Indiana Jones and the Kingdom of the Crystal Skull
Concord Records - 0888072308565 - Universal Music Group International


Concord Records 2008 CD (0888072308565)
Film Film release: 2008
 

Schrijf je nu in!

Blijft beter op de hoogte en krijg toegang tot verzamelaars info!





 

# Track   Lengte
1.Raiders March5:06
2.Call Of The Crystal3:49
3.The Adventures Of Mutt3:12
4.Irina's Theme2:26
5.The Snake Pit3:15
6.The Spell Of The Skull4:24
7.The Journey To Akator3:07
8.A Whirl Through Academe3:34
9."Return"3:12
10.The Jungle Chase4:23
11.Orellana's Cradle4:22
12.Grave Robbers2:29
13.Hidden Treasure / The City Of Gold5:14
14.Secret Doors / Scorpions2:17
15.Oxley's Dilemma4:46
16.Ants!4:14
17.Temple Ruins / The Secret Revealed5:51
18.The Departure2:27
19.Finale9:20
 77:28
Schrijf zelf je recensie Verberg reviews in andere talen

 

Indiana Jones and the Kingdom of the Crystal Skull - 08/10 - Recensie van Sjoerd , ingevoerd op (Nederlands)
‘The original motion picture score from the Oscar-winning composer John Williams ….. Includes Raiders March!’. Het moge gezegd worden, en dat is het ook! Wie de soundtrack van de nieuwe Indiana Jones film genaamd: Indiana Jones and the Kingdom of the Crystal Skull uit zijn/haar pakketje haalt, leest als eerste de bovenstaande tekst. Normaal een welbekende marketingtruck maar in dit geval toch een moment waar de filmmuziekliefhebber even bij stil kan staan. De eerste nieuwe soundtrack van John Williams sinds 2005 en de terugkeer van Indiana Jones, waarop men 19 jaar moest wachten(niet dat ik alle 19 jaar heb meegemaakt, haha). Gek genoeg, toen ik het kartonnen cd hoesje in mijn handen had, was ik niet meteen op weg naar mijn cd-speler, maar bekeek eerst rustig het hoesje. Als een reis terug in de tijd, 20 jaar geleden, maar dan net iets moderner. Zo is alleen al aan de voorkant van de cd te zien dat we twintig jaar verder zijn. Alles ziet er haarscherp uit en grafisch is het ook mooier. Doet echter niet weg dat de film toch wel een echte Indiana Jones film is. Vooral de slang die te zien is op de voorkant van de cd, geeft voor het beluisteren van de muziek of het zien van de film al een goed gevoel met zich mee. Want Indy, is na twintig jaar nog steeds niet over zijn angst voor slangen heen.

De recensies over de muziek van Williams zijn over het algemeen zeer lovend. Williams wordt in de hemel geprezen terwijl over de film de meningen verdeeld zijn. De een vindt het een geraakte kans en de ander krijgt er kromme tenen van. Wat de vraag van de lezer, die de soundtrack nog niet in bezit heeft dus al snel zal zijn: is die soundtrack nou echt wel zo goed, of heeft men Williams gewoon teveel gemist. Weet Williams een score met diepgaande, prachtige thema’s te schrijven die de blockbusters van de laatste jaren mistten. Vragen die voorafgaand de release van de score al veel gesteld werden, en meestal werden beantwoord met: ja. Het jammerlijke hieraan is dat de luisteraar sneller teleurgesteld zal zijn bij het beluisteren van de score, aangezien je te veel verwacht. Pas als je de score drie keer luistert, kan je een goed oordeel geven. En om dan met de deur in huis te vallen, zul je dan merken dat je werkelijk naar een pareltje luistert. Natuurlijk zal het hart van de Williams fan direct sneller gaan kloppen bij de openingstrack(Raiders March), die nu wat voller en mooier klinkt door onder andere een betere geluidsopname.

Het verhaal over dat Steven Spielberg en George Lucas bij elkaar kwamen kennen we nu al. Wat wel opvallend is, is als we de crew van Raiders en The Cristall Skull vergelijken. David Koepp zorgde voor The Cristall Skull voor het scenario, Janusz Kaminski bediende de camera, de montage kwam van Michael Kahn, productie design van Guy Dyas en de kostuums werden gemaakt door Mary Zophres. Nemen we een kleine greep uit de crew van Raiders of the Lost ark, dan zien we dat het scenario van andere hand is (Lawrence Kasdan), de camera door iemand anders bediend werd en zo kwamen ook de kostuums en productie designs van iemand anders. Niet zo gek natuurlijk, aangezien we inmiddels 27 jaar later zijn. De montage kwam echter wel weer van dezelfde man: Michael Kahn. Spielberg maakte dan ook, voor de première van deze film, duidelijk dat hij geen flitsende montage wilde, zodat er tenminste duidelijk was te zien wat er gebeurde. Wat Spielberg wilde, gebeurde. Tevens wilde Spielberg weinig visuele effecten, maar tot teleurstelling van de fans, kwamen deze er in overvloed. Het jammerlijke is dan nog dat de effecten niet kunnen meten aan die van de ‘moderne’ actefilms, maar bij een ‘ouderwetse’ avonturenfilm als Indiana Jones maakt dat toch niet zoveel uit?

En dan is het, na één A4’tje vol te hebben geschreven met ‘onzin’, tijd voor de muziek. De CD, uitgegeven door Jazzmuziekfabrikant Concord Records, heeft een mooie speelduur. Maarliefst zevenenzeventig minuten aan muziek zijn verdeeld over negentien tracks. Zoals ik al zei in het begin van deze recensie: ‘Includes Raiders March’. En dat is dat direct de openingstrack. Dient echter niet als opening in de film (deze begint sfeervol met een popnummer), maar is op de cd een sublieme opening. Zoals al in andere recensies vermeld stond is het superieure thema nu in betere kwaliteit te horen en ook is de instrumentatie iets voller. Eigenlijk is de Raiders March zoals de originele. Vooral wanneer na twee minuten de violen van het Marion’s Theme te horen zijn zal het hart van de John Williams fan, denk ik, toch echt sneller gaan kloppen. Als finale komt aan het einde het thema van Indy eens extra hard terug. Dat is voor mij toch het favoriete stukje van het thema. En het mooie aan deze verbeterde geluidskwaliteit is dat je bij elke luisterbeurt je weer een nieuwe laag opvalt. Prachtig!

De tweede track, ‘Call Of The Crystal’, duidt het duistere van de Indiana Jones films aan( in dit geval the Crystal Skull). Vanaf de eerste noot is de muziek onheilspellend. Langzaam wordt er opgebouwd naar ene grote chaos van blazers, en terug. De instrumentatie is klassiek, maar alsnog is het muziekstuk niet zwaar of ontoegankelijk. Als de chaos bereikt is, is het juist om in weg te dromen. ‘The Adventures of Mutt’ laart juist weer een vrolijker, maar toch actievol thema horen. Zulke thema’s hoorden we ook in de eerdere Indy scores en dit thema is dan ook heel herkenbaar. Hoge strijkers, koper op de voorgrond, lichte percussie en zo af en toe komt de Raiders March mooi naar voren. Het thema is niet allen de favoriet van velen, maar ook verruit het thema dat het best blijft hangen. Echter had ik dit liever als een thema voor Indiana gezien dan als het thema voor Mutt. ‘Irina’s Theme’ is een volgend hoogstandje. Het thema komt al vroeg in de film langzaam naar voren en is pas later in de film helemaal te horen. Op de cd horen we gelukkig de hele opbouw van het thema. Het thema bestaat eigenlijk uit meerdere delen. Beginnen met een duister stuk met zowel veel strijkers als koper. Het tweede deel bestaat uit een solo voor koper waarin eigenlijk pas het échte motief van Irina te horen is. Vervolgens wordt de muziek weer, heel Williams-achtig, rustig, maar toch onheilspellend.

