Dit is de 19e recensie uit de John Ottman serie.
Vorige:
The Nice GuysVolgende:
The Cable GuyDe Hong Kong - Amerikaanse animatiefilm
Astro Boy is geregisseerd door David Bowers, die eerder Flushed Away en later de vier films van de Diary of a Wimpy Kid serie regisseerde. In de negentiger jaren werkte hij zelf als animator. Deze film is overigens als computer-animatie gemaakt door de Imagi studio uit Hong Kong en gebaseerd op de gelijknamige Japanse stripserie. De film zou al tien jaar eerder gemaakt worden, maar de productie werd om allerlei redenen steeds uitgesteld, waardoor reeds aangetrokken mensen weer afhaakten, tot de productie in 2008 daadwerkelijk begon. Vervolgens waren er echter weer allerlei problemen over hoe het jongetje eruit moest gaan zien. De critici waren nogal gemengd in hun oordeel over de film en ook in de bioscopen wist de film niet uit de kosten te komen, wat de Imagi-studio de kop kostte.
Het verhaal draait om de dertienjarige Toby (stem Freddie Highmore), die in Metro-City woont, een stad die in de lucht zweeft vanwege de vervuiling op aarde. Zijn vader, dr. Tenma (stem Nicolas Cage) en dr. Elefun (stem Bill Nighy) hebben een verdedigingsrobot ontwikkeld, die werkt op negatieve en positieve energie. De egocentrische politicus Stone (stem Donald Sutherland) komt kijken en start de robot, maar met alleen de negatieve energie, waardoor de robot vijandig wordt en Toby per ongeluk doodt. Dan maakt dr. Tenma een nieuwe robot die op z'n zoontje lijkt en hij voorziet hem van Toby's geheugen en persoonlijkheid. Deze nieuwe robot-Toby is echter voorzien van bescherming en tomeloze energie. Maar Stone is erop gebrand hem te vernietigen...
De muziek bij deze animatiefilm is van John Ottman en hij heeft er een enerverende score voor gecomponeerd. Een flink deel van de score op dit album bestaat dat ook uit bombastische actiegedreven muziek. Ottman had daar al ruime ervaring mee, vanwege zijn scores voor een aantal live-action superheldenfilms. En ook in deze animatie-superheldenfilm spat de heftigheid soms uit de luidsprekers. Ottman's actiemuziek is vaak niet zo melodieus en dat is ook hier het geval. Veel muziek is dan ook vooral spannend en grimmig, zelfs vaak grillig gecomponeerd, met soms bijna vol orkestrale chaotische klanken, die duidelijk niet fraai zijn. Gelukkig heeft Ottman in veel van die actietracks de heftigheid afgewisseld met meer melodieuze intermezzo's, die soms zelfs bijna ingetogen overkomen. Dat zorgt ervoor dat de actietracks steeds gevarieerd blijven en daardoor toch goed te pruimen zijn.
Tegelijk heeft Ottman zijn actiemuziek soms wel melodieus gehouden en dan wordt die actiemuziek ineens juist heel aantrekkelijk. Zo kan het dus ook, en dat zorgt voor bijzondere muziek. Maar te vaak is dat niet het geval en moeten we het hebben van de genietbare intermezzo's om de actiemuziek acceptabel te houden.
Voor deze film heeft Ottman een hoofdthema gecomponeerd dat staat als een huis. De melodie ervan is zeer aansprekend en niet erg 'standaard' gearrangeerd. Het album opent met dat thema, dat zich in deze track langzaam ontvouwt. Het is een vlot thema, wat door het volle orkest gespeeld wordt en waarbij vooral de koperblazers op de voorgrond staan. Maar ook bijzonder aangename koorklanken ontbreken niet. Het is een thema geworden dat niet zou misstaan in een grote historische actieblockbuster.
De melodie van dit hoofdthema komt in diverse tracks weer terug, alleen is het dan vaak even als een kort element of een motief te horen. Toch zorgt dat ervoor dat de score aanvoelt als een geheel. Het prachtige thema komt ook in 'Astro Flies' weer prachtig in volle glorie terug en doet dan zelfs denken aan de stijl van de grote thema's zoals John Williams die voor zijn films componeerde. Misschien dat Ottman die wijsheid opgedaan heeft bij het componeren van zijn score voor Superman Returns van een paar jaar eerder. Daarin borduurde hij voort op de thematiek van Williams voor zijn oorspronkelijke Superman-film uit 1978.
Dat prachtige thema komt vooral aan het einde van dit score-album in volle uitbundigheid terug in tracks als 'Saving Metro City' en de afsluitende thematrack voor de film. Daarmee pakt de score als geheel toch prettig uit, want in een behoorlijk aantal andere tracks valt dat nog niet mee, al kan Ottman daar uiteraard niet altijd wat aan doen, gebonden als hij is door de filmbeelden.
De film kent ook z'n komische scenes en Ottman past op die momenten toch wel een aantal keren van die typische komedie-elementen toe, die soms zelfs wat mickey-mousig aandoen. Dit komt met name in het middendeel van de score een paar keer voorbij. Ook horen we soms wat elektronische toevoegingen in de verder geheel orkestrale score. Zelfs retro-tachtiger jaren spionagemuziek is door Ottman ingezet in 'Undercover Robots'.
Het album bevat ook nog een aantal tracks die redelijk ingetogen en melodieus zijn, al wordt die ingetogen muziek nogal eens onderbroken door orkestrale uitbarstingen. Maar tracks als 'Morning Lessons', 'Designing Toby', 'I Don’t Want You', 'I Love Robots / Hamegg's Story', 'Reviving Zog' en 'Cora's Call' zijn toch aangename rustmomenten, waarin de muziek op een prettige manier klinkt, zonder al te simpel voort te kabbelen. En ook die rustige muziek helpt dan weer mee om de heftigheid van de actiemuziek wat te temperen en zorgt er zo mede voor dat het geheel van de score toch een aangename luistersessie is geworden.
Kortom, met zijn muziek voor de animatiefilm
Astro Boy heeft John Ottman een toch behoorlijk aangename score gecomponeerd. Een groot aandeel voor die aangename beluisterbaarheid zit hem in het bijzondere hoofdthema voor de film. Dat thema is melodieus en wordt een aantal keren groots en meeslepend gebracht door een vol orkestraal arrangement. Maar ook actiemuziek ontbreekt niet en vormt zelfs een behoorlijk aandeel in de score. Die actiemuziek is vaak nogal heftig, zonder speciaal melodieus te zijn, wat vaak minder prettig is. Toch zorgen de nodige intermezzo's voor rustmomenten die het beter verteerbaar maken. Ook meer ingetogen tracks helpen daaraan mee, maar het is toch vooral het bijzonder fraaie hoofdthema dat voor de punten zorgt. De waardering komt dat ook op een mooie 82 uit 100 punten.