Frost/Nixon


Colosseum (4005939694227)
Varèse Sarabande (0030206694222)
Film | Releasedatum: 16/12/2008 | Film release: 2008 | Medium: CD, Download
 

Schrijf je nu in!

Blijft beter op de hoogte en krijg toegang tot verzamelaars info!





 

# Track   Lengte
1.Watergate4:25
2.The Numbers1:54
3.Hello, Good Evening And Welcome1:31
4.Pardon The Phlebitis1:45
5.Status3:59
6.Beverly Hilton2:24
7.Money2:47
8.Frost Despondent2:29
9.Insanely Risky2:49
10.Cambodia0:59
11.Research Montage3:03
12.The Final Interview2:17
13.Nixon Defeated2:43
14.First Ideas9:55
 43:00
Schrijf zelf je recensie Verberg reviews in andere talen

 

Frost/Nixon - 09/10 - Recensie van Mitchell Tijsen, ingevoerd op (Nederlands)
Frost/Nixon, een project van top regisseur Ron Howard.
Een befaamde regisseur die volgens mij wel heel veel mensen kennen.
Hans Zimmer is een befaamde regisseur met veel ervaring en al heel veel goeie filmscores op zijn naam. Frost/Nixon was een beetje een stil project. De film kwam moeizaam op gang tot ik er in Augustus dit jaar meer over te weten kreeg. De film kreeg meer bloei maar rondom de score bleef het heel erg stil, afwachten dus. Maar dat afwachten duurde niet zo lang meer want ik kreeg hem vandaag voor me snufferd en in ben vol verwachting gaan luisteren terwijl ik op de computer wat zat te typen voor school. En verrek, wat is dit een magnifieke score… iets wat ik totaal niet verwacht had. Ik doe wat ik niet zo vaak doe en dat is elk nummer apart beschrijven…

1: Watergate
Deze track begint heel rustig en een beetje duister.
Daarna hoor je een piano, het hoofdthema van de score (van de film). Dit hoofdthema word verder uitgewerkt door wat cello’s, een erg mooie overgang die me moet denken aan de film: Nixon van 1996, alleen die werd voorzien van muziek van John Williams. Maar dit is een geheel andere score, en ook nog eens een super score. Het nummer wat erg lang duurt (positief bedoelt) krijgt pas echt vorm zo rond de 1:15 minuten. De cello’s gaan wat sneller spelen, het doet me allemaal een beetje denken aan The Da Vinci Code, maar wat wil je: zelfde regisseur én componist. De piano speelt er af en toe nog een beetje doorheen en richting het einde zorgt het slagwerk en de piano op de achtergrond voor een mysterieus sfeertje. Goed gedaan van Zimmer, het eerste nummer staat als een huis! Op naar de volgende 13 nummers.

2: The Numbers
Vergeleken met track 1 een vrij korte track. Het begint mysterieus met een beetje het jaws-gevoel. Het slagwerk speelt goed op de achtergrond (instrumenten zijn overigens: claves). De piano komt er net zoals bij track 1 weer netjes bij. Een sterkte bas versterkt het mysterieuze gevoel zo rond de 1:20 minuten. Het eindigt wel netjes met wat strijkers maar geen speciaal nummer.

3: Hello, Good Evening and Welcome
Een nummer wat prachtig begint, de tracktitel zegt het natuurlijk al. Een vrolijk nummer wat ik wel tientallen keren kan blijven horen. Het lijkt nergens op als je het vergelijkt met enkele scores hiervoor (geen Da Vinci Code stijl of zo). Het is eerder een stijl richting Thomas Newman! Prachtige violen en de piano die er niet mysterieus in komt maar prachtig. Thomas Newman is goed maar deze track die zo kort is geeft zoveel indruk bij mij! Geweldige track, hopelijk komen er nog wat meer van deze tracks.

4: Pardon The Phlebitis
Lastige titel overigens, ook het nummer begint een beetje lastig.
De instrument willen ergens heen en dat word duidelijk zo ronde de 0:52 seconde. Weer een vrij korte track maar Zimmer weet er wel wat mee te crieeren. Erg mooie track die zacht begint en een beetje richting emotioneel eindigt. Erg mooi gedaan, mijn complimenten.

