Aslan: Things never happen the same way twice, dear one.
Na het overdonderende succes van de eerste Narnia film kon een vervolg natuurlijk niet uitblijven. En zie hier, drie jaar na de release van de eerste film konden we genieten van de tweede Narnia film genaamd: The Chronicles of Narnia: Prince Caspian. Gelukkig is de titel al heel wat korter. Net zoals bovenstaande quote indiceert is deze film compleet anders dan zijn voorganger. Waar de eerste film eigenlijk een zeemzoeterige kinderfilm was, is deze film niet alleen donker, maar donker met een hoofdletter D! Weg zijn de lieftallige personages, weg zijn de lieve oorlog scenes waar niemand echt sterft. In de climax wordt het allemaal heel erg heftig. De film is door vele uitgespuwd door het feit dat het een zeer donkere verderzetting is van het sprookje dat we hebben leren kennen. Ik aanbid de film daarom! Het is gedurfd, het neemt risico’s en ze werken niet allemaal, maar wat werkt, werkt uitermate goed.
Voor de muziek werd alweer gekozen voor Harry Gregson-Williams. De donkere trend van de film zet zich natuurlijk voort in de muziek. Wie mijn vorige recensie van de eerste Narnia heeft gelezen, weet dat ik niet zo’n grote fan was van die eerste score. Tot mijner spijt moet uw nederige recensent bekennen dat hij ook deze score van Prince Caspian met gemengde gevoelens bekijkt, al is het nu in een iets positievere wijze dan de score van de eerste film. Laten we de compositie van Harry Gregson-Williams eens onder de loep nemen. De thema’s worden besproken in elke sectie zoals u hoogstwaarschijnlijk wel al gewoon zou zijn. Zowaar.
Wat vind ik nu goed aan deze score. Eerst en vooral de actie! Williams zijn score klinkt volwassener in de eerste tien seconden van Caspian Flies dan dat de eerste score in zijn geheel was. Donkere strijkers openen de cue en Williams speelt al een beetje met zijn nieuwe thema voor Caspian. Maar het komt maar tot zijner volle glorie vanaf 1:28. De titel verschijnt op het scherm, het koor komt erbij en de instrumentatie wordt voller en kippenvel is aanwezig. Het thema is misschien wel wat simpel te noemen maar het werkt, dus wat maakt het uit. Caspian Flies is trouwens één der beste tracks op deze soundtrack. De snelheid, het ritme, de opbouw, de percussie…. Alles werkt gewoon perfect en hoe mooier kan een opening van een score zijn!
Ook de andere actietracks zijn puik werk. Enkel Raid To The Castle mist wat de andere actienummers wel hebben. Wat het precies is, kan uw nederige recensent niet zeggen, maar het klinkt gewoon veel saaier dan de andere actietracks. Niet dat het slecht is, maar er mist iets wat bijvoorbeeld Battle At Aslan’s How wel heeft. Hier zit tenminste schwung in, hier zit spanning in. Het nummer begint met een geweldig actiethema dat misschien in het begin wel een beetje te veel leunt op synthesizers, maar dat wordt goed gemaakt als een beetje later het Caspian thema in zijn volle glorie verschijnt. De spanning houdt aan tot op het moment dat Williams iets gebruikt dat zowel een vloek als een gave is. Namelijk het hergebruiken van muziek van de eerste film.
Natuurlijk begrijpt uw nederige recensent dat een vervolgscore een gedeelte van de eerste score moet hebben. En dat werkt soms heel goed. Ook in dit geval heb ik vele voorbeelden waar het werkt. Ten eerste is dat Williams er eindelijk in geslaagd is, om een thema te gebruiken als hoofdthema waardoor de score een beter structuur krijgt. Het is het thema geworden dat werd gebruikt in Only The Beginning of The Adventure. Verschillende keren krijg je het te horen in de score, meestal op de belangrijke momenten. En zo hoort het ook. Het is voor het eerst te horen in Arrival At Aslan’s How. De arrangementen van het orkest zijn hetzelfde van de eerste film, maar dat maakt niet uit, want ik houd ervan. Het is groots, episch en zelfs het koninklijke komt goed naar boven. Zeker met het geweldige koor dat erbij komt in het tweede deel. Daar pas hoor je dat het wel heel goed zit met het thema. Dat het heel goed zit met het thema hoor je in The Return Of The Lion. Mijn excuses dat ik dit nummer erbij haal, maar als recensent van deze score kun je niet voorbij dit nummer. Want het is een meesterwerk. Het begint met een complete explosie van orkest en koor dat een geweldige thema naar voor brengt. Je merkt dat de overwinning zich in het verschiet bevindt. Naar een kort stil momentje en een kort actiestukje krijg je waar je op zit te wachten. Een prachtige, perfecte, weergaloze versie van het thema. Het orkest speelt als nooit tevoren en het koor is een geweldige toevoeging. Variatie is een groot voordeel van deze versie, zo heb je het nog nooit gehoord en zo zal je het ook nooit meer horen! Zelden viel mijn mond op van verbazing als hier. Klasse Maestro Williams.
