The A-Team

Als we eerlijk zijn komt Alan Silvestri de laatste jaren niet echt meer met heel boeiend werk. Zijn samenwerking met Zemeckis heeft sinds Cast Away, alweer bijna tien jaar geleden, niet echt iets boeiends afgeleverd. Beowulf had weliswaar hele mooie momenten, maar A Christmas Carol en The Polar Express waren zo verschrikkelijk zoetsappig dat Silvestri’s composities steeds meer die van James Last gingen lijken. Vreemd genoeg moest de man het hebben van zijn klussen van Stephen Sommers, algemeen beschouwd als een van de wat minder goede regisseurs in Hollywood. Want Van Helsing en vooral G.I. Joe: The Rise of Cobra waren erg sterke actiescores. We mogen erg blij zijn dat Silvestri The A-Team van muziek mocht voorzien, want hij levert hier misschien wel een van zijn sterkste actiescores af.

Somewhere in Mexico bezorgd ons wat undersore met puik gitaarspel op de Mexicaanse wijze. En dan langzaam horen we eerst het A-Team 2010 thema opkomen. Duidelijk verwant aan het thema van de originele televisie serie, maar het lijkt opvallend veel op een hint naar Silvestri’s eigengemaakte, legendarische Back to the Future-thema. Erg welkom, en enigszins een verassing aangezien de man de laatste jaren het over een ietwat elektronische boeg gooide. Hierna horen we een hele flauw hint naar het A-Team thema. In Saving Face keert het nieuwe thema wederom glansrijk terug, prachtig uitgewerkt door Silvestri’s blazers. The A-Team moet het dan ook hebben van de actie. In de film zwaar over de top, en in de muziek erg lekker terug te horen. Silvestri heeft eindelijk een goede balans weten te vinden tussen de elektronica en het orkest. Want we horen ronkende elektrische gitaars de mooiste riffs spelen terwijl de blazers en percussie ritmisch erg sterk uit de hoek komen. Te pas en te onpas haalt Silvestri zowel het nieuwe als het klassieke A-Team thema erbij, en zo weet hij het een wat grotere, indrukwekkendere schaal mee te geven. Uitschieters zijn er niet echt. Alle actietracks zijn van hoge kwaliteit en hebben ieder hun eigen kenmerken. Zo is de spanningsopbouw in The Plan fenomenaal, en is Flying a Tank net als in de film zwaar over the top. Meer dan eens weet Silvestri zijn eigen G.I.: Joe te overstijgen, en haalt hij herinneringen naar boven bij echte filmmuziekliefhebbers die variëren van The Matrix tot aan, daar is hij weer, Back to the Future.

De wat rustigere passages, als je ze al rustig kan noemen, zijn voornamelijk opgevuld door prachtig gitaarwerk. Toegegeven, de score is op deze punten soms erg nerveus. De beats en het gejengel vervelen gewoon op het gegeven moment. Daar tegenover staan enkele prachtige composities die romantisch klinken, en groots in opzet. Zo horen we in Court Martial prachtig strijkspel, en ook safehouse herbergt dit.

Toch is The A-Team zoals al in de lijn der verwachting lag een actiescore geworden. Met een perfect gebalanceerde score weet hij in een keer weer op torenhoog niveau te komen betreft actiemuziek. Het is G.I. Joe: The Rise of Cobra keer twee: een uitgekiende balans tussen het orkestrale en het elektrische. Met wervelende actiemuziek en prachtig gitaarspel weet de man het gedurende de hele zeventig minuten interessant te houden. Net als de film van redelijk niveau, maar gewoon heel erg leuk.