Elizabeth


Decca Records (028946079621)
Film | Releasedatum: 03/11/1998 | Film release: 1998 | Medium: CD, Download
 

Schrijf je nu in!

Blijft beter op de hoogte en krijg toegang tot verzamelaars info!





 

# Track   Lengte
1.Elizabeth: Overture4:44
2.Love Theme - Arrest3:08
3.Tonight I think I die4:22
4.Walsingham2:05
5.Night of the Long Knives4:12
6.Coronation Banquet6:34
7.Love Theme1:48
8.Aftermath5:19
9.Parliament4:08
10.Rondes4:32
11.Conspiracy3:21
12.Ballard3:53
13.One Mistress, No Master4:25
14.Nimrod4:30
15.Requiem5:10
 62:10
Schrijf zelf je recensie Verberg reviews in andere talen

 

Elizabeth - 08/10 - Recensie van Sander Neyt, ingevoerd op (Nederlands)
Sir Francis Walsingham: All Norfolk need do is sign this paper and treason will have been committed.
Elizabeth: Then let him sign it, and let it all be done.

De geschiedenis heeft vele grote figuren voortgebracht. Toch is mijn favoriet altijd Queen Elizabeth the first gewest. Bijgenaamd The Virgin Queen. Deze laatste monarch van de bejubelde Tudor dynastie bracht Engeland terug in een prachtige periode met een opflakkering van cultuur en bouwkunsten. De zogenaamde Golden Age van de Engelse geschiedenis. Bijvoorbeeld Williams Shakespeare stamt af van die periode.
Over het leven van Elizabeth zijn al talloze verfilmingen gemaakt. Van alle periodes van haar leven. Vele heb ik gezien, toch zijn deze Elizabeth en haar vervolg: The Golden Age, mijn twee favoriete films over de monarch. De verhalen zijn gewoonweg fantastisch. Deze film gaat voornamelijk over de samenzwering van Norfolk om Elizabeth van de troon te stoten dankzij de religiekwestie. Er was namelijk een grote verdeeldheid tussen de katholieke en de protestanten. Elizabeth was de eerste protestantse monarch en haar voorganger ‘Bloody’ Mary had vele protestanten verbrand. Natuurlijk waren de katholieke mensen bang dat Elizabeth hetzelfde zou doen. De verdeeldheid werd tijdelijk opgelost doordat Elizabeth de rol aannam van de maagd Maria. Om het goddelijke op aarde te zijn.
Dat aspect wordt heel mooi naar voor gebracht in deze film.

Maar laten we de saaie geschiedenisles achter ons laten en eens praten over de film. Cate Blanchett is gewoon Elizabeth. Daar mag geen enkele twijfel over bestaan. Ze speelt de rol niet, ze is de rol! Maar ook de geweldige Geoffry Rush mag niet onderschat worden als spymaster Sir Francis Walsingham. Ook hij zit prima in zijn rol. Ook de regie van Kapur is er eentje van het hoogste niveau. Voor de muziek koos de regisseur voor David Hirschfelder. Een componist waar ik totaal niet mee bekend was. ik had nog niets van zijn werk gehoord, maar zijn muziek viel mij wel al op tijdens de film. Dat is een heel goed teken zeg ik altijd. Laten we zijn muziek eens bepreken.

Elizabeth Overture opent de score. Gregoriaanse gezangen openen het nummer en ze zingen meteen het hoofdthema van de score. Het hoofthema is helemaal niet moeilijk te noemen om te herkennen maar het is potverdikke wel heel duister. Het is bijna zware muziek te noemen. Zeker als Hirschfelder met zijn opbouw begint en het orkest laat spetteren op het hoogtepunt van het nummer. Vooral de blazers maken de track af op het einde. Een track die de spanning constant kan grijpen en de luisteraar op het puntje van zijn stoel laat zitten. Alhoewel deze muziek geweldig werkt in de film, werkt dit iets minder op cd. Uw nederige recensent vindt het net iets te zwaar om er met volle plezier naar te luisteren.
Dat heb ik niet met het tweede grote thema van de score. Namelijk het liefdesthema. Te horen voor het eerst in de tweede track. Lichte strijkers en de harp openen de cue. En ze spelen gelijk het thema. Het is liefelijk, teder en er klinkt romantiek in. Zeker als Hirschfelder met zijn opbouw begint. Als de strijkers terug meer spel krijgen en een beetje luider mogen spelen. Er zit zelfs een akoestische gitaar in, als uw nederige recensent zich niet vergist. Het nummer bouwt mooi op tot een mooie climax en gaat dan over in iets donkerdere muziek. De mooiste versie is te horen in Track 7: Love Theme. Daar krijg je een nog tederdere versie te horen dan in de tweede track. Dezelfde opbouw wordt gebruikt met dezelfde instrumenten alsnog is de sfeer iets anders. Hier komt de romantiek pas echt volledig tot zijn recht. Zeker het beste nummer van de gehele score.

