Enchanted


Walt Disney Records (5099951410629)
Film | Releasejaar: 2007 | Film release: 2007 | Medium: CD, Download
 

Schrijf je nu in!

Blijft beter op de hoogte en krijg toegang tot verzamelaars info!





 

# Track Artiest/Componist Lengte
1.True Love's KissAmy Adams and James Marsden3:13
2.Happy Working SongAmy Adams2:11
3.That's How You KnowAmy Adams3:49
4.So CloseJon McLaughlin3:49
5.Ever Ever AfterCarrie Underwood3:31
6.Adalasia1:47
7.Into the Well4:42
8.Robert Says Goodbye3:16
9.Nathaniel and Pip4:03
10.Prince Edward's Search2:24
11.Girls Go Shopping1:41
12.Narissa Arrives1:34
13.Storybook Ending10:44
14.Enchanted Suite4:36
15.That's AmoreJames Marsden3:07
 54:27
Schrijf zelf je recensie Toon recensies in andere talen

 

Enchanted - 08/10 - Recensie van Tom H., ingevoerd op
Met “Enchanted” opent Disney het winteroffensief in de Belgische en Nederlandse bioscopen. Voor het eerst sinds “Who Framed Roger Rabbit” combineert de muizenfabriek life-action acteurs met geanimeerde personages. Na heel wat wikken en wegen en een ellenlange discussie over het al dan niet distribueren van deze nieuwe film, besloot de animatiestudio dan toch dit vehikel van de nodige financiële steun te voorzien. De voorbije jaren bleek dat humor – volgens velen onterecht, zo ook volgens deze nederige reviewer – de sleutel vormt tot een succesvolle animatiefilm. Films als “The Incredibles”, “Hoodwinked” en de “Shrek”-saga waren inderdaad blockbusters van formaat, maar wie verlangt er niet naar avondvullende meesterwerken als “Beauty and the Beast” en “The Lion King”? Na een decennia van middelmatige tot bedroevende films als het spuuglelijke “The Wild” en het povere “Chicken Little”, heeft Disney haar les nog steeds niet geleerd. “Enchanted” bewandelt opnieuw de weg van de kinderachtige humor met een flinterdun verhaal (als bedroevende High School Musical-kopie) en geforceerde, puberale vertolkingen. Giselle is een prinses van een sprookjesachtig koninkrijk. Op een dag ontmoet ze de prins van haar dromen, Edward, die haar prompt ten huwelijk vraagt. Giselle natuurlijk in de wolken, maar het arme wicht wordt door haar boosaardige stiefmoeder in ware Disney-schurkenstijl naar het hedendaagse New York gekatapulteerd, een plaats waar er geen mogelijkheid bestaat tot een “Happy Ending”. Gelukkig beschikt ons prinsesje over een subliem vermogen om zich aan te passen en bedelt ze haar weg in het huishouden van een kille advocaat en zijn kinderen. In sprookjesland is Edward hopeloos op zoek naar zijn bruid en wil koste wat het kost zijn toekomstige redden, maar zal het de schlemiel lukken of zal de boze koningin triomferen? Spanning verzekerd voor de jongste onder ons en het moet gezegd zijn, spotten met je eigen verleden gaat Disney wonderwel af. De film werd geregisseerd door Kevin Lima, die het schitterende Tarzan op zijn palmares heeft staan en waarvan een middelmatige kinderfilm wel het laatste is wat je verwacht. Hij koos onverwacht voor Disney-veteraan Alan Menken om de muziek te verzorgen.

