Coraline

Als we het hebben over de Franse componist Bruno Coulais denken we vooral aan zijn muziek voor Les Choristes (2003) waarvoor hij een oscarnominatie in de wacht sleepte. Die film score ging alleen al in Frankrijk meer dan 1,68 miljoen maal over de toonbank. Of zijn muziek voor Henri Selick's animatiefilm Coraline even succesvol wordt, moet nog blijken. Het internationale succes voor Coulais loert alleszins om de hoek, want de muziek voor Coraline is net zoals de film intrigerend. En Coraline is bovendien de eerste Hollywoodfilm waarvoor hij de muziek componeerde.

De film zelf is gebaseerd op de gelijknamige roman van Neil Gaiman en handelt over de avonturen van het jonge meisje Coraline. Door enkele muizen achterna te hollen, ontdekt ze een geheime doorgang in een muur van het nieuwe appartement van haar ouders. Een opening naar een mysterieus, magisch en sporadisch eveneens angstinboezemend subsidiair universum. Een ruimte waar katten kunnen spreken, waar Coraline kennismaakt met een hele resem wezens die haar in de 'andere wereld' wensen te houden.

Coulais experimenteert er weer massaal op los (een beetje in de stijl van leeftijdsgenoot Thomas Newman). Het gebruik van onconventionele instrumenten zoals marimba's en klokkenspelen valt meteen op, maar dit maakt de muziek erg passend bij de film. Zo bevat de score enkele tracks waarop het koor in een onbegrijpbaar taaltje zingt. Dit is onder meer het geval in de opvallende openingstrack 'End Titles', 'Dreaming' en 'Mechanical Lullaby'.

'End Titles' is een Sound of Music-achtige song waar snelle strijkers en een bij wijlen fluisterend koor een centrale rol vervullen met een grappig effect als gevolg. Na de iets meer gitaargeoriënteerde tracks 'Wybie' en 'Exploration' volgt de enige song die niet door Coulais werd geschreven. 'Other Father Song' is de op één na kortste track en werd geschreven door de groep They Might Be Giants. De song werd ingezongen door John Linnell, één van de leadzangers van de band. Naast dat nummer schreef de band nog negen andere tracks voor de film, maar deze haalden de film niet. De makers wilden namelijk muziek gebruiken met een meer melancholische toon.

Ondanks het feit dat slechts twee tracks een langere duur hebben dan drie minuten slaagde Coulais er in een coherente score af te leveren. De gehanteerde stijl is niet-alledaags en komt soms nog het meest in de buurt van Danny Elfman's The Nightmare Before Christmas. Coraline is dan ook aanbevolen voor liefhebbers van ongewone orkestraties en zangpartijen.