(Een kleine noot voor diegene die dit willen lezen. Aangezien er veel te vertellen was en is over deze score. Heb ik besloten om deze review in twee delen op te splitsen. Dit eerste deel gaat over de songs en een tweede deel zal over de score gaan. See you soon)
De Disneystudio's kende gouden tijden begin de jaren negentig. Na een twintigtal jaar slabakken, bracht componist Alan Menken en Lyrist Howard Ashman de studio terug naar zijn roots. Een musical gebaseerd op sprookjes. Alle films die uitkwamen waren een groot succes. Na de release van Aladdin in 1992, waren er twee films in ontwikkeling in de House Of Mouse. Eén van die was het prestigeproject Pocahontas. Een hervertelling van het aloude en beroemde verhaal dat immens veel films van vandaag de dag inspireert (uhum Avatar uhum). Aangezien de studio immens veel vertrouwen had in deze film, zette ze al hun beste animatoren erop. De A-listers van de studio werkten allen aan de film, zo ook de componist die Disney terug op de kaart had gezet. Naast Pocahontas was er een zijproject. Iets waar de studio bijna geen vertrouwen in had, en het werd gewoon langs de zijkant gemaakt door de B-listers van de studio. Het was een herwerking van het aloude gekende Shakespeare toneelstuk Hamlet. Iets wat voor de animatiestudio een gedurfde keuze was. Daarbovenop kozen ze als componist voor de liedjes een Engelse excentrieke songwriter. Geen kat zou naar de film gaan kijken en het werd verwacht dat The Lion King een enorme flop zou worden. Maar zelfs de intelligentste mensen moeten soms wijselijk hun woorden inslikken, want de toekomst maakte uit dat het net omgekeerd was. Pocahontas flopte en werd gemengd ontvangen en The Lion King was enorm. Niet alleen enorm, het was (tot Frozen) de meest verdienende animatiefilm aller tijden. Universeel geliefd door het publiek, jong en oud. Iedereen zong de liedjes mee, iedereen sprak de zinnen uit. Iedereen kende de personages, en iedereen huilde bij het zien van de (Spoilers) dood van Mufasa. Iets wat Disney tot op heden niet meer heeft gedaan. Het tonen van een dood lichaam. Na de release van de film zette Disney een hele franchise op poten met direct to dvd sequels, tv series en als kers op de taart deze herwerking.
Want in een wereld waar Tinseltown zonder ideeën zit, doet Disney er een schepje bovenop door hun geanimeerde klassiekers een live-action herwerking te geven. Deze recensent schrok er ergens van dat ze het met The Lion King uberhaupt probeerden. De film is zo gekend, zo geliefd. Elke verandering zouden de kritiekasters gewoon afmaken. De ironie wilt nu dat de makers dit ook zagen en ze een bijna shot voor shot remake hebben gemaakt. En ook nu wordt hij afgemaakt. Voor sommige critici is het nooit goed. Veranderen ze het verhaal zoals bij Maleficent en Aladdin, is het niet goed omdat het niet genoeg op het origineel lijkt. Maken ze dan een iconische film opnieuw, dan is het ook niet goed want het voegt niets toe. Begrijpen wie begrijpen kan. Bij een song dat ik zal bespreken, zal dit nog maar eens duidelijk worden.
Dat daarzijde. De film is geweldig. Visueel hoogstaand. Verbluffend om naar te kijken en het feit dat het allemaal gewoon uit de computer kwam te rollen is iets wat bijna ongelooflijk lijkt. Jon Favreau deed het al met The Jungle Book, maar met zijn Lion King heeft hij de CGI echt tot de perfectie geleid. Het is realistisch genoeg om te geloven dat ze naar Afrika zijn gegaan om de achtergronden te filmen en daar dan dieren op geplakt hebben. Niets is minder waar want het is opgenomen in een studio in LA. Met andere woorden, geloof de critici niet en ga naar de film zien, je gaat er geen spijt van hebben!
Waar wij uiteraard allen naar uitkeken waren de herwerkingen van de songs en de score. De liedjes van Elton John zijn uiteraard tijdloos. Konden ze het verbeteren? Daar kent u straks mijn niet al te bescheiden mening over.
