Na toch alweer ruim een jaartje lid te zijn van filmmuziek.be, na veel nadenken en na vele aansporingen van mijn collega-recensent Sander Neyt heb ik dan toch besloten mijn eerste recensie te gaan schrijven. Ik, als 17-jarige filmmuziekliefhebber, heb dan ook besloten meteen een van de bekendste werken van de afgelopen jaren onder handen te nemen. John Williams werd door regisseur Chris Columbus benaderd, mede dankzij het succes van hun eerdere samenwerking (Home Alone 1 & 2), met de vraag of hij Warner Bros’ nieuwe pareltje
Harry Potter and the Sorcerer's Stone zou willen voorzien van de bijbehorende muzikale ondersteuning. Gebaseerd op het gelijknamige boek van de Britse schrijfster J.K. Rowling, werd de film een even grote hit als Rowling’s boek al was geworden: zo ook werd de score van de eerste film een regelrechte klassieker onder de filmmuziek. Weinig mensen zullen Hedwig’s Theme niet herkennen als het voor hen gefloten/gezongen/gespeeld wordt. Mede dankzij de muzikale grapjes die Williams in dit thema uithaalde, is het een aparte melodie geworden die gewoon blijft hangen. Wat veel mensen niet weten is dat John Hedwig’s Theme eigenlijk helemaal niet schreef voor de film zelf, maar voor de trailer. Pas toen de crew van de film hoorde hoe goed dit thema wel niet was, werd het een prominent thema in de film.
Hedwig’s Theme is dan ook meteen te horen in de openingstrack van de score, Prologue. We horen hoe muzikant Randy Kerber het thema de wereld in stuurt door de zachte, mysterieuze uitvoering op celesta, een instrument dat overigens vaak terugkomt in Williams’ score. Zachte strijkers spelen glissando’s samen met Kerber’s uitvoering en een paar pizzicato-tonen zijn voldoende om het orkest in te luiden in Hedwig’s Theme. Een van de muzikale grapjes waar ik het eerder over had, is ook te horen. Dit is namelijk dat de laagste toon van het thema een halve toon lager ligt dan je zou verwachten. Let maar eens op, rond tellerstand 00:17 hoor je dit voor het eerst. Mede dankzij Conrad Pope’s ijzersterke orkestraties komt het thema al tot leven, waarna de celesta een tweede thema inluidt, dat voornamelijk voorkomt in een van de latere tracks; The Quidditch Match. Dit wordt kort overgenomen door voornamelijk de strijkers van het orkest, en daarna wordt de track afgesloten door nog een celesta-solo van Kerber.
Harry’s Wonderous World opent met een tutti-uitgevoerde versie van het Hedwig’s Theme, wat wordt gevolgd door het prominente thema van deze track. Net zoals vele andere thema’s van Williams (denk aan het hoofdthema van
E.T. the Extra-Terrestrial, de Main Title van
Star Wars en van
Schindler's List, Accross the Stars uit Star Wars Episode II: Attack of the Clones, etc.) begint ook dit thema met een reine kwint. Na de geweldige uitvoering van dit thema begint dan een van mijn persoonlijke favoriete stukjes van deze track: strijkers en fluiten spelen samen een dalende beweging en de overige strijkers spelen een prachtig thema, dat begeleidt wordt door het gehele orkest, met een prachtige pizzicatopartij voor de lage strijkersectie erbij. Dit is bij mij nog steeds een kippenvelmomentje, en daarna wordt het weer gevolgd door een van de prominente thema’s uit The Quidditch Match, gespeeld door het koper, dat dit met enorme overtuiging doet. Tenslotte sluit de track weer af met het Harry’s Wondrous World-thema waarmee we de track ook min of meer zijn begonnen, om daarna met een subtiel einde af te sluiten.
The Arrival of Baby Harry begint met een celesta-solo, begeleidt door een orgelpunt (aanhoudende toon in de bas) in de cello’s en contrabassen. Hierna horen we een paar typische Williams-versieringen die het geheel een mysterieus karakter geven: op 1:44 trakteert de beste man ons op Hedwig’s Theme, dat wordt ingeluid door de celesta, waarna het hele orkest de rest van het thema speelt: eerlijk is eerlijk, Williams laat dit prachtig uitmonden in een korte versie van een van de thema’s die we ook al tegenkwamen in Harry’s Wondrous World, waarna het weer uitmondt in, hoe kan het ook anders, Hedwig’s Theme.
Visit to the Zoo and Letters from Hogwarts is natuurlijk weer een variatie op Hedwig’s Theme, en bevat niet veel andere noemenswaardige thema’s; de variatie op 1:21 vind ik desondanks toch het vermelden waard, erg leuk gedaan.
Diagon Alley and The Gringotts Vault, een track waarover nogal wat, tja, ‘controverse’ is ontstaan op filmmuziek.be?, is als volgende aan de beurt. Een van de andere recensenten spreekt niet al te lovend over de vioolsolo: een mening die ik wel degelijk respecteer, maar zijn verwijzingen naar de traditionele harmonieleer doen mij vermoeden dat hij zijn muziektheorie nog maar eens moet doornemen. Onze vriend Williams is hier een compleet andere kant opgegaan, door even wat atonale bitonaliteit erdoorheen te gooien (om eerlijk te zijn, heb ik zelf ook geen idee welke van de twee hierop van toepassing is). Toch moet ik er bij zeggen dat het een karakteristiek effect heeft, dat bij mij meteen het gevoel van Diagon Alley oproept. Hierna introduceert de titelcomponist een thema dat enigszins kenmerkend klinkt voor thema’s die hij zelf ook gebruikt voor Star Wars. Toch heeft het effect, vooral als het drietonige motiefje voor the Sorcerer’s Stone wordt geïntroduceerd. De track eindigt dan ook mysterieus.
