Sta me even toe een klein vreugdedansje te maken. Eindelijk, 4 jaar na het snel vergeten Paniek op de Prairie (Home on the Range), heeft Disney zich nog eens gewaagd aan een 2-D film (of toch half), met opnieuw muziek van huiscomponist Alan Menken.
Aangezien ik destijds mijn Engels geleerd heb door luidkeels mee te kelen met “Part of Your World”, “A Friend Like Me” en “Colors of the Wind” zal het jullie wel niet verbazen dat ik erg uitkeek naar deze nieuwe samenwerking.
Enkele jaren geleden leek 2-D animatie dood en begraven. Klassieke sprookjesverhalen met catchy musicalnummers moesten plaats ruimen voor groene boemannen, tapdansende pinguïns en prehistorische beesten (al dan niet met noot). Geen romantiek meer, maar parodie. Helden werden anti-helden, en het “en ze leefden nog lang en gelukkig” kreeg een “twist” (al bleef het allemaal conventieel: uiteindelijk belandt Shrek op het einde ook met de prinses!).
Samen met deze “hand”getekende films leken ook de dansende theekopjes, smachtende liefdesballades en complotterende slechterikliedjes voorgoed naar de filmgeschiedenisannalen verbannen.
Maar dus niet voor lang. Zes jaar later dan de concurrentie heeft ook het Huis van de Muis zich aan een parodie gewaagd, zonder daarbij het genre waarmee het groot geworden is volledig overboord te gooien.
Enchanted begint allemaal erg “klassiek Disney” en netjes in 2-D. Julie Andrews’ zoete stem vertelt ons uit een openslaand sprookjesboek over het magische rijk Andalasia, waar dromerige Giselle gered wordt door de knappe prins Edward. De twee besluiten prompt te trouwen. Dit is echter niet naar de zin van Edwards’ stiefmoeder die de kroon zo aan haar neus ziet voorbijgaan. Ze besluit naïeve Giselle te sturen naar een plaats “waar geen happy endings” zijn, oftewel hartje hedendaags Manhattan. Hoe zal een Disney-prinses aarden in onze drukke, cynische en (slik!) volledig 3-D wereld?
Menken en tekstschrijver-kompaan Stepen Schwarz hebben het parodie-aspect ook in hun muziek en liedjes bewaard.
De traditionele opening van de film wordt opgesmukt door het zeemzoeterige “True Love’s Kiss”, waarin naar goede Disney-traditie, prinses (to be) en prins smachten naar die Ene Grote Liefde, elkaar vinden, meteen verliefd worden en met de ondergaande zon samen een heerlijk happy end (of beginning) tegemoet gaan. Acteurs Amy Adams (Giselle) en James Marsden (Edward) zingen ook allebei zelf hun liedjes, de ene iets beter dan de andere. James Marsden heeft een erg goede, stemvaste stem; Amy Adams is het zingen iets minder gewoon, maar weet zich al bij al goed te redden en het resultaat mag er zeker zijn.
De melodie die in “True Love’s Kiss” wordt geïntroduceerd, is zo een beetje het “Edward & Giselle liefdesthema” en wordt door Menken ook in de score geregeld gebruikt: melige strijkers in “Andalasia”, tragikomisch in “Into the Well”, een knappe variant in “Pip and Nathaniel” (2’03), trendy swingend in “Girls Go Shopping” en mysterieus en verhalend in “Storybook Ending”.
In het tweede liedje, “Happy Working Song”, krijgen we een heerlijke variatie op vrolijke sidekick-deuntjes als “Whistle While You Work” (Sneeuwwitje) en “A Spoonful of Sugar” (Mary Poppins) te horen. Ook in Manhatten weet Giselle diertjes aan het werk te zetten. Het betreft hier echter geen snoezige eekhoorntjes of dartelende vogeltjes zoals in Andalsia, maar duiven, ratten en kakkerlakken. Veel andere beesten zijn er immers in de “vrije natuur” van een grootstad niet te vinden…
Ook dit thema komt in de score terug, verwijzend naar de eekhoorn Pip en andere “dierenvriendjes” van Giselle (“Andalasia”)
Het derde liedje is mijn favoriet. “That’s How You Know” barst van optimisme en levenslust. Met de verschillende “Under the Sea”-elementen lijkt Menken hier naar zichzelf te verwijzen.
