The Human Stain

Iedereen kent Rachel Portman's muziek wel. Is het niet dankzij felgesmaakte scores zoals Benny and June, Only You dan is het omwille van Chocolat of Ciderhouse Rules. Haar muziek ligt zo gemakkelijk in het oor dankzij haar uniek talent voor melodie en eenvoud. Maar het moet gezegd; haar gevoel voor drama heeft ze nog niet bewezen. Was het nu voor Hart' war of voor het bedroevend slechte 'Manchurian Candidate'. Portman weet nooit de juiste noot te raken in haar dramatische efforts. Het ontmaskerd haar gebrekkig talent in de moeilijkere genres. Ook the Human Stain klinkt vaag, leeg, en ongevoelig. ( Een groot contrast met haar andere scores die net het tegendeel bewijzen ). The Human Stain heeft zo zijn momenten als muziek op de beelden, maar als soundtrack is er weinig aan. Het kabbelt verder zonder te boeien en je bent ergens blij dat de laatste noot wegebt in het niets. De enkele lichtpuntjes zijn er, maar als je deze naast haar schitterende contributies zet van andere projecten, dan klinken deze ook erg modaal en te verwaarlozen. Dus, in plaats van deze cd te beluisteren... beluister nog eens chocolat met zijn thema's. Het doet je wegdromen naar die andere muziek waar Portman een trademark op heeft. Romantiek, melodie en eenvoud. Enkel het laatste is hier in overdaad aanwezig...