Platform Nine-and-Three Quarters and The Journey to Hogwarts introduceert een leuk themaatje dat – als ik het me goed herinner – in de film wordt gebruikt om de Weasleys te introduceren. Het opent met hoorns, pizzicato-strijkers en een triangel, bouwt verder op in orkestratie en mondt uit (jongens, verrassing!) in Hedwig’s Theme, alhoewel ik alweer moet toegeven dat de variatie op 1:11 uitstekend gedaan is. De muziek doet ons de reis naar Hogwarts vervolgen, waarna het koor ons door enkel ‘ah’ te zingen weet te vertellen dat wij het kasteel voor het eerst in ons zichtveld hebben. Het mondt uit in werkelijk prachtige muziek, waarin voornamelijk het koper een prachtig thema inluidt voor onder andere de The Great Hall. Een vioolsolo volgt; wederom een thema dat mijn collega-recensent waarschijnlijk iets te off-key zal vinden. Een waardige aankonding van McGonnagall en een waardige afsluiter van een mooie track.
Entry into the Great Hall and the Banquet opent met een andere ‘fanfare’ voor The Great Hall en haar overdadige hoeveelheid voedsel. Het wordt gevolgd door muziek met wederom een Star Wars-sfeertje, waarna, na veel underscore, het Hogwart’s Forever¬-thema wordt geïntroduceerd.
Mr. Longbottom Flies; de naam zegt al waar de muziek voor is geschreven. Ik zie het zelf als een nieuw arrangement van Harry’s Wondrous World met wat actiemuziek erdoorheen; leuk, maar voegt niets toe. Williams’ herhalingen beginnen af en toe al storend te worden, al is de track voor de Potter-fan nog wel degelijk de moeite waard, vooral vanwege het prachtige strijker-stuk dat we bij 1:01 vinden.
Hogwarts Forever! and the Moving Stairs opent met een prachtige, maar dan ook werkelijk prachtige hoornsolo; altijd weer een moment van kippenvel bij mij. Het thema wat vervolgt is dat van The Sorcerer’s Stone, gecombineerd met wat andere variaties en kleine themaatjes; het bereikt het gewenste effect, en mondt uit in een prachtige ostinato op 2:48, wat voor mij altijd precies de goede sfeer creëerde in de film. Waar beelden te kort schoten, deed deze muziek hier echt zijn werk (en de beelden zijn hier al uitermate goed). Een stukje muziekkennis durf ik hier niet weg te laten; de grappig bedoelde (meen ik) opmerking van de grootvader van een van onze recensenten dat het geen muziek maar muzak te noemen is, is hier op een bepaalde manier wel van toepassing (maar wordt waarschijnlijk niet zo bedoeld). Muzak is namelijk een vorm van achtergrondmuziek zoals men deze in bijvoorbeeld liften tegenkomt; een vereenvoudigde versie van uitermate populaire deuntjes. Het is enkel de kwaliteit van het origineel die mij van het idee weerhoudt om hier een muzak-versie van te maken, maar het is hier zeker populair genoeg voor.
Komische muziek horen we in het begin van The Norwegian Ridgeback and A Change of Season. Leuk, maar niet bijster interessant, alhoewel Conrad Pope wel degelijk een compliment verdient voor zijn orkestratie. Hierna volgt een adembenemende Engelse Hoorn-solo van het Harry’s Wondrous World-thema. Het enige wat hieraan teleursteld is dat het alweer dezelfde thematiek voorschotelt; Williams had zeer zeker een prachtig nieuw thema kunnen introduceren op dit moment. Desondanks neemt het orkest het prachtig over van de althobo, en rondt het thema mooi af.
Omdat deze recensie ondertussen toch al redelijk wat pagina’s omvat, en ik mijn lezers niet wil gaan vervelen, wil ik het een hier gaan afsluiten. Er komen zeer zeker nog meer prachtige thema’s aan bod, en ook zijn er zeer zeker nog 30 herhalingen te noemen van eerder gebruikte thema’s, maar dat is in de andere recensies hier ook al uitvoerig besproken. Verdere hoogtepunten van de soundtrack vind ik persoonlijk nog The Quidditch Match, Christmas at Hogwarts, The Invisibility Cloak and the Library Scene, The Chess Game, The Face of Voldemort, Leaving Hogwarts en natuurlijk Hedwig’s Theme; bijna allemaal dus.
Desondanks vind ik de beoordeling van deze score moeilijk; het is een prachtige, adembenemende, sfeervolle score geworden, vol met energierijke, magische thema’s, maar ook vol met (te) veel herhalingen, en laten we eerlijk zijn: Williams bereikt nog een hoger niveau in de twee sequels waarvoor hij de muziek later zou schrijven (met natuurlijk de hulp van William Ross). Daarom geef ik de score een 7.5 (een afgeronde 8 dus): het is een degelijk, goed werk, maar het kan zeker nog beter (en dat wordt het ook). Commentaar en verbeteringen op mijn recensie hoor ik natuurlijk graag!