Kim: You're here... They didn't hurt you, did they?
Edward shakes his head
Kim: Were you scared? I tried to make Jim go back, but, you can't make Jim do anything. Thank you for not telling them that we...
Edward: You're welcome.
Kim: It must have been awful when they told you whose house it was.
Edward: I knew it was Jim's house.
Kim: You... you did?
Edward: Yes.
Kim: ...Well, then why'd you do it?
Edward: Because you asked me to.
Edward Scissorhands! Heeft de film eigenlijk nog wel een inleiding nodig? Bijlange niet. Edward Scissorhands is een film die iedereen wel kent, of die iedereen zou moeten kennen. Gedurende de jaren is het een meesterwerk geworden, en wordt dikwijls uitgeroepen als beste film van Tim Burton. Terecht als je het mij vraagt.
Voor wie het verhaal nog niet kent, zal ik het even kort neerschetsen. Edward Scissorhands (Johnny Depp) is een creatie van een uitvinder (Vincent Price) maar vooraleer de uitvinder Edward kan afwerken, sterft de arme man. Edward had alleen nog zijn handen nodig, in de plaats daarvan heeft hij nu scharen. Edward blijft eenzaam en alleen achter in het gotische landhuis op de top van de heuvel. Tot op een dag Edward bezoek krijgt van Peg, een inwoonster van de buitenwijk aan de voet van de heuvel. Zij neemt Edward mee naar de buitenwijk om hem te laten inwonen tussen het gewone volk. Initieel wordt Edward aanvaard, maar langzaamaan krijgt hij de bewoners tegen zich, en moet hij vechten om te overleven.
Persoonlijk vind ik deze film de beste van Tim Burton. Het is origineel, grappig en geweldig kleurrijk. Dit soort verhalen kan alleen maar ontstaan in de hersenkronkels van Burton. Maar deze film is ook ontzettend ontroerend en intriest. Zelden heeft deze recensent zo een droevige film gezien. Mede dankzij het verhaal, maar ook vooral door de geweldige acteerprestatie van Johnny Depp, die zichzelf duidelijk op de kaart zet. De man speelt de rol zodanig goed, dat je echt medelijden en mededogen voelt voor Edward. Het kan niet anders dat je als kijker Edward in je hart sluit. Zijn handicap is zowel een vloek als een zegen voor hem, en dat wordt in de film perfect naar voor geschoven door middel van één citaat.
Kim: Hold me.
Edward: I can't.
Het zijn maar vier woorden in de film, maar geloof mij, je haalt de zakdoek boven bij het aanschouwen van deze scene.
Zoals ik al zei, is de regie van deze film in handen van Tim Burton. En als je zegt Tim Burton dan zeg je Danny Elfman. Gedurende de loop der jaren zijn de twee dikke vrienden geworden. In feite is dat niet zo heel vreemd. Beide worden als buitenbeentjes van Hollywood beschouwd. Beiden hebben een speciale stijl. Het is gewoon een goede match tussen die twee. Danny Elfman heeft de neiging om alles op te fleuren met tierlantijntjes. En dat is een fantastische manier om muziek fantasierijk te laten klinken. Ook bij Edward Scissorhands doet Elfman dat. Er is een grote rol weggelegd voor de celesta. Een instrument dat eruit ziet als een piano, maar het geluid van belletjes komt uit het instrument. Een ander bekend muziekstuk dat op dit instrument gespeeld wordt is Hedwig’s Theme van Harry Potter.
Nu over naar de thema’s. Elfman heeft voor deze scores twee grote thema’s neergepend. Het eerste thema is het hoofdthema dat meteen opduikt in “Introduction”. Meteen valt de celesta op, dat na verloop van tijd het gezelschap krijgt van het volledig orkest en met een geweldig koor dat heel de score aanwezig blijft. Nu het thema is feeëriek, mysterieus en zo fantasierijk dat je je afvraagt, hoe Elfman dit ooit kan overtreffen. Wel om eerlijk te zijn, dat doet hij niet meer na deze score van Edward. Wat ook mooi is het thema is dat het op het einde wat donkerder wordt. Wat perfect in analogie is met het personage en met de film, dat ook met de minuut donkerder wordt. Dat het thema gewaardeerd wordt door vele personen is het feit dat het gebruikt wordt in vele reclames, het bekendste voorbeeld is Luminus. Eenmaal je het gehoord hebt, kan je het wel begrijpen.