Buiten deze twee thema’s heeft Hirschfelder nog twee andere zaken voorzien op de score. Die twee elementen zal ik even kort voor de liefhebbers der filmmuziek bespreken.
Ten eerste heb je de middeleeuwse muziek. Coronation Banquet is het eerste nummer van deze categorie. In de film wordt het gespeeld naar de kroning zoals de titel het al aangeeft natuurlijk. Het is luchtig, en prachtig op te horen. Zeker na de eerste minuut. Dan wordt daar een volta ingezet. Een volta is een soort dans van die tijd die ook in de film uitbundig gedanst wordt. Uw nederige recensent vindt dit een geweldig nummer. Zeker voor in de middeleeuwse sfeer te komen. Als schrijver gebruik ik dit nummer als ik hoofdstukken moet schrijven die zich in de middeleeuwen afspelen. En dit nummer is gewoon het perfecte middel om in die atmosfeer te komen.
Rondes I & VII is dan weer een nummer uit de tijd zelf. Waar het vorige nummer door de componist zelf is geschreven is dit nummer eeuwenoud. En je hoort het wel. De melodie is niet zo gevarieerd als het vorige beschreven nummer, maar het is wel authentieker. Uw nederige recensent kan niet beslissen welke van de twee middeleeuwse nummers hij het best vindt. Beiden zijn meesterlijk.

Het tweede aspect herbergen mijn favoriete nummers van de score. Namelijk de klassieke stukken van de score.
Het eerst is Night Of The Long Knives. Gebaseerd op het werk van William Byrd. Mijn beste liefhebbers der filmmuziek. Dit is een meesterwerk. Kleine nuancering, dit is een meesterwerk voor de liefhebbers. Want dit is zware religieuze muziek. Met een in Latijn zingend koor, met een zeer zware melodie en een zeer zware tekst. Bijvoorbeeld de eerste zin is: Domine Secundum Actum Meum. Vrij vertaald wilt dit zeggen: heer, veroordeel mij niet na mijn daden. Dus dit is wel zeker een zwaar katholiek lied. Maar who cares. Ik houd er wel eens van somtijds. Dit is een nummer dat ik veel afspeel tot grote ergernis van mijn huisgenoten. Voor wie af en toe wel eens een katholiek nummer kan smaken, dan raad ik deze ten sterkste aan, indien je dat nog niet gehoord hebt natuurlijk.
Het volgend klassiek aandoend nummer is Nimrod. Ook dit is een klassieker onder de klassieke muziek. Waar enkele diep spelende cello’s het intriest nummer beginnen te spelen, komt daar een beetje later terug het koor bij. En dat koor maakt het gewoonweg af. De schoonheid van dit nummer kan ik niet beschrijven. Als liefhebber moet je het gewoonweg horen.
Het requiem op deze score is dat van Mozart. Ook dit ga ik niet beschrijven, want ik denk dat iedereen het stuk kent. En wie dat niet kent, dan moet je er maar dringend eens naar luisteren!

Met de twee thema’s, de middeleeuwse muziek en met de klassieke stukken heb ik zowat de helft van alle nummers besproken. Dit zijn dan ook de beste. De resterende nummers grijpen terug naar de donkere sfeer van het eerste nummer. Zeer zware muziek en dat is niet voor iedereen weggelegd. En dat is mijn grootste probleem met deze score. Al zijn de klassieke stukken, de middeleeuwse stukken muziek en het liefdesthema gewoonweg prachtig, de rest van de muziek is niet mijn ding. Het hoofdthema is wel mooi gecomponeerd maar het is mij net dat tikkeltje te zwaar om te beluisteren. Elizabeth van David Hirschfelder is niet zo’n toegankelijke score geworden en het belet jammer genoeg uw nederige recensent om toe te treden in die zwaar en moeilijk te beluisteren muziek. En dat is wel jammer!

Conclusie
Sommige delen van deze score zijn gewoonweg subliem. Ik houd van de klassieke stukken, het liefdesthema en de middeleeuwse muziek. De rest is niet echt voor mij weggelegd. Elizabeth van David Hirschfelder krijgt van mij een mooie 7.5 maar afgerond is het een mooie welverdiende 8/10. Toch raad ik deze score aan, al is het maar om de wondere wereld binnen te stappen van Elizabeth via de mooie Klassieke muziek.