Tsja, en als het woord ‘snake’ voorkomt in een gloednieuwe Indiana Jones film, die na 20 jaar terug is op het witte doek, dan zal dat niet veel slechts voorspellen, althans, voor Indy wel, maar voor ons niet. Hoe Williams die muziekaal vertelt, is dan al te raden. Met een nieuw thema, dat overigens afstamt van the Raiders March, vol koper, strijkers en ene hoog tempo weet John Williams te vermaken en op de ouderwetse manier het karakter van Indiana te laten horen. De snelle en hoge strijkers zijn inmiddels niet meer origineel, maar werken wel. Jammerlijk aan deze track is dat de melodie zich vaak herhaalt met een minimale variatie die verveelt. ‘The Spell of the Skull’ opent met het prachtige en duistere thema van the Ark uit Raiders of the Lost Ark. De instrumentatie is iets anders en vooral rustiger. Dit maakt de muziek wel extra duister. Opvallend is dat dit het eerste thema van Williams is de film was dat echt opviel, dat eruit sprong en dat ik kon onthouden. Of dit wat over de kwaliteit van de score zegt, kan niet uitgesloten worden, daar moet de luisteraar zelf over beslissen. Wat vast staat, is dat de rest van de track niet vele nieuws biedt. Het Irina theme wordt uitbundig herhaalt en zo horen we ook wat trekjes van alle andere thema’s uit de score voorbij komen inclusief het Raiders March. De track is erg duister met zwaar koper en krassende strijkers en zelf angstaanjagende percussie. Angstaanjagend omdat we dit niet van Williams kennen, maar ook angstaanjagend omdat het stiekem gewoon goed klinkt en best goed samengaat met de rest van de muziek die wel 100 procent Williams is. ‘The Journey to Akator’ opent dan met snelle zachte strijkers die voor ene klein beetje spanning zorgen en een heel warm gevoel. Dit gevoel wordt warmen als we het Raiders March vervolgens in volle glorie te horen krijgen. Die volle glorie verdwijnt als de muziek op een lelijke en haperige manier plaatsmaakt voor een soort Hawaiaans of Mexicaans vakantie melodietje plaatsmaakt. Zorgt voor de nodige afwisseling, maar de overgang van de snelle strijkers uit het begin van de track naar deze muziek is ronduit walgelijk. Concord Records wil duidelijk bij de filmmuziekliefhebbers in de smaak vallen door een soundtrack uit te brengen zoals de consument deze het liefste ziet. Een lekker lange soundtrack met tracks van minstens vier minuten. Dat is hier duidelijk te horen, maar wat mij betreft had het label hier beter twee aparte tracks van kunnen maken. Maar deze beginnersfout zal door mij in ieder geval door de vingers worden gezien.

In ‘A Whirl Through Academe’ keren we terug naar de vrolijke actiemuziek. Williams doet dat deze keer met een thema dat erg afstamp op het Adventures of Mutt thema. Vervelen doet het echter niet, en elke keer dat die tonen van Raiders March weer terug komen verveelt het eigenlijk ook niet. Iets wat Williams wist en daardoor horen we in de track ‘Return’ een bekend fenomeen. Het wordt gebruikt door de televisie, de radio en in filmmuziek, met alle gevolgen van dien, irritaties. Over welk fenomeen ik het nou heb?, herhaling. Het mooie is, dat het in deze soundtrack niet irriteert, en dat mag herhaald worden. Voor wie het niet bevalt, hebben ze dan de volgende truck bedacht: vervolgen met één van de betere tracks van de score. Een track die ik vaak zal herhalen(sorry). ‘The Jungle Chase’ begint al direct druk met een grootse instrumentaties (met episch koper) van het Irina theme. Ook het Mutt thema komt in de drukke actietrack terug. Waarom de track zo goed is? De melodieën volgen zich in rap thema achter elkaar, een extra groot orkest en de zachte strijkers op de achtergrond vallen weer erg in de smaak. Helaas lijkt de muziek soms wat op die van Star Wars en horen we af en toe wat ongeïnspireerde muziek. Stilte na de storm in ‘Orellana’s Cradle’ waarin we vooral kille underscore horen. Tevens komt het Irina theme weer terug. ‘Grave Robbers’ klinkt als jungle actiemuziek. Met vooral slagwerk, een hele zachte lage piano die wat akkoorden meespeelt en veel spanningsopbouw. Een goede afwisseling, maar is niet meer dan de moeite waard. Zo ook ‘Hidden Treasure and the City of Gold’ die aftrapt met twee minuten saaie underscore en vervolgens ‘groeit’ naar een aardig actiethema. ‘Secret Doors and Scorpions’ begint met een rustige uitwerking van Raidersch March en gaat verder met de knop underscore. Echter is dit wel goede en verhalende underscore, zoals we deze ook hoorden voor Raiders of the Los Ark. De muziek is duister en bouwt duidelijk langzaam op naar de climax. ‘Oxley’s Dilemma’ is daar een goed voorbeeld van. De muziek is zacht, over het algemeen horen we solo’s van blazers met af en toe percussie of strijkers op de achtergrond. Het is ietwat voorspelbaar allemaal, komt bekend voor maar vermaakt wel. In ‘Ants!’ breekt de hel dan lekker los! Beklende Williams actie die inmiddels geen omschrijving meer nodig heeft. Het Crystal Skull thema komt steeds meer in de score voor en zo horen we deze bijvoorbeeld veel in ‘Temple Ruins and the Secret Revealed’. De track begint met een duistere spanningsopbouw door ene kopersolo die het Cystal Skull thema speelt. De muziek wordt al snel grootser zoals dat ook eerder in de score gebeurde (The Call of the Crystall). Een nieuw spanningsopbouwend thema met veel krassende strijkers (haast The Ring achtig) en met een klein beetje koper zorgt voor hele duistere muziek die met veel geweld de boxen uit komt. Elke seconde wordt de muziek drukker en drukker en dit is kortom geweldig. Ook ‘The Departure’ is een ruige track, maar de rust keert terug, althans, de muziek wordt een stuk minder duister. Het Indiana Jones gehalte is er wel en dat betekent vrolijke drukte.

Voorafgaand de uitgave van deze cd, toen ik naar de tracklijst keek, had ik hoge verwachtingen van het negen minuut durende ‘Finale’. Met in mijn gedachte de geweldige finalemuziek van Raiders of the Lost Ark met een geweldige uitbundige versie van het thema van de ark. De verwachtingen waren dus hoog en eerlijk gezegd was ik voor het eerst teleurgesteld om ’t Marion’s theme te horen. Al zeg ik steeds, het verveelt niet, voor deze finaletrack van een grootmeester als John Williams verwacht je meer dan een soort suite van de hele score. Want dat is ‘Finale’. Oke, het klinkt geweldig en de instrumentatie s prima, dat kon er in de hele score mee door, maar John Williams overtuigt toch net niet door af te sluiten met een soort suite. Dat beantwoordt al direct de vraag die vele mensen stellen. Blijft Williams’ nou plakken bij het ouder of komt die met zeer goede nieuwe thema’s? Aan de ene kant schreef Williams een aantal goede thema’s maar aan de andere kant blijft Williams te veel hangen bij het oude en is het allemaal net iets minder dan bijvoorbeeld Raiders of the Lost Ark. Toch een boel luisterplezier en dus een welverdiende acht.

Ik ben overigens terug van niet weggeweest op Filmmuziek.be
Indiana Jones and the Kingdom of the Crystal Skull - 10/10 - Recensie van Thomas-Jeremy Visser, ingevoerd op (Nederlands)
Williams is de laatste in zijn soort. Werkelijk waar. Jerry Goldsmith, Elmer Bernstein en Basil Pouledris en nog vele anderen zijn ondertussen allemaal overleden, en Morricone is met pensioen. Maar Williams (hoewel we sinds Memoires of a Geisha ook niets meer van hem gehoord hebben) gaat door. 's Werelds bekendste en waarschijnlijk ook beste filmcomponist weet wederom te imponeren met een ijzersterke soundtrack.
Sinds Raiders of the Lost Ark, een film die alweer dateert uit 1981, is niet alleen het project waarmee het allemaal begon, maar zowel George Lucas als John Williams en Steven Spielberg geven toe dat het een droomproect voor hun was. Indiana Jons and The Temple of Doom werd wereldwijd wat minder positief ontvangen, maar was muzikaal een excotische en vooral wilde score geworden, en schaart zich moeiteloos tussen klassiekers als The Lost World en King Kong, van Max Steiner. Indiana Jones and The Last Crusade was echter de grote winnaar: het was veel volwassener, en het thema voor de Heilige Graal, en het thema dat Williams voor Indiana Senior en Junior schreef was beschaafd en prachtig om naar te luisteren.

Nummer een is een van 's werelds meest bekende deuntjes: The Raiders March. Het is de echte Raiders' versie die je herkent aan de reprise van Marion's Theme die erin is verwerkt. Het klinkt bijna precies hetzelfde, maar dan wat, ja ik zeg het toch, verser, opgepoetster. De blazers en slaginstrumenten komen gewoon wat beter uit de verf.
Toen Williams het thema voor Raiders of the Lost Ark schreef, had hij twee thema's, en het was Spielberg die op het idee kwam ze samen te voegen. Zo is een van 's werelds meest bekende deuntjes ontstaan.

