Sweeney Todd: sung They all deserve to die. Tell you why, Mrs. Lovett, tell you why! Because in all of the whole human race, Mrs. Lovett, there are two kinds of men and only two. There's the one staying put in his proper place and one with his foot in the other one's face. Look at me, Mrs Lovett! Look at you! No, we all deserve to die... Even you, Mrs Lovett, even I! Because the lives of the wicked should be made brief. For the rest of us death will be a relief. We all deserve to die... And I'll never see Johanna, no I'll never hug my girl to me... FINISHED!
Musicals is een filmgenre dat heden den dage niet zo populair meer is. Waar vroeger de ene musical na de andere de zalen kwam binnengestormd, is dit nu anders. Zelden komt er nog een musical in de filmzalen terecht (diegene van Disney sluit ik nu even uit, ik spreek over de live action musicals). Maar af en toe komt er nog wel eens een pareltje in de zalen. Deze Sweeney Todd is er één van.
Tim Burton is een regisseur die vrijwel alle filmgenres aan kan. Van komedie, tot horror. Zelfs een drama film kon er vanaf. Maar toen het gerucht naar buiten kwam dat Burton een musical zou verfilmen was ik toch verbaasd. Tot dat ik hoorde over welke musical het ging. “Sweeney Todd: The Demon Barber Of Fleet Street” is geen musical die geschreven is volgens het boekje. Ten eerste heb je het verhaal. Het gaat over een wraakzuchtige barbier, die onschuldige mensen de keel oversnijdt met zijn scheermes. Zijn uiteindelijke doel is Judge Turpin, de man die verantwoordelijk is voor de dood van Todd’s vrouw. Deze donkere, gotische musical is gecomponeerd door Stephen Sondheim. Een man waar ik nog nooit had van gehoord. Zijn composities zijn niet gemakkelijk, je zal een aantal luisterbeurten nodig hebben om deze musical te kunnen waarderen, maar voor mij is het één van de betere uit zijn genre.
Zoals ik al zei is deze musical perfect voor Tim Burton. De setting, het verhaal, de gotiek, het feit dat het hoofdpersonage een sadistische moordenaar is, meer is er voor Burton niet nodig om zijn tanden in het project te zetten. Aangevoerd met een verrassend uitstekende cast, maakte Burton met deze Todd een klein meesterwerkje.
De hoofdrol is weggelegd voor Johnny Depp. Wie wist dat Depp kon zingen? Ik alleszins niet, maar de man kan zingen. Hij zit goed in zijn rol als getormenteerde barbier die op zoek is naar zijn wraak. De woede spat van elke noot dat de man zingt. Later meer hierover. Zeker even goed is Helena Bonham Carter als Mrs. Lovett. Ook al zijn de hoge noten soms onbereikbaar, zij komt er goed mee weg. In de bijrollen herkennen we Timothy Spall, Ed Sanders, Sacha Baron Cohen en de altijd geweldige Alan Rickman als Judge Turpin.
Ook al met al deze namen is deze musical zeker niet voor iedereen weggelegd. De composities zijn zeer ingewikkeld, en de teksten zijn niet meezingbaar. Laten we nu de beste nummers even toelichten.
En het eerste nummer is al een schot in de roos. De “Opening Titles” is eigenlijk een instrumentale versie van “The Ballad Of Sweeney Todd”. De gezongen versie is uit de film geknipt maar dankzij deze inbreng is deze song toch een beetje in de film. Dit nummer zet de toon voor de rest van de score namelijk donker en gotisch. Het orgel opent het nummer. Gevolgd door een angstaanjagend thema dat als hoofdthema fungeert en af en toe opduikt na een gezongen nummer.