Nog een thema dat Williams hergebruikt is dat van Narnia zelf. Het komt niet vaak voor maar in The Kings And Queens of Old krijg je wel een hele mooie versie te horen. Het klinkt allemaal wat voller, allemaal daarbij nog het orkestrale en daarom is het ook des te mooier.
Maar waar komt Williams niet met weg in het straatje van de zaken hergebruiken? In drie gevallen. De eerste is in Sorcery And Sudden Vengeance. Allereest ben ik al niet weg van het eerste deel van de track. Het is mij iets te subtiel, iets te saai om met genot naar te luisteren doch klinkt het inderdaad wel heel eng. Maar op het einde gebruikt de componist hetzelfde stuk muziek als in The Battle als het leger van The White Witch tevoorschijn komt. Het klinkt wel anders, maar het jammere is dat het toch de beelden oproept van de eerste film en dat is allemaal heel verwarrend.
Hetzelfde geld voor het laatste deel van Battle Of Aslan’s How. Als daarin ook muziek van The Battle wordt gebruikt. Hier stoort het niet, maar het is jammer dat Williams zijn donkere actiemuziek doorbreekt met zijn veel lichtere actiemuziek van de eerste film. Dat is een stapje terug terwijl hij er net één vooruit had gezet.
In The Door In The Air komt mijn grootste frustratie van de score naar boven. Het duurt maar enkele seconden maar het is vreselijk. Het thema van Mr. Tumnus…. Tumnus komt niet eens in de film dus waarom gebruik je dan dat thema! Waarom moet dat erin? Niet dat het thema mijn volledige beeld van de score naar beneden haalt, maar het is gewoon frustrerend dat het erin zit. Het zorgt ervoor dat de continuïteit door elkaar wordt gehaald.
Maar soit, genoeg negatieve punten opgenoemd, wat vind ik nog positief aan deze score? De meeste dingen zijn aangekaart, maar toch moet ik nog twee woorden zeggen: Miraz Crowned! Dat is een meesterwerk. Donker, dreigend maar toch met een elegante flair dat door de strijkers wordt aangekaart. De percussie zet in als je als kijker ziet hoe de oorlog wordt voorbereid. Alles zit in dit nummer, spanning, dreiging, drama, actie en zelfs adoratie door de schichtige strijkers die de inhuldiging van Miraz op het balkon begeleid. Verre weg het beste nummer van de score en uw nederige recensent durft zelfs meer zeggen, het beste nummer van de gehele franchise.
Mijn voorhangers hebben zich soms negatief geuit over de gezongen nummers. Dat ga ik niet doen, want ik heb deze soundtrack gekocht voor de instrumentale score en sla dan ook de gezongen nummers direct over zowaar.
Conclusie
Deze Narnia is op zich al stukken beter dan zijn voorganger en zijn vervolg. De actie zit puik in elkaar, Williams gebruikt zijn thema’s van de vorige score meestal goed. Andere hergebruikte muziek werkt soms heel verwarrend en soms zelfs storend in Tumnus zijn geval. Maar de stukken die goed werken, werken exceptioneel goed, andere stukken werken dan veel minder goed. Ik raad deze score aan voor diegene die de beste Narnia score willen kopen, of die de eerste score heel goed vonden. Het is Harry Gregson-Williams voorlopige laatste Narnia score, maar wel de beste van de franchise. Een mooie 8 staat hier wel op zijn plaats zou ik zo zeggen, zeg ik zo! Via de kleerkast zal ik niet snel terugkeren naar Narnia, maar via het station mogen ze mij altijd verwelkomen in de wondere wereld van Narnia, waar de leeuwen spreken, de heksen mooie vrouwen zijn en waar Caspian momenteel nog altijd regeert!