De film Dick Tracy is gebaseerd op een bekende strip en gaat over de superdetective Dick Tracy, die alle booswichten de baas is en ook nog alle goeden te vriend weet te houden. Dan moet je toch wel echt super zijn...
Maar Dick Tracy is zo super. Hij is super genoeg om de crimineel Big Boy Caprice een kopje kleiner te maken en ook nog de slinkse Breathless Mahoney en The Blank, die nogal ongrijpbaar lijkt. Intussen wil z'n vriendin graag een rustig leventje met hem opbouwen en komt er een weeskind op z'n pad, die opvoeding nodig heeft. Tsja....
Danny Elfman is de supercomponist die deze film van een superscore mocht voorzien. Maar het valt niet helemaal mee. De score is vol orkestraal en dat is zeker een pré, maar er ontbreekt een mooi thema. De melodieën van deze score zijn flink actiegericht en hebben een lichte jazzy kleuring. Er is voldoende variatie tussen de verschillende tracks, maar de magere melodieën doen daar flink afbreuk aan.
De score opent met een echte actietrack, maar de melodie wil maar niet vlotten. En dat is ook bij veel andere tracks het geval. Soms heeft de score best wel een stevige sound te pakken, die goed klinkt en bij het verhaal past, maar toch mist er iets. Zelfs in het romantisch getinte Tess' Theme pakt de melodie niet echt, ondanks de violen. Er blijft een zweem van jazz invloed overheen hangen, waardoor deze en andere melodieën niet blijven hangen in het geheugen van de luisteraar.
De muziek klinkt vaak nogal donker en dramatisch, met veel diepere tonen, vooral in de meer geladen gedeelten of bij actietracks.
De meest afwijkende track van de score is Crime Spree, die een nogal bluesy bigband achtige toonzetting heeft, met een soort van vrolijkheid. De meeste andere tracks zijn vooral donker gekleurd, op het Tess'Theme na, ook in de reprise daarvan.
De vele geladen tracks op deze score maken de beluisterbaarheid niet veel beter, omdat ook hier de spanning ten koste gaat van de melodie. Toch merk je dat Elfman z'n best heeft gedaan om ook die tracks toch goed te laten klinken. Het valt echter desondanks niet helemaal mee. De vele blazers geven de score wel een soort van gedrevenheid mee, maar dat overheerst soms nogal. De afsluitende track is ook een donker gekleurde melodie met veel blazers. En weer ben je het vergeten als het is afgelopen.
Kortom, met Dick Tracy heeft Elfman niet een superscore neergezet. De muziek is bij vlagen best wel mooi, maar de donkere geladenheid en donkere actiekleuring overheerst behoorlijk. En dat doet de beluisterbaarheid geen goed. Maar het grootste manco is het ontbreken van een aansprekend thema. Elfman past wel de nodige thema's toe, maar die beklijven niet en je onthoudt ze niet. Soms meen ik even het Onedin-line thema te ontwaren, en dat zegt veel over de pakkende muziek van Chatsjatoerjan en weinig over deze score van Elfman. De waardering blijft hangen op 62 uit 100.