Harry Potter is op dit moment de meest succesvolle filmserie allertijden. Ondanks dat veel mensen de eerste twee delen goed vonden, lijkt de serie er kwalitatief op vooruit te gaan. The Prisoner of Azkaban was erg duister, en The Goblet of Fire deed daar nog een kleine schep bovenop.
Hoewel de meningen over de Potter-scores erg verdeeld zijn, kan men toch wel aannemen dat de scores toch tot de populairdere, en kwalitatief betere scores horen in de blockbuster wereld.
De invloed van John Williams in deze serie kan niet worden onderschat. Na 3 goede scores, die niet alleen sfeerscheppend waren, maar onze bebrilde Tovenaar een thema gaven, werden ook Voldemort, de Dementors, en de relatie tussen Harry en Sirius, en zelfs Perkamentus'' huisdier, Felix, de Feniks voorzien van hun eigen sound.
De score van The Goblet of Fire borduurt verder op Williams' werk, en is thematisch erg trouw aan de drie eerdere uitgaven. En toch is deze score nog wat donkerder, nog wat onheilspellender en zelfs tragischer dan zijn voorgangers.
In The Story Continues worden we daar meteen mee geconfronteerd: Zwaar slagwerk slaat je de film (of cd) in, en de strijkers zwiepen er ritmisch door heen. Daarna wordt het nog beter: prachtige strijkers leiden Hedwig's Theme in, wat het niet alleen mooier, maar oook een stuk dramatischer, haast episch maakt. Frank Dies is daarentegen niet alleen zwaar, maar ook vrij saai. The Quidditch World Cup begint knallend, met echte Iers muziek. Vooral voor de mensen die van Ierse muziek houden is dit dus een must om te horen. Later komt er slagwerk aan te pas, wat moet overkomen als Bulgaarse muziek. Maar bij deze muziek kan je aan alles wat donker en grauw klinkt denken. Het komt niet erg uit de verf ondanks de sterke Ierse opening.
In Harry Potter and the Sorcerer's Stone werd er een naargeestig thema gemaakt voor Voldemort, wat goed klonk op zowel celluloid als schijf. Doyle houdt hier geen rekening mee, maar maakt zijn eigen thema voor de grootse schurk, wat in The Dark Mark goed uit de verf komt. Niet slecht om the horen.
Rita Skeeter is weer echte Potter muziek, een soort Wals haast, en het klinkt erg irritant. Toch is het sterk, haast vergelijkbaar met Hooper's Professor Umbridge.
Met Golden Egg laat Doyle pas goed zien dat hij actietracks kan maken. Na een sterke opening met blazers, komt er een soort wervelwind met percussie en blazerpartijen op je af, wat allemaal heerlijk klinkt.
Maar nu gaan we de tweede akte van de score in. De romantische.
Want ook Harry, Ron, Hermelien en zelfs het gevaarte Hagrid kunnen niet om de liefde heen op een bepaalde leeftijd.
Neville's Waltz klinkt eerst al een echte wals, maar mond later uit in een heerlijke romantische track, die toch grappig en romantisch tegelijkertijd is. Hierbij zijn de Strijkers van cruciaal belang, net als in Harry in Winter. Het prachtige thema voor Harry en zijn eerste ''crush', Cho Chang, is prachtig gecomponeerd, en helpt de stuntelende Harry een beetje extra stuntelen. Toch is het een romantische, en luchtige noot op een donkere schijf. Potter Waltz is prachtig, en goed om te horen, een echt dansnummer zoals je die nog zelden hoort. Doyle scheen deze track op het laatste moment uit zijn mouw te schudden, omdat er eerst popmuziek zou worden gebruikt in deze scène. Newman paste de scène echter zo aan dat Doyle dus moest improviseren op de korte termijn, wat hem verbazingwekkend goed is gelukt.
Underwater Secrets is een afgrijselijke track. De zogenaamde zeemeermin die zou zingen, komt niet over, en klinkt afschrikwekkend.
The Black Lake is ook niet zo indrukwekkend, zei het niet dat het enkele prachtige stukken heeft, die gewoonweg prachtig zijn.
Hogwarts' March, is een Mars. Het is niet indrukwekkend, maar pompeus, kleinschalig, en eigenlijk niet interessant. Toch is het leuk dat hij op de CD is gezet, en een keertje luisteren is hij dan toch wel waard.
Hoogtepunt van de score is en moet zijn Voldemort. De track van bijna 10 minuten is donker van geest, en de zware koperblazers hebben de voorhand. Toch is de variatie erin interessant en spannend. En aan het einde worden we getrakteerd op grootste klanken, die daarna emotioneel worden, als de strijkers de blazers verjagen.
Het thema voor Harry in Winter wordt groots gespeeld. De track eindigt cliché, met knallende blazers, wat wel erg goed klinkt, en werkt in de film.
Death of Cedric is in en intriest, wat weliswaar goed werkt in de film, maar wel wat te veel emotie heeft op de soundtrack. Zie het als een plotselinge overdosis.
In tegenstelling tot de poptracks voor Prince Caspian, zijn deze wel erg leuk, en komen ze ook overeen met de film. De teksten zijn leuk, soms zelfs gevat,
Na goede werken die Williams afleverde voor de serie, is Doyle er op een net zo overtuigende wijze voor geslaagd. Hij borduurt, zoals verwacht, door op Williams werk, maar voegt genoeg toe om de score van hemzelf te maken. De thema's zijn terug, en de score werkt in de film ook uitstekend, misschien wel meer dan dat. Hoewel Hooper ook een dijk van een score afleverde met Harry Potter and the Order of the Phoenix, is Hooper's stijl vergeleken zijn voorganger wat minimalistisch. Williams maakte de aftrap, en Doyle gaat daar slim mee verder, maakt daar zijn tot op vandaag de dag beste werk mee, en weet de vierde aflevering in de serie een grootsheid en romantiek mee te geven, die we met Hooper aan het roer niet snel meer terug zullen zien.