De Canadees-Brits-Franse film Nouvelle-France draagt als Engelstalige titel Battle of the Brave. Deze historische dramafilm is geregisseerd door de Canadees Jean Beaudin (Le Matou, Souvenirs Intimes, Sans Elle), die in het Franstalige deel van Canada opgroeide. Hij overleed in 2019. De film is zowel in het Frans als in het Engels opgenomen en was voor Canadese begrippen een dure film, die slecht ontvangen is en lang niet uit de kosten kwam.
Het verhaal speelt zich halverwege de 18e eeuw af in Canada, dat toen een Franse kolonie was, waar de Engelsen aanspraak op maken en bezig zijn te bezetten. François (David La Haye) is teruggekomen naar Canada, omdat z'n vader op sterven ligt, maar hij is net te laat. Zijn erfenis is het bedrijf van z'n vader, waarbij aasgieren op de loer liggen. Hij wordt verliefd op Marie-Loup (Noémie Godin-Vigneau). Het is wederzijds, maar zeer tegen de zin van zijn vriend Xavier (Sébastien Huberdeau), die zelf verliefd op haar is, en die met de autoriteiten samenspant tegen François. Hij duikt onder bij de inheemse bevolking, met wie hij het goed kan vinden en probeert een briefje bij Marie-Loup te krijgen. Maar zij kan niet lezen...
De muziek voor dit epische drama is van niemand minder dan Patrick Doyle, die met een dergelijk setting wel uit de voeten kan. Hij heeft voor deze film een vol orkestrale score gecomponeerd, die ook nog eens prachtig melodieus is. Het is dan ook een typische Doyle-score, met heerlijke vioolpartijen in meeslepende arrangementen. En regelmatig gaat een solo-blazer daar overheen, de ene keer een wat meer ingetogen houtblazer, de andere keer een uitbundige koperblazer. En steeds blijft de muziek bijzonder aansprekend, ook omdat Doyle z'n muziek nauwelijks in mineur heeft gezet. De arrangementen en de melodieën blijven steeds aan de opgewekte, hoopvolle kant, die soms wat melancholiek kleurt.
Het album opent met de 'Ouverture' - alle tracks hebben Franstalige titels - en die opening, met zeven minuten een van de twee langste tracks van het album, laat al gelijk het prachtige hoofdthema horen. Dit is weer zo'n heerlijke Doyle-melodie, in een rustig tempo, maar heerlijk vol orkestraal neergezet. Deze themamelodie komt in de loop van het album nog een aantal malen voorbij. Ook zijn er nog een paar sub-thema's, maar die zijn afgeleid van het hoofdthema, zoals het thema voor Marie-Loup. In de tweede track 'Bonjour Marie' wordt dat thema verder uitgewerkt op een fraaie ingetogen manier, maar halverwege krijgt de muziek hier zelfs een vrolijke insteek.
De film laat natuurlijk een dramatische verhaal zien en de track 'Les Hommes de Bigot' laat die dramatiek volop horen, met een duidelijk donkerder arrangement, terwijl de muziek halverwege zelfs een beetje schel wordt, met scherpe klanken van koperblazers, alsof er een soort van strijd zich afspeelt.
Heel anders is weer de vierde track, die volop een klassieke kleuring heeft, eerst met muziek in de stijl van een Gavotte en vanaf halverwege volgt dan een menuet. De muziek wordt gespeeld met vooral strijkers, waarbij de gavotte ook een klavecimbel laat horen.
De muziek is prachtig orkestraal gearrangeerd, zoals we dat van Doyle gewend zijn, waarbij hij diverse kleuringen in de muziek laat horen. Het hoofdthema komt fraai gedragen naar voren in 'Des Étoiles dans ma Tête', terwijl 'L' Intervention d'Angélique' meer actie in de muziek brengt, waardoor ook het tempo omhoog gaat. De track 'La Bataille de Québec' is wat meer een dramatische actietrack, vooral in de tweede helft, waarbij ook stevige percussie ingezet wordt. Als dan die slag verloren is en Nieuw-Frankrijk niet meer bestaat, krijgt de muziek zelfs een elegische kleuring. In 'Bagarre dans la Forêt' is de muziek voluit spannend gecomponeerd, waarbij koperblazers soms zelfs tegen het atonale aan hangen.
Zo kent de score allerlei muzikale stijlen, die meestal in die aangename Doyle kleuring gearrangeerd zijn. Vooral de tracks waarin het hoofdthema naar voren komt zijn erg fraai.
De laatste track van de score van Doyle is 'La Fin de l'Histoire', die een ingetogen dramatische kleuring heeft, waarmee de score rustig afsluit.
Het album sluit af met een song op basis van het thema van Doyle, die dan ook de muziek heeft gecomponeerd. Deze prachtige song wordt gezongen door niemand minder dan Céline Dion, die in die tijd enorm populair was. Het is een echte ballad, die door Dion op een erg aansprekende manier wordt gezongen.
Kortom, met zijn muziek voor de film Nouvelle-France heeft Patrick Doyle weer een van zijn prachtige scores gecomponeerd. De film leende zich natuurlijk uitstekend voor zijn manier van componeren en het resultaat mag er dan ook zijn. Met veelal bijzonder fraaie orkestrale composities en een erg mooie themamelodie pakt het beluisteren van deze score bijzonder prettig uit, ook bij de melodieën die van dat thema zijn afgeleid. De muziek is erg gevarieerd en de wat meer spannende tracks zijn wat minder fraai, maar doen aan de kwaliteit van de muziek niets af. Ook de song die door Céline Dion wordt gezongen is van Doyle en sluit het album heerlijk af. Dit album krijgt daarmee een waardering van 96 uit 100 punten.