De Amerikaanse fantasy film
The Brothers Grimm is geregisseerd door Terry Gilliam, die al vaker met het sprookjes-bijltje gehakt had. Hij had daarvoor al deel uitgemaakt van het bekende Monty Python team en ook hun films Monty Python and the Holy Grail en Time Bandits geregisseerd. Later maakte hij ook The Adventures of Baron Munchausen en The Fisher King. Met The Brothers Grimm tekende hij deze sprookjesvertellers als onderdeel van hun eigen sprookjesverhalen, waarvan er vele in de film verwerkt zijn. De film is dan ook meer een soort fantasie- en avonturenverhaal waarin de beide broers eigenlijk de rode draad vormen in de belevenissen van hun eigen sprookjes. De film is mager ontvangen, maar was toch een behoorlijk succes. Ik heb de film gezien en vond deze wat rommelig en het verhaal vaak nogal gezocht.
Het verhaal speelt zich af aan het begin van de negentiende eeuw en de beide Duitse broers (Matt Damon en Heath Ledger) reizen naar Karlstadt, waar ze een geest zouden gaan verdrijven. Maar al snel worden ze beschuldigd van oplichterij, waarna ze in handen van het Franse leger vallen, die dat stuk van Duitsland bezet houdt. Generaal Delatombe wil dan dat ze de verdwijning van een aantal kinderen in het dorpje Marbaden oplossen. Bij hun zoektocht komen ze erachter dat een boze eeuwenoude koningin de kinderen gebruikt om zelf jong te blijven. Diverse wezens in het woud en het woud zelf helpen haar daarbij. Maar de broers, die hier nu een eind aan willen maken, krijgen te maken met krachten die ze niet voor mogelijk hadden gehouden...
De muziek bij deze film is van Dario Marianelli, die er een heftige score voor gecomponeerd heeft.
De film is een avonturenfilm en dat is duidelijk te horen in het orkestrale geweld van de muziek. De avonturen zijn ook vooral spannend en de muziek is dat ook. Die spanning creëert Marianelli met veel heftige en grillige klanken, die soms zelfs het horrorgenre benaderen. Wellicht hebben de producenten van de horrorfilm
The Return daarom wel een beroep gedaan op hem om een jaar later de score voor die film te componeren. Met name een track als 'Muddy' met z'n jankende violen heeft een hoog horrorgehalte.
Die heftige en spannende muziek is in verreweg de meeste track te horen en dat maakt de score wat ongemakkelijk beluisterbaar. Met veel dissonante klanken en chaotische gedeelten voert Marianelli de spanning steeds weer op. Wel varieert hij veel, maar omdat de muziek ook nog vaak erg intens is en vol orkestraal gearrangeerd, komt het toch allemaal erg vermoeiend over. Zelfs wanneer er de nodige koorklanken worden toegevoegd, wordt de muziek er alleen maar zwaarder van.
De thema's die Marianelli gecomponeerd heeft vallen eigenlijk nauwelijks op in het geheel van de score. Een paar thema's komen wel op gezette tijden terug, maar vanwege de grote variatie in melodieën vallen die thema's een beetje weg. Er is eigenlijk maar een thema dat wel opvalt en dat is een thema dat nou net niet door Marianelli is gecomponeerd, maar door de klassieke componist Johannes Brahms. Het gaat hier om het wereldberoemde 'Wiegenlied', dat ook door veel hedendaagse artiesten is uitgevoerd.
Marianelli heeft dit wiegenlied verwerkt als thema, dat in een aantal tracks terugkomt en eigenlijk als enige thema duidelijk opvalt. Zelfs wanneer het op de achtergrond gebracht wordt, hoor je de melodie er doorheen. Dat komt allicht mede omdat deze melodie zo bekend is.
De score is een vol orkestrale score en op het album staan maar weinig tracks waar enig rust vanuit gaat. Wel hebben diverse tracks de nodige rustmomenten, maar die duren vaak maar kort. Eigenlijk zijn alleen de tracks 'Sleeping Beauties' en de voorlaatste 'And They Lived Happily Ever After' beide tracks die volledig gevrijwaard zijn van de grillige muziek die de meeste andere tracks zo kenmerkt. Deze beide tracks zijn dan ook volop melodieus en prachtig orkestraal. Daarmee zijn dit veruit de fraaiste tracks van de score.
Het album sluit af met de 'End Credits'. Ook dit is weer een wat grillige track met een duidelijk minder aansprekende melodie en arrangement. Wel geeft de track een gemiddelde indruk van de rest van de muziek op het album. De afloop van de track valt echter een beetje tegen, want er is geen echte afsluitende climax. De muziek wordt eigenlijk na ruim twee minuten gewoon weggedraaid.
Kortom, met
The Brothers Grimm heeft Dario Marianelli een vol orkestrale score gecomponeerd, die gekenmerkt wordt door avontuurlijke muziek met een grote mate van heftigheid en grilligheid. Het aandeel spanningsmuziek in de tracks is dan ook vrij groot, wat de score vaak niet gemakkelijk beluisterbaar maakt. Soms reikt de muziek tot aan het horrorgenre. De paar tracks die echt mooie en vol orkestrale melodieuze muziek brengen kunnen de score echter niet meer redden en de waardering blijft dan ook hangen op 62 uit 100 punten.