Thomas Newman, die normaliter de weg van de minste weerstand kiest. Enquiry is zo'n track die niet mag ontbreken op een beetje Bond score. En uiteraard weet Newman als geen ander raad met het alom geliefde thema. Als luisteraar moet je ineens flink je best doen om Thomas Newman eruit te filteren. De track erna, Breadcrumbs, is het heerlijke oude vertrouwde thema. Al wordt het complete thema niet gespeeld, maar springt het steeds over naar een andere. In de track die de naam van de film draagt, Skyfall, geeft Newman een opvallende knipoog naar Eric Serra (Goldeneye). De aanhoudende synthesizers, die wat trance-achtig aandoen, staan precies in deze setting in enkele tracks van Serra's muzikale Bond avontuur.
De emotionele gedeeltes in Skyfall krijgen veel hulp van Newman, door zijn prachtige muziek. Dat is op deze score heel opvallend een trompet kwartet, die een zeer statig en militair thema spelen wat diverse malen terugkeert.
Al met al is Skyfall een zeer geslaagde score. Maar zoals het een score van Thomas Newman betaamd geeft de muziek zich niet direct prijs. Skyfall zit dermate geraffineerd in elkaar, dat meerdere malen luisteren nodig is. Tussen alle standaard trucjes van Newman weet hij te verbazen met actiemuziek die we niet van hem gewend zijn en enkele zeer goede vertalingen van meerdere 'ouwe gouwe' James Bond themes. Skyfall is zo'n score die voor iedere fan van James Bond toegankelijk is, weg luistert als een goed popalbum, maar ook de muziek van voorgangers respecteert. Als je die gave hebt als componist, behoort je werk de crème de la crème. En dat is Skyfall zonder enige twijfel!
Regisseur Sam Mendes maakt met Skyfall zijn eerste Britse productie, terwijl de man zelf uit Groot-Brittannië komt. Hij regisseerde topfilms als American Beauty en Road to Perdition. Opvallend is zijn vaste componist, die hij voor al zijn films vraagt: Thomas Newman. We ontkwamen er dus niet aan dat Newman de nieuwe Bond ging voorzien van zijn muziek. Dit bracht gemengde gevoelens teweeg. De helft van de fans was tegen, want David Arnold zou de 007 zijn onder de componisten. Terwijl de andere helft wel zat te applaudisseren. Vriend en vijand moeten het er over eens zijn: Skyfall is een van de beste James Bond scores van de afgelopen 20 jaar.
Thomas Newman mixt zijn zo geliefde stijl, met veel inheemse instrumenten en waanzinnige strijkers, met de opzwepende thematiek van James Bond. Maar wat Newman ook doet is complimenten geven aan zijn muzikale voorbeelden. Zo staan er interpretaties Newman op de cd van ondere andere John Barry, David Arnold en zelfs Eric Serra. Het eerste gedeelte van de score is vrij ingetogen en rustig en ademt vooral Thomas Newman uit. Vanaf de twaalfde track Someone Usually Dies maakt de score een aangename wending en trekt Newman alle registers open. Voordat de muzikale bom barst, eerst een prachtige interpretatie van Adele's Skyfall in Komodo Dragon. Een track die trouwens begint met een knipoog naar John Barry met zijn aanstekelijke en herkenbare Goldfinger strijkers.
The Bloody Shot is de beste track van het album, met vlag en wimpel. Newman gaat hier voor zijn doen heel erg ver. Het begint allemaal vrij kalm en rustig, maar naar mate de onrust en chaos op het scherm toeneemt wordt de componist dat ook. Wanneer de percussie inzet, op een manier zoals Hans Zimmer dat voorheen enkel deed, wanneer de trompetten flink gas moeten geven en het 007 thema er langzaam doorheen sijpelt, denk je dat het niet meer beter kan. Maar daar denkt Newman anders over. De versnelling zet in. In een onwaarschijnlijk goede climax, waarin de opvallende hoorns compleet worden uitgeknepen is de wanhoop nabij. Modulatie na modulatie een zeer opvallend stukje filmmuziek, vooral de laatste 50 seconden zijn met geen pen te beschrijven. Hiermee overtreft Newman zichzelf en verrast hij zijn fans.
Ook een zeer aangename track is The Chimera. Een zeer opvallende nieuw Bond thema zet in en een drumstel zet nog even de nadruk. Een verrassende nieuwe kant van Thomas Newman, die normaliter de weg van de minste weerstand kiest. Enquiry is zo'n track die niet mag ontbreken op een beetje Bond score. En uiteraard weet Newman als geen ander raad met het alom geliefde thema. Als luisteraar moet je ineens flink je best doen om Thomas Newman eruit te filteren. De track erna, Breadcrumbs, is het heerlijke oude vertrouwde thema. Al wordt het complete thema niet gespeeld, maar springt het steeds over naar een andere. In de track die de naam van de film draagt, Skyfall, geeft Newman een opvallende knipoog naar Eric Serra (Goldeneye). De aanhoudende synthesizers, die wat trance-achtig aandoen, staan precies in deze setting in enkele tracks van Serra's muzikale Bond avontuur.
De emotionele gedeeltes in Skyfall krijgen veel hulp van Newman, door zijn prachtige muziek. Dat is op deze score heel opvallend een trompet kwartet, die een zeer statig en militair thema spelen wat diverse malen terugkeert.
Al met al is Skyfall een zeer geslaagde score. Maar zoals het een score van Thomas Newman betaamd geeft de muziek zich niet direct prijs. Skyfall zit dermate geraffineerd in elkaar, dat meerdere malen luisteren nodig is. Tussen alle standaard trucjes van Newman weet hij te verbazen met actiemuziek die we niet van hem gewend zijn en enkele zeer goede vertalingen van meerdere 'ouwe gouwe' James Bond themes. Skyfall is zo'n score die voor iedere fan van James Bond toegankelijk is, weg luistert als een goed popalbum, maar ook de muziek van voorgangers respecteert. Als je die gave hebt als componist, behoort je werk de crème de la crème. En dat is Skyfall zonder enige twijfel!
Trailer:
Trailer:
Trailer:
Trailer:
Trailer:
Andere soundtrack releases van Skyfall (2012):
Soundtracks uit de collectie: James Bond