De score van Hans Zimmer, daar keken we allemaal naar uit. Zimmer heeft het de laatste tijd nogal te verduren gehad. Een componist die om de haverklap zijn stijl veranderd omdat de film dat vraagt. Soms ten goede, soms ten slechte. De laatste tijd zit hij nogal vast in de computergestuurd lawaai. Scores als Inferno en Blade Runner 2049 kwamen niet echt van de grond. Dunkirk kende zijn geweldige pulserende synthesizers die Zimmer overbracht naar Dark Phoenix. Of deze stijl zal blijven zal enkel de toekomst uitmaken. Maar de vraag was, zou Zimmer zijn roots terug kunnen oppakken. Zou hij met zijn nieuwe herwerking van zijn Magnum Opus weggeraken. Op een manier dat Alan Menken al tot tweemaal toe heeft gedaan. Al de antwoorden vind u in deze kleine analyse van de nieuwe Lion King. Maar eerst uiteraard de songs.
SONGS
Cirlcle Of Life.
De iconische opening. Eén van de meest iconische openingen ooit in mijn opinie. Lebo M opent met zijn iconische schreeuw over de savanne wanneer de zon over de einder verschijnt. Wat meteen opvalt is hoe weinig het verschilt met het origineel. Wat ook klopt, want ze hebben gewoon dezelfde opname gebruikt. In een interview liet Lebo ontvallen dat hij het niet even goed kon zoals het was. Dat daar zijde is deze song bijna hetzelfde als het oude. Enkel de stem van Carmen Twillie is vervangen door Lindiwe Mkhize die in de Broadway musical Rafiki speelde. Voor de rest is alles hetzelfde. Qua orkestraties is er geen verschil te horen en ook de muzikale interludium is hetzelfde. Maar is dat een nadeel? Voor mij niet. Het was een prachtige krachtige song en dat is het nu nog. Is er kippenvel aanwezig. Oooooh ja. De iconische opening is even iconisch gebleven en dat is meer dan perfect.
I Just Can't Wait to Be King
Okidoki, laten we eerst de olifant in de ruimte verwijderen. John Olliver kan Rowan Atkinson niet vervangen. Punt andere lijn. Ik mis oude Rowan die zoveel finesse in zijn stem bracht. Olliver lijkt gewoon niet geïnteresseerd in zijn rol. Alsof het tegen zijn zin was.
Dat daarzijde, dit is een verbetering qua instrumentatie en qua stijl. Het klinkt meer levendig. Mede dankzij de geweldige vocale performances van de kinderacteurs JD McCrary, Shahadi Wright Joseph. Ze brengen zoveel enthousiasme in hun rollen, zoveel plezier. Enkel en alleen al door hen te horen, moet ik mij inhouden om niet mee te zingen en zelfs (God laat het uit) dansen. Ook bijkomend is een kort intermezzo van Afrikaanse drums geaccompagneerd met een mooi zingend koor. Het maakt het geheel nog beter, meer genietbaar. Zo genietbaar dat ik de afwezigheid van Atkinson door de vingers zie! Een tweede hoogtepunt qua songs.
Be Prepared.
Toen Favreau aankondigde dat Be Prepared initieel niet in de film zou zitten, stond het internet in rep en roer. Hoe durft de man één van de meest iconische songs uit de film schrappen. Want dan is het niet meer hetzelfde (zie je waar ik naar toe ga). Dus de filmmakers plooiden en niet lang daarna werd aangekondigd dat er een versie van de song aanwezig zou zijn. Een versie die drastisch anders is dan het origineel en guess what. De meeste vinden het niet goed.
Weg zijn de drums, weg zijn de koren van hyena's, weg is de flamboyante perfomances van Jeremy Irons. De orkestraties zijn bijna volledig gestript en het enige wat we krijgen is een militaire mars door strijkers, die zich langzaam maar zeker opbouwen. Chiwetel Ejiofor brengt daarop een zeer dreigende en zeer sinistere versie van Scar. Hij spreekt meer dan dat hij zingt. Maar is het daarom slecht. Integendeel! Het past perfect bij zijn interpretatie van de snoodaard. Is het anders. Oooo ja, het is volledig anders. Maar het is dreigend, het klinkt kwaadaardig en persoonlijk snap ik niet waarom de mensen zo moeilijk doen met deze versie. Het is een Bad Guy song waardig en ik heb het gevoel dat deze recensent het zal moeten blijven verdedigen. Het is de song dat het meeste verschilt met wat het ooit was en dat juich ik alleen maar toe.