The Call of the Crystall.
Het begint dreigend, met veel blazers, en tokkelinstrumenten ,(ik weet niet veel van synths, maar volgens mij wel, verbeter me maar hoor!). Rond 1:00 spanningsopbouw die wat tam eindigt. Hierna een soloblazer, die het Crystal-theme speelt. Er komen erna strijkers bij die alles wat naargeestig laten klinken. Het dreigt zelfs groots te worden. Blazers en trommels, wat klinkt het prachtig, het doet me denken aan The Miracle of the Ark. Het eindigt typisch Williams, op dezelfde manier zoals dat werd gedaan met Revenge of the Sith's Battle of the Heroes. Het past erg bij de schoonheid die de schedels van Lucas hebben meegekregen. Het is een naargeestig nummer, dat in de film erg goed werkt, en voor de liefhebbers van wat rustigere muziek zullen het waarderen. The adventures of Mutt is vrolijk, druk en kitsch. Zie het als Aunt Marge's Waltz (Harry Potter and the Prisoner of Azkaban) meets Scherzo for Motorcycle and Orchestra van Indiana Jones and the Last Crusade. Het klinkt vrolijk, sympathiek en vrijwel zorgeloos, en bestaat voornamelijk uit percussie, met snelle strijkers erdoor heen, en snelle blazers die voor sfeervolle flarden zorgen van de Raiders March.

Irina's Theme
In Riaders of the Lost Ark en The Last Crusade hadden we de donkere, zware, millitaire tonen voor de Nazi's, geïnspireerd door de typische muzieksoort in de jaren 40. Het klinkt dreigend, en ik moet toegeven dat Williams betere thema's heeft gehad. Strijkers en dramatische koperblazers zorgen voor een verschrikkelijk trieste, en soms pompeuze track. The Snake Pitt is verwant aan atonale nummers die Williams schreef voor de gedrochten die Indy tegenkwam in de eerste drie films. Nouja, eigenlijk kwamen Karen Allen, Kate Chapshaw en Alison Doody er bekaaider van af dan Harrison.
Williams waagt met dit nummer een ode aan zijn eigen werk te maken, maar het is hem vergeven. Zenuwachtige, toch entertainende track, die zorgt voor komedie vs spanning. Hoppende blazers tegen snelle strijkers. Lekker om te beluisteren.

6 The Spell of the Skull
Williams hercomponeert zijn prima luisterbare thema voor de Ark of the Covenant uit de eerste film (die we in dit deel opnieuw tegenkomen). Hierna wordt het een stuk serieuzer: dramatische blazers, en donkere versies van The Raiders March. Maar dan bombardeert Williams ons met iets wat we niet van hem kennen: een korte snelle percussie, die ik alleen had verwacht van percussiemeester Powell. Hierna gaat hij weer over naar Williams spanning, en dat met prettige combinaties van instrumentale keuzes.

7 The Journey to Akator
De reismuziek in de Indiana Jones films wordt altijd vergezelt met De Raiders March. Dit is de mooiste versie ervan! Een wat traag begin, maar dan een zeer fijne en welkome Raiders March. Hij is vrolijk, en klinkt heerlijk avonturistisch. Hij klinkt hierna heerlijk speels, stopt even, en gaat grootst verder, en klinkt wat scheller, en eindigt met een lange noot. Hierna krijgen we ineens iets vreemds: Muziek a la Mexico.

8 A Whirl trough Acedeme
Williams op zijn best: actie, met korte percussie en riffs. Het refereert allemaal wat te veel op the Adventures of Mutt, maar echt storen doet dat niet, sterker nog het is een van de leukere nummer op de score.
RM keert soms terug, maar klinkt paniekerig (deze scènes speelt zich af in een motor achtervolging in een universiteit), zwaar koper wordt weggespeeld door snelle slaginstrumenten.

9 Return
Eerst nog even Irina's Theme en daarna Het thema van de Skull.Het vind plaats tijdens een van de meest intrigerendere scenes in de film.

The Jungle Chase is een van de sterkere actietracks van Williams ooit, maar in de film is het nóg beter. Na de bombastische inleiding van Irina's thema, komt Mutt's thema paniek zaaien, en daarbij klinkt een zwaar spanningsmoment, dat lijkt op Star Wars 3 meets Ben Hur. Hierna klink er toch echt wel de herkenbaarheid met The Desert Chase. Rondt 2:30 klinkt het hele gigantische orkest, dat groots prachtige spanningsmuziek aflevert.
Af en toe hoor je een aanloop naar de Raiders March, maar de sprong komt nooit. Spectaculair. Oranella's Cradle is de enige saaie track. Er gebeurt niks en er valt maar weinig te herkennen.

Grave Robbers kent een traag begin, met hier en daar etnische slaginstrumenten, en zelfs even een orgel, en dan: actiemuziek á lá War of of the Worlds. Het klinkt allemaal heerlijk bombastisch, maar neemt ook zo zij pauzes.
Ik kan niet stoppen met het opnoemen van eerdere soundtracks van Williams, dit is gewoon een feest van herkenning! Het begin van The Secret Revealed and the City of Gold doet je denken aan Raptor Room van Davis (een adoptie van Williams eigen Jurassic Park), met vlagen van Palpatine's Teachings. Rond de tweede minuut wordt het allemaal erg dramatisch, en wordt de Crystall Skull theme voluit gespeeld. Het is duidelijk dat er iets groots word getoond op het scherm. Rond 4:20 wordt er wat suspense bij gegooid. Het klinkt apocalyptisch en verschrikkelijk spannend.
Secret doors and Scorpions Opent met een korte flirt naar de Riaders March het Crystall Skull thema. Bij 1:32 klinken er keiharde, schelle blazers, kopers en alles erop en eraan. Het klinkt als een grote zucht, en houdt erna ook weer op.
Oxley's Dilemma herbergt een stijl die ik niet ken van Williams, en ik heb bijna al zijn soundtracks. Lage fluiten, lage drums, een xylofoon, en een perfecte spanningsboog. Het thema voor de Crystall SKull steekt groots de kop op, met erna enkele etnische klanken.

Ants! is dan weer heerlijk chaotische muziek, compleet verwant aan de atonale tracks voor de soortgenoten in eerdere films. Het is bijna hetzelfde uitgevoerd zoals Wiliams dat eerder deed met zijn klanken voor the Geonosians in Attack of the Clones. Zware blazer nemen het op tegen hun lichtere variant. Veel zware percussie, wederom met enkele keiharde drums ertussen, en zelfs een vleugje Raiders.

In Temple Ruins and the seret Revealed is het duidelijk dat we de climax naderen. Na het zachte begin kunnen Williams' musici zich uitleven met het Crystall Skull theme dat erg vaak word gebruikt, maar wel op een goede manier. De Spanningsopbouw, is Williams' beste sinds Jaws (ja echt!), maar helaas schijnt er nooit een climax te komen, wat de track toch wat minder maakt. Helaas.
In The Departure laat Williams geen enkele steek vallen, en brengt een kort bezoek aan zijn werkwijze voor Close Encounters of the Third Kind, niet in de laatste plaats vanwege het onderwerp van de scéne. Het is duidelijk dat Ford en zijn kompanen uit iets instortend proberen te ontsnappen. Irina's Theme klinkt weemoedig mee, en erna volgen zware blazers, en de track is doorspekt van Raiders March. Rond 1 minuut houdt dit op, en wordt het wat rustiger. Rond 1:35 nemen we een fantastische aanloop, die wat wegheeft van de manier waarop dat wordt gedaan in The Temple of Doom. Korte maar fijne track.

Tijdens de Finale klinkt het prachtig romantische Marion's Theme zacht, triomfantelijk en gewoonweg mooi. Dit vond ik altijd al een thema die vaak over het hoofd gezien wordt, maar zich kan meten met Princess Leia's Theme. En dan een zeer triomfantelijke Raider's March. Hij klinkt exact hetzelfde, maar dan wat ja, opgepoetster. Het gaat raar en lelijk over in een grootste versie van Irina's theme, en daarna over in het vrolijke Mutt's theme. Maar Williams zou zichzelf niet zijn als hij niet zou afsluiten met de twee mooiste thema's uit deze legendarische serie: Marion's Theme en the Raiders March, die triomfantelijker klinkt dan altijd, en leuk wordt gevarieerd. En natuurlijk geeft Williams een gigantische dreun na, met een magnifieke, knallende afsluiter.