De song blijft overtuigend hangen, misschien ook wel omdat het refrein zo vaak herhaald wordt…. In ieder geval werkt deze vrolijke dansscène in Central Park zeer aanstekelijk. Niet dat je meteen op je cinemazetel gaat springen om mee te doen, maar als er een liedje is dat wordt nageneuried bij het verlaten van de zaal, is het dit wel.
De melodie wordt door Menken niet verder uitgewerkt in de score.
“So Close” is eerder klef romantisch en wordt in de film door jong talent John McLaughlin op het “Kings & Queens” bal gebracht. Tot zover dus de parodie; aan de basis blijft Disney wel trouw aan zijn roots.
De melodie op zich duikt af en toe op piano in de score op (“Robert Says Goodbye” en “Storybook Ending”) en is vooral in deze instrumentale versie erg mooi. Het lijkt een thema voor Robert (of Robert & Giselle?) te zijn.
Op de soundtrack staan nog twee andere liedjes: het popgedreun van Carrie Underwood die met “Ever Ever After” de film afsluit. Op zich niet onaardig, maar wat mij betreft niet onontbeerlijk.
Het tweede liedje is een klein extraatje van James Marsden die verder zijn muzikaal talent tentoonspreidt in een leuke versie van “That’s Amore”, in de film heel even op de achtergrond te horen tijdens de pizzeria-scène (als ik het me goed herinner).
De rest van het album is gewijd aan Menken’s score. Net zoals bij zijn andere Disney-scores is deze ook zeer afgestemd op de actie op het scherm.
Verschillende melodieën uit de liedjes komen terug (“True Love’s Kiss”, “Happy Working Song”, “So Close” en zelfs “Ever Ever After” in “Girls Go Shopping”), maar Menken zorgt ook voor enkele nieuwe thema’s.
Zo krijgt boze stiefmoeder Narissa haar eigen muziek, zacht en geniepig in “Into the Well”, flarden in “Nathaniel and Pip” en vooral bombastisch, compleet met zware orkestratie en koor in “Narissa Arives” en “Storybook Ending”.
Prins Edward’s thema is eerder speels en een tikkeltje pompeus en arrogant. Het is vooral uitgewerkt in “Prince Edward’s Search” en komt nog even terug in “Storybook Ending”.
Een derde thema (misschien eerder een motief) verwijst naar komische, paniekerige, of gejaagde scènes, bijvoorbeeld op het einde van “Into the Well” waar Giselle voor de eerste keer kennis maakt met broeierig Manhattan) en in “Nathaniel and Pip”, tijdens de “vechtscènes” tussen beide personages.
Ook in de score zit parodie. Zo klinken stukken uit “Andalasia” verdacht veel op “Wedding Announcement” uit The Little Mermaid. En de eerste noten van “Pip and Nathaniel” lijken zo uit “Beauty and the Beast” geplukt.
Een leuk extraatje voor filmmuziekfans.
De score is leuk, werkt goed in de film, heeft enkele opvallende stukjes (bijvoorbeeld de spionage-getinte muziek rond 2’04, gevolgd door een korte, donkere vertolking van “True Love’s Kiss” in “Pip and Nathaniel”), maar al bij al is ze nogal het ene oor in, het andere weer uit.
De soundtrack moet het vooral hebben van de liedjes en is zeker een leuke aanwinst voor iedere liefhebber van Menken’s vroegere Disney-muziek, maar geen absolute “must have”.
Wie op zoek is naar subtiliteit moet ergens anders kijken…