Menken was Disney’s grootste componist aller tijden, ten minste tot hij de komische score voor “Hercules” verzorgde en Disney de arme man dankte voor bewezen diensten. Die verdienste zit vastgekoekt in menig collectief geheugen want Menken is de man achter enkele wereldhits als “Under The Sea”, “Beauty and the Beast” en “Colours of the Wind”. Na zijn onverwachte ontslag richtte Menken zich vooral op musicals, zijn grootste en eerste passie. “A Christmas Caroll” bleek een onverwacht succesje, maar wordt toch teniet gedaan als je de mans curriculum bekijkt voor 1998. Broadway verheugde zich toen op pareltjes als het hilarische en ongeziene “Little Shop of Horror”, “King David” en de musicalversie van “Beauty and the Beast”. Na ettelijke Academy Awards, Tony’s en EMI’s, werd het even stil rond Menken. Hij zat echter niet stil en componeerde de bescheiden maar erg aangename westernscore voor “Home on the Range” en de niet te onderschatten muziek voor “Shaggy Dog”. Tevens werkt hij nu met lyricist Glenn Slater aan een musicaladaptatie van de Kleine Zeemeermin. “Enchanted” was de langverwachte terugkeer van Menken. Hij nam tekstschrijver Stephen Schwartz onder de arm met wie hij ook voor “The Hunchback of the Notre Dame” en “Pocahontas” samenwerkte en kreeg van regisseur Lima de kans om te doen waar hij een meester in is; ten eerste een aantal catchy, broadway-achtige songs componeren, en ten tweede een sprookjesachtige score uitwerken. Het resultaat is erg bevredigend. Menken entertaint met showstopping melodieën en een combinatie van hilarische en robuuste achtergrondmuziek. Of de muziek echter de hoge verwachtingen inlost is echter een heel andere vraag!

Voor “Enchanted” pende Menken en Schwartz vijf nieuwe liedjes geheel in Disney-stijl. De hele cantate is opgevat als een parodie en Menken weet de juiste toon te zetten. De arrangementen van vaste collega Danny Troob zijn heerlijk orkestraal en bieden een brede waaier aan hoogoplopende koorpartijen en schetterend koper dat zo lijkt weggelopen uit animatiefilms uit de jaren ‘40 en ‘50. De teksten van Schwartz zijn echter heel wat zwakker dan zijn vorige werk. De vrolijke rijmschema’s en de eenvoudige woordspelingen zijn wat achterhaald. Het album begint stijlvol met de ballade “True Love’s Kiss”. Deze Sneeuwwitje kloon is heerlijk lyrisch en zeemzoeterig romantisch. Giselle mag de spits afbijten maar helaas klinkt haar stem eerder zwak en pieperig. Amy Adams, de actrice die Giselle vertolkt, is kennelijk niet echt een revelatie op vocaal gebied te noemen. Ze verzuipt haast naast James Marsden die met zijn hoge tenorstem een opera-achtig gevoel weet te creëren en de Sneeuwwitjesequens het nodige cachet meegeeft. De bosbewoners die een kleine rol toebedeeld krijgen zijn een tikkeltje vervelend met hun schrille stemmetjes die duidelijk door de computer zijn gehaald. Naast al deze tekortkomingen doet Menken echter wat er van hem wordt verwacht, entertainen en een feeling good mood voor de dag leggen. Opdracht ruimschoots vervuld! “Happy Working Song” is opnieuw erg onderhoudend als je je niet stoort aan de stem van Adams. De teksten zijn hier veel leuker en geslaagder. De klavecimbel, de hoogdravende strijkers en de pompeuze trompetten passen helemaal in het plaatje. “Sing along and if you cannot sing, hum along” verwoordt het gevoel tegenover deze track.

Niet alle songs zijn even geslaagd. “That’s How You know” is bijvoorbeeld een draak van een nummer inclusief calypso beat naar “Under the Sea” analogie. Het nummer kabbelt maar door en wordt echt vervelend wanneer de accordeon, de akoestische gitaar en het kinderkoor naar een climax toewerken. Menken kan beter, dat heeft hij al bewezen, en dit lied klinkt toch een tikkeltje geforceerd. “So Close” maakt echter veel goed. Opnieuw blinkt Menken uit in zijn ballades. Mclauglin’s stem is aangenaam en past bij dit popachtige, romantische lied. De rustige strijkers en de piano aangedikt met de gebruikelijke baspartij vormen de ideale basis voor een klef en zeemzoet nummer met orkestrale bridge om u tegen te zeggen. Even lekker knuffelen wanneer je naar dit nummer luistert is de enige remedie om de wrange nasmaak van “waarvan ken ik dit” weg te spoelen. De componist sluit af met een happy rockpop nummer met de niet al te originele titel “Ever, Ever After” dat perfect past bij de aftiteling; geen instant hit maar wel catchy genoeg om de jonge koters die de film net hebben uitgezien te doen verlangen naar de cd.