De soundtrack is misschien wel de meest geanticipeerde van het jaar, en de vervullingen worden helemaal waargemaakt. Deze soundtrack heeft zo zijn zwaktes, maar heeft niet iedere soundtrack dat? Voor de rest bewijst Williams nog steeds de koning te zijn in de wereld van Filmmuziek. Hij zorgt er voor dat de componisten van National Treasure, The Mummy en zelfs Hans Zimmer met zijn avonturenscores zich toch wel even achter hun oren moeten krabben. Zijn score klinkt af en toe zo goed dat je je echt afvraagt of je in kan wachten tot zijn volgende werk.
Williams heeft nooit voorgehouden dat hij nog een Indiana Jones film zou willen componeren, en ook de cast en crew ziet geen echte problemen erin, behalve hun agenda dan misschien. Williams is trots op zijn eerdere samenwerkingen met de ''Wonderboys'' van Hollywood, en kan ook deze keer trots op het resultaat zijn.
''Ik vind het prachtig dat mensen kennelijk zo van mijn werken houden, dat ze sommige stukken tot de laatste noot kunnen meeneuriën. Tijdens mijn concerten beschouwen ze mij als een soort superster. Ik voel me daar gevleid en vereerd door.''
Nou Meastro John Williams, de eer is geheel van onze kant.
Indiana Jones and the Kingdom of the Crystal Skull - 10/10 - Recensie van Mitchell Tijsen, ingevoerd op (Nederlands)
John Williams is een man die geen woorden hoeft te gebruiken om jouw iets uit te leggen, dit doet hij gewoon met zijn muziek. Je merkt bij zijn scores al snel of er iets niet goed zit (of iets kwaadaardigs is) en je merkt ook of iets leuks is. Bij Indiana Jones kan je het allebei merken omdat deze score werkelijk alles bevat. Van Jungle motieven tot leuke klassieke deuntjes. Dan tot het echt slagwerk en dan met wat ritmische percussie weer over naar het mooie Raiders thema die Williams er weer heeft ingebracht. Zelf vind ik dit natuurlijk een uitstekende keuze maar ik had ook niet anders verwacht. Het kon natuurlijk wel zo zijn dat Williams hem maar 1 keer had neergezet. Bijvoorbeeld voor de aftiteling, dit deed Hans Zimmer bijvoorbeeld ook bij Pirates of the Caribbean III, hier hoorde je namelijk ook hét thema niet tot het einde maar dat pakte goed uit. Als Williams dat hier ook had gedaan had het waarschijnlijk niet zo goed uitgepakt. A Fijn, dat is gelukkig niet gebeurd…

Het leuke aan deze score voor mij is dat hij altijd speciaal voor mij zal blijven. Ik krijg zowat elk jaar leuke cadeautjes voor mijn verjaardag en vorig jaar kreeg ik The Terminal voor mijn verjaardag samen met War of the Worlds, ook dit jaar lagen er weer leuke cadeautjes klaar en ik had gevraagd om de nieuwste Indiana Jones en dus kreeg ik hem ook! Mijn geluk kon niet meer op en ik ging hem gelijk beluisteren, het Raiders Theme is werkelijk weer mooi maar dit keer heb ik de tracks niet in chronologische volgorde geluisterd, vooral omdat ik benieuwd was naar track 19. Het begin hiervan is fenomenaal en kan ik rekenen tot 1 van de beste thema’s die John Williams ooit geschreven heb. Dus ook deze score staat nu in mijn collectie en daar ben ik trots op. Ik ga niet alle nummers apart beschrijven, mede omdat dat hiervoor ook is gedaan maar ik dacht laat ik het nou eens gewoon opschrijven. Track 1 vind ik echt geweldig maar dat wisten we natuurlijk al omdat het thema al bij ons bekend is van de andere Indiana Jones scores. Er zat wel wat vernieuwing aan het einde in overigens. Track 2 vind ik net als Track 6 heel erg mooi, al lijken ze niet op elkaar. The Adventures of Mutt vind ik een geslaagde track, lekker druk met een beetje een klassiek deuntje erin. De strijkers doen hier goed hun best en het deuntje blijft lekker in je hoofd hangen. Toen ik de score bekeek zag ik tot mijn verassing ook dat er een track was die heette: Irina’s Theme en hier hou ik nou van! Vaak zie je bij de allernieuwste scores dat er niet echt een thema in zit maar John Williams houd zijn oude stijl gewoon bij zich en maakt weer een gloednieuw thema voor Indiana Jones. En het thema van Irina is werkelijk een beauty! Hij is lekker onheilspellend en het is een thema wat je vaker kan terug brengen (zoals op het begin van track 10 bijvoorbeeld) omdat het korte deuntjes zijn die echt wel iets weg hebben van iets ouds Egyptisch, het zou dan ook makkelijk in The Mummy kunnen. Ik vind vooral bij het nummer de strijkers erg goed spelen.

Natuurlijk weten we van John Williams dat hij tot alles toe in staat is. Hij is een man met verschillende ideeën in zijn hoofd, hij kan werkelijk alles maken. En ik lieg zeker niet want ga maar eens na, hij maakte in de jaren 80 dit prachtige thema en in 1993 kwam hij met het droevige maar prachtige thema van Schindler’s List, iets totaal anders. En in dat zelfde jaar kwam hij met zijn beste score ooit, namelijk: Jurassic Park. Ook had hij hiervoor Far and Away gemaakt, en die score had weer wat weg van zigeunermuziek (ook apart, maar heel erg mooi gecomponeerd). In 2000 maakt hij A.I. en dat is ook weer een geval apart met een mooi pianothema erin verwerkt…en in 2001 kwam hij aan met de magische score voor Harry Potter! En dan mogen we Star Wars ook niet vergeten en natuurlijk Catch me if you Can. Dat is weer een jaren 60 stijl met al die jazz deuntjes, en in 2004 komt hij met wat oosterse (Hongaarse) muziek: The Terminal. En of dat al niet genoeg is komt hij in 2005 met Chinese muziek voor Memoirs of a Geisha én componeert hij wat alien thema’s voor War of the Worlds. Ik heb nu een hoop scores opgenoemd maar dat zijn allemaal scores van voor 2006. Want sinds 2006 heeft hij niets meer van hem laten horen. Ik vond dat erg vervelend maar nu ik het resultaat hoor van deze score ben ik daar niet meer bedroefd over en vind ik het juist fijn dat Williams zo’n lange pauze genomen heeft en op zijn leeftijd mag dat overigens ook wel. Natuurlijk heeft hij wel concerten geschreven etc. in de tussentijd maar in oktober 2007 begon hij pas met het componeren van de muziek. Tenminste laat dat ‘pas’ maar weg van de vorige zin want hij heeft ruim een jaar de tijd gehad voor de muziek en dat is niet niks. Gelukkig heeft hij de muziek niet lelijk gemaakt maar ik had ook niets anders van hem verwacht.

Ik had hoge verwachtingen van deze score net als vele mensen hier op filmmuziek.be denk ik, en dat komt dus mede door al die andere scores die hij hiervoor heeft gemaakt, vooral de afgelopen jaren (2000 – 2005) heeft Williams veel van zich laten horen. Maar toch was ik eventjes bang dat hij zijn stijl niet meer kon evenaren en dat hij misschien de hele score ging verpesten want kon Williams nog wel zijn oude stijl terugpakken van de jaren 80. Deze 3 scores waren magnifieke gecomponeerd en dat moet je nog maar eens na doen 19 jaar later! Gelukkig laat Williams zien dat hij tot de echt componisten hoort want hij weet mijn hart weer te veroveren met zijn mooie deuntjes. Wel moet ik bekennen dat we natuurlijk al vele deuntjes kende van de andere scores, zo kende we het liefdesthema al van The Last Crusade en we kende de Raiders March al van Raiders of the Last Ark. Maar zonder de Raiders March, geen Indiana Jones! Steven Spielberg zei zelf ook al in een interview:’Indiana Jones is géén Indiana Jones zonder zijn hoed, zijn zweep en natuurlijk de fabuleuze muziek van John Williams’. En hierin heeft Spielberg voor 100 % gelijk! Wat ik vooral zo leuk vind aan deze score zijn bijvoorbeeld de apart jungle geluiden die Williams aan ons laat horen. In track 7 laat hij ons horen dat hij de stijl weer te pakken heeft maar dit heeft ook wel een beetje wat weg van JFK (op die score is dat track 13 geloof ik, ook daar gebruikt Williams jungle geluiden maar in Indiana Jones zijn ze beter op hun plaats naar mijn mening). Ook vond ik de percussie erg goed, natuurlijk wisten we al dat Williams van percussie houd (vooral als het gaat om actietracks) maar nu weet hij de percussie ook goed te gebruiken bij spannende momenten.

