Petyr 'Littlefinger' Baelish: The realm. Do you know what the realm is? It's the thousand blades of Aegon's enemies, a story we agree to tell each other over and over, until we forget that it's a lie.
Lord Varys: But what do we have left, once we abandon the lie? Chaos? A gaping pit waiting to swallow us all.
Petyr 'Littlefinger' Baelish: Chaos isn't a pit. Chaos is a ladder. Many who try to climb it fail and never get to try again. The fall breaks them. And some, are given a chance to climb. They refuse, they cling to the realm or the gods or love. Illusions. Only the ladder is real. The climb is all there is.
Jaja, Game Of Thrones. De serie wordt alsmaar beter en beter. Het wordt donkerder, onheilspellender en niemand is veilig in Westeros. Een aflevering in dit seizoen laat dat maar al te duidelijk zien. Personages komen en personages gaan zodat de spanning maar al te goed blijft bestaan. Dit derde seizoen overtreft de eerste twee seizoenen in alle punten. Zowel het acteerwerk, de speciale effecten en natuurlijk ook de personages. George R.R. Martin heeft eens in een interview gezegd dat geen enkel personage ofwel puur goed is ofwel puur slecht is. Net zoals het is bij een echt persoon. De personages zijn realistisch en dat zorgt ervoor dat Game Of Thrones één van de beste series, zo niet dé beste serie is waar uw nederige recensent zijn oog op heeft laten vallen.
Net zoals de serie alsmaar beter en beter wordt, is dat ook zo me de muziek van Ramin Djawadi. Elk seizoen overtreft het vorige seizoen. Waar het eerste seizoen goed was maar het beter kon, bewees de Duits/Iranese componist met zijn weergaloze muziek voor het tweede seizoen dat het veel beter kon. Dit derde seizoen overtrof mijn grootste verwachtingen. Niet alleen zit Djawadi op hetzelfde niveau van het tweede seizoen, meer zelfs hij overtreft het met glans! In de volgende paragrafen ga je dat wel merken dat ik lovend ben over de muziek van dit derde seizoen. Net zoals de vorige twee recensies ga ik alleen maar de hoogtepunten bespreken. In dit geval praktisch elke track.
We beginnen natuurlijk terug met het Main Theme. Mijn mening over dit weergaloze thema heb ik al geschreven bij de recensie van het eerste seizoen, dus ik verwijs u graag terug naar die recensie.
De tweede track is gewoonweg meesterlijk. De titel: A Lannister Always Pays His Debts. Laat spelende cello’s beginnen de meesterlijke eerste laag waarna een solocello de melodie van Rains Of Castamere beginnen te spelen. Het thema is gewoonweg prachtig, dat vond ik al op de vorige soundtrack. Maar de versie die je hier te horen krijgt, overtreft mijn stoutste dromen. Het is vrij intriest en is vooral bedoeld voor de verhaallijn van Jamie bedoeld. Ook dat is een vrij intriest verhaal. Maar dan begint Djawadi met een opbouw om u tegen te zeggen. Percussie komt erbij en de cello’s beginnen sneller te spelen. Ze beginnen alsmaar luider en luider te spelen en komen tot een apotheose om uw vingers van af te likken. Akkoord, de opbouw doet wel aan Hans Zimmer denken. Maar het leukste om te horen is dat Ramin Djawadi op hetzelfde niveau is gekomen van zijn meester!
Dracarys is het volgende hoogtepunt. Het is de melodie van Daenerys Targaryen eerst rustig gespeeld tot dat de spanning het nummer gaat overnemen. Dan komt er een immens koor en voor het eerst is het thema van Daenerys agressief. Het is onheilspellend en verrassend donker. Wat perfect past bij de scene waar het nummer bij hoort. Subliem nummer.
In het vorige seizoen werd het suspense thema al eens aangekaart in The Throne is Mine. Wel in Chaos Is A Ladder krijg je een versie te horen die gewoonweg prachtig is. Akkoord het begin van de track is nietszeggend, maar wacht maar tot de helft van het nummer. Het citaat dat deze recensie opent wordt gezegd door Petyr Baelish en dit nummer wordt daarover gespeeld. Je gaat merken dat de scene potverdikke heel sterk wordt met deze melodie erbovenop! De muziek brengt de serie op een nog hoger niveau. En dat is een hele mooie verdienste.
