Inferno

Bertrand Zobrist: There have been five... major... extinctions... in the Earth's history... and unless we take bold, immediate action... the sixth extinction... will be our own.

Inferno is het derde deel van een trilogie dat eigenlijk geen trilogie moest zijn. Toen in 2006 The Da Vinci Code uitkwam, was de gehele wereld in de ban van de film, zoals ze in de ban waren van het boek. De teleurstelling van iedereen was dan ook verbijsterend groot. De film van Ron Howard was dan ook een zootje. Het onsamenhangend geheel was een verschrikking om te aanschouwen. Zelfs de grote Tom Hanks kon de film niet meer redden. Enkel Ian McKellen leek zich helemaal te amuseren als zijn rol als de grote villain. Een drietal jaar later kwam er een vervolg op in de vorm van Angels & Demons. Ron Howard had blijkbaar van zijn fouten geleerd want de sequel was in alle opzichten beter dan zijn voorhanger. Het verhaal was strakker, de personages werden beter neergezet en de actie werd opgedreven. Ondergetekende is nog steeds een klein beetje fan van deze Angels & Demons. Nu vele jaren later hebben we nu deze Inferno.
Om met de deur in huis te vallen, deze film is een ramp. Het is mogelijk de slechtste film van 2017. Het verhaal is zodanig ver gezocht dat het lachwekkend wordt. De combinatie van de overbevolking en een dodelijk virus is gewoonweg ridicuul. Ook de zogenaamde verborgen villain in de persoon van het personage van Felicity Jones kan je van mijlenver zien aankomen. Ook het gehele plotlijn over het geheugenverlies van Langdon is iets dat blijft duren en op een gegeven moment gewoon nergens meer naar toe gaat. Maar we wijken af. De film is dan ook volledig geflopt in de Box Office wat een mens kan begrijpen aangezien er bijna geen promotie heeft gekregen alsof Sony wist dat het zou floppen. Ondergetekende had zelfs niet door dat er een derde Langdon film op komst was tot op het moment dat hij al reeds in de bioscopen draaide. Toen ik het nieuws hoorde, snelde ik dan dus maar snel naar de plaatselijke platenboer om de score te bestellen.
Want hoe slecht de films zijn (buiten de tweede) des te beter is de muziek van Hans Zimmer. Deze recensent beschouwd The Da Vinci Code nog steeds als het beste werk van de immer populaire Duitse componist. Zoals vele liefhebbers der filmmuziek vind ik ook dat het nummer Chevaliers De Sangreal het beste werk dat de man ooit heeft neergeschreven. De gehele score viel onder religieus getinte suspensvolle thrillermuziek. En het is en blijft een meesterwerk. Waarom deze score nooit een oscar heeft gewonnen, noch een nominatie heeft gekregen, blijft een enorm grote vraag voor ondergetekende. Het vervolg van Angels & Demons was dan weer van een volledig ander kaliber. We konden zeggen dat het een mengeling was van de religieuze suspense van het eerste deel maar met iets wat we meer van Zimmer gewoon waren. Namelijk de synthesizer. Initieel was ik niet zo'n fan van de score, maar opinies kunnen veranderen en ook al is hij minder dan het eerste deel, het is een best te pruimen score. Zimmers nieuwe thema dat hij 160 BPM noemde, was een meesterwerk en is tot op de dag van vandaag iets waar ik dagelijks naar luister.
Daarom waren mijn verachtingen hooggespannen voor dit derde deel. Aangezien we al reeds twee meesterwerken hadden gehoord in deze filmreeks, had ik gedacht dat dit derde deel iets ging zijn om naar uit te kijken.
Nooit ben ik zo teleurgesteld geweest in mijn favoriete componist. Want net zoals Chappie is deze score voor het grootste deel een opeenvolging van elektronische nonsens dat nergens op slaat. In mijn review voor Dunkirk is de elektronica tenminste verstaanbaar, er is een intelligente logica in te vinden, wat hier niet het geval is.