Een cijfer geven is dan natuurlijk ook een erg moeilijke opdracht, in ieder geval ben ik van mening dat een 7 veels te laag is voor deze score maar ik moet natuurlijk ook wel een beetje rekening houden met The Temple of Doom, Raiders & The Last Crusade. We weten namelijk allemaal dat The Temple of Doom een prachtig theme had en ook Raiders had mooie thema’s. En laten we ook niet bepaalde thema’s zoals het Nazi-Thema vergeten van The Last Crusade (track 9 als ik me niet vergis). Dus kortom, Williams moest daar dus overheen komen (vooraf gezien). En nu (naderhaf gezien) zeg ik: Missie geslaagd! Het is niet de mooiste Indiana score, dat blijft voor mij toch echt wel The Last Crusade maar ondanks dat vind ik hem net iets beter dan The Temple of Doom alleen had de Temple of Doom wel een hoofdthema die er uit spatte, dat heeft Indiana Jones and the Kingdom of the Crystal Skull weer wat minder. Mijn eindcijfer is een 9,5. Maar omdat je dat niet kan geven rond ik af naar boven op een: 10. Maar nu weten jullie wel een beetje hou het zit (dat ik hem niet even goed vind als The Last Crusade etc.). Ik heb lang voor deze score moeten wachten, echt wel 1 jaar lang en dat is een behoorlijke tijd. Ik verlangde er zo erg naar, bij de verlangens werd ik al gek! En nu is hij er dus eindelijk en kan ik zeggen dat hij als een huis staat (de score)! Nu is het wachten op Lincoln, Williams zijn volgende score. Ook die komt pas over 1 jaar maar dat vind ik niet zo heel erg, want als hij net zo is als deze score wil ik nog wel 5 jaar wachten want deze score heeft het wachten beloond! En ik kan zeggen: Williams Strikes Back!!!
Indiana Jones and the Kingdom of the Crystal Skull - 07/10 - Recensie van Jesse van Amelsvoort, ingevoerd op (Nederlands)
Al vele jaren werd er geanticipeerd op de terugkeer van Indiana Jones. En dan is het nu, zo’n twintig jaar na het laatste deel, zover: ‘Indiana Jones and the Kingdom of the Crystal Skull’. Alle oude bekenden keerden terug: George Lucas en Steven Spielberg, acteur Harrison Ford componist John Williams. Alle vier kennen elkaar nog wel van de Star Wars-reeks. Daarnaast kwamen we nieuwe gezichten tegen zoals Shia LeBoeuf en Cate Blanchett.

Dat Steven Spielberg terugkwam als regisseur na films als ‘Munich’, ‘Saving Private Ryan’ en ‘The Terminal’, zegt al genoeg over de mans intenties. Het verlaten van films met zeer uitdagende films voor eentje met een hoog jongens-gehalte wil wat zeggen. Zoals dus te verwachten viel, was de film niet bijzonder en haast Spielberg-onwaardig. Daar Harrison Ford als ‘Indy’ nooit een belemmering was geweest voor de geloofwaardigheid van de films, is dat in deze film wel anders. Voor John Williams betekende het echter de kans om ook de Indiana Jones-reeks te voltooien.
Spielberg maakte het zijn trouwe compagnon wel lastig door in de film hele tijd naar andere werken in zijn oeuvre te verwijzen. Het parodiegehalte stijgt hiermee schrikbarend, tot een nog maar net acceptabel niveau – of net niet. Zo zijn natuurlijk de thema’s uit eerdere Indy-films herkenbaar (Raiders March, Marion’s Theme), maar ook loopjes uit bijvoorbeeld ‘E.T.’. Daarnaast zijn er vele gelijkenissen met eerdere composities van Williams, die voor deze film dus geen blik met nieuw geluid opentrok, maar eerder probeerde al het buitenaards werk van Spielberg samen te vatten.

“Raiders March” brengt ons het thema voor de protagonist, veelal gebracht door koper. De track is opgebouwd via de klassieke sonatevorm, waarbij het thema aan het begin en het eind voorkomt en het middendeel anders is. De track is klassiek opgebouwd, maar het eind is te slapjes voor de klassieke muziek. Het is geen orkestrale tutti zoals bij het einde van “Battle Of The Heroes” uit ‘Star Wars: Episode III - Revenge of the Sith’. Al gelijk het eerste gemis, want dit doet de track blijven zweven tussen de echte filmmuziek, die, hoewel het enkele overeenkomsten vertoont met, zich geheel afhankelijk van de klassieke muziek kan opstellen en de klassieke muziek.
“Call of the Crystall” kent een mooie (alt)hobosolo, welke het thema van de Crystall Skull speelt. De solo doet denken aan “The Swan of Tuonela” van de Fin Jean Sibelius. John Williams houdt dit moment echter niet genoeg vast en verliest al snel weer de aandacht in ongeïnspireerde muziek. Ook hier is de orkestrale tutti niet geslaagd: muzikaal beter dan die aan het einde van track één, maar qua locatie niet correct.

“The Adventures of Mutt” is als een overdreven Weense wals van Johan Strauss Junior, de Walsenkoning. Dit past totaal niet bij het karakter van Mutt. Ook de delen van de Raiders March door het koper storen. “Irina’s Theme” is daarentegen donkerder, met mooi gebruik van lage strijkers en hoorns. Mooie spanningsboog en goed gecomponeerd. John Williams weet met weinig instrumenten een krachtige track neer te zetten.
“The Snake Pitt” is weer het speelse niveau zoals track drie. Ongeïnspireerd en naar het einde duurt het veels te lang. “The Spell of the Skull” brengt dan wel weer het instrumentatietalent van Williams naar boven. Het is echter te veel eer om daar hier uitgebreid bij stil te staan, daar dit de haast standaardbezetting is die Williams voor dit soort scores hanteert. Er klinkt ook een serene versie van de Raiders March. “The Journey to Akator” brengt ons weer het thema voor Indiana Jones, gevolgd door Mexicaanse muziek. De Raiders March komt er goed vanaf, maar de Mexicaanse muziek wat minder. Het virtuoze fluitspel kan de track niet de diepgang geven die gepast was.
Een snel scherzo (“A Whirl Through Academe”) in de stijl van de delen vijf tot en met drie van Star Wars. Drukke blazers proberen een motorachtervolging te begeleiden – waar doet dat ons aan denken? Er volgen nog een paar korte aanzetten tot de Raiders March, het verbaast de filmmuziekfan allang niet meer. “Return” is een donkere track, die de twee nieuwe thema’s van Indy 4 brengt: dat van Irina en daarna dat van de Skull. Verder een geforceerde poging om duister te doen. “The Jungle Chase” begint haast ouderwets klassiek, maar verlaat dat pad al snel weer. Jongensachtig met een beetje ruimte voor het thema voor de antagonist in de film. De track blinkt verder uit in het gebruik van instrumentatie, maar gaat daarin te ver. Solo’s voor de piccolo gevolgd door pizzicato’s van de strijkers, veel ruimte voor het koper. De echte Williams-fan weet dat hij ook klassiek componist is, dus dit soort gepoch dient nergens voor en gaat te ver. “Orellana’s Cradle” is de meest saaie track van het album, met slechts enkele pogingen tot de Raiders March, maar die komen niet uit de verf.
“Grave Robbers” brengt mooie etnische instrumenten, die een mooie spanningsboog creëren. Daarna komt de meest verschrikkelijke actiemuziek ooit opzetten. Er wordt chaos gecreëerd op een manier die het orkest niet waardig is. De meeste instrumenten hebben geen volwaardige partij, zij hoeven slechts af en toe wat nootjes mee te blazen. “Hidden Treasure And The City Of Gold” leidt ons naar de ontknoping toe. Het geeft een soort sfeer die past in een spookhuis. Het komt tot een climax die noch bij een thriller nog bij een actiefilm past. “Secret Doors And Scorpions” geeft weer een aanzet tot de Raiders March. Het thema komt echter vooral bij houtblazers minder uit de verf, zo blijkt. Verder een vreemde tegenstelling tussen schel koper, etnische instrumenten en lage strijkers. “Oxley’s Dilemma” begint op een manier die je doorgaans aan underscore toeschrijft. Het weet – ondanks het thema wat er in verwerkt zit – niet goed te boeien, door de lange solo’s. “Ants!” is weer een chaotische track met veel gelijkenissen met Star Wars. Niet mijn muziek.
“Temple Ruins And Secret Revealed” is op zich een prima track, maar komt niet tot ontlading en daardoor blijft de luisteraar onbevredigd. Daarnaast is de sfeer niet geheel passend bij de scène: weer die beklemmende sfeer, waar je juist met actie verwacht. “The Departure” geeft een gedeelte van wat de vorige track miste. Alle thema’s die je verwacht, zitten erin. Eén van de betere tracks van het album. De “Finale” is er eentje zoals we die mogen van Williams kennen: een herhaling van alle thema’s. Niet origineel, maar wel leuk. Na de laatste versie van de Raiders March voorlopig komt de orkestrale tutti: alsof we over een banaan uitglijden.

