Pacific Rim Uprising

Dit is de negende recensie in de Lorne Balfe serie.

Vorige: Songbird
Volgende: Girl Rising

De Amerikaanse science-fictionfilm Pacific Rim Uprising is de opvolger van de originele Pacific Rim film uit 2013 van Guillermo del Toro. Deze opvolger is geregisseerd door Steven S. Knight, die daarmee vooralsnog zijn enige grote film maakte. Hij werkt voornamelijk voor tv-producties. Del Toro, de regisseur van het origineel bleef bij deze opvolger betrokken als producent. Een aantal personages en acteurs uit de eerste film kwamen terug in deze film, die echter door de critici duidelijk minder goed ontvangen is dan Del Toro's film.
Nadat in de eerste film enorme monsters, zogenaamde 'Kaiju' via een ruimtepoort uit zee opdoken werden door de mensen enorme robots gemaakt om hen te bestrijden. Die robots worden 'Jeagers' genoemd, en hadden de kaiju verslagen en de poort gedicht. Het is nu tien jaar later en er is een handeltje ontstaan in Jeager-onderdelen, die voormalig Jeagerpiloot Jake Pentecost (John Boyega) steelt en doorverkoopt. Dan wordt hij gearresteerd, samen met Amara (Cailee Spaeny) die Jeagerdelen bewerkt en ombouwt tot kleine robots. Om straf te voorkomen moeten beiden anderen gaan opleiden tot Jeagerpiloot. Daar horen ze dat een Chinese firma nieuwe Jeager-drones maakt...

Waar de componist van de oorspronkelijke film Ramin Djawadi was, die een score maakte die overwegend goed ontvangen is, hebben de makers voor dit tweede deel Joe Paesano gevraagd om de score te componeren. Maar uiteindelijk kwam de opdracht bij Lorne Balfe te liggen. Die opdracht kwam echter rijkelijk laat, zodat Balfe slechts een extreem korte tijd ter beschikking had om zijn score vorm te geven en de hulptroepen in stelling te brengen. Balfe heeft dan ook geen tijd gehad om zich met mooie thema's bezig te houden of de muziek qua melodieën verder door te ontwikkelen.
Maar voor het bepalen van het luisterplezier is dat allemaal niet zo relevant. Immers je klikt gewoon op de 'play'knop en begint bij track 1 te luisteren. Dan lijkt het aanvankelijk mee te vallen. Het is natuurlijk een film over enorme monsters en robots, dus mogen we bombastische klanken en de nodige heftigheid verwachten. En dat is precies wat de openingstrack levert. De muziek is dan nog redelijk melodieus en, ondanks een niet-melodieus lawaaigedeelte, nog heel aardig. De elektronische bombast spat ervan af en de zware percussie doet een flinke duit in het zakje, maar het klinkt nog heel behoorlijk.
De tweede track is zowaar zelfs erg fraai. Hier is de muziek bijna orkestraal, met fraaie elektronisch gekleurde celloklanken en een aantrekkelijke melodie, die redelijk ingetogen wordt gehouden. Aanvankelijk speelt de cello vrijwel solo, maar wanneer naderhand het orkest de muziek overneemt krijgen we een hele mooie compositie voorgeschoteld. Daarmee is de veruit de mooiste track van het album.

Vanaf de derde track gaat het mis. Bij deze derde track stapt Balfe over naar een stijl die tamelijk melodieloos is en vooral lawaai produceert. Het zijn vanaf dan vooral heftige klanken en geluiden, effecten en zware percussie, die vrijwel zonder melodie doordenderen. Er komt nog wel een tribute aan Djawadi's score voor de originele film terug als vierde track, maar ook daar zijn het vooral elektrische gitaren en stevige heftigheid die de toon zetten, al merk je wel dat bij deze track er een gedegen compositie onder deze remix zit.
In een flink aantal tracks heeft Balfe het tempo enorm opgeschroefd. We krijgen dan een hoog ritmische elektronische soep voorgeschoteld, die bestaat uit reguliere klanken en motieven, aangevuld met snelle percussie en grimmige noties, die het er allemaal niet prettiger op maken. Het is vooral elektronisch geproduceerde lawaai, zonder emotie, zonder leven. Het zijn vooral nogal doodse klanken en reguliere bombastische spanningsmuziek. De enkele keren dat de muziek een wat oosterse kleuring krijgt doet daar niets aan af.

Toch zijn er nog een aantal tracks die de toets van de kritiek net kunnen doorstaan. Zo is 'Shatterdome Arrival' nog redelijk melodieus, hoewel het toch tamelijk generiek klinkt, terwijl 'Shao Industries' na een irritante eerste helft toch nog fraai uitpakt met aangename loopjes en prettig melodieuze motieven, ondanks de aanwezige ritmiek. 'Amara' is een wat eenvoudige en erg ingetogen track, waarin orkestrale elementen een positieve bijdrage leveren. De track is een van de weinige die echt melodieus is, maar de melodie 'pakt' jammer genoeg niet echt.
Met een track die 'Victory' heet zou je fraaie, bijna heroïsche klanken verwachten, maar dat wordt slechts voor een deel waargemaakt. De track is aardig, maar niet meer dan dat.

Tot overmaat van ramp bevat het album ook nog een drietal rapsongs, die nogal een irritante onderbreking van de scoremuziek zijn. Ondanks dat de score soms ook rap-achtige tracks kent, zijn deze gerapte songs duidelijk afwijkend en meer traditioneel. Rap is een stijl die mij al helemaal niet ligt en deze songs helpen dan ook niet mee om dit album hoger in de ranglijst te krijgen.

Kortom, met zijn muziek voor Pacific Rim Uprising heeft Lorne Balfe een score gemaakt die duidelijk niet meevalt. De extreem korte tijd die hij had om dit voor elkaar te krijgen heeft daar zeker een rol in gespeeld. De muziek komt vrijwel helemaal uit de elektronische trukendoos en hangt van bombastische klanken, geluiden, effecten en percussie aan elkaar. In een paar tracks komen wat orkestrale elementen voorbij, maar verder moeten we het doen met nogal levenloze elektronische bombast, die vaak eerder 'lawaai' heet dan 'muziek'. Enkele tracks of gedeelten van tracks zijn wel wat melodieuzer, maar het is allemaal ruim onvoldoende om tot een prettig beluisterbare score te komen. De drie rapsongs helpen dan al helemaal niet mee. De waardering komt dan ook niet hoger dan 43 uit 100 punten.