Hakuna Matata.
De enige song dat ik niet echt smaak. Niet alleen hier, maar ook in het origineel. Het is iets te happy voor mij. Dat daarzijde. Veel verschil is hier niet te vinden. Billy Eichner en Seth Rogen zijn goed gecast als Timon & Pumba, al is Rogen niet de meest geniale zanger. Dat daarzijde, het grootste verschil zit hem in de orkestraties dat instrumentaler klinkt dan zijn originele broertje. En het feit dat Pumba niet wordt tegengehouden bij het woord Fart.
Het beste stuk van dit lied is dan ook de instrumentale intermezzo waarin getoond wordt hoe Simba volwassen wordt. Persoonlijk krijg ik een vlaag van kippenvel bij het horen van de strijkers op de achtergrond rond 2:00. Een mooie en leuke toevoeging van alweer een goede herwerking van een klassieker.
Can You Feel the Love Tonight
Met dit lied heb ik dan terug gemengde gevoelens. Het begin met Timon en Pumba is geniaal. Hoe Rogen antwoord op het gezang van Eichner, brengt een instant glimlach op mijn gelaat. Maar waar ik over val, en velen gaan mij dat heel kwalijk nemen is Beyonce. Begrijp mij niet verkeerd, als je zo'n ster in je film hebt, laat je ze zingen uiteraard. Maar als ik haar hoor, heb ik het gevoel dat ze een optreden geef en niet een personage inspreekt. Haar trillende stemtimbre werkt fameus op mijn zenuwen. Dat daarbij, zingt zij het merendeel van het lied. De verhalende stem van Kristle Edwards is weggehaald en alles wordt gezongen door Simba en Nala. Wat het effect van de wegvallende orkestratie wegneemt. Want dat was in 1994 het beste deel van de song. Het koor bouwt samen met de verhalende stem zo mooi op tot op dat moment de muziek bijna wegvalt. Opbouw was de sleutel van dit lied en dat is hier afwezig in plaats daarvan wordt hier veel te veel op Beyonce gefocust. Waardoor het koor dat een duik neemt, praktisch niet meer te horen valt. Het is een tegenvaller, dat moet worden gezegd. Love me or hate me. Het is een jammerlijke keuze om deze zangeres te gebruiken.
Het nummer wordt dan wel terug afgesloten door Timon en Pumba die een zeer emotioneel einde brengen aan het nummer. Maar ik ben geen fan van deze versie. Geef mij maar de geniale met koor opbouwende versie uit 1994!
Overige Songs.
Moest je het nog niet weten, ik ben geen fan van Beyonce. Zo ook niet van haar speciaal voor deze film gemaakte Spirit. In de film wordt dit minimaal gebruikt en wat we hier krijgen is een popversie. Al moet worden toegegeven dat het de Afrikaanse roots van de film omarmt met een mooi Afrikaans koor. Maar ik ben er geen fan van. Een kleine skip.
Never Too Late is de enige nieuwe toevoeging van Elton John. Het is ook een popversie en zal waarschijnlijk de laatste song zijn die de pensioengerechtigde John zal schrijven in zijn leven. Is het slecht? Niet echt, maar het is een typische aftitelinglied die veel van de magie van de songs in de film wegpakt.
The Lion Sleeps Tonight staat er twee keer op. Eénmaal gezongen door Timon en Pumba in het Engels en éénmaal door Lebo M in het Afrikaans. Een leuke toevoeging maar niet echt memorabel.
He Lives in You is dan terug andere koek. Het is altijd het beste lied geweest van de sequel Simba's Pride en het is een waar plezier om het te horen in Lebo M zijn moedertaal. Mooie afsluiting van de liedjessectie.