Deze score heeft zo zijn leuke momenten, maar ook gebreken. John Williams kiest bij ‘Indiana Jones and the Kingdom of the Crystal Skull’ niet welke richting hij bewandelt: klassieke muziek of filmmuziek? Deze vertwijfeling komt de muziek niet ten goede. Ook weet Williams niet te imponeren met nieuwe thema’s. Spielberg kwam al met een film vol verwijzingen naar eerder werk, John Williams kon niet achterblijven en creëerde zo een score met weinig nieuws onder de zon. Zeker niet de slechtste score dit jaar, maar Indy 4 weet niet te voldoen aan de verwachtingen die Steven Spielberg en George Lucas hebben geschapen door zo lang te wachten met dit deel.
John Williams mag leunen op de eerdere scores, die ons deden terugverlangen naar de oude dagen van weleer. Dat hij terugkomt, pleit voor hem, maar is niet geslaagd. Williams’ instrumentaties zijn niet meer verfrissend en bijvoorbeeld Alexandre Desplat kan het wellicht beter. Williams heeft een leuk werkje afgeleverd (alleen iets te lang), maar het is zeker geflatteerd door de tijd waar we nu in leven.
Indiana Jones and the Kingdom of the Crystal Skull - 10/10 - Recensie van Cohen Oat, ingevoerd op (Nederlands)
Deze week verschijnt de vierde film rondom het personage van Indiana Jones, negentien jaar nadat ‘Indy’ samen met zijn vader de ondergaande zon tegemoet reed. Dat betekent tevens dat na negentien jaar ook een nieuwe Indiana Jones score verschijnt en dan gaat het hart van menig filmmuziekliefhebber direct sneller kloppen.

Indiana Jones and the Kingdom of the Crystal Skull betekent opnieuw, of beter gezegd natuurlijk weer, een samenwerking tussen regisseur Steven Spielberg en componist John Williams. Het is de vijfentwintigste maal dat de heren samenwerken in hun indrukwekkende carrière en alleen al dat gegeven maakt deze score meer dan bijzonder en interessant. Door de jaren heen is de samenwerking tot een van de vruchtbaarste uit de geschiedenis van Hollywood uitgegroeid. Waar Steven Spielberg voor onvergetelijke karakters zorgde, was het John Williams die evenzo onvergetelijke hoofdthema’s neerpende.

Een van die memorabele thema’s is ‘The Raiders March’, dat door de jaren heen is uitgegroeid tot een voor iedereen herkenbare hymne, dat daarmee met recht een mijlpaal in de filmmuziekhistorie genoemd kan worden. Overigens is dat niet de enige hymne van Williams die tot een klassieker is uitgegroeid, want ook het openingsmotief van Star Wars en het hoofdthema van Jaws hebben die status door de jaren heen bereikt. In dat opzicht ontstijgt Williams veel van zijn Amerikaanse collega-componisten, en dan met name Bernard Herrmann en Jerry Goldsmith, die dan wel memorabele scores wisten te componeren, maar er nauwelijks in slaagden thema’s neer te pennen die door iedereen herkend worden. Enkel de Italiaanse grootmeester Ennio Morricone heeft eenzelfde status bereikt dankzij zijn herkenbare thematiek voor The Good, the Bad and the Ugly, Once Upon a Time in the West en The Mission.

Het enige nadeel dat kleeft aan deze reeds jarenlang bekende thematiek is de vaak niet al te beste geluidskwaliteit waarin ze opgenomen zijn. Dat draagt immers niet bij aan het luistergenot en zorgt er mede voor dat de nieuwe generatie filmmuziekliefhebbers die muziek nog maar nauwelijks weet te waarderen. Dat met deze nieuwe Indiana Jones-score zo een memorabel thema voor het eerst in dergelijke uitstekende geluidskwaliteit te horen is, is dan ook iets wat met veel vreugde ontvangen moet worden. Het volbloed orkestrale geluid laat ‘The Raiders March’ haarscherp klinken, waardoor dit document ook voor de komende generaties vastgelegd is. En alleen al dit gegeven maakt dat deze score zonder twijfel een aanschaf waard is.

Maar gelukkig is dat niet de enige goede reden voor een aanschaf, want ook buiten ‘The Raiders March’ kent deze score genoeg genietbare en opwindende momenten. Daarbij is het vooral opmerkelijk hoe goed Williams de intertekstualiteit in deze film heeft overgenomen in zijn muziek. Moviebrat Spielberg, een naam die hij in de jaren ’70 samen met onder andere collega’s Scorsese en Coppola kreeg, refereert ditmaal niet zozeer naar de grote klassiekers van weleer, maar plaats daarentegen veel verwijzingen naar zijn eigen werk. Dat riekt nergens naar arrogantie. Het dient veeleer als een hommage aan de films die zorgden voor het succes dat Spielberg in zijn carrière gekend heeft en nog altijd kent. Het zijn, buiten de vorige drie films in deze cyclus, vooral Close Encounters of the Third Kind en E.T. waarnaar veelvuldig verwezen wordt.
En dat horen we terug in de muziek. Zo zet Williams in de track ‘The Spell of the Skull’ een motief neer dat sterk leunt op het thema uit E.T. Niet geheel vreemd, omdat er in dit vierde deel al direct vanaf het begin van de film gespeeld wordt met een mogelijke buitenaardse kracht. Uiteindelijk zijn het, naast die verwijzing, ook de referenties naar Close Encounters, die vooral terug te vinden zijn in de mystieke sfeerschepping en in het bijna gelijksoortige notenmotief dat te horen is in ‘Temple Ruins and the Secret Revealed’, en de referentie naar War of the Worlds, die met name in het laatste gedeelte van de score te horen is, die leiden tot het ultieme luisterplezier.

Wat wel opvallend is, is dat een thema voor het in de titel genoemde object ontbreekt. De vorige drie delen kende naast de bekende mars ook een thema voor het titelobject en het eerste deel kende zelfs een liefdesthema. In deze score is een thema voor de Crystal Skull wel aanwezig, zij het sterk gefragmenteerd. Dat heeft er mede mee te maken dat het object in de film niet als het einddoel dient, maar eerder een startpunt is van een grote ontdekkingsreis. Sterke thema’s zijn er wel voor Mutt Williams (Shia LaBeouf), waarvan het leidmotief natuurlijk nauw aansluit bij het hoofdthema voor Indiana Jones, en Irina (Cate Blanchett), waarin de koperblazers groots gebruikt worden.
Zeker in de eerste helft van de muziek speelt Williams regelmatig met het jongensachtige en de bravoure die ook na negentien jaar nog altijd in het karakter van Jones terug te vinden zijn. Dat resulteert in enkele speelse track die echter dusdanig gebalanceerd en consistent uitgewerkt worden dat het geen enkel moment irriteert.

Nagenoeg de volledige cast en crew keerde voor dit vierde avontuur terug, maar op het muzikale departement is één nieuwe naam te ontdekken: Ramiro Belgardi als Music Editor. Jarenlang was Ken Wannberg Williams’ vaste editor, maar al bij Munich leek daar verandering in te komen, toen Wannberg Belgardi als assistent aannam. Nu Wannberg definitief een stap terug gemaakt lijkt te hebben, is de weg voor Belgardi volledig vrij. Het is nog even afwachten hoe deze samenwerking zich in de toekomst zal gaan ontwikkelen, maar gezien de fijne muzikale montage lijken er zich voorlopig geen grote onvoorziene problemen voor te doen.

