Baby: Secret of the Lost Legend

De Amerikaanse fantasyfilm Baby: Secret of the Lost Legend uit 1985 is geregisseerd door Bill L. Norton, die vooral tv-films en -series heeft geregisseerd. Dit is een van zijn vier grotere speelfilms. De film is in de pers niet erg goed ontvangen en was ook in de bioscopen geen echt succes. In 1985 waren de mogelijkheden van de digitale techniek nog maar beperkt en duur, en de dino's in de film zijn dan ook nog steeds als dino verklede mensen, aangevuld met bewegingen door 'animatronics'. De doorbraak van daarvoor geschikte digitale technieken kwam pas met Jurassic Park in 1993.
Het verhaal draait om een dinosaurus die in Afrika gezien zou zijn en waar het echtpaar Loomis (William Katt en Sean Young) naar op zoek is. Op hun expeditie ontdekken ze diep in de jungle brontosaurussen en zelfs een jong, die ze Baby noemen. Maar de dieren worden bedreigd door militairen en wetenschapper Dr. Kiviat, die denkt via het jong rijk te kunnen worden. De vader van het jong wordt al snel door de militairen gedood, maar het echtpaar Loomis slaat met de baby op de vlucht. Het lukt Kiviat om de moeder-dino gevangen te nemen, waarop het echtpaar wil proberen om de moeder te bevrijden...

De muziek voor de film is gecomponeerd door Jerry Goldsmith, die door de vele spannende klanken een soort vlotte jeugdige sfeer heen gevlochten heeft. Van deze muziek heeft Intrada in 2008 een Special Collection cd uitgebracht met volgnummer ISC 62, met daarop zestien tracks van de score. Ga voor de recensie van dat album naar Baby: Secret of the Lost Legend.
Tien jaar later bracht Intrada een nieuwe versie van deze score uit op cd, weer als Special Collection, maar nu met volgnummer ISC 403 en aangevuld met de nodige extra muziek, ook muziek die niet in de film terecht is gekomen. Het jammere is dat deze nieuwe versie eigenlijk een kopie is van de oude versie, aangevuld met een paar extra tracks, die deels niet van Goldsmith zijn. De zestien tracks van het eerdere album zijn nu verpakt in de zeventien oorspronkelijke opnametracks van dit nieuwere album, met de originele tracktitels. Daarbij zijn sommige tracks samengevoegd en andere juist opgesplitst. Het grote verschil zit feitelijk in de kwaliteit van beide albums. Het oudere album is opgenomen vanaf een eenvoudige stereoband, terwijl de nieuwe versie opgenomen is vanaf de oorspronkelijke 32-sporige opnamebanden.

Eerst over de score. Goldsmith's taak was eigenlijk om de wat plompe en niet zo expressieve dino's, vooral het kleintje, aansprekend te maken voor het publiek. Daarnaast speelt het verhaal zich af in de Afrikaanse jungle en lag het op Goldsmith's schouders om die oerwoudsfeer in de muziek door te laten klinken. Ik heb de film niet gezien, maar het lijkt allemaal goed gelukt te zijn.
Een groot deel van de muziek is elektronisch en ook alle oerwoudgeluiden komen uit de elektronische trukendoos, zoals geluiden van vogels, apen en andere dieren, die in diverse tracks erg goed hoorbaar zijn en de muziek bijna tot iets van soundscape maken. Ook etnische klanken en geluiden ontbreken niet en worden vooral door percussie-instrumenten uitgevoerd. Toch zijn er ook de nodige gewone orkestrale instrumenten gebruikt, met name strijkers, koperblazers en percussie.

Een deel van de muziek is behoorlijk aan de dreigende en spannende kant en dat maakt dat deel toch minder toegankelijk. Maar ook meer vrolijke en opgewekte klanken komen regelmatig voor in de score, met name in 'The Family' en 'Papa's Death', waarin het licht speelse thema van Baby in een blokfluitachtig elektronische uitvoering voor het voetlicht komt. En ook in 'Baby and the Monkeys', 'No Play' en andere tracks hoor je het thema terugkomen. Vooral door de elektronische uitvoering komt dit thema wat simpel over, als een soort deuntje. De muziek spreekt dan ook niet echt aan.
De openingstrack laat voorzichtig het thema van de volwassen dino's horen, dat in 'The Family' verder uitgewerkt is en ook in latere tracks opnieuw voorbij komt. Dit veel volwassener thema spreekt vaak meer aan, vooral door de koperblazers, dan het thema voor het jong.
De eigenlijke score sluit af met de track 'Baby's Alive', die behoorlijk grillig en actiegedreven begint, maar vervolgens op een wat simplistische manier verder gaat met elektronische klanken, die wat kinderlijk overkomen.

Het album vervolgt met twee tracks met uitsluitend tribale muziek, die 'traditional' genoemd wordt. Het zijn vooral Afrikaanse ritmes en kleuring, die duidelijk niet aanspreken. Het zijn overigens geen echte traditionals, maar door Goldsmith zelf ontworpen tribale cues, die als een soort soundscape werken. In de tweede 'tradional' heeft Goldsmith zelfs een kleine houten piccolo toegepast, die de ritmes een klein beetje inkleurt, waardoor het overigens niet prettiger klinkt.
De laatste drie tracks zijn moderne popsongs, die gecomponeerd zijn door Jerry's zoon Joel Goldsmith. Beperkte elementen uit die songs zijn overigens in de film te horen. Het zijn drie nogal zeurderige disco-soulachtige songs, die niet aangenaam zijn.

Kortom, met dit uitgebreidere album van de muziek voor de film Baby: Secret of the lost Legend hoor je Jerry Goldsmith's score, zoals die ook al op het eerdere Intrada-album uit 2008 te horen was, maar nu in een kwalitatief uitstekende uitvoering. Goldsmith's score ligt best wel aardig in het gehoor, maar de vele elektronische klanken en instrumentatie spreken toch minder aan. De thema's zijn wel aardig, maar een aantal tracks met vooral spannende actiemuziek spreken duidelijk minder aan. De vele oerwoudklanken die Goldsmith in veel tracks toegevoegd heeft zijn wel een leuke gimmick, maar de beide tribale 'traditional's' zijn duidelijk niet prettig. En dat geldt ook voor de drie toegevoegde songs van Joel Goldsmith. Die toevoegingen halen het album als geheel toch wel wat naar beneden, ook al ligt de kwaliteit allicht hoger. De waardering voor dit nieuwere Special Collection album ISC 403 is daarmee 69 punten, terwijl Goldsmith's score op zich nog 71 uit 100 punten haalt.