Elizabeth: The Golden Age is het vervolg op de film Elizabeth, hierin kruipt Cate Blanchett in de huid van koningin elizabeth I. De muziek van de film Elizabeth die in 1998 uit kwam, werd voorzien van muziek door de onbekende componist David Hirschfelder. Voor
Elizabeth: The Golden Age werd de grote naam Craig Armstrong aangesteld, hij weet samen met A.R. Rahman een prima soundtrack te schrijven.
De score begint al op een perfecte manier. Een prachtig strijkarrangement opent de eerste track met de allerminst originele titel ‘Opening’. Het thema heeft een hoog tempo en het koor maakt het allemaal compleet. Ook de tweede track weet te bekoren. Deze spanningsopbouwende track is spectaculair door het grote koor. Jammerlijk is het feit dat de duur van de track niet al te lang is. De track duurt nog geen twee minuten en ‘Now You Grow Dull’, de derde track weet nog geen minuut aan muziek te vullen. Desalniettemin is het een knappe track. De track is mysterieus door zijn koor en weet, ondanks de korte speelduur, een mooi thema(tje) te produceren. Ook in ‘Horseriding hoen we weer een nieuw thema. In dit thema horen we een mooie gitaar gesteund door strijkers op de achtergrond. Het thema geeft je een wam gevoel en brengt je met zijn emotionele noten helemaal in de sfeer van de film. In ‘Immensities’ valt een mooi, rustig thema te beluisteren die wel wat weg heeft van de muziek van Thomas Newman. Voordeel hiervan is dat de muziek garant in de smaak valt. In ‘Bess And Raleigh Dance’ zijn de prachtige strijkarrangementen, die wel al in track één hoorden, weer te horen. Armstrong voegt een tweekoppig vrouwelijk koor aan de track toe, wat ook weer in de smaak valt. In ‘Mary’s Beheading’ laat Armstrong weer een duistere track horen met een koor dat doet denken aan die van
Willow, de fenomenale score van James Horner.
De score laat verder niet veel nieuws horen. Elke track bevat wel weer een nieuw thema, maar dit zijn er te veel om één voor één te beschrijven. De sfeer blijft in elke track hetzelfde. De 16e eeuwse sfeer, veel strijkers, hier en daar een gitaar en af en toe een koor. Geleidelijk wordt de score drukker, dat is al te horen in ‘War / Realisation’, die als ondersteuning enkele synthesizers gebruikt. Enkele goede actietracks zijn ‘Horseback Address’ en ‘Battle’, maar de echte hoogvlieger is ‘Storm’. Hierin steelt het grote koor de show. De strijkers op de achtergrond houden zich rustig waardoor het koper, de percussie en het koor prachtig klinken. De thematiek is tevens fenomenaal. De laatste track van de score sluit deze prima af, met een groots thema door vooral koper en natuurlijk het koor.
Conclusie:
Het componeren van een compleet originele score wordt met de dag moeilijker. Deze score, waarin echter niet ordinair gejat is, is niet bepaald origineel te noemen. De muziek klinkt nog al standaard en de score heeft dan ook geen eigen. Toch weet de score te vermaken. Het grote koor blijft goed in de oren klinken en de sfeer boeit ook. Misschien juist omdat
Elizabeth: The Golden Age een te dagelijkse filmscore is. In elke track is wel weer een nieuwe melodie te horen en toch zijn er in de score een aantal goed uitgewerkte thema’s te horen. Het gebruik van de synthesizer in een enkele actietrack is riskant, maar Armstrong neemt het risico en de synthesizers weten te bekoren.
Elizabeth: The Golden Age is een makkelijk te beluisteren en simpele score, maar dat zorgt er juist voor dat de score zo goed in de oren klinkt en zelfs één van de beste scores van het jaar is. Een acht is zeker op zijn plaats.