5: Status
Een track die rustig bent met rustige strijkers op de achtergrond en de piano op de voorgrond. Eenmaal verder in het nummer lijkt dit anders te worden maar de piano blijft op de voorgrond. Een mysterieus gevoel wat ook zo in de Da Vinci Code had gekund tijdens een kerkscène. Helaas heb ik de film niet gezien maar ik kan me wel ongeveer voorstellen hoe de scène er uit moet zien. Zo rond de 2:08 minuten word het weer intersant en trekt de muziek mijn aandacht weer. De violen gaan zachtjes te werk en de piano zorgt voor een goed ritme in de muziek. Niet het hoofdthema maar een ander thema van maar een paar nootjes op de piano, weer keurig gedaan van Zimmer. En zo mooi en bijna vrolijk eindigt deze track die eigenlijk zo mysterieus begon…

6: Beverly Hilton
American Beauty! Dat is de score die wel een beetje lijkt op het begin van deze track 6. Het slagwerk heeft ongeveer net zo’n werking als het nummer wat Newman creëerden met dus American Beauty. Het hoofdthema hoor je er doorheen met vrolijke pianonoten. Voor de rest een vrolijke track met vele violen en veel slagwerk. En ook nog wat xylofoonnoten erbij, een klein vrolijk feestje en tot nu de mooiste track op deze score.

7: Money
Xylofonen en cello’s, daar begint deze track mee.
Je hoort het hoofdthema er nét niet in, het heeft wel steeds de neiging naar voren te komen.
Vele mooie motieven van de cello’s die in dit nummer toch wel op de voorgrond treden, ook het slagwerk heeft een grote rol al treed dat meer in deze track op de achtergrond. De strijkers komen zo rond de 1:35 minuten ook naar voren in lange rustige klanken. Het geeft een beetje een dramatisch gevoel, een track met dus veel in zich, vrolijkheid, drama en het eindigt met een vleugje spanning.

8: Frost Despondent
Het lijkt erop dat Zimmer goed heeft afgeluisterd van vele componisten! Newman ging net al door mijn hoofd heen, in deze track lijkt het wel alsof James Newton Howard wat motiefjes in Zimmer’s oor heeft gefluisterd. Het begint prachtig op de piano, erg emotioneel. En zo gaat dat eigenlijk het hele nummer door. Gewoon een rustig nummer met hele rustige instrumenten, top!

9: Insanely Risky
Daar is weer zo’n echte Newman track, maar deze is niet van Thomas Newman maar van Hans Zimmer en dat kan je toch wel horen. In het begin het niet zo duidelijk omdat je verschillende instrumenten hoort maar zo rond de 1:00 minuut begint het al wat meer op een Zimmer track te lijken. Met xylofonen erbij en wat slagwerk, erg komt wat ritme in zodat het lekker loopt. En dan weer dat mooie thema rond de 1:45 minuten. Prachtig gedaan en prachtige gecomponeerd. Ik ben werkelijk onder de indruk van deze score, een leuk laat sinterklaascadeautje zal ik maar zeggen.

10: Cambodia
Een korte track.
Met wat geluidseffecten erin van hoog naar laag maakt het deze track wel apart. Pearl Harbor, weer een titel waar ik aan moest denken maar waarom steeds vergelijken met andere albums? Dat is gewoon een trekje van mij ben ik bang. Een korte track waar ik eigenlijk niet zo veel over weet te vertellen, door naar de volgende.

11: Research Montage
Een track die weer rustig op gang komt en zo rond de 1:00 minuut wat vorm en ritme krijgt. Eenmaal rond de 1:15 een echt lekker ritme, een echt Nixon/Frost sfeertje! Met wat drums erbij en natuurlijk weer die cello’s die telkens weer van de partij zijn. Rond de 2:25 minuten een prachtige déjà vu van The Watergate (track 1). Prachtig einde van dit nummer met ook nog dat hoofdthema van Nixon / Frost. Erg mooi gedaan en zo keur ik ook dit nummer weer goed.

12: The Final Interview
Een nummer wat goed en sterk opent op de piano, maar voor de rest is het allemaal wel een beetje van hetzelfde. We hebben er al veel van gehoord (tenminste op deze score), de piano heeft wel wat hoogtepunten soms maar voor de rest een doodnormale track.

