More

Toen Pink Floyd’s muziek in 1966 werd gebruikt in de Britse zwart-wit film The Committee en later in 1967 in de semi-documentaire Tonite Lets All Make Love (‘Interstellar Overdrive’) werd eigenlijk duidelijk dat de groep best wel in staat moest zijn om een volwaardige soundtrack te componeren.

Zo gezegd, zo gedaan, moest Pink Floyd gedacht hebben. In maart 1969 doken ze in de Londense Pye Studios om de soundtrack op te nemen voor de Luxemburgs-Franse film “More”, het regiedebuut van de Frans-Zwitserse regisseur Barbet Schroeder. Aan de samenwerking met Schroeder werd nog een vervolg geknoopt aangezien Pink Floyd ook de muziek schreef voor Schroeder’s tweede film “La Vallée”.

De carrière van Pink Floyd kan eigenlijk onderverdeeld worden in 3 periodes.
Een pychedelische/experimentele/avant-gardistische periode (1965-1969), met albums als Saucerful of Secrets en Ummagumma, hun progressieve periode (1969-1983) met succesalbums als Meddle, The Dark Side of The Moon, Wish You Were Here & The Wall en een periode waarbij de groep toegankelijkere progressieve rockmuziek (1987-1995) maakte.

De soundtrack van More valt eigenlijk te categoriseren tussen de twee eerste periodes. Pink Floyd zocht nog naar een eigen stijl en experimenteerde er dan ook op los wat duidelijk te horen is op deze soundtrack.

De soundtrack begint met het nogal kerkelijk overkomende Cirrus Minor. Het betreft een sobere track waarbij David Gilmour te horen is op akoestische gitaar en Richard Wright een Hammond/Farfisa orgel bespeelt. Allerlei tape effecten en vogelgeluiden vervolledigen de muziek.

Met de hardrock songs ‘The Nile Song’ en ‘Ibiza Bar’ schudt Pink Floyd de luisteraar even goed door elkaar en verwijst ze naar haar psychedelische beginperiode.

Tot de beste composities op de soundtrack behoren Crying Song, Green Is The Colour en Cymbaline. In die periode werden deze nummers regelmatig live opgevoerd in een uitgebreidere versie waardoor de songs een grotere indruk nalieten dan dit op de plaat het geval is. Het nummer Cymbaline werd later nog gecoverd door de spacerockgroep Hawkwind en het Duitse RPWL.

Op tracks als Up The Khyber en Party Sequence staat percussie centraal. De tin whistle die eerder te horen was op ‘Green Is The Colour’ is eveneens op Party Sequence even te horen. Volgens sommige bronnen werd de toenmalige vrouw van drummer Nick Mason ingeschakeld om de fluit te bespelen.

Vooral de bluesy tracks ‘Main Theme’, ‘More Blues’ en ‘Dramatic Theme’ komen erg floydiaans over. Niet onlogisch, want de soundtrack voor More was het eerste werk van Pink Floyd waar David Gilmour aan meewerkte. Zijn rol op dit album was meteen multidisciplinair aangezien hij naast (slide)gitaar eveneens werd ingeschakeld als leadzanger. Het album omvat tevens één compositie van Gilmour, de korte track ‘A Spanish Piece’, waarbij hij in Paso Doble stijl Spaanse gitaar speelt en dit aanvult met enkele Mexicaanse stemgeluiden.

“More” behoort duidelijk niet tot de toegankelijkste platen van Pink Floyd. Doch kan de soundtrack niet ontbreken in de platenkast van een Pink Floyd fan.