G.I. Joe: The Rise of Cobra

Na de afgang van Van Helsing was regisseur Stephen Sommers het meer dan zat. Samen met zijn vaste producenten en de schrijvers van de Pirates-trilogie goot hij de stripverhalen van de helden van G.I. Joe in een filmisch jasje. Tenslotte, verfilmde strips brachten de afgelopen jaren al flink wat geld in het laatje. Zowaar lijkt Sommers een troef in handen te hebben met een explosieve mix van science-fiction, actie en avontuur. Of hij ooit weer het niveau haalt van weleer is afwachten, maar met deze prent kan hij zeker rekenen op flink wat positieve aandacht van filmfanaten en recensenten. G.I. Joe: The Rise of Cobra doet sowieso al stof opwaaien, voordat deze in de zalen draait. Zo ligt het bedrijf wat de Amerikaanse kijkwijzer verzorgt in de clinch met de producenten van Paramount, omdat ze een te hoge certificering gegeven zouden hebben (16 jaar en ouder - R -, terwijl 12 jaar en ouder - PG13 - de bedoeling was voor meer bioscoopbezoekers). In Nederland zal de film gewoon voor 12 jaar en ouder zijn!

Na een wat stilzwijgende periode van componist Alan Silvestri, waarin eigenlijk alleen Night at the Museum 2 er even tussenuit sprong, keert hij op volle kracht terug. Ditmaal in een compleet andere setting dan we gewend zijn van de man. Namelijk met een doldwaze mix van prachtige orkestrale muziek en, jawel, techno. Don Davis, eat your heart out! Want Silvestri laat vrijwel direct horen dat hij geen DJ's nodig heeft om een supercoole mix van orkest en elektronische muziek te produceren. Na een rustige intro, barst de hel los in 'Mars Industries'. Het orkest is prima gemixt over een gave beat en techno, die werkelijkwaar de pan uit swingt. 'General Hawk' mist gek genoeg de power die de tweede track wel bezit. Maar gelukkig, na het kalme 'It Had To Be Nato's Fault!' en enkele tracks die puur bedoeld zijn als underscore krijgen we 'The Pit Battle' voorgeschotelt. Een ruim zeven minuten durende track die afgewisselt wordt door rustige underscore, het explosieve orkest en die heerlijke technobeats. De thematiek is als vanouds perfect. Silvestri zet een prima hoofdthema neer voor de film, wat zowel episch als aanstekelijk is.

Toch weet Silvestri niet alles uit de kast te halen, zoals bijvoorbeeld Davis dat bij The Matrix trilogie wel deed. Er zijn genoeg momenten waarin de muziek verzandt in saaie underscore. Eventjes lijkt Silvestri toch de goede kant op te gaan in 'The Joes Mobilize'. Een track die je totaal niet verwacht van de componist en wel iets weg heeft van de stijl van Harry Gregson-Williams. Een bloedmooie thematiek, ditmaal ondersteunt door een stampende techno-beat die de muziek naar een ander level weet te liften. Direct worden we weer met de neus op de feiten gedrukt: Silvestri behoort toch wel tot een van de betere componisten. Een van de laatste tracks 'The Rise of the Cobra' is toch wel genieten geblazen. Want we moeten niet vergeten dat Silvestri de meester van de horrormuziek kan zijn.

G.I. Joe: The Rise of Cobra bevat toch teveel van hetzelfde. En op een of andere werkt dat zo nu en dan storend. Dit kan liggen aan de vrij lange speelduur, of gewoon omdat de muziek niet variërend genoeg is. De techno die door de muziek is gemixt werkt daarentegen weer super verfrissend en geeft een compleet andere kijk op de stijl van Alan Silvestri. Kort gezegd is deze soundtrack "half om half". Er is mogelijkheid genoeg om je te laten meeslepen met de overweldigende en epische techno-filmmuziek...aan de andere kant is het soms wel erg saai en eentonig. Beluister vooral de track 'The Joes Mobilize', want die is wel erg gaaf. G.I. Joe, de nieuwe Silvestri met twee gezichten!