Menkens liedjes zijn meestal ijzersterk, over zijn score zijn de meningen echter verdeeld. Het is algemeen bekend dat de componist de thematiek uit zijn liedjes in zijn score verwerkt. Op zich is daar niets mis mee en in de overgrote meerderheid van de gevallen zorgt dit voor een herkenbare link met de karakters. Menken is geen meester in diepliggende, psychologische scores, hoewel hij met de sterke score voor “The Hunchback of the Notre Dame” een ongekende duisternis en psychologische strijd tussen Frolo en Quasimodo uittekende. Voor “Enchanted” is van dit laatste slechts een klein hintje te bespeuren. Het overgrote deel van de muziek is blij en vrolijk met lichtvoetige thema’s en haast clichématige arrangementen. Disney is gul geweest en biedt iets meer dan een half uur score aan, een unicum in de recente releases van Disney Records. Het koninkrijk van Andalasia krijgt zoals het betaamd een sprookjesachtig thema met knipogen naar Beauty and the Beast. De soloviool opent het score-gedeelte. Menken combineert de thematiek van “True Love’s Kiss” met het klassieke “daar komt de bruid” aka Wagner's bruidsmars. De sfeer wordt iets donkerder in “Into the Well”, wanneer Giselle met haar klieken en klakken naar New York wordt gestuurd. Het koor mag eventjes zijn opwachting maken maar is wat ondermaats gemixt. Strepen van komische thema’s worden aangereikt en verweven met de opzwepende piano en violen. Uiteindelijk mondt de melodie uit in een mooie apotheose inclusief koor en lieflijke strijkers die opbouwt naar de drukte van de Big Apple met een drukke orkestrale bezetting en chaotische ritmiek. Heel knap en zeker bij de betere komediescore van het jaar.

Heel wat rustiger wordt het in “Robert Says Goodbye” met zachte houtblazers en mooie flarden piano. De thematiek van de liedjes wordt verweven doorheen de mooie melodieën en doen de score alle eer aan. “Nathaniel and Pip” maakt weer een uitstapje naar een lichte variatie op een thema uit “Beauty and the Beast”? Helaas verzandt de track in een komische en absurde spanningsboog die niet door iedereen even sterk zal worden geapprecieerd. “Prince Edward’s Search” is heerlijk heroïsch en doet de sprookjessfeer alle eer aan. “Girls Go Shopping” is een hip, welkom in de twintigste eeuw, nummer dat zo lijkt weggerukt uit één van meer recentelijke coming-to-age tienerfilms. De vrolijke gitaarriffen en de rustige strijkers zorgen voor een relaxte sfeer en incorporeren op een eerlijke en aangename manier de songs van Menken. Hierna is het uit met de pret. Zowel “Narissa Arrives” als “Storybook Ending” zijn sterke score tracks die erg donker afspiegelen tegen de vrolijkheid van de liedjes en overige score. Menken gebruikt het koor en componeerde een donkere maar erg pompeuze en grandioze melodie die door je boxen knalt en haast een dreigende operascène lijkt te ondersteunen. Met 10 minuten pure magische en duistere muziek is dit zeker het hoogtepunt van het album. Bravo! En hoewel de score de volwassenheid mist die “The Hunchback” wel had, is de kinderlijke bravoure en dreigende chorus een lust voor het oor. Als toemaatje krijg je nog een suite van de thema’s uit de liedjes in heuse orkestrale uitvoering naar Goldsmith’s suite voor Mulan. Het album wordt afgesloten door de prins die de klassieker “That’s Amore” ten berde brengt. Geloof me, je mist niet veel als je deze track skipt!

