Robert Zemeckis maakte in 1994 een legendarische film met Tom Hanks in de rol van
Forrest Gump. De film is gebaseerd op het gelijknamige boek van Winston Groom. Het prachtige, gevoelige verhaal over de wat zonderlinge man Forrest Gump werkte ook nog eens als een tijdreis door de Amerikaanse recente geschiedenis, waarbij Gump op allerlei historische hoogtepunten een rol leek te spelen, zonder verder in de spotlights te staan. Want wie kent Forrest Gump nou eigenlijk? Een deel van de belevenissen uit het boek werd in de film overigens niet verteld en ook was het personage in het boek wat minder toegankelijk dan de Forrest in deze prachtige en ontroerende film, die een enorm succes werd.
Zittend op een bankje bij de bushalte vertelt de wat simpele Forrest zijn levensverhaal aan iedereen die naast hem op dat bankje plaatsneemt. En dat levensverhaal wordt dan als een lange flashback verteld. Het blijkt een verhaal over moed en opofferingsgezindheid, over minderwaardigheid en respect, over haat en liefde, kortom over het leven zoals we dat allemaal in meer of mindere mate meemaken...
Alan Silvestri had al een lange samenwerking met regisseur Zemeckis, vanaf Romancing the Stone, via de Back to the Future-trilogie en Death Becomes Her, naar Forrest Gump, die Silvestri z'n eerste Oscar-nominatie opleverde.
De film is door Zemeckis van een hele lading (stukjes van) songs voorzien, waardoor Silvestri's score soms wat ondergesneeuwd raakte. Van die songs is een aparte
Forrest Gump soundtrack uitgekomen, waarop overigens ook een lange suite van de score is opgenomen, nog twee minuten langer dan de suite die dit score-album afsluit.
Silvestri heeft voor de film een flink aantal thema-melodieën gecomponeerd, die allemaal een min of meer gelijksoortige sfeer oproepen, van onschuld, liefde en hoop. Het album opent met een van de mooiste en bekendste thema's in 'I'm Forrest... Forrest Gump', wat je als hoofdthema zou kunnen beschouwen en waarvan een aantal andere thema's zijn afgeleid.
En al die prachtige thema's hebben een soort magie over zich. Met prachtige en elegante pianoloopjes, begeleid door fraaie underscore van strijkers, komen die thema's echt tot leven.
Maar ook spelen clarinet of strijkers de leidende melodieën, die allemaal een bepaalde gevoeligheid over zich hebben. Zelfs wanneer de muziek een zekere vrolijkheid of zelfs bravoure kent, blijft er toch ook een soort gevoeligheid overheen hangen. In tracks als 'Run Forrest, Run' of 'The Crimson Gump' hoor je een prachtig opvallend en vlot thema met een soort orkestrale grandeur in een hoog tempo gespeeld.
Daarentegen weet Silvestri in 'They're Sending Me to Vietnam' een emotionele snaar te raken met een prachtige ingetogen melodie, die een zekere dramatiek over zich heeft en tegelijk toch ook een soort hoopvolle gevoeligheid laat horen. En in meer tracks komt deze melancholie als een warme deken naar voren.
Slechts een paar tracks hebben een wat neutralere toonsetting, die in al die muzikale pracht extra opvallen. Met wat beperktere melodieën en een ingetogen, wat mineure setting voert Silvestri op sommige momenten de spanning toch wat op, zoals in 'I Ran & Ran', of vult de muziek in een minimalistische sfeer een soort van tragische leegte, zoals in 'Where Heaven Ends' of 'Jenny's Grave', die in de film erg emotioneel werken, maar los daarvan veel minder.
Halverwege het album komt een song voorbij, die muzikaal gezien eigenlijk helemaal misstaat in het geheel van de score, en ook op de tekst is het nodige af te dingen. Donnie Gerrard zingt dit met de nodige flair, maar het hipperige deuntje doet nogal afbreuk aan het geheel.
Het album sluit af met een suite waarin alle fraaie en nog fraaiere thema's nog een keer voorbij komen en waarin orkestrale pracht wordt afgewisseld met de ingetogen emotionaliteit van de piano.
Kortom, met
Forrest Gump heeft Alan Silvestri een werkelijk prachtige score gecomponeerd, die de film naar een hoger niveau getild heeft. In 2000 zou hij, ook weer voor regisseur Zemeckis, net zo'n pareltje componeren voor de film Cast Away. Maar met Gump heeft Silvestri in ieder geval een van zijn meest empathische en mooiste scores uit zijn omvangrijke carrière gecomponeerd, met werkelijk prachtige melodieën en heerlijke gedragen underscore, waarin de tegenmelodieën er een bijna magische sfeer aan geven. De waardering voor deze pracht komt op 98 uit 100 punten.