13: Nixon Defeated
Belangrijke titel, voordat ik ook maar begon te luisteren verwachte ik hier al veel van.
Ik verwachte een zielige en misschien wel emotionele track en wie had nou gedacht dat ik die ook nog kreeg. Het begint rustig met weer mooi pianowerk en wat strijkers die de sfeer compleet maken. Een mooi nummer waarin de piano eigenlijk de pracht speelt en de strijkers de mysterieuze elementen in deze track, een mooie combinatie die goed samen gaat.

14: First Ideas
Een track van 10 minuten! Wat moet ik daar nu mee dacht ik bij mezelf.
Ik ga daarom ook niet werken in minuten maar gewoon in z’n algemeen opschrijven wat mij opviel aan deze grote track…Over het algemeen rustige track die pas eigenlijk in het midden wat aparts begint te krijgen. De piano blijft echter aan het woord en de strijkers wat op de achtergrond. Maar rond de 6:00 minuten treden deze echter naar voren en zorgt dit alles voor een emotionele track. En dan eindigt het weer mooi met de cello’s die we de hele score al voorbij zien komen. Erg mooi gedaan, een mooi nummer van 10 minuten al viel dit nummer me op sommige punten tegen.

Kortom:
Een prachtig score met mooie instrumenten erin.
Hans Zimmer bewijst met de score dat hij één van de topcomponisten is, zeker bij mij heeft hij weer een stempel gekregen. De Pirates of the Caribbean scores zijn scores waar je van moet houden maar ze hebben Hans Zimmer wel wat omhoog getilt. Als het aan mij ligt zijn dat wel super scores maar mag je de kleinere projecten van Zimmer zeker niet onderschatten. Kijk maar naar deze score! Zo heeft Zimmer veel geluisterd naar componisten als James Newton Howard en zeker naar Thomas Newman, dus als je van deze 2 componisten houd en van veel pianosolo’s en cello’s dan is deze score voor jouw het einde.
Mijn cijfer is simpel, een dikke 8,5 afgerond dus naar een 9.

Aanrader voor: de Zimmer-fans. Frost/Nixon is een score waarvan je misschien in eerste opzicht niet veel verwacht maar als je eenmaal begint met luisteren begrijp je dat dit eigenlijk wel een plaatjes apart is. Wat mij betreft is Frost / Nixon een laat Sinterklaascadeautje!
Frost/Nixon - 09/10 - Recensie van Sander Neyt, ingevoerd op (Nederlands)
David Frost: Are you really saying the President can do something illegal?
Richard Nixon: I'm saying that when the President does it, it's not illegal!
David Frost: ...I'm sorry?

Richard M. Nixon is misschien wel de meest bejubelde president die de Verenigde Staten ooit heeft gekend. Hij is dan ook de eerste en voorlopig de enige president die is moeten aftreden wegens een afluisterschandaal. Iets wat vandaag nog steeds zeer actueel is, gezien het feit dat de NSA blijkbaar alles en iedereen afluistert.
Na het aftreden van Nixon, werden er een aantal interviews gedaan. David Frost was de naam van initiatiefnemer en interviewer. Dit interview kwam er omdat Frost vond dat Nixon er eigenlijk nog vrij goed vanaf was gekomen. Deze film verteld het verhaal tussen de verbale Clash Of The Titans.
Ron Howard was de regisseur van deze film, en ik vind persoonlijk dat de man op zijn best is als hij kleinschalige films maakt. Michael Sheen en Frank Langella zijn gewoon hun personages en spelen de pannen van het dak. Maar ook de componist van deze film gaat met een dikke pluim lopen.

Zijn naam: Hans Zimmer. Zijn verwezenlijking: een verassend zeer goede score! Frost/Nixon was voor Zimmer een uitdaging. Hoe kan je een film, die grotendeels gaat over een gesprek tussen twee personen, goed van muziek voorzien. Wel Zimmer is er zeker in geslaagd. Zimmer is sowieso op zijn best als hij wordt uitgedaagd. Eerst en vooral moet ik vermelden dat dit geen thematische score is geworden. Er is wel een hoofdthema, dat verassend goed is te noemen, maar grotendeels staat deze score op zijn geweldige ritmes.