Begrijp mij niet verkeerd. Ik snap waar de componist naar toe wilde. Hij wilde de muziek zodanig verwarrend maken aangezien de verwarrende geest van Robert Langdon in de film. En vreemd genoeg, zoals we veel bij Zimmer zien, is dat het wel degelijk werkt in de film. Maar op album is het niet te beluisteren. De eerste vier nummers zijn dan ook meteen tracks dat we meteen kunnen doorspoelen, wat wel een jammerlijk feit is aangezien we al een kwart achter de rug hebben van de score. Waar zat Hans met zijn gedachten toen hij deze richting uitkoos. Vanaf Professor begint er een beetje muzikaliteit in de elektronica een logica te krijgen en krijgen we de basis van het hoofdthema te horen op een elektronische beat en had Zimmer dit gedaan met de gehele score, dan had ik het niet zo erg gevonden. Maar halfweg de track begint hij weer met het hersenloze kabaal, wat jammer is.
Maar waar pakweg de halve cd hersenloos lawaai is, hebben we ook nog andere 'troeven' te vinden. Zoals bijvoorbeeld de track The Cistern, ofwel de actietrack van deze score. Net zoals we van de Duitser gewend zijn, is het opgebouwd door snel pulserende strijkers op een bedje van nu niet storende synthesizers. Het is een zeven minuten durend meesterwerk dat steeds opbouwt en opbouwt om dan tot en culminatie te komen om dan prachtig over te gaan naar het thema van Science & Relegion van Angels & Demons. Het is altijd al een mooi thema geweest en om het te horen hier in zijn actiemodus is een hoogtepunt van deze score. Over terugkerende thematiek gesproken, het is echt een grote teleurstelling dat we er praktisch geen emotionele muzikale connectie te vinden is tussen Inferno en zijn twee voorhangers. Nergens is het prachtige Ad Acrana thema te horen, of de prachtige thematiek die door het koor werd meegezongen. Dat was wat de muziek van deze franchise zo goed maakte. Het religieuze, het mystieke, de ijzersterke thema's. Het is daarom dat iedereen zo warm liep van The Da Vinci Code. Wat Zimmer wel doet is af en toe een muzikale knipoog geven naar zijn voorgaande scores. Bijvoorbeeld de synthesizer versie van Chevaliers De Sangreal, wat tegelijk ook het enige is dat hij volledig terug haalt. Het hoogtepunt is sowieso te vinden in Life Must Have His Mysteries. Hier begint Inferno eindelijk wat te klinken zoals zijn voorhangers, jammer genoeg is het wel de voorlaatste track van de score. Na een mooie opening, horen we het enige nieuwe thema namelijk van Elizabeth. Het is het enige nieuwe dat Zimmer kon verzinnen voor deze film en het resultaat is dat het een simpel thema is dat wel de eenzaamheid van het personage uitstraalt, maar na een resem van prachtige ingewikkelde thema's is dit een grote stap terug. Na de simpele tonen van het nieuwe thema hebben we daar dan eindelijk de befaamde en bekende opbouw van hét thema van Zimmer namelijk Chevaliers De Sangreal maar dan wel in een nieuw jasje. De langzaam pulserende opbouw is (rarara) opgebouwd door de synthesizer, maar het klinkt goed, als we daarna het thema horen dat gespeeld wordt door de viool, dan hebben we een moment van pure kippenvel. Maar dat was maar het begin, Zimmer bouwt op en daar hebben we dan eindelijk het koor. Het mannenkoor komt er eindelijk bij en zo hebben we een track om u tegen te zeggen.

En als ik zeg eindelijk, dan is het bedoeld dat het echt wel eindelijk mocht zijn. Want wat we hier vast hebben is een teleurstelling van jewelste. Wat Chappie een paar geleden het begin van het einde betekende van de symfonische sound van Hans Zimmer is dit de culminatie van die nieuwe elektronische sound. In principe heb ik er geen enkel probleem mee met zijn nieuwe stijl indien er een reden toe is. Zoals reeds aangekaart, hou ik van Dunkirk omdat het een goed geschreven score is waar er een reden toe is om het zo te schrijven. Ondergetekende vind niet dat Zimmer voor deze score deze weg mocht opgaan. Hij had beter de stijl van Angels & Demons aangegaan. Een mengeling van gotiek en elektronica. Het is jammer om te zeggen dat het derde deel van wat Zimmers Magnum Opus moest worden, een teleurstelling was. Een magere 5.

P.S. Opgedragen aan mijn enige steun en toeverlaat!