Met het verschijnen van Star Wars episode I; the Phantom Menace, werden verschillende muziekfans van de eerste trilogie compleet verrast. Williams creëerde voor deze tweede trilogie een geheel nieuw geluid, vooral door het gebruik van een groot koor. Enkele jaren eerder deed Williams iets soortgelijks voor het tweede deel van Jurassic Park. De hymne die hij voor de eerste film schreef liet hij voor het grootste gedeelte achterwege en in plaats daarvan schreef hij veel rauwere actiemuziek. Deze vierde Indiana Jones is echter een pure revival van het oude, bekende geluid. Dit is back to school in optima forma. Dat betekent veel avonturenmuziek, zoals die ook in de jaren ’50 en ’60 geschreven werd voor dergelijke films. Maar het allerbelangrijkste is toch wel dat de score garant staat voor bijna 80 minuten ongecompliceerd luisterplezier. Het is zeer onwaarschijnlijk dat de film een plekje in de canon weet te bemachtigen, maar het lijkt nu al een feit dat de filmmuziek opnieuw een klassieker rijker is.
Indiana Jones and the Kingdom of the Crystal Skull - 07/10 - Recensie van Wilco de Jong, ingevoerd op (Nederlands)
Steven Spielberg mag graag van John Williams schrijven dat hij zichzelf alweer heeft ontstegen met zijn nieuwste score. Deze keer ontbrak die lof en Spielberg beperkte zich tot het vermelden van het feit dat de Raiders March legendarisch is. Interpreteer het hoe je het wilt, maar deze Indiana Jones-soundtrack is beduidend minder goed dan de originele drie. Over de film (lieve help, wat een jammerlijk mislukte poging om alles nog grootser, nog spectaculairder en nog ongelooflijker te maken dan de originele drie verhalen...) heb ik het liever niet, al wil ik wel laten vallen dat computer-generated prairiehondjes, computer-generated apen, computer-generated schorpioenen, computer-generated mieren, een computer-generated Shia LaBeouf die Tarzan nadoet (waarom? WAAROM??), een computer-generated boom die een amfibievoertuig in de Amazone zet, en LaBeouf vs. Blanchett die al schermend computer-generated achterop twee auto's zijn gezet, een computer-generated UFO, en computer-generated verbrandende ogen mij absoluut NIET bekoren. Bah! Als ze in 1981 Toht's krijsende hoofd zo prachtig voor het oog van de camera konden laten wegsmelten bij het openen van de Ark, waarom stappen ze dan nu toch weer voor zoveel dingen over op computer generated imagery? Elke wasmiddelen- of autoreclame gebruikt even dure CGI en voor mij is Indiana Jones and the Kingdom of the Crystal Skull, met zijn middelmatige script (waar Spielberg en Lucas wel bijna 19 jaar op hebben gewacht!) en walgelijke CGI nu niet veel waardevoller dan de gemiddelde TV-commercial. Enfin, genoeg over deze gemiste kans van een film. De muziek dan.

De thema's van Crystal Skull... De Raiders March kwam terug en dat is mooi! Marion's Theme uit Raiders kwam terug en dat is mooi! Voor de Russen hanteert Williams zijn onheilspellende, militaristische motieven die hij duidelijk heeft hergebruikt uit zijn score voor E.T.. Slechterik Irina Spalko heeft een fraai en dramatisch thema, in de stijl van de andere Indiana Jones-thema's: flamboyant! Helaas is "Irina's Theme" veel te weinig ingezet door Williams. Had hij meer gespeeld met deze treffende noten, dan had de score al gauw beter kunnen zijn. In de film horen we ook een aantal maal het nobele en warme Henry's Theme uit The Last Crusade, maar op de soundtrack hebben ze die niet inbegrepen: zeer spijtig. De kristallen schedel heeft ook zijn eigen thema: een omgedraaid Ark Theme, op een glasharmonica-achtige klank ingespeeld (synths?). "Call of the Crystal" geeft een concertarrangement van dit drie-notige motief, inclusief een secundair Crystal Skull Theme dat prachtig het bovennatuurlijke van het object weergeeft. De passage voor violen in dit nummer vind ik echt heerlijk: zo romantisch onheilspellend! Dan is er nog het irritant kinderachtige melodietje voor Mutt... hij is toch geen zeven meer dat hij zo'n thema verdient? Williams raakte exact de juiste toon voor "Indy's Very First Adventure" in The Last Crusade, maar "The Adventures of Mutt" plus alle derivaten van dit nummer door de score heen zijn misplaatst kleuterlijk.

De actiemuziek... Gaf Raiders ons "Airplane Fight" en "Desert Chase," Temple of Doom het onnavolgbare "The Mine Car Chase" en The Last Crusade "Scherzo for Motorcycle and Orchestra" en het weergaloze "Belly of the Steel Beast," Indiana Jones and the Kingdom of the Crystal Skull geeft ons geen een recht-voor-je-raap actietrack met monsteropbouw en compleet eigen motieven. De actiemuziek is in de Williams-stijl van de laatste jaren: te druk, te veel tierelantijntjes, geen stripachtige opbouw, geen eigen track-karakter, geen subthema's voor voertuigen, gevaar of wat dan ook. Vreselijk jammer! Gelukkig zit er in "The Jungle Chase" een beetje Irina's Theme en naar het einde toe een marcherend machinaal motief (à la "Belly of the Steel Beast") dat helaas niet echt wil doorbreken. In "The Snake Pit" poogt Williams "The Basket Game" uit Raiders te benaderen, maar het klinkt als een flauw aftreksel.

De finale van de soundtrack had ook wat grootser, krachtiger en lyrischer gemogen. In "Temple Ruins and the Secret Revealed" had toch wat meer adrenaline mogen zitten... Maar Williams koos voor een soort aanhoudende spooksfeer, koor incluis, die jammer genoeg nergens echt in terreur uitbreekt. "The Departure" geeft wel een lyrische finale, maar dan in sprankelend optimistische Crystal Skull Theme-tonen voor het buitenaardse spektakel te zien op het witte doek.

De "Finale" visiteert Marion's Theme, Irina's Theme en Mutt's Theme nog eens in een Raiders March-omlijsting.
Al met al een goede score op zich, maar ondermaats voor een Indiana Jones-soundtrack. Vooruit, een zeven dan. Mede dankzij "The Spell of the Skull" een verhalend stukje muziek, geopend door het Ark Theme uit Raiders en geheel in stijl van de oude drie scores.
Indiana Jones and the Kingdom of the Crystal Skull - 09/10 - Recensie van Tom Daish, ingevoerd op (Engels)
So, here we are, nineteen years later and Indiana Jones is back to crack the whip of archeology once more. To be honest, I never actually thought it would happen and, strangely enough, part of me almost didn't want it to; for every successful resurrection of a franchise (Rocky, Bond and on TV Doctor Who), there have been plenty of crap ones (Rambo, Alien, Predator). However, while Lucas may be the producer, pretty much all of Indiana Jones' success is down to Steven Spielberg and the charisma of Harrison Ford. Of course, it's never wise to underestimate the contribution John Williams has made to the features of both Lucas and Spielberg. So many new film serials have started in the interim, but how many of those have themes that are recognised by the general public? I love Elfman's Spider-Man scores (still seemingly rather under appreciated by so many film music fans) but who seriously knows anyone who'd recognise the theme out of a line up? Danny Elfman is a fantastic composer, but having annoyed all of my work colleagues unconsciously whistling the Raider's March, almost every one of them over the age of 25 recognised it. This is a theme that is from a film made (scarily) 27 years ago. Now I feel old.

In terms of gaps, the one between Last Crusade and Kingdom of the Crystal Skull (henceforth Crystal Skull)) is the largest in any series Williams has scored. Even the one between Return of the Jedi and Phantom Menace was only 14 years. However, the Indiana Jones films aren't really a continuing story and the diversity in the styles of the scores reflects that, only the Raider's March being an essential component of all, well, all four. Having said that, there seems to have been a strong will to make Crystal Skull rather more self referential and so, not only does Marion's theme get reprised, but there's even a snippet of the Ark theme at the beginning of The Spell of the Skull. The Skull itself gets a simple, but very effective three note motif, harkening back to The Fury; simply but effective. Other major new themes include Irina's Theme, for the villainess, which is again effective, although the titular fourth track is a bit too brief to go down as one of Williams' great concert pieces, indeed it's best appreciated in amongst the end credits.

Perhaps the most memorable new melody is that for Mutt, notably in the delightful Adventures of Mutt and later on in The Jungle Chase. It's another youthful offspring of the Raider's March - as, I'm sure, was the intention, although rumours of the character being Jones' son are untrue. It makes a great companion to the young Indy sequence from the start of Last Crusade and Laurence Rosenthal's infectious theme for the Young Indiana Jones Chronicles. Both of the aforementioned cues are light in tone, as is A Whirl Through Academe, even The Snake Pit is surprisingly upbeat, only with Ants! is the action of a rather darker quality. Indeed, the album is one of fairly distinctive halves, a largely upbeat first half (save for the brief intrusions of the Skull and Irina's Themes) and a much more brooding second half. It does have the somewhat unintended side effect of the album seeming to tail off a touch in the second half and cues such as Secret Doors and Scorpions and Oxley's Dilemma being suspenseful and creepy, but a little aimless. Indeed, there's more than a hint of Williams' very intense writing for War of the Worlds here and on occasion elsewhere.