Het hoofdthema krijg je voor het eerst in zijn volle glorie te horen in de eerste track genaamd Watergate. Eerst krijg je een zeer akelig begin. Daarna neemt de piano het geheel over. Het thema wordt gespeeld, en je zult merken dat het geen thema is dat makkelijk weg te luisteren is. Het hoofdthema is ook meer gebaseerd op ritme dan op melodie. Als er niet veel later de cello erbij komt, dan weet je dat het goed zit. Dit thema wordt vrij vaak gebruikt in de score. Vaak als underscore, maar in het nummer Pardon The Phlebitis krijg je een prachtige opbouw te horen zoals alleen Zimmer ze kan schrijven.
Buiten dit hoofdthema is er geen thema te onderscheiden in deze score, en dat is juist de sterkte van deze zeer klever geschreven score. Waar de meeste themaloze scores gaan vervelen, verveelt deze Frost/Nixon voor geen minuut.
De track Money zal ik gebruiken als een voorbeeld. Hier krijg je de mooiste versie te horen van het hoofdthema. Eigenlijk spelen de cello's steeds hetzelfde motiefje, maar steeds luider en luider. Een prachtige track.

Ook de orkestratie is geweldig. Je krijgt een mengeling te horen van vooral piano en cello's die worden aangeboden op een bedje van subtiele synthesizers. Deze synths zijn we gewon van Zimmer, maar hier gebruikt hij ze echt op een goede manier. Vele mensen vergelijken deze score met het werk van Thomas Newman. En op vele gebieden hebben deze personen gelijk. Enkel vind ik deze score beter. De reden is heel duidelijk. Van Newman kunnen we verwachten dat hij zulke scores schrijft, van Zimmer niet. Waar zijn scores veelal bombastisch en groots zijn, is Frost/Nixon net het omgekeerde. Het is klein, rustig, maar vooral zeer intelligent geschreven.

Conclusie
Wie deze score koopt, koopt muziek die we niet gewend zijn de componist. Het is kleinschalig, gebaseerd op ritme en werkt ook zeer subtiel in de film. Liefhebbers van Zimmer die zijn groter en bombastisch werk prefereren, raad ik sterk af om deze score te kopen omwille van de naam die op de hoes staat. Indien je kunt genieten van scores zoals Hannibal, of Pearl Harbor van diezelfde componist, dan zou ik zeggen: kopen die handel! Deze score krijgt een welverdiende en mooie 9


Richard Nixon: I let them down. I let down my friends, I let down my country, and worst of all I let down our system of government, and the dreams of all those young people that ought to get into government but now they think; 'Oh it's all too corrupt and the rest'. Yeah... I let the American people down. And I'm gonna have to carry that burden with me for the rest of my life. My political life is over.
Frost/Nixon - 09/10 - Recensie van Thomas-Jeremy Visser, ingevoerd op (Nederlands)
Het is een goed jaar voor fans van Hans Zimmer! Met The Dark Knight, Kung Fu Panda, Madagascar 2 en dan nu Frost/Nixon blijkt de man nog steeds populair te zijn, en een van de drukst bezette componisten te zijn van deze tijd. Waar The Dark Knight (samen met James Newton Howard) vooral heerlijke actiemuziek was, Kung Fu Panda heerlijke oosterse muziek vermengde met droge, vaak grappige muziek, en Madagascar dan om eerlijk te zijn wel weer een tegenvaller was, maakt Zimmer met Frost/Nixon een soundtrack die kan worden gezien als een van zijn betere werken.

Frost/Nixon heeft een sterk hoofdthema, wat te beluisteren valt in de sinistere eerste track, Watergate. Alweer kan Zimmer niet van de synthesizers afblijven, maar dit stoort geen moment. Sterke strijkers, enkele geluidseffecten, en de piano zorgen voor effectieve opbouw van de spanning. The Numbers is wat kalmer, maar niet per definitie aangenaam. De spanning word door de kalmte juist haast ondraaglijk, dit op een positieve manier voor de luisteraar. De piano aan het einde is effectief. Hello, Good evening and Welcome is drukker en doorbreekt de spanning. Redelijk kalme percussie en hier en daar een paar noten van de piano zijn genoeg om een lekker te beluisteren track te maken die, zoals eerder door mijn collega's genoemd, wat wegheeft van Thomas Newman's stijl.

