Ook deze keer is het weer een kostuumdrama voor Marianelli, zij het in een ietwat andere context. De korsetten zijn ingeruild voor sandalen, de intriges voor zwaarden. Deze film, die verhaald over de liefde van een slaaf voor zowel het Christendom als zijn meesteres, is een Spaanse productie en krijgt helaas niet de aandacht die het verdient. In Agora horen we een kant van Marianelli die we nog niet eerder hoorden. De intieme pianostukken zijn naar de achtergrond verdreven, en ook de zachte en gevoelige klanken die de strijkers in Atonement produceerden zijn goed verstopt. In ruil daarvoor krijgen we een authentieke swords-and-sandals score, die instrumentaal niet onderdoet voor Gladiator of Troy.
Toegegeven, Agora haalt nooit de opzwepende en stoere actiemuziek naar boven die we te horen kregen in scores voor soortgelijke films. Thematisch is Agora een ramp, zelfs motieven zijn ver te zoeken. In ruil daarvoor krijgen we epische en soms zelfs zwoele muziek te horen, en de etnische invloeden zijn terug te horen in iedere track van de score. De Oosterse Vocals klinken absoluut niet vernieuwend, en ook de Sitar en de Turkse Luit passeren zoals verwacht de revue. Allemaal niet erg origineel, maar de uitvoering ervan is prima, en daarover kan dan ook niets slechts worden gezegd.
Een van de absolute pluspunten van de score is het gebruik van het koor. Het is immens, tot in de perfectie verweven met het orkestrale gedeelte, en staat garant voor kippenvel, iedere keer weer als het verschijnt. Vanaf het adembenemende What do the Skies See? horen we wat Marianelli echt heeft bereikt met Agora. De traditionele stijl van de componist, gevoelige en in lagen werkende strijkers, doen mee, maar ook het imposante koor en de Oosterse zang transformeren tezamen tot een absoluut meesterwerk. De actiemuziek is minstens zo indrukwekkend, koor en percussie smelten samen en zorgen voor effectieve en adembenemende muziek. Hoogtepunt van de score is Two Hundred Thousand Books, waarin Marianelli alle remmen losgooit. Een opbouw bestaande uit niet meer dan enkele blazers en wat slagspel bloeit later op tot een uiting van muzikale pracht en praal. De emotionele en strak uitgevoerde gelaagdheid waarmee Marianellie de strijkers laat werken is sinds V for Vendetta’s Evey Reborn alleen maar sterker geworden.
De score heeft ook zeker zijn nadelen. Het is een van die scores waarvan je de film moet zien om de muziek tot zijn volledige recht te laten komen. Het is allemaal redelijk massaal, en meer dan eens komt er een opwelling, ineens uit het niets opzetten. Op zich niet erg, maar het maakt de score net wat minder gebalanceerd. En ook is er ditmaal toch echt een gebrek aan thematiek te horen. Het is allemaal interessant en mooi, maar de score had nog beter kunnen zijn als Marianelli er een memorabel thema aan had toegevoegd. Ook zijn de Etnische, door vrouwen gezongen klaagzangen op den duur een beetje teveel van het goede. Het is mooi, maar vul niet een gehele score ermee. Het leid soms af, en wordt op den duur zelfs irritant.
Op die minpunten na valt er absoluut niets aan te merken op Agora. Het laat ons een andere Marianelli horen. Geen gezwijmel (alhoewel gezwijmel bijgestaan door Atonement of Pride en Prejudice wel heel erg goed klinkt) dit keer, maar eerder een hardcore versie van Vangelis’ Alexander. Agora was dan ook duidelijk een leuk project voor Marianelli. In V for Vendetta liet hij al horen dat hij zijn eigen stijl kon combineren met actiemuziek, met Agora bewijst hij dat hij in staat is tot het maken van een grootschalige score met een bijzonder authentieke sfeer eromheen. En dat maakt Agora tot een soms wat ongebalanceerde, maar waardige toevoeging aan de groeiende lijst van goede scores die dit jaar sieren.