Enchanted” is een leuke, blije en übervrolijke cd geworden met catchy songs voor de kinderen en een donkere 12 minuten aan heerlijke chorale muziek voor de volwassenen. Let wel, deze cd ademt Disney uit, dus iedereen die de vrolijke Broadwayarrangementen en melodieën kan missen als de pest blijft het liefst mijlenver weg van deze soundtrack. Voor diegene die het tijdperk van Menken missen, is deze cd niet te versmaden. Laat ons hopen dat een nieuwe generatie kinderen de nood aan animatiefilms en heerlijke, gekke liedjes in een animatiefilm zullen leren kennen. Voor mij was het alleszins een nostalgische trip die misschien niet hoogstaand is te noemen, maar zeker naar meer doet verlangen.

Enchanted - 07/10 - Recensie van Marie-Lise Van Wassenhove, ingevoerd op
Sta me even toe een klein vreugdedansje te maken. Eindelijk, 4 jaar na het snel vergeten Paniek op de Prairie (Home on the Range), heeft Disney zich nog eens gewaagd aan een 2-D film (of toch half), met opnieuw muziek van huiscomponist Alan Menken.
Aangezien ik destijds mijn Engels geleerd heb door luidkeels mee te kelen met “Part of Your World”, “A Friend Like Me” en “Colors of the Wind” zal het jullie wel niet verbazen dat ik erg uitkeek naar deze nieuwe samenwerking.

Enkele jaren geleden leek 2-D animatie dood en begraven. Klassieke sprookjesverhalen met catchy musicalnummers moesten plaats ruimen voor groene boemannen, tapdansende pinguïns en prehistorische beesten (al dan niet met noot). Geen romantiek meer, maar parodie. Helden werden anti-helden, en het “en ze leefden nog lang en gelukkig” kreeg een “twist” (al bleef het allemaal conventieel: uiteindelijk belandt Shrek op het einde ook met de prinses!).
Samen met deze “hand”getekende films leken ook de dansende theekopjes, smachtende liefdesballades en complotterende slechterikliedjes voorgoed naar de filmgeschiedenisannalen verbannen.
Maar dus niet voor lang. Zes jaar later dan de concurrentie heeft ook het Huis van de Muis zich aan een parodie gewaagd, zonder daarbij het genre waarmee het groot geworden is volledig overboord te gooien.

Enchanted begint allemaal erg “klassiek Disney” en netjes in 2-D. Julie Andrews’ zoete stem vertelt ons uit een openslaand sprookjesboek over het magische rijk Andalasia, waar dromerige Giselle gered wordt door de knappe prins Edward. De twee besluiten prompt te trouwen. Dit is echter niet naar de zin van Edwards’ stiefmoeder die de kroon zo aan haar neus ziet voorbijgaan. Ze besluit naïeve Giselle te sturen naar een plaats “waar geen happy endings” zijn, oftewel hartje hedendaags Manhattan. Hoe zal een Disney-prinses aarden in onze drukke, cynische en (slik!) volledig 3-D wereld?

Menken en tekstschrijver-kompaan Stepen Schwarz hebben het parodie-aspect ook in hun muziek en liedjes bewaard.
De traditionele opening van de film wordt opgesmukt door het zeemzoeterige “True Love’s Kiss”, waarin naar goede Disney-traditie, prinses (to be) en prins smachten naar die Ene Grote Liefde, elkaar vinden, meteen verliefd worden en met de ondergaande zon samen een heerlijk happy end (of beginning) tegemoet gaan. Acteurs Amy Adams (Giselle) en James Marsden (Edward) zingen ook allebei zelf hun liedjes, de ene iets beter dan de andere. James Marsden heeft een erg goede, stemvaste stem; Amy Adams is het zingen iets minder gewoon, maar weet zich al bij al goed te redden en het resultaat mag er zeker zijn.
De melodie die in “True Love’s Kiss” wordt geïntroduceerd, is zo een beetje het “Edward & Giselle liefdesthema” en wordt door Menken ook in de score geregeld gebruikt: melige strijkers in “Andalasia”, tragikomisch in “Into the Well”, een knappe variant in “Pip and Nathaniel” (2’03), trendy swingend in “Girls Go Shopping” en mysterieus en verhalend in “Storybook Ending”.