Het eerste gezongen hoogtepunt van dit album is “My Friends” gezongen door Johnny Depp. Het is een liefdesverklaring voor zijn scheermessen. Wat ik zo mooi vind aan dit nummer is dat je meteen het personage van Todd begrijpt. Hij heeft maar oog voor één ding, namelijk zijn wraak. Mrs. Lovett komt ook eens tussen, en zij verklaart Todd haar liefde, maar Todd heeft er geen oor naar. Het enige wat hem interesseert zijn de messen. Het nummer wordt verrassend gevoelig gezongen door Depp, vooral de passage:
“Speak to me, friend.
Whisper, I'll listen.
I know, I know
You've been locked out of sight
All these years!
Like me, my friend!
Well, I've come home
To find you waiting!
Home,
And we're together...
And we'll do wonders...
Won't we...?”
Dit is zeer mooi gezongen, alsof hij ze echt heeft gemist. Prachtige interpretatie van Depp voor dit personage. Jammer genoeg heeft hij nooit de Oscar voor beste acteur gewonnen, wat hij met deze rol zeker en vast had verdiend.
Een volgend hoogtepunt is “Pretty Women”. Een duet met Depp en Rickman. Prachtig hoe deze twee mannen over hetzelfde onderwerp zingen, maar toch een volledig verschillende insteek hebben. De chemie tussen Rickman en Depp werkt zeker op film, maar ook op cd merk je dat deze twee perfect afgestemd zijn op elkaar. Het enthousiasme straalt van het nummer.
Het volgend hoogtepunt is direct het nummer achter “Pretty Women” namelijk “Epiphany”. Sweeney Todd vindt eindelijk zijn volledig plan. Het personage is woedend, en zo is Depp woedend. Als luisteraar kan je zelf angst voelen als je dit lied beluisterd. Dit nummer wordt beschouwd als het beste van de musical, en als je het hoort, zal het je niet verbazen. Dit werd trouwens ook in de trailer gebruikt. Het prachtige aan dit nummer is dat het geregeld van melodie veranderd. Langs de ene kant heb je een kwaadaardige melodie die de woede en de labiliteit van het personage weergeeft, langs de andere kant heb je een iets triestigere melodie als Todd over zijn kind en vrouw zingt, wat dan ook de complexiteit van het personage weergeeft. Zeker en vast het beste nummer van deze score.
Een laatste hoogtepunt is “Not While I’m Around”. Gezongen door de geweldige Ed Sanders. Het is één van de emotioneelste nummers, en het zou me verbazen moest je geen traan laten bij het horen van dit nummer. Het gaat over het feit dat Toby de bescherming van Mrs. Lovett op hem neemt, niet wetende dat zij op de hoogte is van de plannen van Todd. Prachtig ingezongen, prachtig georkestreerd en een beklijvende melodie. Prachtig werk gewoon.
Naast al deze hoogtepunten, zijn de andere songs ook zeker en vast de moeite waard. Elk nummer is goed ingezongen, maar wat ook opvalt is de hevige orkestratie. Deze is diepgaand en elk instrument wordt zoveel mogelijk gebruikt. De vele blazers in “Epiphany”, de strijkers in “Not While I’m Around”, de harp in “My Friends”. Jammer dat er geen instrumentale versies bestaan van deze songs, want dat is zeker en vast ook de moeite waard.
Conclusie
Sweeney Todd: The Demon Barber Of Fleet Street is een magnifieke musical. Maar het is niet voor iedereen even toegankelijk. Weg zijn de meezingers en gemakkelijke nummers. De eerste keer dat je deze score beluisterd zal je misschien je wenkbrauwen optrekken van verbazing, maar na een tweede luisterbuurt zal je het beseffen dat het een degelijke musical is, één van de beste in het genre. De zangprestaties zijn uitmuntend, de orkestraties prachtig. De nummers magnifiek. Voor de puristen onder ons, lees deze zin maar beter niet. Deze nederige recensent vind deze musical superieur ten opzichte van “Les Misérables” en het is jammer dat Sweeney Todd niet de eer krijgt waar hij recht op heeft, en wat hij zeker en vast verdiend. Een 9 voor deze magnifieke score.