Pardom the Phlebitis is naargeestig, akelig rustig. Cello's brengen daar al snel verandering in, en wat volgt is georganiseerde chaos zoals alleen Zimmer dat kan. Jammer dat het zo snel stilvalt, zonder echt een climax te bereiken. Status zorgt wederom voor een flashback naar de hoogtijdagen van Thomas Newman. Het hoofdthema zorgt ervoor dat we eindelijk wat emoties meekrijgen op deze score. Dit is voornamelijk te danken aan de strijkers en de uitmuntend getimede piano. Het klint haast tragisch, en is bijzonder mooi om te horen. Er komt later wat meer tempo in, maar de kern blijft hetzelfde en de piano is nooit ver weg. Beverly Hilton lijkt veel op Hello, Good Evening and Welcome, en doet je ergens denken aan het thema voor National Treasure: Book of Secrets (ik heb verdrongen welk stuk dat precies was, maar daar ga ik nu niet meer mijn gal over spuwen).
Het is een motiverende, gemoedelijke track die niet buitengewoon is maar heerlijk is als tussendoortje. Money is het zwaardere werk. Zware strijkers en slagwerk brengen het hoofdthema dramatisch naar boven, en keert steeds weer wat grootser terug. In de stijl van The DaVinci Code.

Frost Deponent is geweldig. Het emotionele pianowerk, zo simpel en toch zo effectief. Het is wat eentonig maar verliest zijn impact niet. Insanely Risky is de wat gevoeligere versie van Hello, Good Evening and Welcome. Het is allemaal wat trager, en mysterieuzer. Langzaam komt dan weer het aanzwellende hoofdthema naar voren, mooier en meer vastberaden dan ooit te voren. De sterke cello's blijken ook daarna weer een van de sterkste kanten van de score. Cambodia is de gevoeligste track die Zimmer schreef sinds The Gladiator. Wat een drama van het hoogste niveau is dit. Dat maakt het des te jammer dat deze track zo kort duurt. Research Montage begint wat matig en wat zweverig, maar als het hoofdthema dan naar voren schuift is alles weer goed. Heel ergens zijn er wel herkenningen met eerdere werken van Zimmer, maar dit stoort nooit op deze score.

The Final Interview wordt sterk geïntroduceerd door het hoofdthema, fenomenaal gebracht door piano en cello's, maar het is Nixon Defeated die de show daarna steelt. Het hoofdthema word in alle rust en met tragiek gespeeld, wat tot kippenvel leid. De effectieve samenwerking tussen, wederom, strijkwerk en de piano is fantastisch, dramatisch, en bedenkelijk. Prachtig werk van Zimmer, twee duimen omhoog. First Ideas is zo lang dat het wel tijdens de aftiteling gebruikt moet worden. De thema's worden herhaalt en hier en daar word iets aan toegevoegd.

Zoals eerder vermeld heeft Zimmer dit jaar een goed jaar. Na zijn artistiek perfect gemaakte score voor The Dark Knight, en dan nu Frost/Nixon is de man op zijn plek. Hij is veelzijdig en heeft een eigen stijl ontwikkeld die velen aanspreekt. 2008 is het jaar van Hans Zimmer.
Frost/Nixon - 06/10 - Recensie van Sjoerd , ingevoerd op (Nederlands)
Frost/Nixon is het nieuwste offensief van Ron Howard over, hoe kan het ook anders, de enige Amerikaanse president die ooit moest aftreden: Richard Nixon. Het Watergate-schandaal, begin jaren zeventig van de vorige eeuw, dwong hem tot aftreden na een lang en uitputtend gevecht met de Senaat, de publieke opinie en de rechterlijke macht. Het verhaal is bekend, ook in Hollywood. Toch besloot Howard, die blijkbaar nog net genoeg tijd had tussen The Da Vinci Code en Angels &Demons, het drama weer te verfilmen, wat een enorm cliché kan worden. Desondanks zijn critici positief waardoor ondertekende het toch weer eens waagt een score van Hans Zimmer te bestellen. Zimmer is voor zijn score onlangs genomineerd voor een Golden Globe en ook dat doet enige benieuwdheid veroorzaken.