In het tweede liedje, “Happy Working Song”, krijgen we een heerlijke variatie op vrolijke sidekick-deuntjes als “Whistle While You Work” (Sneeuwwitje) en “A Spoonful of Sugar” (Mary Poppins) te horen. Ook in Manhatten weet Giselle diertjes aan het werk te zetten. Het betreft hier echter geen snoezige eekhoorntjes of dartelende vogeltjes zoals in Andalsia, maar duiven, ratten en kakkerlakken. Veel andere beesten zijn er immers in de “vrije natuur” van een grootstad niet te vinden…
Ook dit thema komt in de score terug, verwijzend naar de eekhoorn Pip en andere “dierenvriendjes” van Giselle (“Andalasia”)

Het derde liedje is mijn favoriet. “That’s How You Know” barst van optimisme en levenslust. Met de verschillende “Under the Sea”-elementen lijkt Menken hier naar zichzelf te verwijzen.
De song blijft overtuigend hangen, misschien ook wel omdat het refrein zo vaak herhaald wordt…. In ieder geval werkt deze vrolijke dansscène in Central Park zeer aanstekelijk. Niet dat je meteen op je cinemazetel gaat springen om mee te doen, maar als er een liedje is dat wordt nageneuried bij het verlaten van de zaal, is het dit wel.
De melodie wordt door Menken niet verder uitgewerkt in de score.

“So Close” is eerder klef romantisch en wordt in de film door jong talent John McLaughlin op het “Kings & Queens” bal gebracht. Tot zover dus de parodie; aan de basis blijft Disney wel trouw aan zijn roots.
De melodie op zich duikt af en toe op piano in de score op (“Robert Says Goodbye” en “Storybook Ending”) en is vooral in deze instrumentale versie erg mooi. Het lijkt een thema voor Robert (of Robert & Giselle?) te zijn.

Op de soundtrack staan nog twee andere liedjes: het popgedreun van Carrie Underwood die met “Ever Ever After” de film afsluit. Op zich niet onaardig, maar wat mij betreft niet onontbeerlijk.
Het tweede liedje is een klein extraatje van James Marsden die verder zijn muzikaal talent tentoonspreidt in een leuke versie van “That’s Amore”, in de film heel even op de achtergrond te horen tijdens de pizzeria-scène (als ik het me goed herinner).

De rest van het album is gewijd aan Menken’s score. Net zoals bij zijn andere Disney-scores is deze ook zeer afgestemd op de actie op het scherm.
Verschillende melodieën uit de liedjes komen terug (“True Love’s Kiss”, “Happy Working Song”, “So Close” en zelfs “Ever Ever After” in “Girls Go Shopping”), maar Menken zorgt ook voor enkele nieuwe thema’s.
Zo krijgt boze stiefmoeder Narissa haar eigen muziek, zacht en geniepig in “Into the Well”, flarden in “Nathaniel and Pip” en vooral bombastisch, compleet met zware orkestratie en koor in “Narissa Arives” en “Storybook Ending”.
Prins Edward’s thema is eerder speels en een tikkeltje pompeus en arrogant. Het is vooral uitgewerkt in “Prince Edward’s Search” en komt nog even terug in “Storybook Ending”.
Een derde thema (misschien eerder een motief) verwijst naar komische, paniekerige, of gejaagde scènes, bijvoorbeeld op het einde van “Into the Well” waar Giselle voor de eerste keer kennis maakt met broeierig Manhattan) en in “Nathaniel and Pip”, tijdens de “vechtscènes” tussen beide personages.

Ook in de score zit parodie. Zo klinken stukken uit “Andalasia” verdacht veel op “Wedding Announcement” uit The Little Mermaid. En de eerste noten van “Pip and Nathaniel” lijken zo uit “Beauty and the Beast” geplukt.
Een leuk extraatje voor filmmuziekfans.