Sir Francis Walsingham: Your Grace is arrested. You must go with these men to the Tower.
Norfolk: I must do nothing by your orders. I am Norfolk!
Sir Francis Walsingham: You were Norfolk.
Sir Francis Walsingham: shows him his own signature on the treasonous letter from Rome
Sir Francis Walsingham: The dead have no titles
Elizabeth - 08/10 - Recensie van Wim Minne, ingevoerd op (Nederlands)
Er was eens een tijd dat de historische film blijk gaf van terug te keren. Gladiator in 2000, Master and Commander enkele jaren later, Kingdom of Heaven nog later. Twee jaar geleden stond het vervolg van een van de eerste films die dit in gang zette, in de zalen. Craig Armstrong schreef voor "Elizabeth The Golden Age" een fenomenaal goede score, één van de aangenamere scores van dat jaar. In 1998 schreef echter een onbekende componist, David Hirschfelder, de score. Nu, toen ik de twee scores naast elkaar legde, viel me de toegankelijkheid op. Elizabeth I was qua film veel zwaardere materie dan The Golden Age. In The Golden Age draaide het meer rond de Romantiek. Ook qua sfeer: Elizabeth I was een veel grimmigere sfeer, de 16de eeuw kwam meer tot zijn recht. Elizabeth II was meer een lichtvoetige film, die eigenlijk meer van hetzelfde gaf, nietszeggend op sommige momenten, maar toch goed genoeg om andere films te overstijgen.

De score van Hirschfelder droeg toen ook bij tot die grimmige sfeer: luister naar de ouverture en je weet perfect wat ik bedoel: een koor opent en zet meteen de toon. De godsdienstperikelen eisen hun tol: doden à volonté, heads on sticks, en dat hoor je. De sfeer is echt wel spannend, griezelig. Direct bekruipt je het gevoel dat je toen niet geleefd wou hebben.
Elizabeth ook niet, want zoals de geschiedenis het ons leert, vloog zij door haar halfzus, Bloody Mary, het eerste kind, uit het eerste huwelijk van Hendrik VIII, in de Tower of London, maar vooral uit vrees voor haar troon. Dit draaide anders uit: Mary stierf voordat zij Elizabeth de kansen had ontnomen om Koningin te worden, en dus de enige wettige erfgenaam van de Tudors was dus nog Elizabeth I. Zij kreeg het niet makkelijk als protestantse koningin onder de katholieken.

Night of the Long Knives duidt op een bloedbad. Elizabeth laat katholieke samenzweerders uit de weg ruimen, iets wat vaker zou gebeuren. De muziek doet soms denken aan een mislied, maar dat gaat over: het tragische karakter neemt de overhand. De latijnse tekst zal hier ook wel een handje in hebben, maar in elk geval, de muziek neemt een tragische vorm aan.
Om de tragiek compleet te maken krijgen we op het einde van de score het prachtige Nimrod - let op die opbouw! - en het requiem van Mozart, het Introïtus, te horen: met dit requiem blijkt het dat Elizabeth dood is voor de buitenwereld: zij zal heersen met een strenge, rechtvaardige hand, en zeker geen liefhebbers meer hebben. Vanaf nu is zij The Virgin Queen.

Deze score ligt veel zwaarder op de maag dan Craig Armstrong's score. Vooral qua sfeer. Hirschfelder slaagt erin om de 16de eeuw op sommige momenten muzikaal tot leven te wekken: een huzarenstuk dat in het recentere The Merchant of Venice door Jocelyn Pook werd overgedaan.
Elizabeth werd overladen met Oscars, iets wat The Golden Age niet lukte. Zo moet je de scores ook bekijken: deel I is een goed, gestructureerd, zwaar werk, deel twee is lichtvoetig, niet goed genoeg om prijzig te zijn.
Elizabeth - 08/10 - Recensie van Andreas Lindahl, ingevoerd op (Engels)
David Hirschfelder's Academy Award nominated score for the film about Elizabeth, Queen of England in the 16th Century is one of the most interesting scores, along with Dangerous Beauty and Shakespeare in Love, for a historical film in a long time. With it's dark choral parts, with the lyrics taken from the Requiem mass, staccato strings and brass, and extensive use of percussive instruments, like the snare drum, it really sets a dramatic and dark tone, which is very enjoyable, and makes for some great listening.

Add to this more softer parts, like the romantic - but not too romantic - main theme, given it's best treatment in the second and seventh cues, plus 16th Century music - both authentic, composed by Byrd ("Night of the Long Knives") and Hirschfelder's own pastiches ("Coronation Banquet") - and you get a score which is very varied and therefore also very entertaining listening to. The only downside of the score is perhaps that the dramatic music sometimes has a tendency to get a little too repetitive. Often it is just staccato strings and snare drums. But when Hirschfelder makes use of the choir, the result is, like I have said, very good and effective.

Also included on the soundtrack is music from Elgar's Enigma Variations and "Introitus" from Mozart's Requiem - the most beautiful choral work ever if you ask me. Here it is performed by a rather small orchestra and choir - which probably is more true to Mozart's time than the oversized orchestras we are used to hear play the composers music today - which is very welcome.
Oscars: Best Original Score (Genomineerd)


Fout gezien of heb je info om aan te vullen?: Inloggen

 



Meer