Om met de deur in huis te vallen valt Frost/Nixon vies tegen. Zimmer is een bekende op het gebied van (drama)thrillers met duistere invloeden, getuige Hannibal en The Ring, maar weet ditmaal niet te slagen een score te schrijven die je tijdens het luisteren pakt, meeneemt en naar meer smaakt. Dit komt niet door het feit dat de score redelijk ingetogen is, dat zorgt juist voor een interessante spanningsopbouw, maar door gebrek aan variatie in de instrumentatie. Zimmer weet met zijn cello’s, slagwerk en piano geen interessante wendingen in de muziek te krijgen. De strijkarrangementen lijken rechtstreeks uit Hannibal en The Ring te komen, maar zijn nergens zo vol van emotie. Het hoofdthema, dat zich introduceert in de eerste track herhaalt zich veel te vaak en de instrumentatie hiervan blijft continu hetzelfde. Zimmers thema’s groeien niet en het aantal muzikale lagen blijft hetzelfde. Af en toe klinkt het hoofdthema dan ook eerder komisch dan interessant, zoals in de track ‘Hello, Good Evening And Welcome’, waardoor het National Treasure gehalte soms wel erg hoog wordt.

De muziek van Hans Zimmer voor Frost/Nixon is erg voorspelbaar en er is weinig luistergenot. De filmmuziekliefhebber zal elke keer weer het gevoel krijgen het geluid al eerder gehoord te hebben. De muziek bevat op wat strijkarrangementen na helemaal geen muziek die afkomstig lijkt van andere scores, daar niet van, maar is aan de andere kant ook nooit vernieuwend en verhalend. Het ritme van het slagwerk begint voorspelbaar te worden. De underscore is dan ook het interessantste stukje muziek wat Zimmer voor Frost/Nixon weer te creëren. In de track ‘First Ideas’ komen spanning en drama prima samen en de opbouw van deze track is tevens magistraal. Het begint hier bij underscore, maar wordt dan makkelijke, maar spannende melodie.

Een voordeel van de soundtrack is dat de soundtrack meer ingetogen is dan de bekendere Hans Zimmer soundtracks. Hierdoor wordt de muziek des te interessanter wanneer deze zich opbouwt. Een kenmerk dat de muziek van Thomas Newman altijd al bezit. Wil Zimmer echter het niveau van Newman krijgen op dit genre moet hij toch komen met meer variatie in thema en instrumentatie. Vooral dat laatste is in Zimmers score ver beneden pijl. De muziek van Zimmer klinkt nooit vol en uit de instrumenten die Zimmer gebruikt is veel maar dan ook veel meer te halen. Toch geeft de score aan dat Zimmer meer kan dan alleen zijn, inmiddels met een stempel ‘afgezaagd’ bedrukte, actiemuziek, want af en toe is zijn muziek ondanks de minpunten zeer vermakelijk. Vergeet echter niet dat Zimmer met Hannibal, The Ring en zijn scores uit begin jaren ‘90 allang heeft bewezen dat hij meer kan dan alleen dat.

Zimmer schreef samen met Howard voor ‘The Dark Knight’ en score die vol zat met de emotie: chaos. Met twee noten wist hij de ideale herrie te creëren voor The Joker en de verschillende eigenschappen van Harvey Dent zijn in die score prachtig in één thema verwerkt. De luisteraar kan zich inleven in een machteloos volk van een stad vol met chaos. Dat maakt die score tot één van de betere van dit jaar. Het gevoel om je in te leven in een score is bij Frost/Nixon totaal uitgebleven. De muziek klinkt als een plat stuk karton van een doos waar je niet in kunt kijken. De score mist de diepgang volledig en ik heb dan ook het gevoel dat hier veel meer uit te halen viel.
Frost/Nixon - 08/10 - Recensie van Wim Minne, ingevoerd op (Nederlands)
Na het matige Kung Fu Panda en de iets of wat teleurstellende The Dark Knight, komt Zimmer met Frost/ Nixon. Nu, de laatste jaren verschijnen er geen meesterwerken meer van de man dus de verwachtingen waren niet hooggespannen. En misschien daarom dat deze score veel beter is dan verwacht. Het niveau van Hannibal is verre van dichtbij, maar toch is deze score doordrongen van de suspense, de mystiek, het schandaal.

