Het verhaal van de graaf van Monte Cristo is werelberoemd, niet in het minst dankzij een flink aantal films die gebaseerd zijn op dit verhaal van Alexandre Dumas. Ook de remake uit 2002 onder regie van Kevin Reynolds verhaalt weer over de onschuldige Edmond Dantès (James Caviezel) die door verraad van een scheepsstuurman, een rechter en z'n beste vriend, die achter Dantès' verloofde aanzit, gevangen wordt gezet op het verschrikkelijke 'Chateau d'If', op een eilandje voor de kust. In die hel van If maakt hij kennis met een soldaat die later priester is geworden. Van hem leert hij over literatuur en kunst, over schermen en vechten. Samen graven ze een tunnel naar de vrijheid...
De score is van de toen nog relatief onbekende Edward Shearmur, tegenwoordig een gevierde naam in de filmmuziekwereld.
Voor deze uitstekende film (moet je echt gaan zien!) heeft Shearmur een zwaarmoedige volledig orkestrale score gecomponeerd. Gezien het verhaal en de belevenissen waar je niet vrolijk van wordt, is dat ook wel logisch en de score sluit dan ook goed aan op het verhaal van de film. Daarmee heeft Shearmur een prima staaltje werk geleverd. Maar een score beluisteren is wat anders dan genieten van een film waarbij goed aansluitende muziek een belangrijke rol speelt. En dan valt de genietbaarheid van de score toch wat tegen.
De melodielijnen en het thema zijn niet allemaal even aansprekend. Veel muziek illustreert de naargeestige en vaak eenzame lotgevallen van Edmond Dantès en de muziek is dan ook vaak nogal aan de minimalistische kant. Opbeurende en hoopvolle muziek kom je eigenlijk pas later in de score tegen. De openingstrack is nog heel acceptabel, al klinkt de tragiek er al een beetje in door. En die tragiek houdt Shearmur vast in het grootste deel van de score. Ook de spanning speelt in film en muziek een grote rol. Maar spanningsmuziek is dan vaak licht chaotisch en dat is hier niet anders. Met regelmatig gebruik van dissonanten weet Shearmur het onheilspellende karakter van veel tracks flink op te voeren.
Pas naar het einde toe, eigenlijk vanaf de track 'An Invitation to the Ball', komt er meer schwung in de muziek. De score is vanaf dan veel beter te verteren en de muziek wordt dan ook veel voller en symfonischer. Dat geldt ook voor 'After the Party' en zeker voor de magistrale afsluitende track 'End Titles'. Deze laatste is veruit de fraaiste track van de score, waarin de muziek op een machtige orkestrale manier gebracht wordt, met een heerlijke melodie. Helaas leende het verhaal van de film zich er niet voor om deze stijl vaker in de score terug te laten komen.
Kortom, met zijn score voor The Count of Monte Christo heeft Edward Shearmur voor de film een uitstekende score gecomponeerd, maar om los van de film te beluisteren valt de muziek nogal tegen. Het is weliswaar volledig orkestraal, maar het vaak minimalistische karakter van veel tracks of de onheilspellende muziek van andere tracks maakt het niet echt tot een luisterfeest. Dat luisterfeest komt pas aan het einde van de score, waar een paar tracks toch nog die warme orkestrale kleuring hebben gekregen waar mijn filmmuziekhart sneller van gaat kloppen. Vooral de laatste track is magistraal. Maar het is allemaal net te weinig om de score tot een aangename ervaring te maken. De waardering blijft dan ook hangen op 67 uit 100 punten.