Maar hét mooiste thema is het liefdesthema. Man man, wat is dat voor een thema. Je krijgt het sporadisch te horen in storytime, maar in Ice Dance krijg je al een veel mooiere versie. Dat, mijn beste collega liefhebbers der filmmuziek is wat een liefdesthema moet zijn! Het is gewoonweg geweldig, een bloedmooie melodie, ondersteund door nog een geweldiger koor. In Ice Dance is de orkestratie nog vrij minimaal en krijgt het koor de hoofdrol. Woorden zingen ze niet, maar het is een OOOOH of AAAAAH, klinkt misschien heel belachelijk. Maar het is zo effectief. Na Ice Dance, gaan je nekharen overeind staan van de schoonheid.
Maar na The Grand Finale gaan je nekharen regelrecht overeind staan van de schoonheid. Als iemand aan mij vraagt wat ik de mooiste track aller tijden vind, dan zal deze Grand Finale zeker op de eerste plaats staan. Hier krijg je het liefdesthema te horen als nooit te voren. Het begin van de track beschrijf ik altijd als het vallen van druppels. De kleine akkoorden zijn zo georkestreerd alsof het lijkt dat minieme regeldruppels vallen. De strijkers komen langzaam in het gehoor, en ook de celesta komt terug. Vanaf dat het koor begint te zingen, dan weet je dat het goed zit. Maar dan begint het pas. De opbouw begint. Het koor zingt eventjes praktisch alleen, met mooi fluitwerk en licht strijkerwerk dat erbij komt. Het liefdesthema wordt kort aangegeven door enkel het koor. Dan komen de strijkers meer prominent aanwezig, en krijg je een praktisch perfecte opbouw voor het geheel. Een aanzet tot het thema, en dan komt het mensen. De opwekker van kippenvel, de opwekker van pure emotie. Het liefdesthema op een manier gespeeld zodat je niet anders kan dan het prachtig te vinden, het te adoreren. Je raakt er werkelijk geëmotioneerd door. Het orkest is meer aanwezig dan op de rest van de score, en is een perfecte basis voor het koor dat terug fantastisch zingt. De zwevende strijkers vind ik het meest prachtige aan deze track. Zeker het beste dat Danny Elfman ooit heeft geschreven!
Naast deze twee grote thema’s heeft Elfman ook nog kleinere thema’s geschreven voor het personage Esmeralda en de Suburbia. Beide zijn ook geweldig en passen ook perfect bij de film.
Conclusie
Wat zijn de sterktes van deze score? De twee meest prominente thema’s, die behoren tot de meest legendarische ooit geschreven. Wat ook een enorm pluspunt is, is het koor dat gedurende de hele score aanwezig is, maar waarvan je geen genoeg kunt krijgen. Is dit de beste score van Danny Elfman? Zeker en vast. Begin de jaren 90 was hij op zijn best, rekening houdend dat het een onervaren componist was. Voor deze score had hij nog maar twee andere scores geschreven. Met Edward Scissorhands heeft Danny Elfman zich op de kaart gezet als topcomponist. Is hij een buitenbeentje? Ja, dat is hij. Maar zoals in deze film wordt aangetoond, zijn de buitenbeentjes meestal de interessantste mensen. Zo ook met Danny Elfman. Dit is Elfman’s beste score. The Nightmare Before Christmas komt op een welverdiende tweede plaats. Edward Scissorhands is een onovertroffen meesterwerk van een buitenbeentje, een geweldige componist genaamd Danny Elfman. Een tien is zeker het cijfer dat deze score verdiend!
Kim: You see, before he came down here, it never snowed. And afterwards, it did. If he weren't up there now... I don't think it would be snowing. Sometimes you can still catch me dancing in it.