Spies in Disguise
Original Score

Dit is de elfde recensie uit een serie van Theodore Shapiro.

Vorige: A Simple Favor
Volgende: The Pirates! Band of Misfits

De Amerikaanse komedie Spies in Disguise is een animatiefilm die is geregisseerd door Troy Quane en Nick Bruno, die vooral gewerkt hebben als animators en met deze film hun regiedebuut maakten, hoewel Quane al eerder een korte film regisseerde. Het was de laatste film die door het toen nog onafhankelijke 20th Century Fox werd gedistribueerd, voordat deze in 2019 overging in de handen van Disney. De film kreeg van de critici goede beoordelingen, maar was in de bioscopen niet het verwachte of gehoopte succes.
Het verhaal draait om Lance Sterling (stem Will Smith), een nogal ijdele geheim agent van de HTUV-organisatie. Hij wordt op een missie gestuurd om een kleine aanvalsdrone te zoeken, die een Japanse wapenhandelaar wil verkopen. Killian (Ben Mendelsohn) is een technoterrorist en hij wil de drone hebben. Ondertussen breekt Sterling in bij de handelaar, hoewel zijn baas Jenkins (Reba McEntire) dat verboden had. Sterling weet met de drone in zijn koffer te ontkomen. Op het hoofdkwartier zoekt hij Walter Beckett (Tom Holland) op, die wat vrediger methoden voorstaat dan Sterling, waarop hij Beckett ontslaat. Dan blijkt zijn koffer leeg zijn, en hij van verraad te worden verdacht...

De muziek bij deze film is van Theodore Shapiro, die goed geluisterd heeft naar de muziek voor de filmreeks Mission: Impossible. De film is namelijk gebaseerd op een korte spionnen-animatiefilm met de titel Pigeon: Impossible.
Shapiro heeft er een stevige score voor gecomponeerd, die vrijwel geheel orkestraal gebracht wordt. De muziek van Mission: Impossible is er duidelijk in te beluisteren, terwijl het toch een eigen, onafhankelijke score is gebleven. Waar veel van Shapiro's score nogal veel tamelijk minimalistische tracks bevatten, of het nu komedies zijn of juist thrillers of horrorscores, is dat bij deze score duidelijk niet zo. Verreweg de meeste muziek heeft een grootschalig arrangement van stevige orkestrale klanken, waarin de koperblazers vaak overheersend aanwezig zijn.

Het album opent met de track 'Defusing the Bomb', waarin de muziek al een flink actiegehalte heeft. Eigenlijk is het meer een actie-uitbarsting, want de track duurt maar ruim een halve minuut. De tegenstelling met de tweede track 'Kiddie Glitter' is vrij groot, want hier is de muziek heel minimaal, en komt het meer over als lichte underscore. In de track 'Walter's Promise' zit die tegenstelling binnen dezelfde track, en dat heeft Shapiro in meer tracks toegepast.
Een flink deel van de muziek heeft een vrij donkere, grimmige kleuring. De score heeft gemiddeld dan ook een behoorlijk actieniveau, waarin de spanning een flink aandeel heeft. Die spanning weet Shapiro ook op te wekken met allerlei geluiden uit de elektronische trukendoos, vreemde achtergrondklanken of lage grommende koperblazers.
Tegelijk heeft Shapiro de actie ook in die typerende Mission: Impossible-stijl uitgevoerd, met veel strak geregisseerde koperblazers, waarbij trompetten de schelle klanken spelen, en tuba's de lage, grommende klanken daaronder. Daarbij worden muzikale elementen met kort aangezette klanken gespeeld, in een soort staccato-stijl. Daarmee krijgt de muziek die specifieke spionnen-kleuring die niet alleen Mission: Impossible heeft, maar ook de James Bond-muziek.

De percussie speelt in de muziek eveneens een stevige rol, want de spanning wordt daardoor opgevoerd, terwijl de muziek daarmee een grimmiger klank krijgt. Vaak is die percussie zelfs een stevig soort drumpercussie, zoals je die in een rockband hoort.
Soms heeft de muziek de stijl zoals die in komedies thuishoort, met staccato gespeelde muziek, die net niet mickey-mousig is. Op ander momenten heeft de muziek weer een funky-achtige kleuring, zelfs compleet met funky gitaarklanken. Op weer andere momenten klinkt de muziek weer gedateerd, omdat Shapiro een hammond-orgelklank inzet, of juist vrij kale klanken, die in de zestiger jaren gangbaar waren. Toch komt de muziek van deze score als geheel niet gedateerd over.

Kortom, met zijn muziek voor de animatie-komedie Spies in Disguise heeft Theodore Shapiro een score gecomponeerd met een hoog Mission: Impossible gehalte. De muziek heeft de specifieke stijl meegekregen die we bijna vanzelf koppelen aan spionagefilms. Met veel flair, stevige percussie en koperblazers in de hoofdrol heeft Shapiro een overwegend spannende score neergezet. Er zijn relatief weinig rustmomenten, terwijl de funky kleuring nogal eens zorgt voor een minder gemakkelijke beluisterbaarheid. Het is een voor de film allicht uitstekend passende score, maar om los daarvan naar te luisteren valt niet altijd mee. De waardering als luisterscore komt voor mij dan ook niet hoger dan 59 uit 100 punten.