De score is leuk, werkt goed in de film, heeft enkele opvallende stukjes (bijvoorbeeld de spionage-getinte muziek rond 2’04, gevolgd door een korte, donkere vertolking van “True Love’s Kiss” in “Pip and Nathaniel”), maar al bij al is ze nogal het ene oor in, het andere weer uit.
De soundtrack moet het vooral hebben van de liedjes en is zeker een leuke aanwinst voor iedere liefhebber van Menken’s vroegere Disney-muziek, maar geen absolute “must have”.
Wie op zoek is naar subtiliteit moet ergens anders kijken…
Enchanted - 08/10 - Recensie van Sander Neyt, ingevoerd op
Queen Narissa: transforms into a dragon If I'm to remain queen I'll need a story for when I go back to Andalasia. What about 'a giant, dangerous monster appeared and killed everyone, and poor Queen Narissa she just couldn't save them!' Let's start with the girl who started it all!
Robert: pushes Giselle further behind him Over my dead body!
Queen Narissa: shrugs Alright, I'm flexible.

2007 was een goed jaar voor de filmmuziek. Vele pareltjes werden losgelaten op de liefhebbers van filmmuziek. Waaronder het derde deel van de Pirates trilogie, een vijfde Potter score onder leiding van Nicholas Hooper. Maar voor mij was het toch uitkijken naar deze Enchanted. Niet alleen ging Disney terug naar zijn roots, door een fantastische musical te maken, maar ze brachten ook Alan Menken terug.
Er moeten er geen doekjes om gewonden worden. Alan Menken is gewoonweg DE componist voor Disney. En de man die medeverantwoordelijk is voor de heropleving van de animatie. Hij componeerde achtereenvolgens de muziek en de songs van:

The Little Mermaid
Beauty And The Beast
Aladdin
Pocahontas
The Hunchback Of Notre Dame
Hercules

Je hoeft zelfs geen criticus te zijn om te weten dat dit stuk voor stuk sterke scores zijn met sterke songs. Ook al was Hercules het minste deel van zijn pogingen om een Disney film van muziek te voorzien. Maar dat was geen reden om Menken zomaar naar de achterban te verschuiven. Want dat is er gebeurd met de arme man. Na het onsuccesvolle Hercules kwam de man in de vergetelheid, en heeft hij geen enkele Disney film meer voorzien van muziek.
Tot vandaag! Want Menken is terug in de wereld van de film. En hij is het nog altijd niet verleerd. Daar is deze cd het perfecte voorbeeld. Want Enchanted laat de beste kwaliteiten van de componist zien. Hij is nog altijd in staat om mooie songs te componeren. Maar niet alleen de songs zijn prachtig om te aanhoren, ook de score is de moeite waard. Het is namelijk bekend van Menken, dat de instrumentale muziek zijn achillespees is. Maar niet bij zijn “Enchanted”.

De score begint met het hoofdthema, namelijk de song: “True Love’s Kiss”. Het is een romantische ballade geworden die de personages perfect verwoorden in muziek. De zang tussen hoofdrolspelers James Marsden en Amy Adams is perfect. Ook al zingt Adams niet altijd even zuiver, haar charisma maakt het meer dan goed. De lyrics van Stephen Schwartz zijn slim gevonden en ook zij maken natuurlijk deel van de genietbare waarde van deze track.
De volgende song heet “Happy Working Song”. En het is terug een hilarische song geworden, dat duidelijk geïnspireerd is door het verhaal van “Cinderella”. Net zoals de scene trouwens. De klavecimbel leidt het nummer in, en de rest van het orkest komt er al snel bij. Een eerste kippenvel moment wordt bereikt als Giselle zich naar het balkon begeeft en daar een emotionele oproep op het publiek loslaat. De instrumentatie en de melodie zijn hier gewoonweg prachtig om te aanhoren.

Maar het paradepaardje van deze score is de song: “That’s How You Know”. Het is een van hetzelfde genre als “Under The Sea”. Het heeft ook een calypso beat, en de lyrics zijn gewoonweg geniaal gevonden, en past ook perfect bij het verhaal. De melodie is echt fantastisch. Je hebt zo zin om op het nummer te dansen. Wat deze recensent ook gedaan heeft met zijn vriendin, toen het nummer werd gespeeld op een communiefeest. Maar dat is maar een detail. Wat ik wil benadrukken, dat dit een prachtige song is. Eén van de beste die Menken ooit heeft neergepend. En dat wil wat zeggen.
So close is de titel van het volgende nummer. Dat is ook een romantische ballade, maar wel één van het melige type. Niet dat het nummer slecht is, integendeel. Het is een rasecht liefdeslied. Prachtig georkestreerd, hele mooie lyrics. Met andere woorden, ook de moeite waard.