Nixon was een veelbesproken figuur in onze recente geschiedenis. Nu, Oliver Stone maakte er een geslaagde film over, en nu komt er dus weer een nieuwe film van. Aan Zimmer om de persoonlijkheid van Nixon er in te laten doorschemeren. Je hoort vooral spanning, trieste klanken, die gewoon suspense, het detective genre doorschemeren. Een geagiteerde piano, langgerekte noten van de synths en andere, Nooit is het echt de bedoeling om hier een huzarenstukje neer te zetten: het valt weer duidelijk op, de muziek staat volledig ten teken van de beelden, zet er hier beelden bij en plots zit je met schitterende taferelen. Het lijkt me moeilijk om voor zulke films goed passende underscore, laat staan, geweldige muziek te schrijven. Zimmer slaagt er dan weer wel in om niet veel te vervelen, maar ook slaagt hij erin om niet veel te boeien. Het zit zo tussen twee kanten: aan de ene kant heb je wel interessante muziek, daar staat dan weer enorm saaie muziek tegenover. Het pendelt tussen de twee.

Géén hoogvlieger, géén entertainende score, wel knap gecomponeerd.
Frost/Nixon - 08/10 - Recensie van Damien , ingevoerd op (Frans)
C'est clair, on est loin du Zimmer grandiose et éblouissant que nous connaissions bien: ce "Frost/Nixon" est un travail tout en douceur, qui ne servira que d'arrière-fond au drame de Ron Howard. Violons saccadés, piano et percussions discrètes tissent une musique d'ambiance plutôt réussie, tournant souvent, mais sans exagération, autour de l'unique thème principal du film, entraînant et enjoué malgré un petit côté mystérieux.
"Hello, Good Evening And Welcome", aussi remarquable que bref, reste dans cette veine, tandis que "Pardon The Phlebitis" se fait plus dramatique.
Une bande originale de petite envergure, dans laquelle Hans Zimmer prouve pourtant qu'il n'a rien perdu de son panache.
Oscar-winning director Ron Howard brings to the screenwriter Peter Morgan’s (The Queen, The Last King of Scotland) electrifying battle between Richard Nixon, the disgraced president with a legacy to save, and David Frost, a jet-setting television personality with a name to make, in the untold story of the historic encounter that changed both: Frost/Nixon. Reprising their roles from Morgan’s stageplay are Frank Langella, who won a Tony for his portrayal of Nixon, and Michael Sheen, who fully inhabited the part of Frost onstage in London and New York.

For three years after being forced from office, Nixon remained silent. But in summer 1977, the steely, cunning former commander-in-chief agreed to sit for one all-inclusive interview to confront the questions of his time in office and the Watergate scandal that ended his presidency. Nixon surprised everyone in selecting Frost as his televised confessor, intending to easily outfox the breezy British showman and secure a place in the hearts and minds of Americans. Likewise, Frost’s team harbored doubts about their boss’ ability to hold his own. But as cameras rolled, a charged battle of wits resulted. Would Nixon evade questions of his role in one of the nation’s greatest disgraces? Or would Frost confound critics and bravely demand accountability from the man who’d built a career out of stonewalling? Over the course of their encounter, each man would reveal his own insecurities, ego and reserves of dignity — ultimately setting aside posturing in a stunning display of unvarnished truth. Frost/Nixon not only recreates the on-air interview, but the weeks of around-the-world, behind-the-scenes maneuvering between the two men and their camps as negotiations were struck, deals were made and secrets revealed … all leading to the moment when they would sit facing one another in the court of public opinion.
Golden Globes: Best Original Score (Genomineerd)
World Soundtrack Awards: Soundtrack Composer of the Year (Genomineerd)
World Soundtrack Awards: Best Original Soundtrack of the Year (Genomineerd)
Trailer:





Andere soundtrack releases van Frost/Nixon (2008):

Frost/Nixon (2009)


Fout gezien of heb je info om aan te vullen?: Inloggen

 



Meer