The Help is een Amerikaanse dramafilm van regisseur Tate Taylor en speelt zich af in de zestiger jaren van de vorige eeuw in het zuiden van de VS, waar de rassenscheiding en -discriminatie nog aan de orde van de dag was.
Het verhaal draait om een aantal zwarte huishoudsters in evenzoveel blanke gezinnen en wat zij zich moeten laten welgevallen door hun hooghartige werkgevers, die hen vaak als slaven behandelen. Skeeter is een jonge blanke journaliste, die zich in die situaties ongemakkelijk voelt, vooral ook omdat ze zelf een goede band had met de hulp die ze vroeger zelf thuis hadden. Die hulp is later door haar moeder ontslagen, zonder dat Skeeter wist waarom. Ze besluit een boek te schrijven over de belevenissen van zwarte huishoudsters in blanke gezinnen, maar de animo om mee te werken is niet hoog, omdat de vrouwen bang zijn het weinige dat ze verdienen ook nog kwijt te raken. Intussen doen de blanke upper class dames steeds gekkere dingen om de rassenscheiding in stand te houden of zelfs te vergroten...
De film is goed ontvangen en was behoorlijk succesvol en sleepte diverse prijzen in de wacht, waaronder een Oscar. Algemeen wordt de film hoog gewaardeerd.
De muziek voor deze dramafilm is van Thomas Newman. De stijl van Newman ligt dichtbij de muziekkleur die typerend is voor het zuiden van de VS, vandaar dat Newman wellicht voor deze taak gevraagd is. Daarbij heeft hij twintig jaren eerder ook de score gecomponeerd voor
Fried Green Tomatoes, een film die zich ook in het zuiden afspeelt en waar Newman kans zag om deze score dat duidelijk zuidelijke sentiment mee te geven, met jazzy, bluesy en dixieland invloeden.
The Help heeft veel minder die zuidelijke kleuring dan Fried Green Tomatoes en is daarmee gelijk ook een veel gelijkmatiger score geworden, die prettig in het gehoor ligt.
Veel muziek op deze score is heerlijk symfonisch en vrij luchtig gekleurd. Daarbij speelt de akoestische gitaar een grote rol in de score, die de muziek vaak wat meer 'down to earth' brengt. Ook de piano speelt een behoorlijke rol en die wordt dan geregeld op de typische Newmaniaanse manier bespeeld, waardoor je de score ook weer herkent als een van Thomas Newman.
Ondanks het redelijk symfonische karakter blijft Newman's muziek aan de lichte kant, soms tegen het minimalistische aan. Echte orkestrale uitbarstingen kom je op de score niet echt tegen. Daardoor heeft de muziek toch een redelijk sferisch karakter, maar de kleuring zit aan de optimistische en harmonische kant, waardoor de score lekker wegluistert. Ook qua melodieën heeft Newman afgezien van deprimerende kleuringen en de melodieën zijn dan ook fraaie echte melodieën en niet meer de zich herhalende korte motieven uit z'n vroegere scores, die je soms op de zenuwen kon gaan werken. Die deprimerende harmonisaties tref je gelukkig niet aan op deze score, integendeel, Newman heeft veel tracks voorzien van een aangenaam positieve klank en instrumentatie. Daarbij gaan akoestische gitaarklanken en pianoklanken vaak over in mooie glijdende vioolmuziek, en omgekeerd, waardoor de muziek soms een lichte emotionele klank krijgt.
Toch kent de score ook z'n spannende of dramatische momenten en binnen het geheel van de score zorgen die voor een prettige afwisseling. En ook die tracks zijn nergens atonaal, want Newman creëert die spanning door de instrumentatie en door langer aangehouden tonen en de dramatiek door de melodie naast tegenklanken in mineur te zetten, terwijl ook hier de traagheid vaak zorgt voor extra dramatisch effect, regelmatig versterkt door het minimalistische karakter van veel tracks. Daarbij speelt Newman niet in op sentimentalisme, waardoor de muziek soms wat stug is, zoals in 'Gripping Testimonials'.
Maar Newman gaat de emotionaliteit niet altijd uit de weg. Een track als 'Amen' is een van meest gevoelige en emotionele tracks van de score en zal zelfs bij de grootste hork een gevoelige snaar raken. Maar ook veel andere tracks of momenten in tracks kennen die emotionele kleur, al is dat verreweg het sterkst in 'Amen', die je als enige track sentimenteel zou kunnen noemen.
De score sluit af met de 'End Titles', verreweg de langste track van de score en eigenlijk een soort suite, waarin van de sfeer uit allelei tracks terugkomt op momenten in deze langere eindtrack. Wel klinkt de muziek hier veel voller dan het gemiddelde van de score. Helaas stapt Newman in de laatste anderhalve minuut nog even over naar kunstmatige atmosfeerklanken in een lange ijle synthesizerkleuring, die we kennen uit zijn scores van begin deze eeuw en dat doet toch afbreuk aan deze verder fraaie track.
Kortom, met
The Help heeft Thomas Newman een fraaie score gecomponeerd. De zuidelijke klankkleur is zeker aanwezig in de muziek, maar overheerst niet zoals in Fried Green Tomatoes. De akoestische gitaar is een belangrijk element in de score die toch enigszins zorgt voor een landelijke sfeer. De score is overwegend harmonisch en symfonisch, ondanks dat veel tracks wat minimalistisch zijn ingevuld. Vaak vult Newman de gitaar of pianoklanken aan met mooie glijdende violen en samen met de mooie melodieën geeft dat een aangename luisterervaring. Toch staan er ook wat andere tracks op, die zorgen voor de nodige variatie. Die zijn weliswaar niet allemaal even fraai, maar het geheel van de score is daarmee wel mooi gebalanceerd. Wel jammer dat de allerlaatste anderhalve minuut geen climax, maar juist een anti-climax is. Toch is de waardering voor deze score een mooie 83 uit 100 punten.