Wat jammer genoeg niet kan gezegd worden van Ever Ever After. Je merkt dat het nummer niet geschreven is door Menken, en dat hoor je direct. Waar de overige nummers prachtig zijn van melodie en orkestratie, kan dat niet gezegd worden van deze track. En het is dan ook het enige nummer dat ik direct skip als de cd in mijn cd speler zit.

Dit waren de songs van het album, maar we hebben nog de score zelf. En zoals ik al eerder heb geschreven is de score altijd al een beetje de achillespees van Menken geweest. En dat is hier niets anders. Wat niet wil zeggen dat de score slecht is, want dat zou gebrek aan goede smaak zijn. De score is zoals we van Menken verwachten. Luchtig en liefdevol. En zoals we van Menken gewoon zijn, gebruikt hij de melodieën van de songs in zijn score.

Maar graag zou ik drie tracks willen beschrijven. Wie het werk van Menken een beetje kent, weet dat hij fantastisch het koor kan inzetten. Luister maar eens naar “Sanctuary” van “The Hunchback Of Notre Dame”. Ook in deze score zet hij het koor in op een fabuleuze manier.
De eerste track is “Narissa Arrives”. Wat meteen opvalt is de track zeer donker is. Narissa is de naam van de villian, en dat zal de luisteraar geweten hebben. Het koor maakt direct zijn opwachting en zingt het thema van Narissa. Wanneer daarna een soort van militaire mars bijkomt, dan is een kippenvel moment een feit.
“Storybook Ending” is de tien minuten durende finale van de film en van de score. En wat voor een finale. Zelden heeft Menken zo actievolle muziek neergeschreven. Waar het begin van de track nog rustig, en op sommige plaatsen zelf nog liefdevol overkomt, is dat niet meer het geval in het tweede deel van de track. De transformatie van Narissa heeft plaatsgevonden, en het gevecht is begonnen. Het thema van Narissa staat in dit deel van de track centraal. En dat is maar goed ook, want ik heb zelden zo een goed thema gehoord voor een villian. Zeker wanneer het koor in volle ornaat erbij komt. Men wou een muzikaal hoogtepunt op het einde van de film, en Menken heeft die gegeven. Deze recensent durft het aan om te zeggen dat hij het zelfde niveau heeft bereikt als “Sanctuary”.
Het laatste nummer dat ik zou willen beschrijven is “Enchanted Suite”. Het is eigenlijk een instrumentale compilatie van de songs. Voor de liefhebbers die de nummers graag eens in zijn instrumentale vorm horen. En ook in deze vorm verliezen de songs hun kracht niet.

Conclusie
Menken is terug van weggeweest. En beter kon zijn comeback niet zijn. De songs zijn terug stuk voor stuk prachtig, en ook de score is goed. Voornamelijk de laatste drie nummers van de score. Maar toch geef ik niet de volledige punten, ook al heb je me niet kunnen betrappen op kritiek. Het nummer “Ever Ever After” is verschrikkelijk slecht. Dat kost het album al een punt. En in de score zitten er ook een aantal nietszeggende tracks. Maar dat wordt goedgemaakt door de fa-tas-tis-che finale. Daarom krijgt Menken’s Enchanted een welverdiende 8.
Golden Globes: Best Original Song: "That's How You Know" (Genomineerd)
Oscars: Best Original Song: "Happy Working Song" (Genomineerd)
Oscars: Best Original Song: "So Close" (Genomineerd)
Oscars: Best Original Song: "That's How You Know" (Genomineerd)

Andere soundtrack releases van Enchanted (2007):

Était une Fois, Il (2007)
Verwünscht (2007)
魔法にかけられて (2007)
Come D'incanto Italian Vers. (2007)
Come d'incanto (2007)


Fout gezien of heb je info om aan te vullen?: Inloggen

 



Meer