Het volgende nummer is een volgend hoogtepunt. Dark Wings, Dark Words. Het is het hoofdthema dat woordloos gezongen wordt door een wel zeer angstaanjagend koor. De geruchten gaan dat dit nummer speciaal geschreven is voor de aftiteling van The Rains Of Castamere waar de beruchte Red Wedding plaatsvind. Je hoort zo de tragische gebeurtenis in de muziek. Het is zeer rustig naar voor gebracht terwijl de luisteraar in alle stilte afscheid neemt van geliefde personages. Uiteindelijk werd gekozen om de aftiteling in volledige stilte te laten verlopen. Soms zegt stilte meer dan het mooiste geluid. Alsnog was ik wel benieuwd geweest naar hoe de muziek gewerkt zou hebben na het zien van zoveel tragische beelden. Maar het nummer staat op de cd, dus waarom zouden we klagen?
Even naar het einde van de cd. Namelijk naar Heir Of WInterfell. Het thema van de Starks is te horen op een alweer triestige manier. Misschien zit er in dit thema niet veel variatie, maar good god, ik ben hier verliefd op. Ik kan niet genoeg krijgen van het thema van de Starks en ik ben altijd blij om een nieuwe versie te horen.
En nu de bespreking van de track waar er al zo veel over gesproken is. Namelijk Mhysa. Alles wat er al over gezegd is, klopt! Dit is een meesterwerk. Prachtig bij de scene, nog prachtiger op cd. Het thema van Daenerys Targaryen klinkt in het begin nog heel rustig. En wanneer dan dat geweldig koor erbij komt, dan krijg je de meest geniale track ooit te horen. De opbouw is geweldig, de melodie is geweldig en dat koor maakt het af. Als ik dit nummer hoor dan denk ik altijd het volgende. De eerste helft is de opbouw tot iets geweldigs. Vanaf het moment dat het orkest en het koor ontploft is dat de geboorte van iets nieuws, iets prachtig, iets zeer frivool. Filmmuziek is op zijn best als je als luisteraar de ogen kunt sluiten en je eigen idee kunt krijgen door het horen van die muziek. Dat kan Mhysa bij mij. Het is prachtig, overweldigend en combineert weer al twee prachtige thema’s tot één. Namelijk dat van Daenerys en het altijd geniale hoofdthema. Waar ik bij A Lannister Always Pays His Debts heb geschreven dat Djawadi op het niveau van Hans Zimmer zit, dan schrijf ik hier dat Ramin Djawadi het niveau van Hans Zimmer overtreft! En dat wilt wat zeggen als uw nederige recensent dat neerschrijft.
Is er iets negatiefs te zeggen over deze weergaloze soundtrack? Ja, eigenlijk wel. Met name The Bear And The Maiden Fair. Komaan jongens, wat staat dit nummer op deze cd te doen. Waar de instrumentale score een vrij tragische, middeleeuws aandoende muziek is, is dit nummer een rocklied. Totaal ongepast, totaal onnodig en een verkwisting van uw tijd! Jammer dat erop staat. Maar soit, dat nummer skip ik altijd meteen want ik kan het niet aanhoren!
Conclusie
Game Of Thrones seizoen drie is een streling voor het oor. Prachtige muziek voor een prachtige serie. Enkel het gezongen nummer is walgelijk. Maar moet ik daarvoor de rest van de muziek afstraffen? Uw nederige recensent vindt van niet. De muziek verdiend niet meer dan een 10. Al zit er ook een walgelijke song in het midden. Met deze tien voor het derde seizoen sluit ik deze resem recensies van Game Of Thrones af. Seizoen vier volgt snel nadat deze volledig is geanalyseerd. Het was me een waar genoegen om dankzij de muziek van Ramin Djawadi in Westeros te vertoeven. Als u als liefhebber van filmmuziek nog niets gehoord hebt van deze soundtracks, dan moet je dat gegarandeerd eens doen. Ook ik was sceptisch tegenover deze serie en muziek. Maar collega recensent Mitchell Tijsen heeft mij overtuigd en mij laten kennis maken met Westeros waar het befaamde spel der tronen wordt gespeeld. Nu ik eenmaal bekend ben met die wereld, kan ik niet meer zonder. Mijn advies, koop deze soundtrack, reis samen met Ramin Djawadi naar Westeros. Wedden dat je er niet meer wilt vertrekken?
Joffrey Baratheon: Everyone is mine to torment! You'd do well to remember that, you little monster.
Tyrion Lannister: Oh, 'monster'. Perhaps you should speak to me more softly then. Monsters are dangerous and, just now, kings are dying like flies.