Naturally, the album concludes with a massive blowout of the Raider's March, Irina's Theme, together with a little action version of her melody (surprisingly effective) not elsewhere on disc, perhaps from an otherwise unreleased action cue, which has a witty flute passage strangely reminiscent of Giacchino's Ratatouille, plus Mutt's Theme and a concluding version of the Raider's March with some fun new counterpoint and a new finale. Perhaps the only disappointment is that Williams' melodic segues aren't what they used to be and the joins aren't so seamless as they once were. It's hard to pitch Crystal Skull in the Indiana Jones pantheon; the references to the previous entries and other Williams' works in particular. Mutt's Theme has a few riffs strongly reminiscent of Hook, no bad thing, but a touch distracting when the original trilogy scores were so distinctive. Crystal Skull is almost like the ultimate Williams blowout, containing elements from scores from The Fury, to stylistic flourishes that only came about with his Star Wars Prequel and recent Spielberg scores. It may not be his most original score of the past decade times, but it's great to hear Williams having such a great time and when scores for similar films have been so mediocre, it's great to be reminded of what a film music master can do.
Indiana Jones and the Kingdom of the Crystal Skull - 10/10 - Recensie van Wim Minne, ingevoerd op (Nederlands)
Na een hele tijd (niet echt) weg geweest te zijn, komt John Williams eindelijk nog eens op de proppen, en hoe!!
Het is niet alleen de terugkeer van John Williams (met een nieuwe samenwerking met Steven Spielberg) het is ook de terugkeer van Indiana "Indy" Jones. Dit keer gaat Indy op zoek naar een kristallen schedel. Cate Blanchett speelt de slechterik van dienst.

De terugkeer van één van de meest populaire personages (toevallig wéér door Harrisson Ford gespeeld) van Hollywood moet vergezeld worden van een score die in de trent ligt van 19 jaar geleden. Een hels karwei, zeker als je al een tijd niet meer gecomponeerd hebt. Maar kijk, John Williams, misschien de grootste componist van afgelopen vijftig jaar, slaagt er weeral wonderwel in om een score, bol van sublieme thema's, akkoorden, en ga zo maar door, af te leveren.

Eerst en vooral, het grote Indy Thema "Raiders March" klinkt weergalozer dan ooit tevoren. Iets is er in aangepast, de ondertoon of de bezetting, maar het thema roept een onvervalst blockbustergevoel op, niet te beschrijven gewoon. Het is de beste variatie, de drums hoor je er ook mooi in, het is een afgerond geheel, kortom: het is perfect.
En Williams vervlocht er nog een ander thema in, dat me nu niet te binnen schiet, en dat maakt het thema grootser. Het Indy Thema is als het ware het verpakkingsthema, en als het motief de track mag afsluiten, klinkt het als nooit tevoren.
Perfect.

En zo kun je verder gaan, want Call of the Crystal is een duister stuk muziek, en eindelijk niet zo'n typisch "donker muziek" geval met alleen maar drums, of alleen maar strijkers, maar echt gewoon de heerlijke blazers en drums en ga zo maar door... Het klinkt eindelijk nog eens symfonisch en niet gemaakt.

De typische Indy Humor zit ook mooi in de muziek verpakt, getuige The Adventures of Mutt. Indy die hier de belhamel uithangt, het past perfect. Hoe meer muziek, hoe liever ik de film wil zien, het ziet er weer een typische avonturenfilm van Spielberg uit. Return to the eighties, dat moeten ze allemaal gedacht hebben. En dan hebben we een nieuw thema, het thema van Irina. De slechterik van dienst, peis ik zo. Niet echt duister, maar heerlijk, ja, Russisch maffiosisch. Rond 1'45 minuten krijg je een heerlijk deuntje, dat alleen uit Williams hand kan komen.

Williams is een meester in het gebruiken van koperblazers: Star Wars, Indiana Jones, E.T., allemaal worden ze erdoor gekenmerkt. Indiana Jones is misschien wel het meest memorabele "koperblazer"thema dat er bestaat. De koperblazers blazen letterlijk dit thema de eeuwigheid in.
Eindelijk nog eens een score om U tegen te zeggen.
Er zijn bijna geen minpunten. Bijna zeg ik wel, want Return is vrij eentonig, Jungle Chase is vrij voorspelbaar.
Ants ben ik ook niet direct een fan van.

Het is een heerlijke score, de finale is schitterend en het thema van Indy (ja, ik hoor het gewoon zo graag) is formidabeler als anders en het album is nu nog versterkt door Irina's Theme, een toffe "ik ben de slechterik van dienst" track. Williams mag voor mijn part altijd de muziek schrijven voor zulke films, niet het electronisch gedoe van Jablonsky (Transformers), maar nog is een echt symfonische track. Heerlijk. Boxen wijd open en ... genieten maar van de heerlijke thema's en vooral van Raiders March. Het moet gezegd dat deze Raiders March voor mij een beetje de score overschaduwde, maar dat belet niet al de rest met boxen op "vollen bak" te zetten.

Heerlijk, een verdiende tien.
Indiana Jones and the Kingdom of the Crystal Skull - 08/10 - Recensie van Gudo Tienhooven, ingevoerd op (Nederlands)
Na een muzikale sebatacle gooit componist John Williams alle remmen los voor wat ongetwijfeld een van de leukste klussen uit zijn carriere moet zijn: toch nog een derde vervolg op de soundtrack-klassieker Indiana Jones. En hij heeft hoorbaar plezier in het spelen met oude en nieuwe thema's. De Raiders March klinkt uitbundiger dan ooit en ook Marion's Theme zet hij opnieuw op de kaart. Het is een album geworden vol vrolijk bombasme. Zelfs het grimmiger werk heeft iets ongedwongen. Je zou zelfs kunnen concluderen dat de componist in al het enthousiasme soms uit de bocht vliegt: het duurt een tijdje voordat je uit het notenvuurwerk enige structuur haalt. Saai klinkt het in elk geval niet. The Adventures of Mutt heeft het meest opvallende nieuwe thema dat je in een vrolijke bui al snel op straat fluit. Het thema van The Crystal Skull is sterk in zijn eenvoud en femme fatale Irina Spalko kreeg vooral iets verderop in 'haar blokje' een robuust blazers-motief. Aandachtige luisteraars weten welk stuk ik bedoel en zullen het met me eens zijn dat het meer op het album had mogen verschijnen. Een opzwepende versie van het thema horen we halverwege Finale...het zijn wellicht de lekkerste acht seconden van de complete rit. Daarnaast is Jungle Chase een van de hoogtepunten: een verslavend actienummer zoals alleen Williams dat kan. Uitdagend of origineel wordt het nooit, maar geen filmmuziekliefhebber zal daar moeite mee hebben.
Filmmusicsite.com Awards: Best Original Score (Genomineerd)
Trailer:



De trailer van deze soundtrack bevat muziek uit:

Children of Dune (2003), Brian Tyler (Track 1. Summon The Worms) (Film)
Raiders of the Lost Ark (1995), John Williams ()


Andere soundtrack releases van Indiana Jones and the Kingdom of the Crystal Skull (2008):

Indiana Jones: The Soundtracks Collection (2008)
TributeTo John Williams: An 80th Birthday Tribute, A (2012)
Indiana Jones and the Kingdom of the Crystal Skull (2008)
Indiana Jones and the Kingdom of the Crystal Skull (2008)
Indiana Jones and the Kingdom of the Crystal Skull (2008)
Indiana Jones and the Kingdom of the Crystal Skull (2008)

Soundtracks uit de collectie: Indiana Jones

Young Indiana Jones Chronicles - Volume 1, The (1992)
Indiana Jones and the Kingdom of the Crystal Skull (2008)
Indiana Jones Trilogy, The (2003)
Indy Jones Story, The (2008)
Indiana Jones: The Soundtracks Collection (2008)
Story of Indiana Jones and the Temple of Doom, The (1984)
Raiders of the Lost Ark (1995)
Indiana Jones and the Temple of Doom (1985)
Indiana Jones and the Last Crusade (1989)
Young Indiana Jones Chronicles - Volume 3, The (1993)


Fout gezien of heb je info om aan te vullen?: Inloggen

 



Meer